Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2009

"Το Κενό της Προσδοκίας"



Από την εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ του Σαββάτου 4.5.2002
άρθρο του Γιώργου Σεφερτζή

[ Τότε ο Σεφερτζής δεν ήταν δημόσιος υπάλληλος στη Νομαρχία Πειραιά αφού δεν είχε προσληφθεί από το νομάρχη Πειραιά Γιάννη Μίχα. Αυτό έγινε αργότερα, επίσημα από τον Μάιο του 2008. Ο Γ. Σεφερτζής σήμερα αποδέχεται μισθό που βαρύνει τον Κρατικό Προϋπολογισμό.

Το 2007 ο Γ. Παπανδρέου απόφασισε να είναι ο Γ. Σεφερτζής ανεπίσημα ο υπεύθυνος Στρατηγικού Σχεδιασμού που θα οδηγήσει το κόμμα του ΠΑΣΟΚ σε νικηφόρα πορεία και μετά από εισήγηση του (επί)-κοινωνιολόγου να είναι ο Γιάννης Μίχας το πρόσωπο "αναδιοργάνωσης" του κόμματος. ]

Ολόκληρο το άρθρο με τίτλο "Το κενό της προσδοκίας" έχει ως εξής:

"Οι εκτιμήσεις των Ελλήνων για τα αίτια της πτώσης των ευρωπαίων σοσιαλιστών και οι αντιδράσεις τους στην άνοδο της Ακροδεξιάς προσφέρονται περισσότερο για τη συνειδητοποίηση κοινωνικών μηνυμάτων παρά για την καλλιέργεια ανιστόρητων ανησυχιών.

Βεβαίως η ύπαρξη ενός 11,7% του πληθυσμού που επιθυμεί να υπάρξει και στην Ελλάδα κόμμα ομόλογο του Λεπέν προβληματίζει για τον πολιτικό αρνητισμό που υποκρύπτει.

Αποτελεί όμως περισσότερο επιθυμία «προβοκαρίσματος» του πολιτικού συστήματος παρά έκφραση φασίζουσας πρόθεσης ψήφου.

Αλλωστε το προσδόκιμο βελτίωσης της κατάστασης από την πιθανολογούμενη άνοδο της ευρωδεξιάς στην εξουσία και η διάθεση υπερψήφισης της Ακροδεξιάς βρίσκονται τόσο χαμηλά που φαίνεται να αποτελούν περισσότερο ψευδαισθήσεις οπαδών παρά πεποιθήσεις πολιτών.

Στα καθ' ημάς, η κόπωση και ο κορεσμός που προκαλεί η μακρά παραμονή του ΠαΣοΚ στην εξουσία θεωρείται ο βασικότερος λόγος της πιθανολογούμενης ήττας του (47,2%).

Παράλληλα η υποβάθμιση του προβλήματος της αναποτελεσματικότητας στη διακυβέρνηση από τη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών:

α) περιορίζει εξαιρετικά τις δυνατότητές του να αναστρέψει το κλίμα μέσα από τη βελτίωση των κυβερνητικών επιδόσεων,
β) καθιστά εν πολλοίς μάταιη την εμμονή στην προβολή του έργου του και
γ) εμφανίζει το πρόβλημα της ανάκαμψής του ως υπόθεση περισσότερο ψυχολογική, λιγότερο πολιτική και ακόμη λιγότερο ιδεολογική.

Είναι όμως ταυτόχρονα χαρακτηριστικό το γεγονός ότι το πρόβλημα της διακυβέρνησης παραμένει για το ΠαΣοΚ σημαντικότερο των προβλημάτων που δημιουργεί το περιεχόμενο της πολιτικής του.

Μόνο το 32,1% των ψηφοφόρων θεωρεί το κοινωνικό πρόσωπο της οικονομικής πολιτικής ως ένοχο της αποστροφής του εκλογικού σώματος προς το κυβερνών κόμμα.

Είναι δε ελάχιστο το ποσοστό εκείνων που θεωρούν το φιλολαϊκότερο πρόσωπο της Νέας Δημοκρατίας και την εικαζόμενη ικανότητά της να αντιμετωπίσει αποτελεσματικότερα τα προβλήματα που προκαλούν την κοινωνική ανασφάλεια (μετανάστευση, εγκληματικότητα, διαφθορά) ως σοβαρούς λόγους αποδόμησης της συμπεριφοράς του εκλογικού σώματος.

Τη συμπεριφορά αυτή αποδομεί κυρίως η διακομματική αίσθηση του κενού προσδοκίας που πιστοποιείται από όλες τις δημοσκοπήσεις των τελευταίων μηνών - ετών και περιγράφει αυτό που οι έχοντες ανάλογες εμπειρίες Γάλλοι θα αποκαλούσαν etat d' ame.

Εξάλλου η κοινωνική δυσθυμία βαραίνει ακόμη περισσότερο εξαιτίας της διαρκώς αυξανόμενης απαισιοδοξίας για το μέλλον της χώρας και της έλλειψης ελπίδας για τη βελτίωση των συνθηκών συνεπεία μιας πολιτικής αλλαγής.

Κλειδί για την εξήγηση των φαινομένων αυτών είναι ο ερμηνευτικός συσχετισμός των ευρημάτων που αφορούν τις αυξομειώσεις της κοινωνικής δυσαρέσκειας με τα ευρήματα που σχετίζονται με την πρόθεση ψήφου.

Ενώ η κυβέρνηση καταφέρνει να βελτιώσει αισθητά την εικόνα της μειώνοντας τη δυσαρέσκεια που προκαλεί η πολιτική της κατά 22 ολόκληρες μονάδες μέσα σε ένα χρόνο, δεν καταφέρνει να μετατρέψει αυτή την αντιστροφή σε ανατροπή του κλίματος και αποτροπή των διαρροών του ΠαΣοΚ προς τη Νέα Δημοκρατία.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Απλούστατα ότι οι γνωστοί από το παρελθόν δείκτες εκλογιμότητας των κομμάτων σχετικοποιούνται απόλυτα καθώς ανατρέπεται άρδην το ψυχολογικό υπόβαθρο της αντιπροσωπευτικότητας και της πολυσυλλεκτικότητας των κομμάτων εξουσίας.

Η διαχείριση της κοινωνικής ανασφάλειας θα αποτελέσει στο μέλλον πρόβλημα απείρως δυσκολότερο της διαχείρισης της κοινωνικής διαμαρτυρίας που επέτρεψε στα σοσιαλιστικά κόμματα να μακροημερεύσουν στην εξουσία.

Μόνη τους ελπίδα η εξεύρεση μιας μαγικής συνταγής ανατρεπτικής επικοινωνίας με αυξημένη δόση παραμυθίας και μαλαγανιάς.

Μόνο που εκτός από τη συνταγή αυτή πρέπει να βρεθούν και οι εκτελεστές της.

Ο κ. Γιώργος Σεφερτζής είναι επικοινωνιολόγος".


Η Δημοκρατία των Brasserie



Τον Οκτώβριο του 2007 συναντήθηκαν σε Brasserie στον πεζόδρομο της οδού Βαλαωρίτου ο παράνομος νομάρχης Πειραιά Γιάννης Μίχας και ο γνωστός επικοινωνιολόγος και σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου, Γιώργος Σεφερτζής.

Τότε ο Σεφερτζής δεν ήταν δημόσιος υπάλληλος αφού δεν είχε προσληφθεί από το νομάρχη Πειραιά και δεν αμειβόταν ακόμη από τον Κρατικό Προϋπολογισμό. Αυτό έγινε αργότερα, επίσημα από τον Μάιο του 2008 όταν είχαν τεθεί σε εφαρμογή οι αποφάσεις του 2007.

Ο Σεφερτζής επεδίωκε συνάντηση με το Μίχα για να διαπιστώσει ιδίοις όμμασιν εάν ο Μίχας θα μπορούσε να ενταχθεί στο σχέδιο που είχε στο μυαλό του και θα πρότεινε με εισήγησή του στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Ήταν δηλαδή ένα ανεπίσημο interview.

Ο Σεφερτζής έχει κατανοήσει πλήρως ότι η ροπή των μεγάλων κομμάτων να ταυτιστούν με το μεσαίο χώρο τους δημιουργούσε πρόβλημα προσωπικότητας. Εξάλλου για ποιόν μεσαίο χώρο μιλάμε αφού δεν υφίσταται στην Ελλάδα πια καθαρή και συμπαγής μεσαία τάξη;

Ο Σεφερτζής έχει προτείνει στον πρόεδρο με αναλυτικό Business Plan (ή καλύτερα Communication Plan) την προσέγγιση από το ΠΑΣΟΚ των σύγχρονων λαϊκών στρωμάτων τόσο των πόλεων όσο και της επαρχίας. Οι αγρότες ήταν πάντα η πυριταποθήκη των κομμάτων εξουσίας και αυτό το φαινόμενο το έχει μελετήσει ο Σεφερτζής και στη Γαλλία.

Ο σκοπός είναι διττός. Από τη μια μεριά η δημιουργία μιας συμπαγούς βάσης άντλησης ψηφοφόρων για το ΠΑΣΟΚ οι οποίοι μαζί με τους αναποφάσιστους θα φέρουν το κόμμα στην εξουσία. Από την άλλη η πλήρης εξολόθρευση κάθε εσωτερικής αμφισβήτησης από τους λεγόμενους ανανεωτικούς και δυσαρεστημένους.

Άλλωστε η γλώσσα που μιλά ο Βαγγέλης θα είναι ακατανόητη από τις λαϊκές μάζες με τις οποίες επιθυμεί ο Σεφερτζής να επικοινωνήσει το ΠΑΣΟΚ.

Τους ρόλους αυτούς καλείται λοιπόν να παίξει ο Μίχας ο οποίος δοκιμάστηκε στον λαϊκό Πειραιά και μέχρι εκείνη τη στιγμή τα είχε πάει πολύ καλά στο επικοινωνιακό παιχνίδι.

Δυστυχώς δεν μπόρεσα να ακούσω λεπτομέρειες από το τραπέζι του Μίχα-Σεφερτζή. Η προσοχή μου ήταν στραμμένη στο τραπέζι και τη κουβέντα της Βάσως Παπανδρέου που είχε πιο ενδιαφέρον εκείνη την εποχή.

Ποιός να φανταστεί άλλωστε τότε ποιός είναι πραγματικά ο Σεφερτζής;

Για τις συζητήσεις στα στρατόπεδα της οδού Φιλικής Εταιρείας αλλά και του Πάρκου Ελευθερίας, άλλη φορά.

Μα καλά, γιατί δεν ανοίγουν στο Κοινοβούλιο μια Brasserie;


Οι Κουμπάροι της Επικοινωνίας



Το ΠΑΣΟΚ, πριν τις Βουλευτικές εκλογές στις 16.9.2007 είχε κατακρίνει και στηλιτεύσει την ύπαρξη και λειτουργία κάθε είδους "κουμπαριάς" στην πολιτική ζωή της χώρας.

Η κουμπαριά δεν είναι τίποτε άλλο παρά η διαπλοκή με άλλη λέξη και μάλιστα στην πιο αισχρή μορφή της καθώς νομιμοποιείται με την επισημοποίησή της.

Όσο και αν αυτή η μορφή κοινωνικής σχέσης είναι ανεκτή κατά κάποιον τρόπο στο επίπεδο της καθημερινότητας ωστόσο στην Πολιτική που σκοπός της είναι να παράγει προτάσεις ευρείας κοινωνικής εφαρμογής η ανοχή τέτοιων καταστάσεων είναι απαράδεκτη.

Οι κάθε μορφής κοινωνικοί και πολιτικοί επιστήμονες που καλύπτονται με το αδιαφανές πέπλο του επικοινωνιολόγου ή του αναλυτή και επιδιώκουν πάση θυσία την κουμπαριά είναι επικίνδυνοι και ιδιαιτέρως ύποπτοι.

Άσχετο είναι εάν, σαν την χαρτορίχτρα της γειτονιάς, οι συμβουλές τους πιάνουν τόπο ή βγαίνουν τελικά σωστές.

Το πεδίο δράσης κάθε επίδοξου αναλυτή και εν γένει επιστήμονα είναι η ακαδημαϊκή κοινότητα και όχι βέβαια ο κόσμος των επιχειρήσεων κάθε μορφής.

Ας σκεφτούμε τέλος ότι ο κουμπάρος είναι και "νονός" τις περισσότερες φορές με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει ή να σηματοδοτεί.

Και κομματικά έκθετος ο Μίχας



Από το ΒΗΜΑτοδότη του Βήματος, 18.4.2008

"Ως γνωστόν, συντονιστής ανασυγκρότησης του ΠαΣοΚ διορίστηκε ο κ. Ι.Μίχας. Φυσικά, ορισμένες λέξεις (όπως η «ανασυγκρότηση») έχουν τόσο πολύ χρησιμοποιηθεί στο ΠαΣοΚ που έχουν χάσει τελείως το νόημά τους.

Καθώς λοιπόν στο σημερινό ΠαΣοΚ ισχύει στο μέγιστο η «αρχή της απροσδιοριστίας» του Χάiζενμπεργκ, άλλοι σύντροφοι καινοτόμησαν προσδιορίζοντας τον νομάρχη Πειραιά απλώς ως «σκιώδη Γραμματέα».

Και εις ανώτερα..."

Τίθεται όμως ένα ηθικό και πρωτίστως πολιτικό ερώτημα. Μπορεί ο νομάρχης Πειραιά Γιάννης Μίχας να είναι και παπάς και ζευγάς; Μπορεί δηλαδή να είναι και νομάρχης και συντονιστής ανασυγκρότησης του ΠΑΣΟΚ;

Για τον παράνομο νομάρχη δεν υπάρχουν τέτοια διλήμματα. Γιάννης Μίχας είναι αυτός. "Ο πρώτος διδάξας". Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και όλοι οι άλλοι ας πάνε στο κουρείο.

Για εμάς τους άλλους τα ερωτηματικά, τους Έλληνες πολίτες που τον πληρώνουμε με διάφορους τρόπους και μας στοιχίζει πολύ ακριβά πια. Για εμάς τους άλλους που πιστεύουμε ακόμη στη Δημοκρατία και τους θεσμούς της.

Διαβάστε λοιπόν απόσπασμα από σχετική γνωμοδότηση της Επιτροπής τήρησης Καταστατικού και Πιστοποίησης του ΠΑΣΟΚ (ΕΚΑΠ):


Αθήνα, 03-06-05
Αρ. πρ. 64/3-6-2005
Γνωμοδότηση 1
Συνεδρίαση 01-6-05

Ασυμβίβαστα

1. Με δεδομένα το άρθρο 16 παρ. 4 και την Εγκύκλιο της Γραμματέως 06-05-05 για τις διαδικασίες ανασυγκρότησης των αποκεντρωμένων οργάνων (σημείο Δ1) η Γραμματεία της Ε.ΚΑ.Π. αποφάσισε ομόφωνα ότι υφίσταται ασυμβίβαστο μεταξύ των θέσεων Συντονιστών Ν.Ε. και Γραμματέων Π.Ε. με τα αξιώματα του Δημάρχου, Νομάρχη και Βουλευτή. Όποιος εκλεγεί στις πιο πάνω θέσεις δεν θα μπορεί να είναι υποψήφιος για τα τρία αυτά αξιώματα ακόμα και αν ενδιαμέσως παραιτηθεί.

Η απόφαση αυτή ελήφθη ομοφώνως.-
Για την ΕΚΑΠ

Γιώργος Ανωμερίτης
Πρόεδρος


Αφού λοιπόν νομάρχης δεν μπορεί να είναι ούτε συντονιστής νομαρχιακής επιτροπής (Ν.Ε.) πώς είναι δυνατό να είναι συντονιστής ολόκληρου του ΠΑΣΟΚ;

Περιττό να σημειώσω βέβαια ότι η απόφαση αυτή αφήνει εκτεθειμένο και τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Γιώργο Παπανδρέου.

"Γιατί Γιώργο τα κάνεις αυτά;" θα ρωτούσαν ευθέως μερικοί απορώντας...

"Το ΠΑΣΟΚ τι σου φταίει;"

Επικοινωνία: