Τρίτη 7 Απριλίου 2009

Χωσέ José





Σε ένα δικό μας ιδιαίτερο γλωσσικό κώδικα αναφέρουμε κάποιον με το όνομα Χωσέ όταν:

1. Τα "χώνει". Εκφράζει δηλαδή λεκτικά συναισθήματα που δεν θα τολμούσε ίσως να εκφράσει άλλος.

2. Σε "χώνει". Σου φορτώνει δηλαδή δουλειές που θα έπρεπε να κάνει αυτός ή κάποιος άλλος.

Διαβάσαμε ένα σχόλιο της αρθρογράφου του Βήματος Λώρης Κέζα, που αναφέρεται καταρχήν στο πρόσωπο που πρέπει να δείχνει προς όλους τους τρίτους η γυναίκα του Καίσαρα.

(Αλήθεια, με την ευκαιρία, αυτή η άμοιρη δεν είχε όνομα;)

Πρώτα απ' όλα, διαπιστώσαμε πάλι ότι η δημοσιογράφος υπάρχει! Κάποιοι, τότε, με το γνωστό άρθρο για το Γιώργο Παπανδρέου, υποστήριζαν ότι είναι ανύπαρκτο πρόσωπο.

Πώς γίνεται τώρα να είναι και πρόσωπο και ανύπαρκτο δεν ξέρουμε. Ρωτήστε τους ανυπαρξιστές.

Στο εν λόγω άρθρο,

(βλ. Η ευφυΐα και τα του γάμου )

η Λώρη γίνεται Χωσέ τόσο με την έννοια αριθμός 1 όσο και με εκείνη με τον αριθμό 2.

Από τη μια τα "χώνει" για την κατάσταση που επικρατεί με την πάγια αντίληψη για τη θέση της γυναίκας, σε πολύ υψηλό επίπεδο μάλιστα.

Και από την άλλη σε "χώνει" ουσιαστικά να σκεφτείς ανατρεπτικά, να εξηγήσεις το φαινόμενο και να βγάλεις συμπέρασμα.

Το συμπέρασμα που εμείς βγάζουμε είναι το εξής:

Από το κοινωνικό πάρε-δώσε η κα Ομπάμα (που ας σημειωθεί επέλεξε να έχει το όνομα του συζύγου της), αλλά και οι άλλες επώνυμες πρώτες κυρίες ισορρόπησαν σε μια κατάσταση κοινωνικής θέσης που απ΄ό,τι φαίνεται δεν έχουν καμία διάθεση να φύγουν.

Το πραγματικό πρόβλημα το έχουν, σύμφωνα με την άποψή μας, όχι οι πρώτες κυρίες, αλλά οι τελευταίες οι οποίες πολύ λίγες επιλογές διαθέτουν.

Επίσης, πρόβλημα ίσως να έχουμε και εμείς που ασχολούμαστε σχεδόν αποκλειστικά με τη Μισέλ ή την Κάρλα, οι οποίες ναι μεν αποτελούν παράδειγμα αλλά όχι το μοναδικό.

Η φωτογραφία από τον ιστοχώρο του José Gonzales:

http://www.jose-gonzalez.com/inournature.html

Επισκεφτείτε τις σελίδες του και ακούστε τα τραγούδια.

In Our Nature, ακούγεται κάπου.

Είναι στη φύση μας.

Αυτό νομίζουμε ότι εξηγεί (ή μπερδεύει) κάπως περισσότερο τα πράγματα.

Η φωλιά του Μεγάλου Αλεξάνδρου

Έκκληση προς τον πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα να δράσει ως άλλος Μέγας Αλέξανδρος και να λύσει το Γόρδιο Δεσμό για την Κύπρο, το Σκοπιανό και το Οικουμενικό Πατριαρχείο απηύθυνε ο αρχιεπίσκοπος Αμερικής Δημήτριος κατά τη διάρκεια τελετής στις 25.3.2009 για την επέτειο της διακήρυξης της ανεξαρτησίας μας.

Ο Γόρδιος Δεσμός ήταν ένας κόμπος και ένας μύθος.

Πρόκειται δηλαδή για το μύθο ενός κόμπου που καταδίκασε έκτοτε την ανθρωπότητα στον κόμπο ενός μύθου.

Σύμφωνα με τη λαϊκή ανατολίτικη παράδοση, στη πόλη Γόρδιο, πρωτεύουσα της Φρυγίας υπήρχε η περίφημη άμαξα του Μίδα, ιδρυτή της πόλης, της οποίας «ο ζυγός ήταν προσηλωμένος δια δεσμού εκ φλοιού κρανέας τόσο, εντέχνως, ώστε δεν εφαίνετο ούτε αρχή ούτε τέλος, υπήρχε δε ο χρησμός, καθ ον όστις λύση τούτον τον δεσμόν, μέλλει να άρξη της Ασίας».

Όποιος κατάφερνε να λύσει το κόμπο θα ήταν ο επόμενος κυρίαρχος της Ανατολής.

Ο Μέγας Αλέξανδρος που γνώριζε το μύθο μόλις έφτασε στη πόλη Γορδία και πλησίασε την άμαξα, αναρωτήθηκε ποιός θα ήταν ο καλύτερος τρόπος για να κάνει πραγματικότητα το σχέδιο του που δεν ήταν άλλο από τη λύση της λύσης και στη συνέχεια την επικοινωνιακή εκμετάλλευση του γεγονότος.

Σύμφωνα με δικές μας πληροφορίες, ο Γόρδιος Δεσμός δεν ήταν τελικά κόμπος.

Στην πραγματικότητα, ήταν μια σύνθεση πολλών υλικών (αλλά και άυλων) , ζωντανών και νεκρών, που στη διάρκεια των αιώνων είχαν δημιουργήσει μια κατάσταση ανεξήγητη.

Η φύση είχε αφεθεί να αφομοιώσει την άμαξα του Μίδα και το τελικό αποτέλεσμα έδινε την αίσθηση ενός κόμπου από φλοιό "κρανέας".

Ο Μέγας Αλέξανδρος όμως, σκέφτηκε ότι αντί να δοκιμάσει να λύσει τον τεράστιο αυτό κόμπο, με ρίσκο να μη τα καταφέρει ποτέ, θα μπορούσε να κάνει κάτι το οποίο θα αποδείκνυε την υπεροχή του, τόσο νοητικά όσο και στρατηγικά.

Έτσι έπιασε το σπαθί του και με μία κίνηση τεμάχισε το σκοινί και το ξύλο κρανιάς.

Στόχος του ήταν να δείξει στους πάντες ότι όχι μόνο έμελλε να γίνει ο νέος κυρίαρχος της Ανατολής, αλλά και ότι αυτό θα το κατάφερνε με τη στρατιωτική του υπεροχή.

Όποιος δεν ήταν διατεθειμένος να τον ακολουθήσει, θα έπρεπε να υποστεί το σπαθί του.

Σύμφωνα με μια άλλη, λιγότερο εντυπωσιακή εκδοχή του συγκεκριμένου μύθου, ο Μέγας Αλέξανδρος τράβηξε ένα κομμάτι σάπιου ξύλου και έλυσε πολύ πιο εύκολα το κόμπο.

Στην Ιστορία όμως καταγράφηκε η πρώτη εκδοχή του μύθου αυτή που έδωσε τη λύση με την ισχύ του σπαθιού και όχι εκείνη που "καθάρισε" με την ισχύ του μυαλού.

Και έτσι, μιλάμε όλοι σήμερα για τους σύγχρονους γόρδιους δεσμούς και επίκαιρους Αλεξανδρινούς.

Επικοινωνία: