Ανέκαθεν η Ελλάδα στηριζόταν στις μικρές και πολύ μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις.
Επιχειρήσεις δηλαδή που απασχολούν ως εργαζόμενους τα μέλη μιας οικογένειας και μερικές φορές προσλαμβάνουν για μόνιμη ή πρόσκαιρη προσωρινή, εποχιακή, τις περισσότερες φορές βοήθεια, άτομα που και αυτά αν δεν είναι μακρινοί συγγενείς, έχουν ή αποκτούν δεσμούς με την Οικογένεια.
Το μοντέλο έχει προσεγγιστεί και εν μέρει περιγραφεί στα οικονομικά βιβλία, στο επίπεδο της παραγωγικής διαδικασίας, ως Οικοτεχνία και θεωρείται αρχέγονο σύστημα παραγωγής για τις δυτικές οικονομίες που έζησαν τη Βιομηχανική Επανάσταση.
Ωστόσο, στο χώρο της παλιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και των συνόρων της, στον Ελληνικό δηλαδή χώρο, το οικογενειακό σύστημα οργάνωσης της παραγωγής πήρε διαστάσεις καθολικής εφαρμογής και κατά κάποιο τρόπο εξελίχθηκε κιόλας.
Τόσο στην αγροτική παραγωγή, στο χώρο οι γαιοκτήμονες - αφέντες με τις αχανείς γεωργικές - κτηνοτροφικές εκτάσεις κάτω από τον έλεγχό τους ήταν ουσιαστικά άγνωστοι εκτός από εξαιρέσεις, όσο και στο εμπόριο, οι πυρηνικές οικογένειες ήταν οι ενεργοί δρώντες και ρυθμιστές των οικονομικών δεδομένων και συναλλαγών.
Ακόμη και στην περίοδο των μεταναστεύσεων, όταν ιστορικά αυτές ελάμβαναν μέρος, αλλά και στις περιόδους επέκτασης των οικονομικών δραστηριοτήτων προς το εξωτερικό μέσω χερσαίων διαδρομών προς τα Βαλκάνια, θαλάσσιων πλεύσεων προς τη Βόρεια Αφρική ή τις ακτές της Τουρκίας και της Μέσης Ανατολής, αργότερα προς την Αμερική, κλπ οι οικογένειες ήταν ο σύνδεσμος επαφής και διατήρησης των θεσμών, ηθών και δεσμών με την Πατρίδα και τη Θρησκεία.
Οι απολαβές και κέρδη κάθε μορφής επανατοποθετούνταν πρωτίστως για επέκταση της οικογενειακής επιχείρησης αλλά και σε ιδιωτικές επενδύσεις για την κατασκευή κυρίως εγκαταστάσεων, κτιρίων και σπιτιών, προίκα για τις επόμενες γενεές.
Το σύστημα πάντα λειτουργούσε ικανοποιητικά και επωφελώς για την Ελλάδα, ωστόσο κάθε ορισμένα χρόνια υπονομευόταν από τις Νέες Ιδέες.
Μερικές φορές, λόγω συγκέντρωσης κεφαλαίου, τα παιδιά των πατεράδων και παπούδων που δούλεψαν σκληρά και είχαν περισσεύματα ώστε να σπουδάσουν και να στείλουν στο εξωτερικό τα καμάρια τους, είχαν αρκετά διαθέσιμα ώστε να προσπαθήσουν να εφαρμόσουν οικονομικά συστήματα και πρακτικές δυτικού τύπου.
Καθώς όμως η Ελληνική κοινωνία, με τους θεσμούς, το κατεστημένο, την οθωμανική ακόμη δημόσια διοίκηση και τη σαλάτα των τυπικών και ουσιαστικών κανόνων νομικού περιεχομένου, δεν ήταν δυνατό ούτε να αντέξει αλλά ούτε και να αφομοιώσει τέτοιες προσεγγίσεις, το αποτέλεσμα ήταν πάντα προδικασμένο και πανομοιότυπο.
Στην αρχή το όραμα, μετά η κονόμα από μερικούς και τέλος η κρίση για όλους.
Στο επίκεντρο βέβαια όλων των αποφάσεων και θέατρο όλων των εξελίξεων το επίσημο Ελληνικό Κράτος.
Θεωρούμε λοιπόν ότι πρέπει να καλλιεργηθεί και να υποστηριχθεί με μέτρα και πάλι η ιδέα της Οικογένειας στην Ελλάδα και όχι βέβαια της οικογενειοκρατίας.
Θα πρέπει οι κοινωνίες να αφήνονται να ακολουθούν και τον παραδοσιακό δρόμο τους παράλληλα ίσως με πειραματισμούς και θέσπιση νεωτερισμών.
Το νέο δεν έρχεται να σκοτώσει το παλιό αλλά να λειτουργήσει συμπληρώνοντάς το.
Το να υποχρεώνουμε την κοινωνία και την οικονομία με το βούρδουλα να υιοθετήσει πρακτικές και τακτικές που θεωρούν κάποιοι και πιθανόν να είναι θεωρητικά αποτελεσματικότερες αποτελεί κοινωνικό και οικονομικό καταναγκασμό, φασισμό λοιπόν με τη μάσκα της δημοκρατίας και ανανέωσης.
Στην Ελλάδα έχουμε επίσης και πολιτικά και εθνικά τραύματα και ανοικτές πληγές.
Πρέπει πάντα να είμαστε δυνατοί και ετοιμοπόλεμοι. Ας μην ξεχνάμε και αυτή την παράμετρο που η Ελληνική Οικογένεια όπως την εξηγήσαμε πιο πάνω στηρίζει και θα στηρίξει.
