Σάββατο 22 Αυγούστου 2009

Άκουσα καλά; Εκλογές στο Ελλ - Αφγανιστάν;


Όχι στο Ελλαδιστάν... Στο Αφγανιστάν έγινε κάτι που κάποιοι ονόμασαν εκλογές.

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πως παρατηρώντας και αναλύοντας άλλες κοινωνίες μπορείς να βρεις καίριες και επίκαιρες απαντήσεις για την κοινωνία στην οποία υπάρχεις.

Αυτή την βδομάδα έγιναν λέει προεδρικές εκλογές στο Αφγανιστάν και η νοθεία, όπως αναφέρει η Deutsche Welle, είναι "βιομηχανοποιημένη".

Αν και η χώρα δε διαθέτει βιομηχανία, αφού δεν υφίστανται καν βασικές υποδομές (το ασφαλτοστρωμένο οδικό της δίκτυο δεν ξεπερνoύσε τα 10 χιλιόμετρα μέχρι πρόσφατα αν και σήμερα έχει εξασφαλιστεί η χρηματοδότηση κατασκευής δρόμων χιλιάδων χιλιομέτρων του νέου οδικού "δακτυλίου", όπως ονομάζεται), κατάφερε ωστόσο να "στήσει" εκλογική διαδικασία βιομηχανοποιημένης καλπονοθείας με κάλυψη από διεθνή δίκτυα και ειδικούς απεσταλμένους και εμπειρογνώμονες παρατηρητές.

Το Αφγανιστάν διαθέτει όμως Intercontinental, το ξενοδοχείο στο οποίο βρήκαν τις αναγκαίες ανέσεις οι ξένοι επίσημοι και δημοσιογράφοι.

Διαθέτει και Call Center! Κέντρο τηλεφωνικής επικοινωνίας όπου καλούσαν οι... Αφγανοί και ρωτούσαν λεπτομέρειες για την εκλογική διαδικασία.

Ο "Καραγκιόζης στην Καμπούλ" θα μπορούσε να ονομάζεται το Αφγανικό θέατρο σκιών όπου τραγική φιγούρα δεν είναι πάντα ο Καραγκιόζης.

Στην πραγματικότητα, όλοι οι χαρακτήρες του Καραγκιόζη είναι τραγικοί καθώς, σχεδόν πάντα, ένας είναι ο Καραγκιοζοπαίκτης. Άντε δύο.

Ο Χαμίντ Καρζάι, ήρωας της νεότερης πολιτικής ιστορίας του θεάτρου σκιών της χώρας, νυν πρόεδρος, επιθυμεί να παραμείνει στην άνετη καρέκλα του, ενώ ο διεκδικητής Αμπντουλάχ Αμπντουλάχ του θυμίζει ότι ουδείς είναι αναντικατάστατος.

Σχεδόν Αθήνα έχει κάνει την Καμπούλ ο Καρζάι.

Ίδρυσε μάλιστα και ΝΠΔΔ, τον Ορθοπεδικό Οργανισμό της Καμπούλ, ένα κέντρο όπου κατασκευάζονται πρόσθετα τεχνητά μέλη για τους Αφγανούς που χάνουν την αρτιμέλεια τους κατά τη διάρκεια των πολεμικών εχθροπραξιών που διεξάγονται στην πατρίδα του.

Πρόσφατα γιόρτασαν την ημέρα της μητέρας, των δασκάλων, αλλά και της γυναίκας!

Να μια φωτογραφία (με το συμπάθιο). Ολόκληρο πόστερ πίσω από τον Καρζάι και εκείνος να μιλά για τα επιτεύγματα της χώρας και το πόσο αποφασισμένος είναι να πάει το Αφγανιστάν μπροστά.

Κρίμα δεν έχουν ανεξάρτητη τοπική αυτοδιοίκηση ακόμη αλλά με τα χρόνια θα αποκτήσουν και αυτοί.

Το ρόλο του τοπικού άρχοντα εκεί, προεστού-κοτζαμπάση σύμφωνα με την Ελληνική παράδοση, παίζουν οι φύλαρχοι που ελέγχουν ολόκληρες περιοχές και τις περισσότερες φορές δε δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.

Για το λόγο αυτό ξένοι διπλωμάτες, υπάλληλοι των μυστικών υπηρεσιών στις χώρες τους, επισκέπτονται απευθείας κάποιους από αυτούς προσπαθώντας είτε να τους στρατολογήσουν είτε να έχουν την εύνοιά τους με οικονομικά πάντα ανταλλάγματα.

Στην Ελλάδα, μαζί με αυτόν τον παλιό αλλά αποτελεσματικό τρόπο ελέγχου των κέντρων εξουσίας, χρησιμοποιούνται και οι παντός είδους εκβιασμοί που έχουν καλό αποτέλεσμα.

Το ανέκδοτο της ημέρας το είπε ο επικεφαλής των παρατηρητών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Φιλίπ Μοριγιόν (Μοριγιόν είναι και το όνομα ενός θερέτρου στη Σαβοΐα).

[ Το 1992-1993 ο Φιλιπ Μοριγιόν (Philippe Morillon) ήταν στρατιωτικός επικεφαλής της δύναμης ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών (UNPROFO) στη Βοσνία και στη συνέχεια (1994-1996) επικεφαλής της Δύναμης Άμεσης Επέμβασης (Rapid Reaction Force) που δημιουργήθηκε μετά από ιδέα και πρωτοβουλία του τότε Γάλλου προέδρου Ζάκ Σιράκ (Jacques Chirac) για την αντιμετώπιση της προέλασης του Βοσνιο-Σερβικού στρατού.

Αργότερα αποστρατεύτηκε με το βαθμό του στρατηγού και πολιτεύτηκε με το γαλλικό κεντρώο κόμμα UDP (Union pour la Démocratie Française - Ένωση για τη Γαλλική Δημοκρατία) κόμμα ουσιαστικά του Ζισκάρ Ντ' Εστέν (Giscard d'Estaing).

Εκλέχθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και προωθήθηκε στο προεδρείο της Επιτροπής Αλιείας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Συνεργάζεται με τη Γενική Διεύθυνση Εξωτερικής Ασφαλείας της Γαλλίας (Direction Générale de la Sécurité Extérieure - DGSE), τη Γαλλική ΕΥΠ.

Το 2000 και 2005 είχε σταλεί επίσης στο Αφγανιστάν, ως παρατηρητής της εκλογικής διαδικασίας Βουλευτικών Εκλογών το 2005, για λογαριασμό του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.]


Είπε λοιπόν:

"Έντιμες αλλά όχι ελεύθερες οι εκλογές στο Αφγανιστάν".

Κατά το: "Η εγχείρηση επέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε."

(Βρε μπάς και είναι Έλληνας ο Μοριγιόν;)

Στο επόμενο video δείτε πως έρχονται οι κάλπες στο κέντρο καταμέτρησης. Ανοίγονται, ενώ είναι σφραγισμένες, και τα ψηφοδέλτια εμφανίζονται όλα διπλωμένα, σε φάκελο, έτοιμα, όμορφα και ωραία.

Στην Ελλάδα, σε αντίθεση με το Αφγανιστάν, η εκλογονοθεία είναι πλέον επιστημονική.

Η χώρα έχει κάνει βήματα μπροστά!






Για φωτογραφίες σχετικά με το Αφγανιστάν μπορείτε να επισκέπτεστε το blog του Fardin Waezi (http://thruafghaneyes.blogspot.com/).

Τάκης Μίχας: Ανησυχώ δικαιολογημένα



Συνέντευξη παραχώρησε ο γνωστός δημοσιογράφος της Ελευθεροτυπίας και συγγραφέας Τάκης Μίχας στον Ντανιέλ Tολιάγκα (Daniel Toljaga) υπεύθυνο της Καναδικής ομάδας του Κονγκρέσα Μποσνιάκα Σιεβέρνε Αμέρικε (Κονγκρέσο των Βόσνιων της Βόρειας Αμερικής) στο Βανκούβερ.

Το θέμα της συνέντευξης, που δημοσιεύτηκε με ημερομηνία 9.8.2009, με σχεδόν άμεση αναδημοσίευση από διάφορα άλλα μέσα και blogs σε όλο τον κόσμο, αφορούσε την πρόσφατη κατάθεση μηνυτήριας αναφοράς κατά του κου Μίχα από το Σταύρο Βιτάλη, εκπρόσωπο τύπου του Πανελλήνιου Μακεδονικού Μετώπου (ΠΑ.Μ.ΜΕ.).

Ο κος Μίχας χαρακτηρίζει το ΠΑ.Μ.ΜΕ. ως "Ελληνική, εθνικιστική, πολιτική οργάνωση που περιλαμβάνει επίσης σοσιαλιστές και συντηρητικούς πρώην πολιτικούς".

Μια περιγραφή ιδιαιτέρως σημαντική διότι τυποποιεί το Πανελλήνιο Μακεδονικό Μέτωπο ως "οργάνωση" σε αντίθεση με το "κόμμα" και μάλιστα ως "πολιτική" διαχωρίζοντάς την ενδεχομένως από την παράλληλη (συν)ύπαρξη μιας οργάνωσης μη πολιτικής.

Ως προς την ιδεολογία δεν υπάρχει αμφιβολία σύμφωνα με τον κο Μίχα. Είναι εθνικιστική. Με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει.

Ως προς την καταγωγή, το πεδίο δράσης και τις επιρροές είναι σαφώς Ελληνική.

Ο Ελληνικός εθνικιστικός χαρακτήρας είναι υπεράνω πολιτικών διαφορών αφού, σύμφωνα με το δημοσιογράφο, η "οργάνωση" περιλαμβάνει τόσο σοσιαλιστές όσο και συντηρητικούς πολιτικούς τους οποίους μάλιστα αναφέρει ως "πρώην πολιτικούς".

Δηλαδή, τι ρόλο έχουν σήμερα;

Όχι όμως μόνο αυτούς. Η "οργάνωση" περιλαμβάνει και άλλους ("επίσης") που ο κος Μίχας δεν κατονομάζει. Και συνεχίζει:

"Μέχρι σήμερα, το κύριο θέμα της εκστρατείας της ήταν η υποστήριξη της άποψης ότι η Μακεδονία μαζί με ο,τιδήποτε συνδέεται με αυτή (ιστορία, σύμβολα, κλπ) είναι αποκλειστικά Ελληνική."

Σχετικά με το σκοπό της μήνυσης από τον κο Βιτάλη, ο Τάκης Μίχας υποστηρίζει ότι αυτή στόχο έχει να αμφισβητήσει τα όσα θα ελεγχθούν τον επόμενο χρόνο δικαστικά κατά του Κάραντζιτς γύρω από εκείνα που έγιναν στη Σρεμπρένιτσα και να δημιουργήσει, κατά την ίδια χρονική περίοδο, μια αντιπαράθεση, δικάζοντας στην Ελλάδα όσους ασκούν κριτική για τα γεγονότα αυτά.

Συνεχίζοντας ο Τάκης Μίχας αναφέρει κάποια από εκείνα που υποστηρίζει ο Σταύρος Βιτάλης στη μήνυσή του και στο αντίστοιχο δελτίο τύπου που εξέδωσε.

Δηλαδή, σχετικά με την εμπλοκή Ελληνων στη Σρεμπρένιτσα και την αποδοχή, ενεργητική και παθητική, αυτής της συμμετοχής από την Ελληνική πλευρά, συγκεκριμένα τους πολιτικούς, και ιδιαίτερα από τον Ανδρέα Παπανδρέου και δευτερευόντως από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.

[Στη φωτογραφία πιο κάτω, που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, εμφανίζεται μικρή ομάδα ατόμων που φέρεται να συμμετείχε στη Σρεμπρένιτσα ως υποστηρικτές του Σερβικού τότε στρατού ερχόμενοι από Ελλάδα.

Αν αυτοί είναι οι άνθρωποι που εμπλέκουν το όνομα της χώρας μας στα γεγονότα της Σρεμπρένιτσα τότε άδικα μας απασχολούν τόσο ο Τάκης Μίχας όσο και ο Σταύρος Βιτάλης, ο καθένας για τους δικούς του λόγους.]




"Αυτό επιβεβαιώνει τη θέση μου, που έχω επαναλάβει πολλές φορές, δηλαδή ότι η Ελληνική υποστήριξη στην πολεμική προσπάθεια των Σέρβων δεν ήταν μόνο ηθική, οικονομική, διπλωματική και πολιτική αλλά επίσης και στρατιωτική."

Εδώ καταλήγει πλέον πλήρως σε άτοπο ο Τάκης Μίχας:

Πρώτον, εάν βάσιμα επίσημες Ελληνικές δυνάμεις είχαν συμμετάσχει στη Σρεμπρένιτσα τότε θα είχαν καταγγελθεί από τους αρμόδιους φορείς αλλά και από όλους εκείνους που και αντικείμενο και συμφέρον έχουν να θίξουν την υπόσταση της χώρας μας.

Δε θα περίμεναν από οποιονδήποτε δημοσιογράφο να αναλάβει αυτόν το ρόλο αφού ούτε αποκλειστικό αντικείμενό του είναι ούτε ιδιαίτερο συμφέρον έχει. Εκτός και αν δεν είναι έτσι τα πράγματα...

Υποχρέωση του δημοσιογράφου είναι η αναφορά της αλήθειας. Όλης της αλήθειας.

Δεύτερον, η επίκληση από τον Τάκη Μίχα των αναφορών του Σταύρου Βιτάλη, σχετικά με συμμετοχή τρίτων και συγκεκριμένα ως προς τη φερόμενη υποστήριξη επιφανών Ελλήνων πολιτικών στην αποστολή βοήθειας υπέρ των Σέρβων, οδηγεί σε λογική αντίφαση.

Αυθαίρετα, ο Τάκης Μίχας θεωρεί αυτές τις συγκεκριμένες αναφορές του Σταύρου Βιτάλη ως αληθείς ενώ άλλες, για παράδειγμα ότι δε συμμετείχαν Έλληνες σε αμιγώς πολεμικές επιχειρήσεις στη Σρεμπρένιτσα, τις θεωρεί ψευδείς.

Θα έπρεπε λοιπόν να αναφέρει άλλες πηγές για την παρουσίαση των αληθινών γεγονότων σχετικά με τη Σρεμπρένιτσα και όχι βέβαια το μηνυτή του που είτε είναι αξιόπιστος είτε αναξιόπιστος σε αυτά που υποστηρίζει. Δεν μπορεί να είναι και τα δύο μαζί.

Επιπλέον, οι κατήγορες θέσεις του Τάκη Μίχα έχουν ιστορία πολλών μηνών αν όχι πολλών ετών. Πώς είναι δυνατόν να υποστηρίζει τις θέσεις του με επίκληση μεταγενέστερων αναφορών, αυτών του Σταύρου Βιτάλη;

Σημασία λοιπόν καταρχήν έχει πως είχε διαμορφώσει τις απόψεις του ο δημοσιογράφος περί "σφαγών" από Έλληνες παραστρατιωτικούς στη Σεμπρένιτσα, τις οποίες επανειλημμένως δημοσίευε και ευθέως και παρεπιπτόντως.

Τρίτον, η ποσοτική και ποιοτική γενίκευση που επιχειρεί να καταστήσει ως λογικό επιχείρημα ο Τάκης Μίχας είναι παντελώς αβάσιμη.

Ακόμη και αν είναι αλήθεια ότι κάποιοι Έλληνες πήγαν στη Σρεμπρένιτσα και ακόμη και αν συμμετείχαν στις αποκαλούμενες "σφαγές", επιπλέον, ακόμη και αν υπήρχε συμπάθεια υπερ των Σέρβων ακόμη και από πολιτικές προσωπικότητες της Ελλάδας, αυτό πως επιβεβαιώνει ότι:

"... η Ελληνική υποστήριξη στην πολεμική προσπάθεια των Σέρβων δεν ήταν μόνο ηθική, οικονομική, διπλωματική και πολιτική αλλά επίσης και στρατιωτική";

Στις πρόσφατες ταραχές στο κέντρο της Αθήνας είχαν αποδεδειγμένα εμπλακεί ξένοι που είχαν φτάσει από διάφορες χώρες. Για παράδειγμα, σύμφωνα με πληροφορίες, από την Ιταλία και την Ισπανία.

Γιατί ο κος Μίχας δε δημοσίευσε, με την ίδια λογική, ανάλογες κατηγορίες σχετικά με εμπλοκή γενικά των Ιταλών και των Ισπανών στις καταστροφές και λεηλασίες στην πρωτεύουσα της χώρας μας;

Στη συνέχεια όμως ο Τάκης Μίχας υποπέπτει σε πολύ σοβαρά ατόπηματα.

Ο Ντανιέλ Τολιάγκα ερωτά:

"Σύμφωνα με τα όσα λέει ο δικαστής των Ηνωμένων Εθνών Θίοντορ Μερόν που εκτελούσε χρέη προέδρου στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία (ICTY), οι Σέρβοι, και αναφέρω επακριβώς, "στόχευαν στην εξόντωση των σαράντα χιλιάδων Βόσνιων Μουσουλμάνων που ζούσαν στην Σρεμπρένιτσα".

Κατά τη γνώμη σας, συνειδητοποιεί πλήρως ο κος Βιτάλης ότι οι στρατιωτικές επιχειρήσεις στις οποίες πήρε μέρος είχαν αποτέλεσμα τη συνολική δολοφονία 8.000 και την εθνική εκκαθάριση περίπου 30.000 ανθρώπων τον Ιούλιο του 1995;

Συνειδητοποιεί ότι πήρε μέρος σε μια γενοκτονία;"

Απάντηση Τάκη Μίχα:

"Σύμφωνα με όσα εκείνος παραδέχθηκε, ναι. Ωστόσο, όπως οι αρνητές του Ολοκαυτώματος, αυτοί οι άνθρωποι αρνούνται να δεχθούν ότι μαζικές δολοφονίες έλαβαν μέρος στη Σρεμπρένιτσα".

Μετά, ο Τάκης Μίχας λέει ότι, η χρονική επιλογή της κατάθεσης της μήνυσης τώρα έχει σκοπό να ασκηθεί πίεση ώστε να μη δημοσιεύσει επίσημα "εμπιστευτικά διπλωματικά έγγραφα" που διαθέτει και αποδεικνύουν ότι οι Ελληνικές αρχές αποδέχονται επίσημα τη δράση Ελλήνων παραστρατιωτικών στη Βοσνία.

Άλλη μια αυθαίρετη διαπίστωση που δεν μπορεί να έχει βάση ούτε ως υποψία καθώς η κατάθεση μηνυτήριας αναφοράς ουσιαστικά υποχρεώνει τον Τάκη Μίχα να καταθέσει κάθε στοιχείο που έχει ώστε να υπερασπιστεί τον εαυτό του και έτσι επιβάλλει παρά παρεμποδίζει τη δημοσίευση αυτών των "εμπιστευτικών" εγγράφων.

Παραδέχεται όμως :

"Αυτή φυσικά είναι μια εξήγηση. Μπορεί να υπάρχουν άλλες".

Στη συνέχεια εμπλέκεται το όνομα του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ και αναφέρεται ότι Έλληνες δικαστές ανοικτά αρνήθηκαν να συνεργαστούν με το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία.

Τέλος ο Ντανιέλ Τολιάγκα εκφράζει την ανησυχία-ερώτημα για το αν θα διαφυλαχθεί το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη ή θα υπονομευτεί από την "ακραία υπερεθνικιστική ατμόσφαιρα στην Ελλάδα" (extremne ultranacionalističke atmosfere u grčkoj) και ρωτά αν θα ζητήσει βοήθεια ο Τάκης Μίχας από τις διεθνείς οργανώσεις που ειδικεύονται στην προστασία της ελευθερίας των δημοσιογράφων.

Επίσης, αν ανησυχεί ο Τάκης Μίχας λόγω της επικείμενης δίκης.

Ο δημοσιογράφος απάντησε ότι καθώς "η Ελλάδα δεν είναι κανονική Ευρωπαϊκή χώρα", λόγω του διάχυτου εθνικισμού και της συμπάθειας υπέρ του Κάραντζιτς και Μλάντιτς οι οποίοι είναι σεβαστοί "ως άγιοι, από την πλειοψηφία της δημόσιας και πολιτικής τάξης", έχει "κάθε δικαιολογία να είναι ανήσυχος".


Η συνέντευξη αυτή του Τάκη Μίχα θα μπορούσε να αφορά βάσιμα νέα μηνυτήρια αναφορά.

Θα οδηγούσε όμως ενδεχομένως τελικά τη Δικαιοσύνη να εγκλωβιστεί να δικάζει νόμω ως προς το μέτρο άσκησης του δικαιώματος κάποιου να ομιλεί.

Αυτό θα θύμιζε σήμερα κάποιους γονείς που βάζουν "τιμωρία" τα παιδιά τους στο δωμάτιό τους (όπου υπάρχει υπολογιστής και σύνδεση Internet).

Η τιμωρία σήμερα θα ήταν να "ξεκολλήσεις" τα παιδιά από το δωμάτιό τους.

Με άλλα λόγια:

Μήπως σήμερα, στον κόσμο των υπολογιστών, του Internet και των blogs θα πρέπει να αφήσουμε τον κόσμο να μιλά ελεύθερα;

(Αν εξαιρέσει βέβαια κανείς τις πράξεις που στοχεύουν κατά του βασικού πυρήνα της ύπαρξής μας, πχ, ζωή, σωματική ακεραιότητα, προστασία των παιδιών, κλπ. Στο πλαίσιο αυτό, οι ομολογίες Βιτάλη πρέπει να διερευνηθούν).

Όσο μιλά κανείς τόσο εκτίθεται στην κοινή γνώμη και στην Ιστορία, που, τελικά θα κρίνει και θα απομονώσει τους ανεπιθύμητους στη μοναξιά της αδιαφορίας και της λήθης.


Σχετικά βλ. επίσης:

Μήνυση Βιτάλη κατά Μίχα

Η νέα τεχνολογία μπορεί να γίνει όχημα Αναγέννησης της Δημοκρατίας

[ Από τον Δούρειο Ίππο:

Ο ιστοχώρος www.doureios.gr επιδιώκει να αποτελέσει έναν χώρο ουσιαστικών πολιτικών αναλύσεων και διαλόγου, με στόχο την διαμόρφωση γνώμης σε σημαντικά ζητήματα των καιρών, όπως αυτά προσεγγίζονται υπό το πρίσμα της σύγχρονης δημοκρατικής αντίληψης.

Επίσης, ο "Δούρειος Ίππος" επιδιώκει την δραστική αλλαγή του πολιτικού συστήματος της εκφυλισμένης πια μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας, με ένα ελπιδοφόρο, ανανεωμένο και ρεαλιστικό μοντέλο δημοκρατικής άσκησης της εξουσίας, το οποίο θα είναι σε θέση να εμπνεύσει τους Έλληνες να οργανώσουν και να πραγματοποιήσουν την μεγάλη αλλαγή που τόσο έχει ανάγκη η πατρίδα μας.]

Η Ψηφιακή Δημοκρατία στην Κοινωνία της Πληροφορίας


Του Δημοσθένη Κυριαζή,
Μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου των Δημοκρατικών.

Τι είναι το πολίτευμα της δημοκρατίας και ποιες οι διαφορές του από το σημερινό πολίτευμα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας;

Η λέξη δημοκρατία, που υπάρχει στις γλώσσες όλων των λαών του κόσμου, είναι Ελληνική.

Προέρχεται από τη σύζευξη των λέξεων Δ ή μ ο ς και Κ ρ ά τ ο ς.

Δήμος στην Αρχαία Ελλάδα ονομαζόταν το σύνολο των πολιτών, ενώ πολίτες ονομαζόταν το υποσύνολο των κατοίκων μίας πολιτείας που είχαν το δικαίωμα ψήφου· που είχαν το δικαίωμα συμμετοχής στις γενικές συνελεύσεις του λαού.

Αυτές οι γενικές συνελεύσεις στην Πολιτεία των Αθηναίων ονομάζονταν Εκκλησίες του Δήμου.

Κράτος σημαίνει δύναμη, ισχύς, εξουσία.

Δημοκρατία συνεπώς σημαίνει εξουσία του δήμου, εξουσία των πολιτών.

Η Εκκλησία του Δήμου ήταν το κορυφαίο και μοναδικό όργανο, που ασκούσε τότε κάθε εξουσία. Τη νομοθετική εξουσία, την κυβερνητική (την εκτελεστική όπως συνηθέστερα ονομάζεται) και τη δικαστική.

Οι πολίτες τότε, νομοθετούσαν, λάμβαναν τις μεγάλες πολιτικές αποφάσεις ( πχ κήρυξη πολέμων), δίκαζαν. Οι πολίτες τότε είχαν όλη την εξουσία στα χέρια τους.

Οι ηγέτες των πολιτών ονομάζονταν Άρχοντες.

Η λέξη άρχοντας προέρχεται από τη λέξη αρχή και προσδιόριζε εκείνους τους πολίτες που έμπαιναν στην αρχή ενός οργανωμένου σχηματισμού.

Τους επικεφαλείς, τους μπροστάρηδες.

Στις αρχαιοελληνικές δημοκρατίες οι άρχοντες ουσιαστικά δεν ασκούσαν καμιά εξουσία.

Ούτε νομοθετούσαν, ούτε έπαιρναν τις μεγάλες πολιτικές αποφάσεις, ούτε ασκούσανε, άμεσα ή έμμεσα, δικαστική εξουσία.

Οι άρχοντες τότε διακονούσαν την Εκκλησία του Δήμου και υλοποιούσαν τις αποφάσεις των πολιτών.

Ήταν οι υπηρέτες των πολιτών στην πράξη και όχι στη θεωρία.

Στις σημερινές δημοκρατίες οι ίδιοι οι πολίτες δεν ασκούνε καμιά από προαναφερθείσες τρεις εξουσίες.

Οι εξουσίες αυτές ασκούνται σήμερα από τους αντιπροσώπους των πολιτών, που είναι και αυτοί πολίτες, εκλέγονται από τους πολίτες και αποφασίζουν για λογαριασμό των πολιτών.

Οι αποφάσεις στις Εκκλησίες του Δήμου λαμβάνονταν με βάση την αρχή της πλειοψηφίας, όπως γίνεται και σήμερα στη Βουλή, στα Δημοτικά Συμβούλια, στα Διοικητικά Συμβούλια.

Η αρχή της πλειοψηφίας είναι μια σημαντική διαδικαστική αρχή της δημοκρατίας αλλά δεν είναι η λογική αρχή, η ψυχή της δημοκρατίας.

Ψυχή της δημοκρατίας είναι η εφαρμογή της αρχής της πλειοψηφίας στο σύνολο των πολιτών.

Με το πέρασμα των χρόνων οι δύο αρχές – η λογική και η διαδικαστική – αλλοιώθηκαν ως ακολούθως:

Διαφυλάχτηκε και διατηρήθηκε η διαδικαστική αρχή της πλειοψηφίας αλλά παραμορφώθηκε η λογική αρχή της λήψεως των μεγάλων αποφάσεων από το σύνολο των πολιτών.

Στη νέα λογική δημιουργήθηκαν πολιτεύματα στα οποία εφαρμόζονταν η διαδικαστική, αλλά όχι και η λογική αρχή της δημοκρατίας.

Στα πολιτεύματα αυτά οι αποφάσεις λαμβάνονταν με την αρχή της πλειοψηφίας, όχι από όλους τους πολίτες, αλλά από τους ολίγους· τους πλούσιους, τους ευγενείς, τους ισχυρούς.

Τέτοιας μορφής πολιτεύματα ήταν οι δημοκρατίες των Καρχηδονίων, των Ενετών, των Ρωμαίων.

Οι συγκλητικοί της Ρώμης και τα μέλη της Ιεράς Εξέτασης λάμβαναν αποφάσεις με τη αρχή της πλειοψηφίας.

Είναι όμως αυτό δημοκρατία;

Ευτυχώς δεν υπάρχουν πολλοί που να πιστεύουν ότι είναι. Η ιστορική αλήθεια είναι πως από την αρχαιοελληνική δημοκρατία οι άνθρωποι σεβάστηκαν και διατήρησαν μόνο τη διαδικαστική αρχή της, αλλά ασέλγησαν πάνω στη λογική αρχή της· στη αρχή της άσκησης της εξουσίας από το σύνολο των πολιτών.

Μία δεύτερη διαφορά είναι ο τρόπος ανάδειξης των ηγετών των πολιτών τότε και τώρα. Τότε οι ηγέτες των πολιτών, οι άρχοντες, αναδεικνυόταν με κλήρωση και κυκλική εναλλαγή.

Κατ’ εξαίρεση η ανάδειξη των στρατιωτικών αρχόντων, γίνονταν με εκλογή ή με εκλογή όλων των άξιων και στη συνέχεια κλήρωση μεταξύ αυτών.

Στις σύγχρονες δημοκρατίες η ανάδειξη ηγετών γίνεται αποκλειστικά με εκλογή· μια διαδικασία της οποίας οι κανόνες και οι πρακτικές δεν καθορίζονται από τους πολίτες αλλά από τους ολίγους , που στην καλλίτερη περίπτωση είναι οι εκπρόσωποι των πολιτών.

Ο τρόπος ανάδειξης των ηγετών είναι ένα σύνθετο και δύσκολο πρόβλημα. Με την εκλογή βελτιστοποιείται η αποτελεσματικότητα των πολιτευμάτων γιατί, θεωρητικά τουλάχιστον, οι πολίτες μπορούν να επιλέξουν τους αξιότερους και ηθικότερους.

Επιτυγχάνεται όμως αυτό πάντα στην πράξη;

Με την κλήρωση βελτιστοποιείται, στην πράξη και όχι μόνο στη θεωρία, η ηθική των πολιτευμάτων γιατί διασφαλίζεται η τήρηση των αρχών της ισοκρατίας και της παροχής ίσων ευκαιριών σε όλους τους πολίτες.

Διασφαλίζεται η τήρηση του πνεύματος της δημοκρατίας και η προστασία της από φαινόμενα μετάπτωσης της σε πολιτεύματα όπου η εξουσία αποτελεί κληρονομιά των ολίγων, όπως γίνεται στις ολιγαρχίες.

Τι κρίση όμως υπάρχει στις σημερινές δημοκρατίες; Ηθική κρίση ή κρίση αποτελεσματικότητας;

Ο κάθε ένας απλός πολίτης έχει δικαίωμα και υποχρέωση να δώσει τη δική του απάντηση σε αυτό το κρίσιμο ερώτημα. Η δική μου απάντηση είναι πως η κρίση είναι ηθική αλλά οι άνθρωποι που ασκούν την εξουσία βολεύονται να λένε πως είναι κρίση αποτελεσματικότητας.

Ποια είναι η βασική προϋπόθεση ύπαρξης και λειτουργίας της Δημοκρατίας;

Αποτελεί ιστορική διαπίστωση ότι βασική προϋπόθεση ύπαρξης και λειτουργίας της δημοκρατίας είναι οι καλές συνθήκες επικοινωνίας των ανθρώπων.

Στην αρχαία Ελλάδα τεχνολογία επικοινωνιών δεν υπήρχε.

Ο μοναδικός τρόπος επικοινωνίας ήταν η συγκέντρωση των ανθρώπων στον ίδιο χώρο και στον ίδιο χρόνο. Οι καλές συνθήκες επικοινωνίας που δημιουργήθηκαν στην αρχαία Ελλάδα οφείλονται:

(1) Στο κλίμα της Ελλάδας που επιτρέπει τη συγκέντρωση των ανθρώπων σε ανοικτούς χώρους με άριστες συνθήκες φυσικού κλιματισμού για να επικοινωνήσουν.

(2) Στη ευφυή οργάνωση της Ελλάδας σε κράτη μικρής έκτασης και πληθυσμού, σε κράτη – πόλεις, όπου οι συνθήκες επικοινωνίας βελτιστοποιούνται γιατί οι άνθρωποι είναι λίγοι και κατοικούν σε κοντινές αποστάσεις.

(3) Στη μεγάλη επικοινωνιακή δύναμη της Ελληνικής γλώσσας που πηγάζει από τη μονοσήμαντη σχέση μεταξύ των λέξεων και της έννοιας τους.

Αν οι Έλληνες είχαν μια γλώσσα αμφίσημη και παρδαλή, τότε το κλίμα και η οργάνωση της δεν θα ήταν αρκετά για να γίνει η Ελλάδα το λίκνο της δημοκρατίας.

Ενδεχομένως να έχετε ακούσει ότι, λόγω της μεγάλης επικοινωνιακής δύναμης της, η ελληνική γλώσσα κρίνεται ως η μόνη κατάλληλη για την επικοινωνία των υπολογιστών.

Η βασική προϋπόθεση δημοκρατίας, προκύπτει επίσης από το εξής ιστορικό γεγονός:

Το πολίτευμα της Δημοκρατίας ουσιαστικά λειτούργησε μόνο στα κράτη – πόλεις της αρχαίας Ελλάδας.

Στα κράτη με τις απέραντες εκτάσεις και τους πολλούς ανθρώπους – κοινοπολιτείες, αυτοκρατορίες - που δημιουργήθηκαν στα μετέπειτα χρόνια, δεν ήταν δυνατόν να λειτουργήσει δημοκρατία γιατί οι συνθήκες επικοινωνίας ήταν πολύ δύσκολες· γιατί η αμφιενεργή ενημέρωση, η διαβούλευση και οι ψηφοφορίες των πολιτών ήταν πρακτικά πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να πραγματοποιούνται.

Η βασική προϋπόθεση της δημοκρατίας προκύπτει ακόμη και από το Νόμο της Εντροπίας, ο οποίος ισχύει για όλα τα φυσικά συστήματα και συνεπώς και τα πολιτικά συστήματα άσκησης της εξουσίας.

Η ανάπτυξη όμως αυτού του θέματος δεν είναι τόσο εύκολη και μάλιστα στα χρονικά πλαίσια μίας σύντομης ομιλίας.

Η κατανόηση ότι η δημοκρατία φυτρώνει εκεί που υπάρχουν καλές συνθήκες επικοινωνίας των ανθρώπων, είναι ένα σημαντικό και βασικό συμπέρασμα.

Πως σχετίζεται η νέα τεχνολογία με τη δημοκρατία και τι είναι Ψηφιακή Δημοκρατία;

Είναι γνωστό σε όλους, ότι χάρη στην ψηφιακή τεχνολογία των τηλεπικοινωνιών και της πληροφορικής, οι άνθρωποι σήμερα απολαμβάνουν όχι απλά καλές, αλλά φανταστικές συνθήκες επικοινωνίας.

Αυτή την πραγματικότητα την καταλαβαίνουν και τη βιώνουν όλοι οι άνθρωποι. Περισσότερο όμως την καταλαβαίνουν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, γιατί αυτοί έχουν γνωρίσει και έχουν βιώσει τις συνθήκες επικοινωνίας που υπήρχαν μέχρι το πρόσφατο παρελθόν.

Το πιο σημαντικό όμως δεν είναι η επίτευξη των φανταστικών δυνατοτήτων επικοινωνίας αλλά το ότι οι δυνατότητες αυτές είναι οικονομικά και λειτουργικά προσιτές σε όλους τους ανθρώπους.

Ποιος δεν έχει σήμερα στην Ελλάδα σταθερό ή κινητό τηλέφωνο;Πόσοι από τους συμπατριώτες μας έχουν σήμερα υπολογιστή και πρόσβαση στο Ιντερνέτ;

Τι ίσχυε πριν από 30 χρόνια; Τι θα ισχύει αύριο;

Είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση ότι οι σημερινές δυνατότητες επικοινωνίας είναι οι καλλίτερες των τελευταίων πέντε χιλιάδων χρόνων της γνωστής ιστορίας του ανθρώπου (3000 πΧ – 2009 μΧ).

Το γεγονός αυτό και η βασική προϋπόθεση δημοκρατίας, οδηγούν εύκολα στο στέρεο συμπέρασμα, ότι

η νέα τεχνολογία μπορεί να γίνει η ευκαιρία και το όχημα βελτίωσης και διεύρυνσης της δημοκρατίας.

Μπορεί, αν το θελήσουν και οι άνθρωποι, να γίνει ευκαιρία και όχημα Αναγέννησης της Δημοκρατίας.

Η Ψηφιακή Δημοκρατία δεν είναι ένα καινούργιο πολίτευμα.

Είναι το πολίτευμα της γνήσιας δημοκρατίας που λειτουργεί με μέσα της ψηφιακής τεχνολογίας· είναι το πολίτευμα της εξουσίας των πολιτών που έχει προσαρμοσθεί στα τεχνολογικά, αλλά και στα κοινωνικά και οικονομικά δεδομένα του 21ου αιώνα.

Μέχρι σήμερα η λειτουργία ενός γνήσια δημοκρατικού πολιτεύματος με τους παραδοσιακούς τρόπους, είχε αξεπέραστα προβλήματα.

Το άμεσο και το έμμεσο κόστος ενός δημοψηφίσματος ήταν δυσβάσταχτο και φυσικά το πλήρωναν οι πολίτες.

Η αμφιενεργή ενημέρωση και η διαβούλευση των πολιτών, εκτός από το υψηλό κόστος , είχαν και αξεπέραστες λειτουργικές δυσχέρειες.

Όταν συγκεντρώνονται σε ένα γήπεδο τέσσερες χιλιάδες άνθρωποι κάθε τρία χρόνια, τι αμφιενεργή ενημέρωση και διαβούλευση μπορεί να επιτευχθεί ;

Όλα τα προαναφερθέντα αποτελούν μια αντικειμενική και σοβαρή αιτία για την οποία η δημοκρατία των συγχρόνων κοινωνιών λειτούργησε στην αντιπροσωπευτική μορφή της.

Σήμερα όμως αυτά τα προβλήματα αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά με τη βοήθεια της ψηφιακής τεχνολογίας, που διασφαλίζει την εύκολη, γρήγορη και από το σπίτι μας πραγματοποίηση αμφιενεργής ενημέρωσης, διαβούλευσης και δημοψηφισμάτων, μειώνοντας αποφασιστικά το κόστος λειτουργίας αυτών των δημοκρατικών θεσμών.

Το στέρεο συμπέρασμα είναι πως σήμερα υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να ξαναγίνουν οι δημοκρατίες τα πολιτεύματα της εξουσίας των πολιτών.



Τι σημαίνει κοινωνία της πληροφορίας;


Οι τεχνολογίες που αναπτύχθηκαν από το 3000 πΧ μέχρι τα μέσα του 20ου μΧ αιώνα, είχαν ως στόχο την πραγματοποίηση εργασιών που –κυρίως – βασίζονταν στις μυϊκές δυνάμεις του ανθρώπου.

Είχαν ως στόχο την παραγωγή μηχανικού έργου.

Από τα μέσα όμως του 20ου αιώνα άρχισε να αναπτύσσεται μια νέα τεχνολογία που είχε ως στόχο την πραγματοποίηση εργασιών που βασίζονται στις εγκεφαλικές δυνάμεις του ανθρώπου.

Είχε ως στόχο την παραγωγή πνευματικού έργου.

Τέτοιο έργο είναι η διαχείριση και η διακίνηση των πληροφοριών και η πραγματοποίηση μαθηματικών και λογικών υπολογισμών.

Η απογείωση της τεχνολογίας παραγωγής πνευματικού έργου έγινε στα τέλη του 20ου αιώνα, 1970 – 2000, με την αλματώδη ανάπτυξη της τεχνολογίας των ημιαγωγών και της ψηφιακής τεχνολογίας.

Χάρη στη νέα τεχνολογία απολαμβάνουμε σήμερα φανταστικές βελτιώσεις σε τόσους και τόσους τομείς:

Στην έρευνα , στην παιδεία, στην ιατρική, στην παραγωγή υπηρεσιών και αγαθών, στη διοίκηση των επιχειρήσεων, στη δημόσια διοίκηση, στη δημόσια και εθνική ασφάλεια, στη λειτουργία των πολιτικών και των πολιτικών κομμάτων.

Η κοινωνία της οποίας οι άνθρωποι έχουν την οικονομική και λειτουργική δυνατότητα να χρησιμοποιούν τη νέα τεχνολογία σε όλους τους τομείς που προαναφέραμε, είναι η κοινωνία της πληροφορίας.

Το βασικό χαρακτηριστικό της κοινωνίας της πληροφορίας, δεν είναι η ύπαρξη αυτών των δυνατοτήτων.

Το βασικό χαρακτηριστικό είναι η απόκτηση αυτών των δυνατοτήτων από όλους τους ανθρώπους.

Πλούσιους και φτωχούς, ανώτατης και στοιχειώδους εκπαίδευσης, από αυτούς που ζουν στην πόλη, στο χωριό ή σε μια αγροικία.

Τις δεκαετίες του 50 και του 60 αυτές οι δυνατότητες υπήρχαν αλλά ήταν οικονομικά και λειτουργικά προσιτές σε ελάχιστους ανθρώπους.

Για να έχει κάποιος τότε υπολογιστή έπρεπε να έχει τις οικονομικές δυνατότητες της Εθνικής Τράπεζας. Για να μπορεί να γράφει κάποιος στον υπολογιστή μια σελίδα, έπρεπε να έχει ντοκτορά στην πληροφορική.

Τι ισχύει σήμερα το ξέρετε.

Υπολογιστές έχουν ακόμη και τα μικρά παιδιά για να παίζουν και να μαθαίνουν να γράφουν τα πρώτα τους γράμματα, όπως μαθαίναμε εμείς οι παλιότεροι να γράφουμε με το «κοντύλι στην πλάκα».

Στο παρελθόν, μονάχα οι βασιλιάδες μπορούσαν να έχουν ένα σύστημα παραγωγής πνευματικού έργου.

Για το σκοπό αυτό, διατηρούσαν στην αυλή τους μια ομάδα σοφών και σπουδασμένων ανθρώπων, οι οποίοι πραγματοποιούσαν κατ’ εντολή και λογαριασμό του βασιλιά διάφορες πνευματικές εργασίες.

Σήμερα ο κάθε απλός άνθρωπος – ο μαθητής, ο αγρότης, ο επαγγελματίας, ο επιστήμονας – μπορεί να έχει ένα σύστημα παραγωγής πνευματικού έργου, όχι βέβαια διατηρώντας ομάδα σοφών, αλλά έχοντας μηχανές της νέας τεχνολογίας· έχοντας έναν υπολογιστή με πρόσβαση στο Ιντερνέτ.

Με τα μέσα αυτά ο σημερινός απλός πολίτης μπορεί να συγκεντρώνει και να διαχειρίζεται περισσότερες πληροφορίες και στοιχεία από τους βασιλιάδες του παρελθόντος.

Η παρουσία κοινωνίας της πληροφορίας είναι ήδη σήμερα και αισθητή και σημαντική.

Να μερικά παραδείγματα κοινωνίας της πληροφορίας από την Πελασγία.

* Η λειτουργία ηλεκτρονικού ταχυδρομείου ( e-mail ), στο δημοτικό σχολείο, στο γυμνάσιο, στο λύκειο και σε αρκετές δημόσιες και ιδιωτικές επιχειρήσεις.
* Η λειτουργία ιστότοπου ( web Site) στο λύκειο και σε κάποιες επιχειρήσεις.
* Η ψηφιακή λειτουργία των υπηρεσιών του Δήμου και άλλων ιδιωτικών επιχειρήσεων.
* Η λειτουργία μηχανής ΑΤΜ για την αυτόματη ανάληψη και κατάθεση χρημάτων στην τράπεζα.
* Η χρήση υπολογιστών για την εργασία των υπαλλήλων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, των επαγγελματιών και των μαθητών.

Όλα αυτά και πολλά άλλα παραδείγματα αποτελούν τα σημερινά δομικά στοιχεία της κοινωνίας της πληροφορίας.

Ποιος όμως μπορεί να προβλέψει τα αυριανά δομικά της στοιχεία;

Ενώ όμως η παρουσία της κοινωνίας της πληροφορίας είναι ήδη τόσο σημαντική στους τομείς που προαναφέραμε, είναι ασήμαντη έως μηδενική στον τομέα της συμμετοχής των ίδιων των πολιτών στην άσκηση της εξουσίας.

Οι λόγοι αυτής της αδράνειας είναι μάλλον εύκολο να τους καταλάβει κάποιος.

Η αδράνεια όμως αυτή ενέχει σοβαρούς κινδύνους για τους ανθρώπους, επειδή η νέα τεχνολογία με τις φανταστικές δυνατότητες μπορεί να υπηρετήσει, εξ ίσου αποτελεσματικά, τόσο γνήσια δημοκρατικούς θεσμούς, όσο και ολιγαρχικούς ή ψευτοδημοκρατικούς θεσμούς.

Αν υπηρετήσει δημοκρατικούς θεσμούς, η νέα τεχνολογία θα είναι ευλογία.

Αν όμως υπηρετήσει ολιγαρχικούς και ψευτοδημοκρατικούς θεσμούς θα είναι κατάρα και εφιάλτης.

Για το είδος όμως των θεσμών που θα υπηρετήσει, υπεύθυνη δεν είναι η τεχνολογία. Υπεύθυνοι είναι όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι.

Οι πολιτικοί, οι ειδήμονες και μείς οι απλοί πολίτες.


[ Δημοκρατικοί:

Οι Δημοκρατικοί είναι ένα νέο κόμμα -ιδρύθηκε τον Ιανουάριο του 2009- που προήλθε από διαδικασίες ανοιχτής ηλεκτρονικής διαβούλευσης και διαλόγου μεταξύ ευαισθητοποιημένων ενεργών πολιτών, με έντονη ανησυχία για την επιβίωση και ανόρθωση της χώρας μας από την πολύπλευρη καταστροφική πορεία στην οποία βρίσκεται τα τελευταία χρόνια σε όλα τα πεδία άσκησης των κρατικών πολιτικών: προστασία περιβάλλοντος, παιδεία, υγεία, οικονομία, ασφάλεια, θεσμοί, αξίες.

Οι Δημοκρατικοί ιδρύθηκαν για να εργασθούν για τις μεγάλες τομές που χρειάζεται η πατρίδα μας σε όλους ανεξαιρέτως τους τομείς του δημόσιου βίου, με όπλα την ανεξαρτησία από μεγάλα και μικρά συμφέροντα και την προσήλωση στην πρόταξη του δημόσιου και του εθνικού συμφέροντος. ]

Επικοινωνία: