Όταν η άγνωστη τηλεοπτικά Λώρη Κέζα έγινε γνωστή ιντερνετικά λόγω του ιδιαίτερου άρθρου της "Πόσο ανεπιτήδευτος είναι ο Γιώργος;" κάποιοι απάντησαν με επιθετικές δημοσιεύσεις και προσωπικές αναφορές χαμηλού επιπέδου.
Σήμερα, ο γνωστός παρουσιαστής του MEGA και δημοσιογράφος του ΒΗΜΑτος Γιάννης Πρετεντέρης σε άρθρο του στη γνωστή εφημερίδα με τίτλο "Τι κρίνουν;" κρίνει απόφαση του Ε' Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας, ανωτάτου δικαστηρίου της χώρας, με ρόλο γνωμοδοτικό και αποφασιστικό στην δημιουργία, σύνδεση και ενότητα της Ελληνικής έννομης τάξης.
Καμία όμως επίθεση δεν έγινε, τουλάχιστον ακόμη, στο Γιάννη Πρετεντέρη, σταθμίζοντας κάποιοι τις παράμετρες απώλειες και αντισταθμίζοντας τους κινδύνους εμπλοκής που θα είχαν οι πράξεις τους.
Δύο μέτρα και δύο σταθμά δηλαδή.
Χωρίς προφανώς τις απαραίτητες γνώσεις, αλλά και χωρίς να έχει εξασφαλίσει έστω μια δεύτερη γνώμη ο Γιάννης Πρετεντέρης διερωτάται:
"Τι ακριβώς κρίνει το ΣτΕ;
Κρίνει τη νομιμότητα, όπως είναι αρμοδιότητά του; Ή, υπό την επίφαση της νομιμότητας, κρίνει τη σκοπιμότητα;
Διότι αν το δικαστήριο κρίνει τη νομιμότητα στη βάση μιας άποψης που έχει διαμορφώσει για τη σκοπιμότητα, τότε κακώς θεωρείται δικαστήριο.
Επί της ουσίας είναι πολιτικό κόμμα".
Είναι πολύ βαρύ το αμάρτημα του δημοσιογράφου.
Καταρχήν τα διοικητικά δικαστήρια κρίνουν και τη διακριτική ευχέρεια της Διοίκησης να επιλέγει την εφαρμογή μιας διάταξης νόμου στη θέση μιας άλλης.
Πρέπει τουλάχιστον να τηρείται η αξιολογική κατηγοριοποίηση των ουσιαστικών νόμων ώστε να μην καταλήγει ένα Προεδρικό Διάταγμα, για παράδειγμα, να είναι πιο ισχυρό από άρθρο του Συντάγματος.
Παράλληλα, εξετάζεται και η ερμηνεία κάθε επικαλούμενης διάταξης νόμου ώστε να διαπιστωθεί ότι οι πράξεις, αποφάσεις και παραλείψεις της Διοίκησης είναι σύμφωνες όχι μόνο με το γράμμα αλλά και με το πνεύμα του νόμου.
Επιπλέον, υπάρχει και ένα δυνατό απόθεμα νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας που έχει κρίνει παρόμοια θέματα στο παρελθόν. Αν έκρινε διαφορετικά τώρα, θα αναιρούσε τον εαυτό του και θα κατέληγε τότε ίσως να είναι πολιτικός μηχανισμός και όχι δικαστικό σώμα.
Κρίνει λοιπόν το ΣτΕ και ακυρώνει κάθε μη νόμιμη διαδικασία και παράνομο αποτέλεσμα πράξεων της Διοίκησης υπό την ευρεία έννοια, κρίνοντας τα άκρα όρια της διακριτικής ευχέρειας των διοικητικών οργάνων διότι κάθε τέτοια υπέρβαση αρμοδιοτήτων και εξουσίας αποτελεί παράνομη πράξη σύμφωνα με το Σύνταγμα.
Ορθώς λοιπόν έκρινε το ΣτΕ. Πως θα μπορούσε να πράξει αλλιώς;
Πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι αν υπάρχει κάποια ελπίδα θεσμικής αντίστασης στην αυθαιρεσία των ιδιωτών αλλά και του Δημοσίου αυτή έρχεται από τον χώρο της Δικαιοσύνης.
Στην χώρα μας δεν υπάρχει ουσιαστική διάκριση της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας με αποτέλεσμα η δημοκρατία μας να στηρίζεται σε δύο μόνο πόδια με δεύτερο εκείνο της Δικαστικής εξουσίας.
Πολλοί θα ήθελαν να στηριζόμαστε μόνο σε ένα πόδι και έχουν κάνει πολλές ενέργειες προς αυτή την κατεύθυνση.
Θα μπορέσουμε όμως να στηριχθούμε πολύ καιρό στο ένα πόδι;
Σήμερα, ο γνωστός παρουσιαστής του MEGA και δημοσιογράφος του ΒΗΜΑτος Γιάννης Πρετεντέρης σε άρθρο του στη γνωστή εφημερίδα με τίτλο "Τι κρίνουν;" κρίνει απόφαση του Ε' Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας, ανωτάτου δικαστηρίου της χώρας, με ρόλο γνωμοδοτικό και αποφασιστικό στην δημιουργία, σύνδεση και ενότητα της Ελληνικής έννομης τάξης.
Καμία όμως επίθεση δεν έγινε, τουλάχιστον ακόμη, στο Γιάννη Πρετεντέρη, σταθμίζοντας κάποιοι τις παράμετρες απώλειες και αντισταθμίζοντας τους κινδύνους εμπλοκής που θα είχαν οι πράξεις τους.
Δύο μέτρα και δύο σταθμά δηλαδή.
Χωρίς προφανώς τις απαραίτητες γνώσεις, αλλά και χωρίς να έχει εξασφαλίσει έστω μια δεύτερη γνώμη ο Γιάννης Πρετεντέρης διερωτάται:
"Τι ακριβώς κρίνει το ΣτΕ;
Κρίνει τη νομιμότητα, όπως είναι αρμοδιότητά του; Ή, υπό την επίφαση της νομιμότητας, κρίνει τη σκοπιμότητα;
Διότι αν το δικαστήριο κρίνει τη νομιμότητα στη βάση μιας άποψης που έχει διαμορφώσει για τη σκοπιμότητα, τότε κακώς θεωρείται δικαστήριο.
Επί της ουσίας είναι πολιτικό κόμμα".
Είναι πολύ βαρύ το αμάρτημα του δημοσιογράφου.
Καταρχήν τα διοικητικά δικαστήρια κρίνουν και τη διακριτική ευχέρεια της Διοίκησης να επιλέγει την εφαρμογή μιας διάταξης νόμου στη θέση μιας άλλης.
Πρέπει τουλάχιστον να τηρείται η αξιολογική κατηγοριοποίηση των ουσιαστικών νόμων ώστε να μην καταλήγει ένα Προεδρικό Διάταγμα, για παράδειγμα, να είναι πιο ισχυρό από άρθρο του Συντάγματος.
Παράλληλα, εξετάζεται και η ερμηνεία κάθε επικαλούμενης διάταξης νόμου ώστε να διαπιστωθεί ότι οι πράξεις, αποφάσεις και παραλείψεις της Διοίκησης είναι σύμφωνες όχι μόνο με το γράμμα αλλά και με το πνεύμα του νόμου.
Επιπλέον, υπάρχει και ένα δυνατό απόθεμα νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας που έχει κρίνει παρόμοια θέματα στο παρελθόν. Αν έκρινε διαφορετικά τώρα, θα αναιρούσε τον εαυτό του και θα κατέληγε τότε ίσως να είναι πολιτικός μηχανισμός και όχι δικαστικό σώμα.
Κρίνει λοιπόν το ΣτΕ και ακυρώνει κάθε μη νόμιμη διαδικασία και παράνομο αποτέλεσμα πράξεων της Διοίκησης υπό την ευρεία έννοια, κρίνοντας τα άκρα όρια της διακριτικής ευχέρειας των διοικητικών οργάνων διότι κάθε τέτοια υπέρβαση αρμοδιοτήτων και εξουσίας αποτελεί παράνομη πράξη σύμφωνα με το Σύνταγμα.
Ορθώς λοιπόν έκρινε το ΣτΕ. Πως θα μπορούσε να πράξει αλλιώς;
Πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι αν υπάρχει κάποια ελπίδα θεσμικής αντίστασης στην αυθαιρεσία των ιδιωτών αλλά και του Δημοσίου αυτή έρχεται από τον χώρο της Δικαιοσύνης.
Στην χώρα μας δεν υπάρχει ουσιαστική διάκριση της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας με αποτέλεσμα η δημοκρατία μας να στηρίζεται σε δύο μόνο πόδια με δεύτερο εκείνο της Δικαστικής εξουσίας.
Πολλοί θα ήθελαν να στηριζόμαστε μόνο σε ένα πόδι και έχουν κάνει πολλές ενέργειες προς αυτή την κατεύθυνση.
Θα μπορέσουμε όμως να στηριχθούμε πολύ καιρό στο ένα πόδι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου