100 χρόνια από τη γέννηση του Γιάννη Ρίτσου και το Μετρό θυμάται καλύτερα από εκείνους που δεν δικαιούνται να ξεχνούν.
Και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά.
Μας πήρε χρόνο να κοιταζόμαστε στα μάτια.
Καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περισσότερα.
Σήμερα να σωπάσουμε ζητώντας συγχώρεση.
Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί.
Είναι γραμμένο αδελφέ μου.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος
σ’ όλες τις καρδιές, σ’ όλα τα χείλη.
Θα πούμε ό,τι αλήθεια είναι.
Έτσι να λέμε πια τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη.
Έτσι όπως έπρεπε να 'χει γίνει ας έλθει.
Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε,
“Τέτοια ποιήματα, σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα.”
Ξεκίνα λοιπόν.
Αυτό θέλουμε κι εμείς.
Δείξε το δρόμο.
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ’ τον κόσμο.
Δεν τραγουδάμε για να ορίσουμε τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.
Κοίτα...
…έχεις ακόμη να κλάψεις πολύ
ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει.
Κι ίσως ποτέ δε ζήσεις για να δεις μα θα 'ρθει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου