Ενδιαφέρει όσους Blog - άρουν (υπεύθυνα)

Ένα σχόλιο από τον blogger Θανάση Αλαμπάση που φέρνουμε στην επιφάνεια γρήγορα - γρήγορα:

"Το ατιμώρητο «του δημοσιογραφείν» με τη σφραγίδα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΔΑ) ακόμα και όταν η κριτική είναι συκοφαντική για τον κρινόμενο (ατιμώρητο υπό ελάχιστες προϋποθέσεις)..."

Η ανωνυμία των bloggers και το έγκλημα της συκοφαντικής δυσφήμησης.


Οδηγός επιβίωσης των bloggers

Το post του blogger Θανάση Αλαμπάση περιλαμβάνει πέντε ενότητες:

1. Γιατί οι bloggers «κρύβονται» πίσω από την ανωνυμία τους; Τι φοβούνται και δε βγαίνουν με το όνομά τους;

2. Ποιες οι πιθανές συνέπειες αν ο blogger βγει και bologga-ρει με το όνομά του, ή αν το όνομά του αποκαλυφθεί από τις Αρχές.

3. Πότε και πως αποκαλύπτονται τα στοιχεία του blogger. Άρση του απορρήτου των επικοινωνιών του blogger.

4. Σύνοψη της πρόσφατης νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΔΑ) που κατατείνει στο ατιμώρητο «του δημοσιογραφείν» ακόμα και όταν η κριτική είναι συκοφαντική για τον κρινόμενο.

5. Οι προϋποθέσεις και η διαδικασία δικαίωσης του blogger αν αυτός καταδικασθεί από ελληνικό δικαστήριο.

Περισσότερα: http://alampasis.blogspot.com/2009/04/bloggers.html

(βλ. Οδηγός επιβίωσης των bloggers)

Το κοιτάμε. Ευχαριστούμε.

Σε επικίνδυνους δρόμους μας οδηγεί η συμπεριφορά του νομάρχη Πειραιά Γιάννη Μίχα

Δεν μπορεί κάποιος να παίζει με τη νοημοσύνη μας κατ' αυτόν τον τρόπο. Και κυρίως δεν μπορεί να παίζει με το θεσμό της Αυτοδιοίκησης.

Συνεχίζονται τα Δελτία Τύπου που εκδίδει η Νομαρχία Πειραιά και μοναδικό σκοπό, κατά τη γνώμη μας, έχουν τη προσωπική προβολή του νομάρχη Γιάννη Μίχα.

Αυτό θα ήταν ανεκτό ως ένα σημείο αν οι ανακοινώσεις αυτές της νομαρχίας είχαν κάποια αληθινή ή λογική βάση.

Οι περισσότερες όμως που στόχο έχουν τον κακώς εννοούμενο "έλεγχο" της Κυβέρνησης περιέχουν τέτοιες σκόπιμες ανακρίβειες που βγάζουν μάτια.

Από την άλλη μεριά είναι αρμοδιότητα του νομάρχη να ασκεί αντιπολίτευση;

Με τι ανάστημα εμφανίζεται μετά ενώπιον της κεντρικής εξουσίας για να διεκδικήσει τα δικαιώματα όλων των Πειραιωτών;

Ο νομάρχης Πειραιά, ως γνωστό, είναι και Συντονιστής Ανασυγκρότησης του ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι όμως πρόεδρος του Κινήματος.

Αφού όμως καμία έστω ανεπίσημη παρέμβαση από το χώρο του ΠΑΣΟΚ δεν έχει γίνει για την προστασία των πολιτών ώστε να μην δημιουργείται κακό προηγούμενο από τις συμπεριφορές αυτές τότε συμπεραίνουμε ότι ο νομάρχης έχει την πλήρη ανοχή αν όχι και την ευλογία της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Για τους προϊσταμένους του Γιάννη Μίχα, διότι ο νομάρχης ασκεί δημόσια εξουσία, αλλά και για το δικαστικό έλεγχο δε χρειάζεται να αναφέρουμε τίποτα.

Φαίνεται ή ότι υπάρχει πλήρης διάλυση ή ότι κανείς δεν τολμά να επιβάλλει το νόμο.

Το γιατί μπορεί να το φανταστεί ο κάθε πολίτης.

Πάλι λοιπόν εξέδωσε ανακοίνωση η νομαρχία Πειραιά για τις υποτιθέμενες αυξήσεις των τιμών και τις λεγόμενες τιμοληψίες των υπαλλήλων των υπηρεσιών της.

Στις 15.4.2009 δημοσιεύτηκε το εξής δελτίο τύπου:

(βλ. Συνεχίζεται το ράλι ανόδου στις τιμές βασικών καταναλωτικών αγαθών - Νέα έρευνα της Νομαρχίας Πειραιά φέρνει στο φως αδικαιολόγητες αυξήσεις.)

"Τελειωμό δεν έχουν οι ανατιμήσεις σε μια σειρά από βασικά καταναλωτικά αγαθά, που τινάσσουν στον αέρα τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς και αναγκάζουν τους πολίτες να βάζουν ολοένα και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη, όπως προκύπτει από νέα έρευνα τιμών της Νομαρχίας Πειραιά.

Οι νέες τιμοληψίες της Νομαρχίας, που πραγματοποιήθηκαν το χρονικό διάστημα από τα τέλη Μαρτίου έως το πρώτο δεκαήμερο του Απριλίου, επιβεβαιώνουν το δραματικό αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει τα ελληνικά νοικοκυριά και διαψεύδουν για ακόμη μία φορά τις ανακοινώσεις της Κυβέρνησης περί δήθεν μειώσεις στις τιμές και τις όποιες «συμφωνίες κυρίων».

Συγκεκριμένα, οι τιμοληψίες της Νομαρχίας φέρνουν στην επιφάνεια σε σύγκριση με αυτές του Δεκεμβρίου, πριν δηλαδή από 4 μόλις μήνες, σημαντικές αυξήσεις στις μέσες τιμές όλων των προϊόντων από τα οπωροκηπευτικά και τα κρεατικά, έως τα είδη παντοπωλείου και τα πετρελαιοειδή."

Η ανακοίνωση συνεχίζει με πίνακες και δήθεν στοιχεία που αποδεικνύουν το αποκαλούμενο "ράλι ανόδου" των τιμών.

Ανατρέχοντας όμως σε προηγούμενη τιμοληψία που ανακοινώθηκε στις 12.2.2009,

(βλ. Αυξήσεις «φωτιά» στις τιμές βασικών καταναλωτικών αγαθών φέρνουν στο φως τιμοληψίες της Νομαρχίας Πειραιά.)

και αφορούσε τις τιμές 10 προϊόντων προχωρήσαμε σε δική μας τιμοληψία στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς μας.

Τι ανακαλύψαμε λοιπόν;

Ότι από τα 10 προϊόντα που ελέγξαμε στα 9 η τιμή έχει παρουσιάσει μείωση.




Επίσης λόγω των συνθηκών της οικονομικής κρίσης οι αλυσίδες σούπερ μάρκετ προσφέρουν επιπλέον έκπτωση 5% σε όλα τα είδη με χρήση ειδικής κάρτας προσφορών.

Ορίστε τα αποτελέσματα της έρευνάς μας σύμφωνα πάντα με τις τιμές Φεβρουαρίου και Μαρτίου της τιμοληψίας της νομαρχίας Πειραιά και της δικής μας στις 24.4.2009 πριν και μετά την προσφερόμενη έκπτωση 5%.

Στον κάθετο άξονα παρουσιάζονται οι τιμές σε ευρώ. Στον οριζόντιο εμφανίζονται 4 χρονικά σημεία μέτρησης των τιμών:

1. Τιμές Φεβρουαρίου (Τιμοληψία νομαρχίας Πειραιά)
2. Τιμές Μαρτίου (Τιμοληψία νομαρχίας Πειραιά)
3. Τιμές 24.4.2009 (Τιμοληψία blog ΕΔΩ ΠΕΙΡΑΙΑΣ)
4. Τιμές 24.4.2009 μετά την έκπτωση 5% (Τιμοληψία blog ΕΔΩ ΠΕΙΡΑΙΑΣ)

(Κάντε κλικ στις φωτογραφίες για μεγαλύτερες.)

Δεν είναι λοιπόν επιτρεπτό ηθικά κυρίως για ένα νομάρχη, οποιονδήποτε, να εμφανίζει ότι στην περιοχή αρμοδιότητάς του οι τιμές έχουν πάρει "την ανηφόρα".

Επιπλέον, ειδικά ο Πειραιάς, ως γνωστό είναι "Φτωχομάνα". Οι τιμές είναι χαμηλές και σχεδόν πλήρως ελαστικές στη ζήτηση.

Ακόμη, δεν υπάρχει πιο τρανταχτή δήλωση αποτυχίας για το Γιάννη Μίχα από τη μια μεριά να οργανώνει συναντήσεις με φορείς των επιχειρήσεων και επιμελητήρια για τον έλεγχο των τιμών και από την άλλη να αναφέρει ότι υπάρχει "ράλι ανόδου".

Τι να σκεφτεί κανείς;

Μήπως οι παρεμβάσεις σας κύριε νομάρχα ανεβάζουν αντί να κατεβάσουν τις τιμές στον Πειραιά;

Τελικά, έχει κάποιος κομματικός το δικαίωμα από το βήμα της αυτοδιοίκησης να τρομοκρατεί με εκφράσεις τέτοιου περιεχομένου;

Ότι δηλαδή η Κυβέρνηση "ζει στον κόσμο της", "αδυνατεί να προστατεύσει έστω και στοιχειωδώς το εισόδημα των πολιτών", κλπ.

Πότε τελικά θα γίνει διαχειριστικός έλεγχος στα διοικητικά και κυρίως οικονομικά της Νομαρχίας Πειραιά;

Για να δούμε, πως ξοδεύει η νομαρχία Πειραιά το Δημόσιο χρήμα;

Εμείς θα συνεχίσουμε να ασκούμε δριμεία κριτική στις συμπεριφορές κομματισμού και αλαζονείας.

Τα δελτία τύπου εξάλλου τις νομαρχίας Πειραιά φέρουν το Εθνόσημο και είναι δημόσια έγγραφα.

Ποιός θα βάλει Φρένο στον Παράνομο Εισαγγελέα;

Ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γιώργος Σανιδάς θα συνεχίσει τις παρανομίες του αν δεν βρεθεί επιτέλους κάποιος να του βάλει φρένο.

Με λένε Μιχαήλ Αγγελόπουλο και είμαι πολίτης αυτής της χώρας.

Ή μήπως δεν είμαι;

Από τη στιγμή που απέκτησα πολιτικά δικαιώματα και υποχρεώσεις ασκώ τα πρώτα σύμφωνα με το νόμο και υποτάσσομαι στα δεύτερα σύμφωνα με το Σύνταγμα. Το ίδιο όμως δεν κάνει ο παράνομος Εισαγγελέας που έχει τοποθετήσει τον εαυτό του πάνω από το Σύνταγμα και τον Ελληνικό Λαό.

Το Σύνταγμα μάλλον δεν το έχει διαβάσει ο κ. Σανιδάς γιατί αν το είχε διαβάσει δεν θα το παραβίαζε συστηματικά και μεθοδευμένα τόσο ο ίδιος όσο και εκείνοι που βρίσκονται κάτω από την εξουσία του επηρεάζοντας με αυτό τον τρόπο τη λειτουργία των Θεσμών και το παρόν και το μέλλον όλων των πολιτών που ελπίζουν σε μια Δημοκρατική διακυβέρνηση.

Αρκεί να διαβάσει τα γεγονότα που φτάνουν στο φως της δημοσιότητας για να καταλάβει κάποιος ότι ο κ. Σανιδάς έχει δημιουργήσει το εξής νομικό, ηθικό και δημοκρατικό απαράδεκτο:

Έχει προσωποποιήσει την Εισαγγελική λειτουργία σε τέτοιο ανεπίτρεπτο βαθμό που να είναι κοινή παραδοχή ότι:

Αν κάποιος άλλος κατείχε τη θέση του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου θα έπραττε διαφορετικά.

Πέρα από τα ειδικά νομικά στοιχεία στα οποία θα μπορούσε να αναφερθεί κάποιος και σχετίζονται με τις πράξεις και παραλείψεις του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, στο πρόσφατο αλλά και πιο μακρινό παρελθόν, το γεγονός ότι έχει τρωθεί βάσιμα, νομικά και ηθικά, με αποκλειστική υπαιτιότητά του, η αξιοπιστία του κάνει προβληματική την παραμονή του στη θέση που κατέχει.

Ζητώ λοιπόν την εξαίρεσή του.

Εκτός και αν καταγγείλει όπως οφείλει όλους όσους ασκούν πιέσεις στο πρόσωπό του κατά την άσκηση των καθηκόντων του και αποκαλύψει σε τι ακριβώς συνίστανται αυτές οι πιέσεις.

Μέχρι τότε εμείς θα επανέλθουμε αποκαλύπτοντας τη γύμνια του παράνομου Εισαγγελέα όπως άλλωστε κάνουν και άλλοι πιο ειδικοί από εμάς.

Ας σπάσουμε αυγά

Πριν δύο χρόνια, στις 19.4.2007, ο Παντελής Οικονόμου, Μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑ.ΣΟ.Κ., πρώην Βουλευτής Α' Αθήνας είχε δηλώσει:

" Τον Ιούλιο του 2006, με την ευκαιρία της ίδρυσης του Προγραμματικού Ταμιευτηρίου «ΑΡΘΡΟ 16» των ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ, παρουσίασα μια σειρά προτάσεων μου, ως πρωταρχική κατάθεση στη νέα αυτή Δεξαμενή Σκέψης. "

" Ευχαριστώ τους φίλους μου ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ για τον αυστηρό έλεγχο των προτάσεων μου αυτών.

Και την πιστοποίηση ουσίας και ποιότητας των θέσεων, όπως διαμορφώνονται.

Ευχαριστώ, ακόμη, την Ελληνική Δημοκρατική Εταιρία ( Ε.Δ.ΕΤ. ) για την συμβολή της στην τεκμηρίωση της προγραμματικής αυτής δουλειάς, αλλά και για την υποβολή της σε δημόσια βάσανο μέσα από εκδηλώσεις που οργάνωσε ( και οργανώνει ) σε όλη την Ελλάδα.

Βεβαίως, μένει ανοικτό το σημαντικότερο:

Η δική σας συμβολή ώστε οι ιδέες αυτές να γίνουν καλύτερες.

Αυτό το "πνευματικό οβολό" σας ζητάω και δικαιούστε τις θερμότερες ευχαριστίες.

Τέλος, αισθάνομαι την ανάγκη να υπενθυμίσω ότι, φέτος το Πάσχα, ευχήθηκα, επί τέλους, «να σπάσουμε αυγά…».

Και το εννοώ. "

Τα αυγά μέχρι σήμερα στο ΠΑΣΟΚ δεν έχουν σπάσει.

(Οι πόρτες ακόμη είναι ερμητικά κλειστές σε καθετί νέο και ελπιδοφόρο.)

Θα σπάσουν όμως αναγκαστικά, δημιουργώντας μια απερίγραπτη ομελέτα, στο πλαίσιο των επερχόμενων εξελίξεων που το κόμμα ούτε γνωρίζει αλλά ούτε μπορεί ακόμη να προβλέψει.

Η αξιωματική αντιπολίτευση είχε όμως την ευκαιρία της.

Τα σημάδια της ασθένειας ήταν ορατά και τα συμπτώματα είχαν προειδοποιήσει ότι θα έπρεπε να ληφθούν μέτρα ακόμη και χειρουργικά.

Βασική προϋπόθεση η ουσιασική λειτουργία των θεσμών χωρίς εξαρτήσεις και μικροσυμφέροντα.

Σε διαφορετική (;) περίπτωση, σήμερα κάποιοι κατηγορούν τη Δικαιοσύνη ότι δεν ασκεί όπως θα έπρεπε το ρόλο της στα πλαίσια της Δημοκρατίας.

Είχε και εκείνη πρόσφατα την ευκαιρία της να σταματήσει τον ξεπεσμό και να διεκδικήσει την ανεξαρτησία της.

Οι δικαιοκρατούντες και δικαιοπράττοντες όμως είχαν διαφορετική γνώμη.

"Πως να κερδίζεις φίλους και να επηρεάζεις τους ανθρώπους"

Ποιός να το φανταζόταν!

Ότι θα αναφέραμε από αυτό το blog ατάκες και σκέψεις του Ντέηλ Κάρνετζι, συγγραφέα βιβλίων του '30 (και αργότερα) στην Αμερική.

Το πιο γνωστό βιβλίο του:

"Πως να κερδίζεις φίλους και να επηρεάζεις τους ανθρώπους."

Σε μια άλλη εκδοχή του:

"Ο Ηγέτης είσαι εσύ. Πως να κερδίζεις φίλους, να επηρεάζεις τους ανθρώπους και να επιτυγχάνεις σε ένα μεταβαλλόμενο κόσμο."

Είχε ασχοληθεί με θέματα αυτογνωσίας και αυτοβελτίωσης.

Σεμινάρια με τη διδασκαλία του σε διάφορες παραλλαγές έχουν παρακολουθήσει και παρακολουθούν εκατομμύρια ενδιαφερόμενοι σε όλο τον κόσμο.

Είχε πει και είχε γράψει λοιπόν ο κ. Κάρνετζι κάποια πράγματα που αφορούν όλους μας:


1. Ακόμη και ένας βλάκας μπορεί να ασκήσει κριτική, να κατηγορήσει και να διαμαρτυρηθεί. Και οι περισσότεροι βλάκες το κάνουν...

2. Ασχολήσου με τα δύσκολα πρώτα. Τα εύκολα θα τακτοποιηθούν μόνα τους.

3. Ο επιτυχημένος εκμεταλλεύεται τα λάθη του και δοκιμάζει πάλι με διαφορετικό τρόπο.

4. Σήμερα είναι το αύριο για το οποίο ανησυχούσες εχθές.

5. Μπορείς να κάνεις περισσότερους φίλους σε δύο μήνες δείχνοντας πραγματικό ενδιαφέρον σε άλλους ανθρώπους απ' ό,τι θα έκανες σε δύο χρόνια προσπαθώντας να τους πείσεις να ενδιαφερθούν για σένα.

Η φωτογραφία εποχής (κάντε κλικ για μεγαλύτερη) από το περιοδικό LIFE.

Ένας παράνομος έρωτας

Γνωρίζετε βέβαια ότι στο blog ΕΔΩ ΠΕΙΡΑΙΑΣ έχουμε αποκαλέσει το νομάρχη Πειραιά Γιάννη Μίχα "παράνομο".

Έχουμε πολλές φορές αποδείξει με στοιχεία την αλήθεια των λόγων μας.

Χωρίς ποτέ να πάρουμε κάποια απάντηση εκτός από τη γνωστή αγωγή του νομάρχη όπου εντελώς δημοκρατικά ζητά από το δικαστήριο τη φυλάκισή μας και αποζημίωση 150.000 ευρώ λόγω ηθικής βλάβης.

Μια λεπτομέρεια που ο απλός Πολίτης δε γνωρίζει:

Αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στις ιδιωτικές σχέσεις των ατόμων όπου εκεί επικρατεί η λεγόμενη "Ελευθερία των Συμβάσεων" επιτρέποντας στους πολίτες, σεβόμενοι τους νόμους, να αναπτύσσουν την προσωπικότητά τους όπως εκείνοι ορίζουν, στο πεδίο του Κράτους επικρατεί η λεγόμενη αρχή του "Κράτους Δικαίου".

Κάθε δημόσιος λειτουργός δηλαδή όχι μόνο δεν μπορεί να παρανομεί αλλά δεν μπορεί ούτε καν να πράττει χωρίς πρόβλεψη από σχετική, την ορθή, διάταξη νόμου.

Αυτή η αυθαιρεσία, ακόμη και αν έχει κοινωνικό ή άλλο έρεισμα είναι παράνομη και όποιος πράττει ή παραλείπει αυθαίρετα στο Δημόσιο βίο είναι κατά συνέπεια παράνομος.

Ο νομάρχης Πειραιά Γιάννης Μίχας έχει "συλληφθεί" πολλές φορές να είναι παράνομος και ο υπάλληλος και πολίτης Μιχαήλ Αγγελόπουλος όχι μόνο έχει δικαίωμα αλλά και υποχρέωση από το νόμο να τον καταγγείλει.

Αυτό ακριβώς "κατά τας γραφάς" και την Ελληνική παράδοση ο πολίτης Μιχαήλ Αγγελόπουλος έκανε και ο νομάρχης Γιάννης Μίχας το γνωρίζει.

Πέταξε όμως γρήγορα-γρήγορα το κουστούμι του νομάρχη ο κ. Μίχας και τώρα "το παίζει" στο θέατρο των εντυπώσεων μόνο Πολίτης.

Τηρουμένων των αναλογιών όχι μόνο δεν έχουμε ξεπεράσει τα όρια αλλά έχουμε και πολύ δρόμο ακόμη για να τα βρούμε μπροστά μας.

Έχουν πάντως μια ιδιαίτερη σχέση με την πραγματική Δημοκρατία κάποιοι Έλληνες και όταν πιεστούν λίγο (γενικά μιλάμε) στερούμενοι επιχειρημάτων αλλά και διάθεσης πολιτικού διαλόγου παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους.

Είναι γνωστές και οι κορώνες που ακούγονται κατά καιρούς από το βήμα του Ελληνικού Κοινοβουλίου:

"Δε δικαιούστε να ομιλείτε!"

Που αλλού θα ακούγονταν αυτά μέσα σε Κοινοβούλιο παρά στη χώρα που γεννήθηκε και δε λέει να πεθάνει η Υποκρισία (αλλά και η Τυραννία).

Παραθέτουμε ένα δημοσίευμα, στην τύχη, από εκείνα που κυκλοφορούν και δεν σκέφθηκαν ποτέ οι εμπλεκόμενοι να πάνε στα δικαστήρια.

Δικαιολογημένα τα δακρυγόνα να μην είναι ανεκτά από ορισμένους πολιτικούς όπως πρόσφατα διαπιστώσαμε στον Πειραιά.

Αλλά να προκαλεί και ο πολιτικός λόγος κροκοδείλια δάκρυα;

Κάποιοι, πολλοί, στο πολιτικό σκηνικό πρέπει να αλλάξουν παράταξη. Η η παράταξη που τους φιλοξενεί να αλλάξει όνομα.

Διαβάστε όμως, χωρίς άλλα λόγια, το δημοσίευμα όπως σας υποσχεθήκαμε:

Ο ΠΑΡΑΝΟΜΟΣ ΛΕΕΙ ΤΟΝ ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΠΟΥ ΑΝΤΑΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΟΤΙ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟΣ ...

.... ΑΝ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ ΤΙΠΟΤΑ ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΤΕ , ΑΥΤΟΙ ΞΕΡΟΥΝ

Σφοδρή επίθεση εξαπέλυσε σήμερα ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Ε.Βενιζέλος κατά του ιδιοκτήτη του ΣΚΑΙ Γ.Αλαφούζου στο πλαίσιο ημερίδας της «Διεθνούς Διαφάνειας Ελλάς» στο Ζάππειο με τίτλο «Κράτος & Διαφθορά: Πως θα πετύχουμε την εφαρμογή των νόμων».

Ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος συμμετείχε στο πάνελ της ενότητας «Πολιτεία και ανομία», εξαπέλυσε μύδρους εναντίον του Γ.Αλαφούζου, όταν ο τελευταίος τον κέντρισε, κατογορώντας τον με εξαιρετικά σκληρούς χαρακτηρισμούς ότι «έδωσε χαριστικά τις πανελλαδικές άδειες στα τηλεοπτικά κανάλια κατονομάζοντας το Mega και τον ANT1».

Ο ιδιοκτήτης του ΣΚΑΙ αναφέρθηκε σε τρεις νόμους που θέσπισαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ για τα ΜΜΕ.

Ειδικότερα αναφέρθηκε στο νόμο Βενιζέλου, ο οποίος, όπως είπε ο κ. Αλαφούζος, «θέσπισε αδιαφανείς κανόνες για την ενίσχυση επιχειρηματικών συμφερόντων στα ΜΜΕ», στο νόμο Ρέππα, που «θέσπισε το προσωρινό καθεστώς νόμιμης λειτουργίας, που λειτουργεί εδώ και 12 χρόνια» και σε νόμο του 2005, με τον οποίο «νομιμοποιήθηκαν ραδιοφωνικοί σταθμοί με μοναδικό κριτήριο το αν λειτουργούσαν παράνομα στις 31 Δεκεμβρίου 2004».

Οι χαρακτηρισμοί του Γ.Αλαφούζου, ήταν τόσο επιθετικοί και εξόργισαν σε τέτοιον βαθμό τον Ε.Βενιζέλο, που αμέσως του έδωσε πληρωμένη απάντηση τονίζοντας :

«Συνήθως ο κιμάς κόβεται παρουσία του πελάτη, γι' αυτό να τον κόψουμε τώρα τον κιμά»!

Αμέσως μετά ο Ε.Βενιζέλος απάντησε ότι «έδωσε άδεια στα κανάλια που είχαν ήδη άδεια λειτουργίας από το 1989 ενώ σε αυτό συνηγόρησαν 200 Ελληνες βουλευτές.

Σε ποιο κανάλι αναφέρεστε κύριε Αλαφούζο;» ρώτησε στη συνέχεια μαινόμενος ο Ε.Βενιζέλος καταλήγοντας: «Μήπως για το δικό σας το οποίο πήρατε χαριστικά και μετατρέψατε το Seven X σε ΣΚΑΪ;».


Αυτά από το blog της Θράκης.

Εδώ όμως λείπει η Αγωγή.

Σηκωθείτε από τον καναπέ!

Και κλείστε την τηλεόραση. Αυτή την τηλεόραση.

Μόνο αν αρχίσουν και πέφτουν δραματικά τα ποσοστά τηλεθέασης ως προς το συνολικό πληθυσμό τότε μόνο οι υπεύθυνοι θα αρχίσουν να σκέφτονται να κάνουν κάτι.

Κάντε το επόμενο πείραμα:

Μη δείτε τηλεόραση για μια εβδομάδα. Όταν θα επιστρέψετε μπροστά στην οθόνη θα σας φανούν τα περισσότερα από αυτά που βλέπετε ακατάλληλα.

Ακατάλληλα δια ενηλίκους.

Εναλλακτικά εμείς προτείνουμε άλλες δραστηριότητες. Εκτός από γενικά τις "συνευρέσεις" κατόπιν αυστηρής επιλογής μια καλή ιδέα είναι η προσφυγή στην πνευματική παραγωγή, ατομικά ή συλλογικά.

Μάθαμε ότι διοργανώνονται και διαγωνισμοί.

Για παράδειγμα οι εκδόσεις Πατάκη έχουν ανακοινώσει τον εξής διαγωνισμό:

HOTEL-ZOO 2009 – ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΖΩΑ
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΘΕΜΑΤΙΚΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ
ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ ΕΩΣ 30.06.2009
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: ATHENS VOICE
ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΙΔΑ ΤΗΣ WWF ΕΛΛΑΣ.

Η ζωολογική λογοτεχνία είναι παλαιότατη, αχανής και ποικίλη. Σε ευσεβιστική, λαϊκή ή έντεχνη αφήγηση, ρεαλιστική ή αλληγορική εκδοχή, ο ζωομορφισμός στην τέχνη της αφήγησης έχει αφήσει έντονα χνάρια: Όμηρος, Παλαιά Διαθήκη, Αίσωπος, Λα Φοντέν, Λόντον, Μπλέικ, Πόου, Βερν, Μέλβιλ, Κάφκα, Χεμινγουέυ, Όργουελ, Μπόρχες, Ιονέσκο, Κορτάσαρ, Πελέβιν, αλλά και Ροΐδης, Μητσάκης, Λασκαράτος, Καρκαβίτσας, Κόντογλου, Πεντζίκης, Τσίρκας κ.ά.

Φυσικά, μια ιστορία με ζώα δεν εξαντλείται στην τρέχουσα αστική ζωοφιλία, ειδικά στις μέρες μας, με την εξαφάνιση σπάνιων ειδών της πανίδας, τα πειραματόζωα ή τα μεταλλαγμένα ζώα. Φωτεινή ή ζοφερή χροιά, δραματικός ή ειρωνικός τόνος, φαντασιωτικό ή ρεαλιστικό πλαίσιο είναι απλώς αφορμές ώστε να καθρεφτιστούμε και να μιλήσουμε για τον εαυτό μας και τον κόσμο. Αυτό είναι το νέο πλαίσιο γραφής του Hotel 2009, μια ιστορία όπου θα πρωταγωνιστούν ζώα.

Για τέταρτη συνεχή χρονιά, διαδοχικά, μετά τα Hotel-Βιζυηνός, Hotel-Μετανάστευση και Hotel-Internet, το Hotel-Zoo. Σ’ αυτό το νέο λογοτεχνικό παιχνίδι συμμετέχουν οι πεζογράφοι Άντζελα Δημητρακάκη, Ισίδωρος Ζουργός, Δημήτρης Σωτάκης, Κώστας Γκαζής (ο νικητής του Hotel-Internet), ενώ το όλο εγχείρημα θα φωτίσει από θεωρητική σκοπιά η κριτικός λογοτεχνίας Λίνα Πανταλέων.

Η εκδότρια Άννα Πατάκη και ο Μισέλ Φάις, κατά τα ειωθότα, θα συμβάλουν στη διαμόρφωση των έξι καλύτερων ζωολογικών ιστοριών.

Δεκτές γίνονται συμμετοχές που θα έχουν ημερομηνία αποστολής έως και την 30ή Ιουνίου 2009 (σφραγίδα ταχυδρομείου).

Στα τέλη Σεπτεμβρίου θα ανακοινωθεί ο βραχύς κατάλογος των 12 διακριθέντων και στις αρχές Νοεμβρίου, σε ειδική εκδήλωση, θα παρουσιαστεί ο συλλογικός τόμος των 6+4 διηγημάτων, όπου θα μάθουμε και το όνομα του βραβευόμενου διηγηματογράφου.

Δικαίωμα συμμετοχής έχουν όσοι δεν έχουν εκδώσει πεζογραφικό βιβλίο. Τα διηγήματα πρέπει να είναι σε έντυπη μορφή, δακτυλογραφημένα με μονό διάστιχο και να συνοδεύονται από CD (και όχι δισκέτα) με το κείμενο σε ηλεκτρονική μορφή. Οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει να στείλουν κείμενα των 5.000-7.000 λέξεων, καθώς και ένα ευσύνοπτο βιογραφικό τους με στοιχεία επικοινωνίας, ταχυδρομικά στις Εκδόσεις Πατάκη στη διεύθυνση Παναγή Τσαλδάρη 38, 104 37 Αθήνα, με την ένδειξη «Για το διαγωνισμό διηγήματος», υπόψη του κ. Γιώργου Πάντσιου (τηλ. 210.52.05.651, 210.36.50.051).


Συμμετοχές έως 30.06.2009
Χορηγός επικοινωνίας: Athens Voice
Υπό την αιγίδα της WWF Ελλάς
Εκδόσεις Πατάκη

Για περισσότερες πληροφορίες κάντε κλικ στον επόμενο δεσμό:

PDF 1

Είμαστε όλοι bloggers

Η τεχνολογία έχει κάνει δυνατό αυτό που αιώνες κοινωνικής συνύπαρξης δεν είχαν καταφέρει.

Μπορούμε δηλαδή να επικοινωνούμε μεταξύ μας και να εκφραζόμαστε ελεύθερα και ο λόγος μας να έχει την ίδια σχεδόν βαρύτητα, αυτή δηλαδή που του προσδίδει το περιεχόμενο και η ουσία του ανεξάρτητα αν είμαστε όμορφοι ή άσχημοι, λευκοί ή έγχρωμοι, άνδρες ή γυναίκες, χριστιανοί ή μουσουλμάνοι.

Υπάρχει δηλαδή το εξής παράδοξο:

Από τη μια μεριά πλήρης σχεδόν αποστασιοποίηση μεταξύ όσων επικοινωνούν και από την άλλη τέτοια αμεσότητα που είναι σαν να ψιθυρίζεις στο αυτί του συνομιλητή σου.

Υπάρχει όμως και ένα άλλο παράδοξο.

Η Κίνα και οι άλλες ασιατικές χώρες προσφέρουν ίσως περισσότερα στην ελεύθερη έκφραση μέσω της εντατικής παραγωγής φθηνών προϊόντων τεχνολογίας παρά οι Ευρωπαϊκές χώρες και οι άλλες ονομαζόμενες "Δυτικού Κόσμου".

Κάποιος ιστορικός μπορεί να φθάσει στο σημείο μετά από πολλά πολλά χρόνια να υποστηρίξει ότι η Κίνα προσέφερε περισσότερα στην παγκόσμια Δημοκρατία (χωρίς να το κάνει συνειδητά) παρά η Γηραιά Ήπειρος.

"Αρχές δεκαετίας του 90, ήταν 1992 ή 1993 δεν θυμάμαι ακριβώς θα σας γελάσω, σε ένα σπίτι κάπου στην Τούμπα μαζευτήκαμε καμιά εικοσαριά άτομα και φτιάξαμε το καταστατικό της «Ένωσης Χρηστών Ίντερνετ Βορείου Ελλάδος».

Το όνομα μου πρέπει να υπάρχει κάπου στην αίτηση που κάναμε στο πρωτοδικείο της Θεσσαλονίκης για να πάρουμε την άδεια σύστασης σωματείου.

Οι περισσότεροι από τα ιδρυτικά μέλη ήταν φοιτητές που είχαν γυρίσει από την Αμερική και είχαν μυηθεί στη νέα μασονική αίρεση.

Αφού έπεσαν οι υπογραφές στο καταστατικό μετά πήγαμε ταβέρνα. Όταν μας ρώτησε το γκαρσόνι τι σύλλογος ήμασταν δυσκολευτήκαμε πάρα πολύ να του εξηγήσουμε.

Δεν ξέρω αν ο σύλλογος αυτός υπάρχει ακόμα, το πιθανότερο είναι ότι δεν λειτουργεί και γιατί να λειτουργεί άλλωστε, χρήστες του internet σήμερα είναι το 40% των Ελλήνων, το είδος εξαφανίστηκε δια της πλήρους επικράτησης.

Τα χρόνια όμως εκείνα ήταν ηρωικά.

Συνδεόμασταν με ταχύτητες 2-3Kbps, περίπου χίλιες φορές πιο αργά με από ότι σήμερα και επιπλέον η γραμμή έπεφτε κάθε πέντε λεπτά. Όταν κατάφερνες να κατεβάσεις αρχείο 100Κ τότε αισθανόσουνα θεός.

Το internet ήταν μια extra υπηρεσία.

Αυτό που κυρίως είχαμε τότε ήταν η λειτουργία της BBS. Κάτι σαν ένα φόρουμ όπου αφήναμε τα μηνύματα μας, μιλούσαμε μεταξύ μας, ανταλλάσσαμε κανένα πρόγραμμα, πειραματιζόμασταν.

Το να κατάφερνες να στήσεις τα windows να βγούνε στο internet τότε ήταν μια ακόμα πρόκληση. Τότε τα windows δεν υποστηρίζανε συνδέσεις internet από την «μάνα» τους, θέλανε ένα επιπλέον «σκάλισμα».

Αλλά ο κυριότερος λόγος που δεν σερφάραμε στο internet ήτανε ότι δεν είχες και πολλά μέρη να πας.

Σήμερα αυτό φαντάζει λίγο περίεργο αλλά τότε το διαδίκτυο ήταν ένα πολύ μικρό κλάσμα αυτού που υπάρχει σήμερα.

Συγχωρέστε μου την νοσταλγική διάθεση, υπάρχει κάποιος λόγος που τα λέω όλα αυτά. Ο λόγος είναι ότι εκείνος ο μικρός πυρήνας ανθρώπων που μιλούσε μέσα στην BBS, μιλούσε πολύ και μιλούσε ουσιαστικά.

Ατελείωτες κουβέντες καυγάδες αλλά με νόημα. Όλα αυτά γινότανε μέχρις ένα σημείο. Μέχρι το σημείο όπου το internet ξαφνικά μεγάλωσε πολύ, πάρα πολύ.

Ξεπήδησαν χίλια μύρια φανταχτερά site, οι ταχύτητες μεγαλώσανε. Ξαφνικά οι μαύρες οθόνες (σε περιβάλλον DOS) ήτανε πολύ λίγες για να μας κρατήσουνε με την παρέα μας στην BBS. Έτσι λοιπόν σκορπίσαμε.

Θαμπωμένοι από τις νέες δυνατότητες ανταλλάξαμε την κοινωνικότητα μας για τον νέο μεγάλο γυαλιστερό κόσμο. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι πρόσφατα.

Καταλαβαίνετε τι εννοώ.

Ναι τα blogs είναι το καινούριο σημείο συνάντησης, το σημείο όπου ξανασυναντιόμαστε με την παρέα μας.

……

Ξαναγυρνώντας για μια ακόμα φορά. Μην έχουμε αυταπάτες. Ο χώρος δεν είναι καινούριος, το φαινόμενο δεν είναι καινούριο. Το σημείο συνάντησης είναι η αγορά, το παζάρι, το κεφαλόσκαλο του σπιτιού μας, το καφενείο του χωριού, η συνοικιακή καφετέρια, ο σύλλογος φιλάθλων, το κόμμα.

Το σημείο συνάντησης είναι το ίδιο, οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι, το μέσο είναι διαφορετικό.

Ναι αυτό είναι ένα διαφορετικό μέσο. Καταρχήν από άποψη εμβέλειας. Ο γείτονας σου μπορεί να είναι ξινός, το συνοικιακό καφενείο γεμάτο παππούδες που παίζουν πρέφα, εσύ όμως κάπου στον κόσμο μπορείς να βρεις κάποιον να καταλάβει τι του λες, ή τουλάχιστον έτσι να ελπίζεις.

Δεύτερο στοιχείο. Το μέσο είναι αμφίδρομο. Δεν είμαστε τηλεθεατές. Είμαστε και πομποί, ο καθένας και ένα μικρό μέσο ενημέρωσης. Εντάξει δεν λέω, με πολύ περιορισμένο ακροατήριο αλλά από την άλλη με ακροατήριο που αντιδρά, συμμετέχει, αλληλοεπιδρά μαζί μας.

Τρίτο. Το μέσο είναι δημοκρατικό. Είναι δημοκρατικό με την έννοια ότι σπάει το μονοπώλιο των κατεστημένων στα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης, τύπο, τηλεόραση. Χωρίς οικονομικά μέσα ο καθένας μπορεί να αποκτήσει ένα κοινό για τις απόψεις του.

……

Μέσα σε όλα αυτά καλούμαστε να αποφασίσουμε τι είναι οι bloggers. Προφανώς απάντηση ενιαία δεν υπάρχει. Με το δεδομένο όμως ότι στο σύστημα αξιών μας θεωρούμε ότι είναι ασφαλέστερο η γνώση, η πληροφορία, η γνώμη, άρα και η δύναμη να είναι διαμοιρασμένη στα χέρια των πολλών, με την έννοια αυτή τότε είμαστε μαζί τους.

Από την άλλη όμως κάθε απόπειρα να μιλήσουμε για «κίνημα των bloggers» είναι αστεία.

Τα μέσα δεν καθορίζουν τους στόχους. Έτσι δεν μπορούμε να μιλάμε για κίνημα τηλεθεατών, κίνημα καταναλωτών τηλεφωνίας, κίνημα επιστολογράφων. Διάβαζα μια στατιστική του 2006 που έλεγε ότι το 70% των Ιαπώνων είχε επισκεφτεί τουλάχιστον ένα blog την τελευταία βδομάδα.

Ίσως σε λίγα χρόνια το να μιλάμε για bloggers θα είναι το ίδιο αστείο με το να μιλάμε για τον σύλλογο που φτιάξαμε εμείς οι χρήστες του internet 15 χρόνια πριν.

Κάποιος είπε ότι στο μέλλον όλοι θα είμαστε για 5 λεπτά διάσημοι.

Ίσως εννοούσε ότι θα είμαστε όλοι bloggers."


Τα εντός εισαγωγικών είναι κείμενο του Τρύφωνα Τριανταφυλλίδη από το blog του:


Κυανοψηφίδα (βλ. Είμαστε όλοι bloggers )


Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα σχόλια στο παραπάνω άρθρο του Τρύφωνα:


Ο/Η τσότσος είπε...

Καλησπέρα Τρύφωνα,

Κατ'αρχήν είμαστε "άμεσοι" δημοκράτες:

λέμε την άποψή μας και περιμένουμε αντιδράσεις.

Είναι και αυτό στοιχείο της δημοκρατίας του Περικλή στα καθ'ημάς.

Έχουμε επίσης άμεση, προκλητική, ανελέητη ενημέρωση που, μέσα από παραπλανήσεις, χυδαιότητες, απόρητες ειδήσεις, off the record κουβέντες κλπ., εκμηδενίζει σιγά-σιγά την κατευθυνόμενη ενημέρωση από τα ΜΜΕ.

λίγο είναι;

31 Ιαν 2008 9:35:00 μμ

Ο/Η katerina είπε...

Μ' άρεσε πολύ το post σου.

Πολύ γλυκό, πολύ νοσταλγικό.

Αυτή η άμεση γρήγορη επαφή,χωρίς μεγάλο συναισθηματικό κόστος, έχει μια ιδιαιτερότητα.

Και αλλάζει την μορφή της επικοινωνίας.

Εγώ πιστευω, ότι σιγά σιγά τα ΜΜΕ θα δημιουργήσουν μεγάλα δικά τους blog, με τεράστιες επισκεψιμότητες.

Αλλά και πάλι αυτή η διαδραστικότητα αλλάζει τα πράγματα.

31 Ιαν 2008 10:07:00 μμ

Ο/Η gerasimos είπε...

Ωραίο ποστ.

Νοσταλγικό αλλά μέσα από τη νοσταλγία ανοίγεται στο μέλλον.

Κάπως σαν τους ραδιο-ερασιτέχνες πρέπει να ήσασταν.

31 Ιαν 2008 10:14:00 μμ

Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Τι μας θύμισες....Ξεκινάγαμε το download το βράδυ για να το βρούμε "κατεβασμένο" το πρωί...wikispecs.org the largest project in the history of internet.

31 Ιαν 2008 10:15:00 μμ

Ο/Η tractatus είπε...

Εγω πάντως μαθαίνω απο τα blogs και απο τους bloggers.

Εμαθα δηλαδή και για την κα Μαργαρίτη μόλις τώρα και πραγματικά μένω άναυδη που κανείς δεν είπε κάτι, δεν γράφτηκε κάτι. Τουλάχιστον στα bloggs κάτι έγινε.

Κι εγώ θέλω να το ψάξω.

Και κάτι άλλο:

Μέσω της επιλεκτικής τελικά συζήτησης και χρήσης διατηρούμε μια ζωντάνια και στη σκέψη και στην πληροφόρηση.

Ολα πάντως θέλουν μέτρο...

31 Ιαν 2008 10:27:00 μμ

Ο/Η Τρύφων είπε...

τσότσος

Ναι πράγματι είναι μια ελπίδα αυτό, ίσως η τεχνολογία ξανακάνει την άμεση δημοκρατία εφικτή.

Η τουλάχιστον την δημοκρατία με λιγότερα επίπεδα εκπροσώπησης.

Κατερίνα,

Αν τα ΜΜΕ μας το πάρουν και αυτό εμείς (ελπίζω) θα βρούμε κάτι άλλο, δεν τελείωσε ποτέ αυτό το παιχνίδι.

Γεράσιμε,

Ναι κάτι σαν τους ραδιοπειρατές, και τα περισσότερα παιδια είχε να τα δει ήλιος κάτι χρόνια, τεχνοφρικιά του κερατά!

ανώνυμε

Εγώ θεωρώ πιο σημαντική την wikipedia

31 Ιαν 2008 10:33:00 μμ

Τάδε έφη Αριστοτέλης:

«Η ανώτερη εξουσία βρίσκεται αναγκαστικά στα χέρια ενός ή μερικών ή και πολλών.

Όταν όλοι αυτοί κατευθύνουν όλες τους τις προσπάθειες προς το γενικό καλό, τούτο το κράτος διοικείται καλά, αλλά όταν ο ένας, οι λίγοι ή οι πολλοί αποβλέπουν μόνο προς το δικό τους συμφέρον, πρέπει να περιμένουμε μια εξέλιξη προς το χειρότερο.»

Περί Ευθύνης Υπουργών: Μια άποψη

Πολύ κουβεντολογία και πολιτική καφενείου για τα θέματα της διαφθοράς του πολιτικού κόσμου, της ανεύθυνης συμπεριφοράς κάποιων κομμάτων αλλά και γενικά της απαξίας της δημόσιας ζωής.

Αφού το ίδιο το Ελληνικό Κράτος ως υπόσταση φαίνεται να στηρίζεται στη νοθεία, στη διαφθορά και στη συναλλαγή που ανέχεται και συντηρεί τότε για ποιό συγκεκριμένο θέμα μιλάμε και σε ποιόν να ρίξουμε τις ευθύνες;

Την κύρια ευθύνη την έχουμε εμείς οι πολίτες που ανεχόμαστε αυτή την κατάσταση της κατ' επίφαση Δημοκρατίας.

Ασφαλώς και θα υπάρξουν κουκουλώματα.

Τι να κάνει και η κομματική Δικαιοσύνη;

Έχει και αυτή τα όρια της ανεξαρτησίας της και δεν είναι δυνατό να προκαλέσει πολιτικό ή πολιτειακό πρόβλημα.

Συχνά - πυκνά ακούμε όμως και εισαγγελείς και δικαστές να βγαίνουν από τα ρούχα τους.

"Αφού αυτή είναι η νομοθεσία", λένε, "εμείς τι να κάνουμε;".

Αυτό κύριοι λέγεται αρνησιδικία.

Η Ελληνική νομοθεσία είναι υπέρ-πλήρης και καλύπτει σχεδόν τα πάντα. Είναι δυνατό να μην καλύπτει το αιώνιο Ελληνικό φαινόμενο της νοθείας που εκφράζεται με την πολιτική διαφθορά;

Όχι βέβαια.

Για παράδειγμα ας πάρουμε, με την ευκαιρία της συζήτησης για το λεγόμενο σκάνδαλο της Siemens, το θέμα της, κατά γενική αποδοχή, παραγραφής των αξιόποινων πράξεων υπουργών και κατά συνέπεια, όπως αναφέρεται, όλων των εμπλεκομένων.

Το σχετικό νομοθέτημα είναι ο Ν. 3126/2003 (ΦΕΚ Α 66 19.3.2003).

Στην εισηγητική έκθεση του Υπουργείου Δικαιοσύνης που παρουσιάστηκε στις 18.2.2003 στη Βουλή αναφέρθηκαν τα εξής:

(Για την Ιστορία, παραθέτουμε το πλήρες κείμενο. Αν δεν έχετε υπομονή προχωρήστε πιο κάτω και διαβάστε την άποψή μας):

Έχω την τιμή, σήμερα, να εισηγούμαι ενώπιον του Σώματος τον τελευταίο εκτελεστικό νόμο του Συντάγματος που εμπίπτει στην αρμοδιότητα του Υπουργείου Δικαιοσύνης.

Ειδικότερα, από τους προβλεπόμενους εκτελεστικούς νόμους έχουν ψηφισθεί οι ακόλουθοι:

Νόμος 2944/2001 με τον οποίο μεταφέρονται διοικητικές διαφορές από το Συμβούλιο της Επικρατείας στα τακτικά διοικητικά δικαστήρια προς εκτέλεση των άρθρων 94 παρ. 1 και 95 παρ. 1 του Συντάγματος.

Νόμος 2993/2002 με τον οποίο ρυθμίζονται τα κωλύματα και ασυμβίβαστα των δικαστικών λειτουργών, η αντικατάστασή τους από συμβούλια και επιτροπές, καθώς και η συγκρότηση και λειτουργία των ανώτατων δικαστικών συμβουλίων και των συμβουλίων δικαστικών υπαλλήλων προς εκτέλεση των άρθρων 89, 90 και 92 του Συντάγματος.

Νόμος 3038/20002 με τον οποίο συγκροτείται το ειδικό δικαστήριο του άρθρου 88 παρ. 2 του Συντάγματος για την επίλυση μισθολογικών, συνταξιοδοτικών κλπ. διαφορών δικαστικών λειτουργών.

Νόμος 3068/2002 για τη συμμόρφωση της διοίκησης προς τις δικαστικές αποφάσεις και για την προαγωγή των δικαστών των τακτικών διοικητικών δικαστηρίων στο βαθμό του Συμβούλου Επικρατείας προς υλοποίηση των άρθρων 94 παρ. 4, 95 παρ. 5 και 88 παρ. 6 του Συντάγματος.

Ο νόμος για την ποινική ευθύνη Υπουργών έχει την αυτονόητη σημασία του σε κάθε κοινοβουλευτική δημοκρατία καθώς αποτελεί ένα ξεχωριστό νομοθέτημα που προσπαθεί να βρει τη χρυσή τομή ανάμεσα σε θεμελιώδεις ανάγκες του πολιτικού μας συστήματος που στη συγκεκριμένη περίπτωση βρίσκονται σε μία σχέση έντασης :

από τη μια υπάρχει η ακεραιότητα της δικαστικής διαδικασίας, η αρχή του φυσικού δικαστή και η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης και από την άλλη, η διάκριση των εξουσιών, η ομαλότητα του κοινοβουλευτικού μας βίου και η προστασία της τιμής των πολιτικών που έχουν αναδειχθεί με τη λαϊκή ψήφο από την άλλη.

Ακριβώς για το λόγο αυτό ανέκαθεν υπήρχε σχετική συνταγματική πρόβλεψη (πρώτος οργανικός νόμος βάσει του άρθρου 80 του Συντάγματος του 1864 ήταν ο ΦΠΣτ΄/1876, για να ακολουθήσουν το ΝΔ 802/1971 και τελευταία ο Ν. 2509/1997), χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει και καθιέρωση υπουργικών προνομίων σε σχέση με την ποινική τους, έναντι των άλλων πολιτών, μεταχείριση.

Σκοπός της συγκεκριμένης επιλογής είναι, αφενός μεν η προστασία της τιμής των πολιτικών και της ομαλότητας του πολιτικού βίου και αφετέρου η ταχεία εκκαθάριση των ποινικών υποθέσεων, στις οποίες εμπλέκονται μέλη της Κυβέρνησης.

Αυτή η αυτονόητη σε κάθε χώρα σημασία του θεσμού αυτού, στην Ελλάδα αποκτά μία ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα λόγω της ιστορικής εμπειρίας από την εφαρμογή του νόμου αυτού.

Δεν χρειάζεται να ανατρέξει κανείς στο απώτερο παρελθόν της χώρας μας, όπως π.χ. το 1964-65 όταν το περίφημα θέμα της παραγραφής είχε γίνει αντικείμενο έντονης πολιτικής διαμάχης με αρνητικές επιπτώσεις στην ομαλότητα του πολιτικού μας βίου.

Δυστυχώς, η πιο πρόσφατη πολιτική μας ζωή, στην περίοδο 1989-1992 ανέδειξε όχι μόνο την κεντρική σημασία που μπορεί να αποκτήσει ο νόμος αυτός σε περιόδους πολιτικής κρίσης αλλά και τις αδυναμίες των θεσμικών ρυθμίσεων που ίσχυαν τότε σε συνταγματικό και νομοθετικό επίπεδο σχετικά με το θέμα της ποινικής ευθύνης των Υπουργών.

Αρκεί να υπενθυμίσω ενδεικτικά τις διαφωνίες για το θέμα της παραγραφής, τις θεσμικές αντιφάσεις που προκάλεσε ο θεσμός των βουλευτών-κατηγόρων, οι αντιφατικές αποφάσεις σχετικά με την τύχη των τυχόν συμμετόχων κ.λπ.

Τα περισσότερα από αυτά τα ζητήματα ήταν στη βάση τους ζητήματα νομικής ερμηνείας, αλλά στην πράξη έγιναν αντικείμενο οξύτατης πολιτικής αντιπαράθεσης όπου δύσκολα κανείς ξεχώριζε τη νηφάλια νομική σκέψη από την πολιτική σκοπιμότητα.

Τα προβλήματα εκείνα είχαν ήδη αναγκάσει το νομοθέτη να αλλάξει το 1997 το νόμο περί ευθύνης Υπουργών και να προβεί, με το ν. 2509/1997, σε ορισμένες βελτιώσεις που όμως δεν ήταν αρκετές καθώς εντάσσονταν σε ένα δεδομένο συνταγματικό πλαίσιο.

Αυτό το συνταγματικό πλαίσιο είναι που άλλαξε το 2001 και νομίζω ότι κοινή είναι η διαπίστωση ότι οι αλλαγές αυτές διακρίνονται για την ορθότητα και την πληρότητα τους.

Αξίζει να θυμηθούμε τις βασικότερες καινοτομίες του αναθεωρημένου άρθρου 86 :

α. Ανατέθηκε η σχετική ανακριτική διαδικασία σε ειδικό ανακριτικό συμβούλιο που λειτουργεί στο πλαίσιο του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου το οποίο εκδίδει παραπεμπτικό ή απαλλακτικό βούλευμα.

β. Καταργήθηκε ο θεσμός του βουλευτή-κατηγόρου και αντικαταστάθηκε από τον φυσικό, ας μου επιτραπεί ο όρος, κατήγορο, δηλαδή τον εισαγγελέα.

γ. Προβλέφθηκε η συμμετοχή και Συμβούλων Επικρατείας στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο.

δ. Καθιερώθηκε ρητά η υποχρεωτική συμπαραπομπή των τυχόν συμμετόχων στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο.

Τις νέες αυτές συνταγματικές διατάξεις εξειδικεύει το υπό κρίση Σχέδιο Νόμου προβλέποντας επακριβώς τις ουσιαστικές και διαδικαστικές λεπτομέρειες για την υλοποίησή του.

Συγκεκριμένα, θα ήθελα να επισημάνω τις εξής ρυθμίσεις :

Η παραγραφή των αξιόποινων πράξεων (πλημμελημάτων ή κακουργημάτων) που τελούνται από υπουργό κατά την άσκηση των καθηκόντων του παραγράφονται με τη συμπλήρωση πέντε (5) ετών από την ημέρα που τελέστηκαν.

Η προθεσμία όμως αυτή αναστέλλεται:

α) όσο διαρκεί η βουλευτική περίοδος, κατά τη διάρκεια της οποίας τελέστηκε η πράξη, εκτός αν στο μεταξύ εκδόθηκε η απόφαση του άρθρου 6 παρ. 2 του νόμου αυτού,

β) όσο διαρκεί η κύρια διαδικασία και

γ) όσο ισχύει η απόφαση της Ολομέλειας της Βουλής, για την αναστολή της δίωξης, της προδικασίας ή της κύριας διαδικασίας, σύμφωνα με όσα ορίζονται στο άρθρο 6 παρ. 5 του νόμου αυτού.

Σε κάθε δε περίπτωση η παραγραφή επέρχεται με τη συμπλήρωση δέκα ετών από την τέλεση της πράξης (άρθρο 3 Σ/Ν).

Πρέπει να τονίσω ότι η κατ’ αρχήν - και τονίζω τη λέξη κατ’ αρχήν - πενταετής παραγραφή δεν είναι κάποια καινοτομία αλλά προβλέπεται στον ισχύοντα νόμο 2509/1997 όπου θεσπίζεται παραγραφή στα πέντε χρόνια από την ημέρα που τελέστηκαν, ανεξάρτητα από τη βαρύτητά τους, δηλαδή αν πρόκειται για κακουργήματα ή πλημμελήματα.

Κι αυτό διότι σε περίπτωση υπουργικού εγκλήματος είναι αδιαμφισβήτητη η αναγκαιότητα να περατωθεί ταχέως η εκκρεμότητα που δημιουργείται, ώστε τα πολιτικά πρόσωπα να μην αντιμετωπίζουν για πολλά χρόνια το φάσμα μιας ποινικής δίκης με όλα τα συνακόλουθα αρνητικά γι΄ αυτούς ενδεχόμενα.

Συγχρόνως όμως επιβάλλεται και η διασφάλιση ικανού χρόνου, για την ασφαλή διάγνωση της υπόθεσης σε όλα τα διαδικαστικά της στάδια.

Ως αντιστάθμισμα λοιπόν στον κατά τα άνω χρόνο, και αυτή είναι η καινοτομία του Σχ/Ν που σήμερα συζητάμε, διευρύνονται οι λόγοι για τους οποίους αναστέλλεται η προθεσμία της παραγραφής.

Συγκεκριμένα, ορίζεται ότι η προθεσμία παραγραφής αναστέλλεται όχι μόνο όσο διαρκεί η βουλευτική περίοδος κατά την διάρκεια της οποίας τελέστηκε η πράξη (ρύθμιση του ν. 2509/1997) αλλά επιπλέον όσο διαρκεί η κύρια διαδικασία και όσο ισχύει η απόφαση της Ολομέλειας της Βουλής για την αναστολή της δίωξης της προδικασίας ή της κύριας διαδικασίας, ρύθμιση που αποτρέπει ουσιαστικά τον όποιο κίνδυνο παραγραφής.

Το αξιόποινο των πράξεων των υπουργών εξαλείφεται με το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της βουλευτικής περιόδου που αρχίζει μετά την τέλεση της αξιόποινης πράξης, εάν ως τότε η Βουλή δεν έχει ασκήσει την αρμοδιότητά της για την ποινική δίωξη του υπουργού, σύμφωνα με όσα ορίζονται στο νόμο αυτό (άρθρο 3 παρ. 2 Σ/Ν).

Η διαδικασία της ποινικής δίωξης κινείται εφόσον το ζητήσουν εγγράφως και με συγκεκριμένη αναφορά στα στοιχεία της πράξης τριάντα (30) τουλάχιστον βουλευτές, διαφορετικά είναι απαράδεκτη (άρθρο 5 παρ. 1 Σ/Ν).

Εφ’ όσον ληφθεί από την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, σχετική απόφαση σε συνέχεια μιας τέτοιας πρότασης, διενεργείται προκαταρκτική εξέταση και υποβάλλεται έγγραφο πόρισμα από ειδική κοινοβουλευτική επιτροπή της Βουλής.

Θεωρείται απαράδεκτη νέα πρόταση που στηρίζεται στα ίδια πραγματικά περιστατικά, αν η Ολομέλεια της Βουλής απορρίψει την πρόταση των βουλευτών (άρθρο 5 παρ. 5 Σ/Ν).

Με την πρόβλεψη αυτή αναγνωρίζεται η ύπαρξη οιονεί δεδικασμένου και το θέμα αντιμετωπίζεται όπως ακριβώς σε όλες τις παρόμοιες περιπτώσεις της ποινικής διαδικασίας, δηλαδή δεν επιτρέπεται η «ανακύκλωση» των αιτιάσεων που βασίζονται στα ίδια γεγονότα.

Η απόφαση για την άσκηση ή μη ποινικής δίωξης λαμβάνεται, μετά την εισαγωγή του πορίσματος στην Ολομέλεια της Βουλής, με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών (άρθρο 6 παρ. 2 Σ/Ν).

Υπενθυμίζω ότι, με τον ισχύοντα νόμο, η απόφαση για την παραπομπή λαμβάνεται με ειδική πλειοψηφία αριθμητικά ίση τουλάχιστον με το άθροισμα που προκύπτει από τον αριθμό των βουλευτών που υπερψήφισαν την τελευταία πρόταση εμπιστοσύνης που υπέβαλε η Κυβέρνηση και το ένα δέκατο των υπόλοιπων βουλευτών.

Νέα πρόταση που αφορά τα ίδια πρόσωπα και τις ίδιες πράξεις, έστω και με διαφορετικό νομικό χαρακτηρισμό είναι σε κάθε περίπτωση απαράδεκτη (άρθρο 6 παρ. 4 Σ/Ν).

Με τη διάταξη αυτή αποκλείεται οριστικά το ενδεχόμενο νέας πρότασης για τα ίδια πρόσωπα και τις ίδιες πράξεις, έστω και με διαφορετικό νομικό χαρακτηρισμό, εφ’ όσον η Ολομέλεια της Βουλής, μετά τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης και της σύνταξης σχετικού πορίσματος, αποφασίσει να μην ασκηθεί ποινική δίωξη.

Η αιτιολογία της συγκεκριμένης διάταξης είναι προφανής : η προκαταρκτική εξέταση που προηγήθηκε έδωσε τη δυνατότητα της συλλογής όλων των απαραίτητων στοιχείων για τη διαμόρφωση ασφαλούς κρίσης και την εξαγωγή εμπεριστατωμένης απόφανσης.

Κατά συνέπεια, θεμελιώνεται επαρκώς το αυξημένο -σε σχέση με την περίπτωση που δεν είχε γίνει η προκαταρκτική εξέταση- δεδικασμένο της περίπτωσης αυτής.

Η Βουλή ερεύνησε ενδελεχώς το θέμα και έκρινε ότι δεν προκύπτει τίποτε. Αυτή η υπόθεση πρέπει να κλείσει πια.

Η Ολομέλεια της Βουλής μπορεί, με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, να αποφασίζει οποτεδήποτε την ανάκληση της απόφασής της για την άσκηση ποινικής δίωξης ή την αναστολή της δίωξης, της προδικασίας ή της κύριας διαδικασίας, ενώ η αναστολή μπορεί να αρθεί με τις ίδιες διατυπώσεις.

Προϋπόθεση βέβαια των διαδικασιών αυτών είναι να υπάρχει έγγραφη πρόταση τριάντα (30) τουλάχιστον βουλευτών. (άρθρο 6 παρ. 5 Σ/Ν).

Η άσκηση ποινικής δίωξης κατά υπουργού καταλαμβάνει υποχρεωτικά και τους συμμετόχους, οι οποίοι κατηγορούνται και δικάζονται μαζί με τον υπουργό. (άρθρο 7 παρ. 1 Σ/Ν).

Αυτό βέβαια, όπως είπα και πριν, αποτελεί άμεση συνταγματική επιταγή.

Η δικαιοδοσία των τακτικών ποινικών δικαστηρίων δεν θίγεται ως προς τους συμμετόχους, αν η Βουλή απορρίψει ως προδήλως αβάσιμη την πρόταση για την άσκηση ποινικής δίωξης ή αν αποφασίσει να μην ασκήσει ποινική δίωξη.

Δηλαδή αυτοί παραπέμπονται στα κοινά ποινικά δικαστήρια και ως προς αυτούς δεν εφαρμόζονται οι διατάξεις αυτού του νόμου. (άρθρο 7 παρ. 3 Σ/Ν).

Η προκείμενη πρόβλεψη αποτελεί αναγκαία συμπλήρωση της συνταγματικής επιταγής για την υποχρεωτική συμπαραπομπή στο Ειδικό Δικαστήριο και των τυχών συμμετόχων, διότι δεν πρέπει να μένει ουδεμία αμφιβολία ότι, αν απορριφθεί από τη Βουλή ως προδήλως αβάσιμη η πρόταση για την άσκηση ποινικής δίωξης κατά Υπουργού, για τους συμμετόχους επιλαμβάνονται τα κοινά ποινικά δικαστήρια και εφαρμόζονται οι σχετικές διατάξεις της ποινικής νομοθεσίας, αφού σε διαφορετική περίπτωση θα υπήρχε συνταγματική αταξία.

Παρόμοια άλλωστε είναι η ρύθμιση και της τετάρτης παραγράφου του άρθρου 11 του Σ/Ν, σύμφωνα με την οποία εάν συντρέχει περίπτωση παραπομπής μόνο του συμμετόχου, το (Ειδικό) Δικαστικό Συμβούλιο τον παραπέμπει στο ακροατήριο του αρμόδιου κατά τις κοινές διατάξεις δικαστηρίου.

Ρυθμίζονται τα θέματα του (Ειδικού) Δικαστικού Συμβουλίου που συγκροτείται από δικαστές του Αρείου Πάγου και του Συμβουλίου Επικρατείας. Θεσπίζεται έτσι για πρώτη φορά ενδιάμεση διαδικασία και προβλέπεται η διενέργεια ανάκρισης η οποία περατώνεται με την έκδοση βουλεύματος (άρθρα 8, 9 και 10 Σ/Ν).

Το Ειδικό Δικαστήριο συγκροτείται από δεκατρία τακτικά και έξι αναπληρωματικά μέλη (επτά μέλη του Αρείου Πάγου και έξι μέλη του Συμβουλίου Επικρατείας), τα οποία κληρώνονται μετά την έκδοση του παραπεμπτικού βουλεύματος σε δημόσια συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής, ενώ καθήκοντα προέδρου ασκεί ο ανώτερος σε βαθμό από τα μέλη του Αρείου Πάγου που κληρώθηκαν και μεταξύ ομοιοβάθμων ο αρχαιότερος (άρθρο 12 Σ/Ν).

Αντί των βουλευτών-κατηγόρων, καθήκοντα εισαγγελέα ασκεί μέλος της εισαγγελίας του Αρείου Πάγου που κληρώνεται κι αυτός με τον αναπληρωτή του στην ίδια συνεδρίαση της Βουλής (άρθρο 12 παρ. 2 Σ/Ν).

Ο θεσμός του βουλευτή-κατηγόρου ήταν ιδιαίτερα προβληματικός, αφού τοποθετούσε τους πολιτικούς αντιπάλους στη θέση εισαγγελέα, ενός κρίσιμου παράγοντα της δίκης που πρέπει να παρέχει εχέγγυα αμεροληψίας.

Η περιοριστική της ελευθερίας ποινή που επιβάλλεται σε υπουργό για πλημμέλημα μετατρέπεται σε χρηματική, ενώ ως προς τα κακουργήματα εφαρμόζονται οι ισχύουσες κοινές διατάξεις (άρθρο 18 παρ. 2 Σ/Ν).

Η ρύθμιση αυτή εναρμονίζεται με τη σύγχρονη τάση της αντεγκληματικής πολιτικής για τον περιορισμό του ενδεχομένου εγκλεισμού στις φυλακές για την έκτιση της περιοριστικής της ελευθερίας ποινής που επιβλήθηκε για πράξη σε βαθμό πλημμελήματος, που προδήλως είναι ήσσονος, συγκριτικά με τα κακουργήματα, απαξίας.

Ιδιαίτερα δε στην περίπτωση πολιτικού προσώπου, όταν ο στιγματισμός από μια καταδίκη, έστω για πλημμέλημα, είναι ήδη αφόρητα επαχθής για την περιβάλλουσα το πρόσωπό του ηθική και κοινωνική αξία, η εν λόγω διάταξη είναι θετική.

Και με τις παρατηρήσεις αυτές, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ολοκληρώνω την παρουσίαση των βασικών διατάξεων του Σχεδίου Νόμου του οποίου έχω την τιμή να ζητώ την υπερψήφιση από το Κοινοβούλιο.

Οφείλω να πω ότι το εποικοδομητικό κλίμα που επικράτησε στη σχετική συζήτηση ενώπιον της αρμόδιας Κοινοβουλευτικής Επιτροπής με κάνει να πιστεύω ότι και στην Ολομέλεια θα έχουμε αντίστοιχου επιπέδου συζήτηση επ? ωφελεία του πολιτικού μας βίου.

Όταν κανείς αναλογίζεται το τι συνέβη στην πρόσφατη πολιτική ιστορία με αφορμή τον νόμο περί ευθύνης Υπουργών, αποτελεί δείγμα ωρίμανσης του πολιτικού μας συστήματος η συζήτηση του νόμου αυτού με νηφαλιότητα, καλή πίστη και διάθεση συναίνεσης.

Επιτρέψτε μου να τελειώσω εκφράζοντας μία ελπίδα: αντίθετα με όλους τους άλλους νόμους που έχω κατά καιρούς έχω εισηγηθεί, αυτός ο νόμος ελπίζω και εύχομαι να μην χρειασθεί ποτέ να εφαρμοσθεί.


Η άποψή μας:


Ο σχετικός νόμος περί Ευθύνης Υπουργών ρυθμίζει τις ποινικές ευθύνες των πολιτικών προσώπων και όχι τις αστικές ευθύνες που μπορούν να αποδωθούν κανονικά ή ακόμη τα σχετικά θέματα Διοικητικού Δικαίου που δεν επηρεάζονται.

Αν και οι αντίστοιχες διατάξεις περί ευθύνης υπουργών παρέχουν νομική βάση για να ισχυριστεί κάποιος ότι τα σχετικά αδικήματα έχουν παραγραφεί, αν συντρέχει τέτοιος λόγος, ωστόσο ο ισχυρισμός αυτός αποτελεί ένσταση και δεν θα πρέπει να αναιρεί τη διαδικασία προκαταρκτικής εξέτασης, προανάκρισης και κύριας ανάκρισης και των σχετικών με αυτές ενεργειών για τη διαλεύκανση μιας υπόθεσης.

Γνώμη μας είναι ότι θα πρέπει να ασκηθεί και ποινική δίωξη κατά τα οριζόμενα αν προκύψουν οι σχετικές ενδείξεις και η ένσταση παραγραφής να προβληθεί στο ακροατήριο από τον κατηγορούμενο υπουργό.

Επίσης, αν και υπάρχει η άποψη ότι η παραγραφή του αξιόποινου των πράξεων υπουργών συμπαρασύρει και τη δυνατότητα ποινικής δίωξης και άλλων εμπλεκόμενων σε αυτές τις πράξεις, η θέση μας είναι διαφορετική.

Αν προκύψουν αποχρώσες ενδείξεις για αξιόποινες πράξεις προσώπων θα πρέπει να ασκηθεί ποινική δίωξη τόσο στα πρόσωπα αυτά όσο και στους εμπλεκόμενους υπουργούς τουλάχιστον για τα αδικήματα της συνέργειας ή και ηθικής αυτουργίας αν ίσως όχι για την κύρια πράξη των υπουργών.

Κάτι διαφορετικό θα ήταν ευθεία παραβίαση πολλών άρθρων του πυρήνα του Συντάγματος και ειδικά της αρχής της ισότητας καθώς δεν τίθεται κανένας λόγος δημοσίου συμφέροντος παροχής προστασίας ή ειδικής αντιμετώπισης προσώπων που φέρονται να εμπλέκονται σε αξιόποινες πράξεις και δεν είναι υπουργοί.

Επιπλέον, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχουν διατάξεις της Ευρωπαϊκής έννομης τάξης αλλά και Διεθνούς Δικαίου που υπερισχύουν της Ελληνικής Νομοθεσίας και κατά συνέπεια θα πρέπει να εφαρμοστούν αυτές όταν υπάρχει λόγος.

Συνεπώς για το θέμα της Siemens και άλλων που αφορούν ουσιαστικά ξέπλυμα βρώμικου χρήματος δεν υπάρχει νομικά καμία προστασία από εσωτερικό δίκαιο όπως είναι ο νόμος περί ευθύνης υπουργών.

Σε μια ακραία όντως περίπτωση θα μπορούσε να ζητηθεί ακόμη και η έκδοση του αρμόδιου υπουργού για να δικαστεί σε άλλη χώρα και σε αυτή την περίπτωση λίγα νομικά όπλα θα είχε η Ελληνική Πολιτεία για να αντισταθεί.

Ας μην βαφτίζουμε λοιπόν το ψάρι κρέας και ας λέμε την αλήθεια στον Ελληνικό Λαό.

Η Ελληνική πολιτική ζωή εμφανίζεται να έχει τη σοβαρότητα των παλιών τηλεοπτικών σειρών "Ντάλας" και "Δυναστεία".

Ας αποφασίσουν οι πολιτικοί οι οποίοι δηλώνουν ότι κόπτονται για τη Δημοκρατία να πάρουν πρωτοβουλίες για την πραγματική διάκριση των εξουσιών και το διαχωρισμό κράτους και κόμματος.

Αν δεν γίνει αυτό θα συζητάμε συνέχεια τα ίδια και τα ίδια "κουράζοντας" ενδεχομένως κάποιους πρωθυπουργούς και αρχηγούς κομμάτων.

Είπε κανείς ότι η Δημοκρατία δεν είναι κουραστική και επικίνδυνη υπόθεση;

Φάκελος ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

Η γείτονα χώρα έχει ξεκινήσει την προβολή διαφημιστικού οπτικού υλικού μέσω διεθνών τηλεοπτικών δικτύων όπου παρουσιάζεται ως ιδανικός χώρος επενδύσεων ειδικά αυτή την περίοδο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.

Έχουμε αναφερθεί ξανά από το blog για το θέμα του ονόματος εφιστώντας την προσοχή στους υπεύθυνους ώστε να μην λάβουν καμία δεσμευτική για την Ελλάδα απόφαση.

(βλ. Φάκελος ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ )

Ένα καλό που έγινε από τα πρόσφατα εσωτερικά πολιτικά γεγονότα με τις ταραχές στο κέντρο των πόλεων ήταν και η διακοπή των συζητήσεων σε υψηλό επίπεδο για το θέμα που κακώς έχει αναδειχθεί σε Εθνικό.

Επαφές όμως γίνονται σε χαμηλότερο επίπεδο και επισκέψεις πραγματοποιούνται αλλά και πιέσεις από οργανισμούς υφίστανται για να λυθεί άμεσα η εκκρεμότητα.

Μεγάλη προσοχή λέμε και πάλι. Ελπίζουμε να μην υπάρξουν υπογραφές ή οποιοδήποτε άλλο γεγονός που θα αποτελέσει "δεδικασμένο" και θα απεμπολήσει κυριαρχικά μας δικαιώματα.

Δείτε το video που παρουσιάζεται στα ξένα δίκτυα στην αγγλική γλώσσα. Είναι σημειωτέο ότι η γείτονα παρουσιάζει τη διαφημιστική της καμπάνια και στη ρωσική γλώσσα.





Τέλος, παρακαλούνται όσοι διαθέτουν ή γνωρίζουν οτιδήποτε σχετικό που μπορεί να αφορά το "Φάκελο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ" ας επικοινωνήσουν ανώνυμα με το blog.


Ακόμη και αν αυτό θεωρείται ήδη γνωστό!

Περί Πανεπιστημιακού Ασύλου συνέχεια

Ήταν 14.4.2009 όταν δημοσιεύσαμε την ανάρτησή μας και συγχρόνως την άποψή μας για το θέμα του Πανεπιστημιακού Ασύλου.

(βλ. Πανεπιστημιακό Άσυλο: Μια άποψη)


Στις 18.4.2009 δημοσιεύτηκε στο Βήμα του Σαββάτου η άποψη του Γιώργου Σωτηρέλη, καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Η άποψη του καθηγητή συμβαδίζει με τη δική μας ενισχύοντας την πλευρά όσων βάσιμα πιστεύουν ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος και ίσως δυνατότητα να καταργηθεί το Πανεπιστημιακό Άσυλο.

Διαβάστε πρώτα την ανάρτησή μας και μετά την άποψη του Γιώργου Σωτηρέλη:


ΕΠΙΦΥΛΛΙΔΕΣ

Η ώρα της δημοκρατικής ευθύνης για το άσυλο

Γιώργος Σωτηρέλης | Σάββατο 18 Απριλίου 2009

"Η πρόσφατη πομπώδης καταγγελία του ασύλου από τον Πρωθυπουργό στη Βουλή αποτέλεσε το αποκορύφωμα σειράς παρόμοιων επιθέσεων, κύριο χαρακτηριστικό των οποίων είναι ο φαρισαϊσμός και η δημιουργία παραπλανητικών εντυπώσεων.

Το πρώτο που πρέπει να επισημανθεί είναι ότι η συζήτηση διεξάγεται σε λάθος βάση.

Το άσυλο δεν είναι μια ελληνική ιδιαιτερότητα, όπως ακούγεται συχνά. Είναι μια δημοκρατική κατάκτηση, που συνδέεται στενά με την ιδιαίτερη φυσιογνωμία του Πανεπιστημίου, δηλαδή τόσο με την ακαδημαϊκή ελευθερία, την οποία θωρακίζει, όσο και με το αυτοδιοίκητο, το οποίο εξειδικεύει.

Ισχύει, δε, σε όλες τις προηγμένες δημοκρατικά χώρες, ως συνταγματικό έθιμο ή ως συνταγματική πρακτική, βάσει των οποίων είτεη Αστυνομία δεν μπορεί να εισέλθει στον χώρο του Πανεπιστημίου χωρίς την άδεια των πρυτανικών αρχώνείτεη διαφύλαξη της τάξης εντός του πανεπιστημιακού χώρου ανήκει σε σώματα που βρίσκονται υπό τις διαταγές των πρυτανικών αρχών.

Η μόνη λοιπόν συζητήσιμη ιδιαιτερότητα της χώρας μας αφορά τη νομοθετική του εξειδίκευση.

Στο σημείο δε αυτό είναι χρήσιμος ένας παραλληλισμός. Το πανεπιστημιακό άσυλο είναι απολύτως παρεμφερές με το άσυλο κατοικίας. Το πρώτο είναι θεσμική εγγύηση της ακαδημαϊκής ελευθερίας ενώ το δεύτερο της ιδιωτικότητας.

Υπό αυτή την έννοια, δεν πρόκειται απλώς για άσυλο ιδεών, όπως λέγεται συχνά, υπό το πρίσμα μιας περιοριστικής- ή και υποβολιμαίας προσέγγισης.

Το πανεπιστημιακό άσυλο προστατεύει προεχόντως έναν συγκεκριμένο χώρο, ως βιόσφαιρα συνταγματικά κατοχυρωμένων ακαδημαϊκών δικαιωμάτων (επιστήμης, έρευνας και διδασκαλίας).

Όπως δε είναι αναγκαία για το άσυλο κατοικίας η νομοθετική οριοθέτησή του, εξίσου αναγκαία είναι και για το πανεπιστημιακό άσυλο, εν όψει μάλιστα και του ότι η ταραγμένη μετεμφυλιακή περίοδος, με αποκορύφωμα τη δικτατορία, έθεσαν με εντελώς διαφορετικούς όρους το ζήτημα στη χώρα μας.

Τι έφταιξε όμως και το άσυλο ανήχθη σε μείζον πρόβλημα, παρ΄ ότι δεν έχει ως τώρα παραβιασθεί από τη δημόσια εξουσία;

Η απάντηση είναι απλή:

Η μεγάλη παθογένεια του μεταπολιτευτικού Πανεπιστημίου, με ραγδαία επιδείνωση τελευταία, είναι η καταχρηστική αξιοποίηση του ασύλου, το οποίο εκλαμβάνεται σαν μια γκρίζα ζώνη που επιτρέπει, ερήμην των εγγυήσεων του κράτους δικαίου, την επιβολή ενός καθεστώτος ανομίας, βίας και ιδεολογικής τρομοκρατίας από διάφορες ιδιωτικές εξουσίες (συχνά μάλιστα στο όνομα αντιεξουσιαστικών αρχών...).

Η όλη συζήτηση, επομένως, δεν αφορά το άσυλο καθαυτό αλλά την προσχηματική επίκλησή του, που καταστρατηγεί έναν βασικό κανόνα της Δημοκρατίας:

Ότι η ελευθερία του ενός σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου.

Φθάνουμε λοιπόν στο κρίσιμο ερώτημα:

Θα ήταν λύση η κατάργηση του ασύλου; Θεωρώ ότι αυτή η πρόταση είναι πολλαπλά προβληματική.

Πρώτον, διότι θυμίζει το γνωστό: «πονάει πόδι, κόβει κεφάλι».

Δεύτερον, διότι ανάλογα φαινόμενα παρατηρούνται και σε χώρους που δεν προστατεύονται από το άσυλο (όπως ιδίως συνέβη με τα «δεκεμβριανά»...).

Τρίτονδε, και σπουδαιότερον, διότι η κατάργηση του ασύλου είναι μια εύκολη υπεκφυγή.

Ειδικότερα:

Η σημερινή νομοθεσία για το άσυλο επιτρέπει την άρση του είτε έπειτα από άδεια του πρυτανικού συμβουλίου (κατά πλειοψηφία πλέον) είτε με απόφαση του εισαγγελέα, αν διαπράττεται αυτόφωρο κακούργημα ή αυτόφωρο έγκλημα κατά της ζωής.

Στο σημείο αυτό λοιπόν εντοπίζεται ένα μείζον έλλειμμα δημοκρατικής ευθύνης, που αποτελεί και τη ρίζα του προβλήματος.

Πρόκειται, πρώτον, για έλλειμμα της πολιτείας, που παραλύει συνήθως μπροστά στον φόβο του πολιτικού κόστους και αρνείται κάθε ανάμειξη, αφήνοντας το Πανεπιστήμιο στο έλεος της ανομίας ακόμη και όταν είναι προφανές ότι συντελούνται τα αδικήματα που προβλέπει ο νόμος.

Πρόκειται όμως, παράλληλα, και για έλλειμμα της αυτοδιοίκησης των ΑΕΙ, που υπονομεύει εκ βάθρων τη δημοκρατική νομιμότητα.

Εδώ βεβαίως δεν πρόκειται μόνο για ζήτημα πολιτικού κόστους.

Στον πυρήνα του βρίσκεται ένα ιδιότυπο πελατειακό σύστημα, που συνδυάζει με τον χειρότερο τρόπο τις γενικότερες σχέσεις πατρωνίας με ορισμένες ιδιότυπες σχέσεις πανεπιστημιακής συναλλαγής, οι οποίες αποτελούν το καρκίνωμα της πανεπιστημιακής αυτοδιοίκησης.

Είναι μια κατάσταση πολύ χειρότερη από την παραδοσιακή κομματικοποίηση.

Οχι μόνο διότι συνήθως απουσιάζει κάθε σχετικός ιδεολογικοπολιτικός προβληματισμός αλλά ιδίως διότι τα κόμματα έχουν υποκατασταθεί από ποικίλα κέντρα επιρροής, που στην πλειονότητά τους υπηρετούν αδιαφανείς και ιδιοτελείς επιδιώξεις.

Εφταιξε βέβαια και η νομοθεσία για την έμμεση συμμετοχή των φοιτητών στις πρυτανικές εκλογές, διότι επέτρεψε στις φοιτητικές παρατάξεις, προϊούσης και της αποπολιτικοποίησης, να καταστούν ιδιότυποι πολιτικοί διαμεσολαβητές, ερήμην αρχών και αξιών, συχνά δε με νοοτροπία πολιτικού κοτζαμπασισμού.

Ωστόσο, με την πρόσφατη καθιέρωση της άμεσης ψηφοφορίας δεν απέμεινε πλέον κανένα άλλοθι, προκειμένου να δοθούν πρόσφορες πολιτικές απαντήσεις.

Κυβέρνηση, κόμματα και φορείς της ακαδημαϊκής κοινότητας οφείλουν να εγκύψουν με σοβαρότητα στο πρόβλημα- χωρίς μικροκομματικές ή συντεχνιακές εξάρσεις- και να συμφωνήσουν σε ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο αντιμετώπισής του, που θα υπακούει σε τρεις απαρέγκλιτες αρχές:

Πρώτον,την πλήρη προστασία του ασύλου, ως θεσμικής εγγύησης της ακαδημαϊκής ελευθερίας.

Δεύτερον, τη χωρική οριοθέτησή του ώστε να καλύπτει, όπως και το άσυλο κατοικίας, μόνο τον «περίκλειστο» χώρο των ΑΕΙ (δηλαδή κτίρια και περίβολο).

Τρίτον,την αυστηρή τυποποίηση των περιπτώσεων που δεν καλύπτονται από το άσυλο, με ιδιαίτερη έμφαση στους βανδαλισμούς και στις καταπατήσεις των δικαιωμάτων που εξειδικεύουν την ακαδημαϊκή ελευθερία.

Κάθε παραβίαση θα διαπιστώνεται απλώς από το πρυτανικό συμβούλιο- ενδεχομένως έπειτα από αιτιολογημένη εισήγηση αρμόδιου εισαγγελικού λειτουργού- και θα συνεπάγεται, αυτόματα, άρση του ασύλου, από ειδικά εκπαιδευμένη αστυνομική δύναμη.

Είναι προφανές, εν όψει των ανωτέρω, ότι το άσυλο δεν είναι μόνο ζήτημα του Πανεπιστημίου.

Είναι ζήτημα Δημοκρατίας.

Η Δημοκρατία όμως προϋποθέτει δημοκρατική ευθύνη. Διαφορετικά δεν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει ούτε τις σειρήνες του αυταρχισμού αλλά ούτε και τις λαϊκιστικές παρεκτροπές της..."

Η κότα που γέννησε το πράσινο αυγό

Τη φωτογραφία τη βρήκαμε στο blog του Γιώργου Κ. Κρόγια.

Η λεζάντα γράφει:

"Εύχομαι το Άγιο Φως να φωτίσει τα πάντα γύρω μας. Για να γίνει πιο ευδιάκριτη η αλήθεια από το ψέμα...

krogias.blogspot.com".


Δεν χρειάζεται Θεία Φώτιση για να καταλάβουμε ότι δεν χρειαζόμαστε ούτε πράσινα αυγά, ούτε γαλάζια χορτάρια για να σωθούμε.

Την ελευθερία μας μπορούμε να έχουμε;

Το δρόμο και τον τρόπο θα τον βρούμε μόνοι μας.

Που βρίσκεται η Ντόρα Μπακογιάννη;

Στα Χανιά οικογενειακώς βρίσκεται η Ντόρα Μπακογιάννη επ' ευκαιρία των ημερών.

Βρίσκεται όμως και στο ανώτερο σημείο της πολιτικής της καριέρας και έτοιμη για την πρωθυπουργία.

Πέρα δηλαδή από τον Κώστα Καραμανλή, ο Γιώργος Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα εξουσίας, θα πρέπει να έχει σε στενό μαρκάρισμα και την υπουργό εξωτερικών και να προβλέπει τις κινήσεις της.

Η κα Μπακογιάννη έχει στήσει μια πολύ δυνατή ομάδα στο υπουργείο με οικογενειακά κυριολεκτικά στελέχη και άλλα της απολύτου εμπιστοσύνης.

Το Γραφείο της Υπουργού είναι πλήρως εξοπλισμένο και με τεχνικά μέσα αφού διαθέτει ακόμη και κινητό τηλεοπτικό συνεργείο που την ακολουθεί στις δημόσιες εμφανίσεις της απαθανατίζοντας τις στιγμές.

Η Ντόρα αποδείχθηκε πολύ δραστήρια στο εξωτερικό, "ξεκουράζοντας" τον πρωθυπουργό από συναντήσεις υψηλού επιπέδου, που την αναγκάζουν να πετάει συνεχώς.

Άλλο που δεν ήθελε βέβαια και η ίδια αφού ως γνωστό ο δρόμος προς το Μαξίμου περνά από τις ξένες πρωτεύουσες και καλά θα κάνουν να το μάθουν αυτό κάποιοι αδικαιολόγητα φιλόδοξοι υπουργοί που μπορούν να σταθούν πολύ καλά μέχρι την Ελληνική επαρχία.

Η υπουργός δρομολογεί μια πιο ενεργή συμμετοχή της Ελλάδος στα μελλοντικά σχέδια του Μπαράκ Ομπάμα για την περιοχή του τόξου Αφγανιστάν-Ιράκ.

Θα επισκεφτεί μάλιστα την Ιρακινή πρωτεύουσα σύντομα ενώ δεν αποκλείεται και η αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων όπου είναι απαραίτητο.

Ας σημειωθεί ότι από τις χώρες που έσπευσαν και καταδίκασαν την πρόσφατη εκτόξευση πυραύλου από τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας την 5η Απριλίου, σε παράβαση της Απόφασης 1718 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, είναι και η Ελλάδα.

Δεν είναι υπερβολή λοιπόν να πούμε ότι η Ντόρα βρίσκεται ένα βήμα πριν την πρωθυπουργία αν οι πολιτικές εξελίξεις το επιτρέψουν.

Μέσα λοιπόν στα πολλά πιθανά σενάρια προεκλογικών τακτικών θα πρέπει να προστεθεί και άλλο ένα αυτό της ουσιαστικά παράδοσης της ηγεσίας του κόμματος στην κα Μητσοτάκη (δεν κάναμε λάθος στο όνομα) κατά τον ίδιο τρόπο που παρέδωσε το "δαχτυλίδι" ο Κώστας Σημίτης στο Γιώργο Παπανδρέου.

Δεν είναι να κάνει κάποιος εδώ κάτι που προσβάλλει τους θεσμούς. Τελικά μπορεί να γίνει παράδειγμα για τις επόμενες γενιές σύμφωνα με το ρητό "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα".

Έτσι λίγο λίγο επιστρέψαμε σχεδόν εκεί που ξεκινήσαμε.

Η φωτογραφία από ομιλία της υπουργού με αφορμή την έκθεση «Ο Άθως και η Βυζαντινή Αυτοκρατορία - Θησαυροί του Αγίου Όρους», που οργανώθηκε από το Υπουργείο Εξωτερικών, εγκαινιάστηκε από τον Πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή και τον Οικουμενικό Πατριάρχη στο Petit Palais του Παρισιού στις 9 Απριλίου και θα διαρκέσει ως τις 5 Ιουλίου.

Την έκθεση οι Έλληνες δεν την έχουν δει αφού παρουσιάζεται για πρώτη φορά στη Γαλλική πρωτεύουσα. Ντροπή!

Βρέθηκε θησαυρός ή άνθρακας στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά;

Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά ήταν ανέκαθεν το αγαπημένο αντικείμενο συζήτησης των δημάρχων της πόλης.

Αφού ακόμη και σήμερα δεν υπάρχει καμία γνήσια πολιτική θέληση ούτε καν πραγματικό ενδιαφέρον για να αναδειχθεί το πολιτιστικό παρελθόν και παρόν του ευρύτερου Πειραιά βολεύει όλους η αντιπαράθεση να περιορίζεται στα πέριξ της Πλατείας Κοραή δηλαδή στο Δημαρχείο, στο Δημοτικό Θέατρο και στη Ράλλειο.

Έχουμε αναφερθεί ήδη τόσο στο Δημοτικό Θέατρο (βλ. Δημοτικό Θέατρο Πειραιά: Να ζει κανείς ή να μη ζει;) όσο και στη Ράλλειο (Το σήριαλ της Ραλλείου Σχολής κρατά 40 χρόνια) που είναι η άλλη πλευρά του θέματος που αφορά το Δημαρχείο.




Ειδικά για το Δημοτικό Θέατρο, οι εργασίες που πραγματοποιούνται εκεί αναδεικνύουν ότι μάλλον η γνωστή Ελληνική "φαγωμάρα" υπήρχε και κατά την κατασκευή του.

Το κτήριο φημίζεται από παλιά ότι είναι τάχα πιστό αντίγραφο του θεάτρου Μπολσόι και ότι ξεχωρίζει ως κατασκευή τεχνικά ως προς τη δομή του και τις δυνατότητες που παρείχε και καλλιτεχνικά ως προς τη διακόσμησή του και την αίσθηση που προκαλεί.




Στη φωτογραφία (κάντε κλικ για μεγαλύτερη) το Θέατρο Μπολσόι στη Μόσχα για τις συγκρίσεις.




Η "φαγωμάρα" αναφέρεται κυρίως στο φάγωμα των χρημάτων που πιστώθηκαν για την ανέγερση του κτηρίου (κράτησε ένδεκα χρόνια) καθώς αυτό είναι φανερό τώρα που απογυμνώθηκε η κατασκευή λόγω των εργασιών αναπαλαίωσης και ανακαλύπτονται συνέχεια κακοτεχνίες και πασαλήματα που θυμίζουν προσφυγικές κατοικίες παρά δημόσιο κτήριο.




Στο μπροστινό μέρος κάτω από τις πλάκες του πεζοδρομίου ανακαλύφθηκε μάλιστα και κάτι που μπορεί ίσως να ενδιαφέρει την αρχαιολογική υπηρεσία.





Έχει βέβαια διαρρεύσει ότι εντοπίστηκαν οι μηχανισμοί της παλιάς σκηνής του θεάτρου που με αυτούς ήταν δυνατό να γίνει το ένα ή το άλλο συντηρώντας έτσι ένα μύθο που μάλλον στα επαρχιώτικα και αταξίδευτα μυαλά έχει δημιουργηθεί και δεν αντέχει σε καμία σύγκριση.

Για να δημιουργηθεί ένας πραγματικός μύθος δε χρειάζεται βέβαια "φαγωμάρα" αλλά χαρά και εργασία ωστόσο εμείς μόνο το πρώτο είμαστε διατεθειμένοι να προσφέρουμε.

Πάσχα με τον Κώστα Βάρναλη

Ο Κώστας Βάρναλης (1884-1974) είναι ο λαϊκός λογοτέχνης που στενά χρεώθηκε σε ένα πολιτικό χώρο, δικαιολογία ασκεψίας.

Ο λόγος του είναι ξυράφι.

Είναι αλήθεια ότι υπήρχε κάποιος λόγος που τιμήθηκε με το βραβείο Λένιν το 1959. Είχε προηγηθεί όμως το 1956 η αναγνώριση από την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών.

Το όνομα Βάρναλης το πήρε από την πόλη της Βουλγαρίας Βάρνα όπου είχαν καταφύγει πολλοί Έλληνες.

Είχε γεννηθεί στο Μπουργκάς (Πύργο) και το επώνυμο του πατέρα του ήταν Μπουμπούς.

Στην τοπική, πολιτική, όπως δηλώνει η ίδια, εφημερίδα της Νέας Ερυθραίας βρίσκουμε ένα κείμενο που αναφέρει τον Κώστα Βάρναλη καλεσμένο σε οικογενειακή συγκέντρωση για το Πάσχα του 1960:

(βλ. http://sepik.net/nea/?p=4563)


Πάσχα στη Νέα Ερυθραία το 1960 με τον ποιητή Κώστα Βάρναλη

"Πάσχα του 1960 και σήμανε συναγερμός στο σπίτι μας.

Εκείνο το Πάσχα, όπως συνηθίζαμε στο σπίτι μας, είχαμε σουβλίσει το αρνί και οι δύο οικογένειες του Γιώργου του Μαγγανά του συνεταίρου του πατέρα μου και οι δικοί μας μαζί με μερικούς συγγενείς απολαμβάναμε το πασχαλινό γεύμα μας.

Κοντεύαμε να τελειώσουμε να αποφάγομε όταν χτύπησε το τηλέφωνο.

Πήγε ο πατέρας μου στο τηλέφωνο, γύρισε και μας είπε:

Έρχεται ο Στέλιος με τον Βάρναλη.

Αμέσως σήμανε συναγερμός.

Ο θείος μου ο Στέλιος ο Τζεδάκης ήταν ο άντρας της θείας μου της Ειρήνης, της μεγαλύτερης αδελφής του πατέρα μου.

Είχε γεννηθεί στην τουρκοκρατούμενη τότε Κρήτη.

Μετά από μια αποτυχημένη εξέγερση ο πατέρας του και η μητέρα του κρυβόντουσαν στις κορφές του Ψηλορείτη.

Εκεί τον γέννησε η μητέρα του, τον τύλιξε στις φασκιές, πήρε μια πέτρα τής έβαλε ένα πανί, το έβαλε για μαξιλάρι.

Η πέτρα είχε ένα εξόγκωμα και στο πίσω μέρος του κεφαλιού του δημιουργήθηκε μία ουλή, ένα βαθούλωμα. Μεγαλώνοντας έβαζα το δάχτυλό μου και έμπαινε μέσα.

Η οικογένεια κατόρθωσε να φύγει και να έρθει στην Αθήνα. Εγκαταστάθηκαν στο Βατραχονήσι, στον Ιλισό, δίπλα στο Παναθηναϊκό Στάδιο.

Πέθανε ο πατέρας του και η μητέρα του παντρεύτηκε άλλον άντρα από τα Γιάννενα.

Στα Γιάννενα που πήγαν γέννησε ένα άλλο αγόρι, έτσι τον θείο μου τον έκλεισαν στο ορφανοτροφείο. Εκεί μεγάλωσε και εκεί μορφώθηκε. Είχε κλήση στη μουσική, έπαιζε πολύ ωραίο φλάουτο και στη ζωγραφική.

Όταν ήρθε ο καιρός, κατατάχτηκε στο στρατό με την ιδιότητα του οδηγού. Του έδωσαν ένα φορτηγό της εποχής εκείνης με συμπαγή λάστιχα και η κίνηση του μοτέρ μετεδίδετο στους τροχούς με χοντρές αλυσίδες σαν αυτές των ποδηλάτων.

Το 1916 το φόρτωσαν με στρατιώτες, επιβιβάστηκαν σε ένα πλοίο στον Πειραιά και ταξίδεψαν έως την Οδησσό για να ενισχύσουν τα στρατεύματα του Τσάρου που πολεμούσαν για να καταπνίξουν την επανάσταση των Μπολσεβίκων.

Όταν έφτασαν εκεί, είχαν επικρατήσει οι Μπολσεβίκοι και με διαταγή που ήρθε, μπήκαν πάλι στο καράβι και ταξίδεψαν με προορισμό τη Σμύρνη, για να λάβουν μέρος στον αγώνα για την απελευθέρωση της Μικράς Ασίας.

Έφτασε μέχρι το Σαγγάριο. Όταν οπισθοχώρησαν οι Έλληνες, λόγω δυσκολίας ανεφοδιασμού, έφτασε μέχρι τη Σμύρνη και μετά στην Αθήνα.

Στην Αθήνα γνώρισε και παντρεύτηκε τη θεία μου. Ήταν πεπρωμένο του να παντρευτεί γυναίκα από τα μέρη που είχε πάει να ελευθερώσει.

Η γνωριμία με τον Βάρναλη

Με τις γνωριμίες που είχε η θεία μου -εργαζόταν στο σπίτι του στρατηγού Μίγδλερ- έπιασε δουλειά ως οδηγός στο μεγαλομέτοχο της Εμπορικής Τράπεζας Νικολόπουλο, σύχναζε στο Κολωνάκι, όπου είχε τα γραφεία ο εργοδότης του και εκεί γνωρίστηκε με τον Βάρναλη.

Έγιναν στενοί φίλοι και συναντιόντουσαν πολύ συχνά στα ταβερνάκια της περιοχής. Πήγαινε και τους συναντούσε και ο πατέρας μου. Ο Βάρναλης του χάρισε το βιβλίο «Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ».

Τώρα ερχόταν ο Βάρναλης στο σπίτι μας.

Η μητέρα μου συγύριζε το τραπέζι, έβαλε καθαρό τραπεζομάντιλο και σερβίτσια και ο πατέρας μου πήρε το τηλέφωνο και ειδοποίησε τους φίλους του.

Το Γιώργο τον Ανδριανό, καθηγητή λογιστικών και διευθυντή λογιστηρίου της υαλουργίας του Μποδοσάκη.

Τον Αντώνη τον Κουνέλα σύμβουλο στη διοίκηση της κοινότητος, τον Νικολή τον Γιώργατζη, τον πατέρα του Γιάννη του Γιώργατζη του αντιδημάρχου.

Το θείο μου το Θανάση, τον αδελφό της μητέρας μου.

Η μητέρα μου ήρθε βρέφος από τη Μικρά Ασία. Ο πατέρας της έμεινε εκεί για να τους περιμένει να γυρίσουν και χάθηκε. Για πατέρα και προστάτη είχε τον αδερφό της, τον Θανάση τους, όπως έλεγε.

Επί Μεταξά με ειδοποίησαν ότι τον Θανάση μας τον είχαν πάει στην Ασφάλεια. Έτρεξα να τον βρω. Τον είχαν σε ένα δωμάτιο μαζί με τον Καρέλη και τον Γκάσταγλη, καθισμένους απάνω σε κολώνες από πάγο. Ήταν μελανιασμένοι από το ξύλο και το κρύο.

Ήρθαν όλοι και σε λίγο ήρθε ο Βάρναλης με τον θείο μου και έναν άλλο κύριο.

Ο Βάρναλης τους χαιρέτησε όλους δια χειραψίας, εγώ καθόμουν στην άκρη της βεράντας, ντράπηκα πολύ όταν ο Βάρναλης ήρθε προς τα εμένα για να με χαιρετήσει.

Σηκώθηκα αμέσως και τον χαιρέτησα.

Κάθισα στο τραπέζι, η μητέρα μου έφερε φρέσκους μεζέδες και μια καράφα κρασί.

«Μην κάνετε φασαρία για εμάς, μόλις σηκωθήκαμε από το τραπέζι», είπε ο Βάρναλης.

Μόνο αν έχετε λίγο χαλβά από τη Σαρακοστή.

Η μητέρα μου αμέσως πήγε και έφερε ένα κομμάτι χαλβά. Ο Βάρναλης τον έκοψε φέτες και ζήτησε κανέλα και λεμόνι. Έβαλε κανέλα πάνω στον χαλβά και έστυψε λεμόνι. Έκοψε ένα κομμάτι και το έφαγε. Ήπιε και μια γουλιά κρασί. Έδειξε ικανοποίηση και ήπιε το υπόλοιπο.

«Είδες που σου έλεγα πως ο Φώτης έχει καλό κρασί;», του είπε ο θείος μου.

«Μα, αυτό είναι υπέροχο», του είπε ο Βάρναλης και πράγματι το κρασί που έφτιαχνε ο πατέρας μου από το αμπέλι μας στο Μορτερό ήταν πολύ καλό.

Με το χαλβά και το καλό κρασί έμειναν μέχρι το βράδυ συζητώντας. Τον ρωτούσαν για την πορεία του κομμουνισμού και πώς είδε τα πράγματα στη Μόσχα, όταν πήγε να παραλάβει το βραβείο Λένιν που του είχε απονεμηθεί.

«Ο χρόνος δουλεύει για τον κομμουνισμό»

«Ο χρόνος δουλεύει για τον κομμουνισμό», είπε, εννοώντας ότι στο μέλλον όλα τα κράτη θα στραφούν προς τον κομμουνισμό για την σωτηρία τους.

Ίσως προέβλεπε την τραγική κατάληξη που έχει σήμερα ο καπιταλισμός.

Δεν γνώριζε, ίσως, ότι τρία γεγονότα είναι απρόβλεπτα: η πρόγνωση του καιρού σε μάκρος χρόνου, η πρόγνωση του σεισμού, πού και πότε θα γίνει και η ιστορική πορεία μιας κοινωνίας.

Πολλές φορές γύριζε και με κοιτούσε.

Ίσως σκεπτόταν, «γιατί κάθεται αυτός ο νέος και μας παρακολουθεί;». Ίσως τον ευχαριστούσε που με έβλεπε και τους άκουγα.

Έφυγαν.

Την άλλη μέρα ήταν από τις λιγοστές φορές που συζήτησα με τον πατέρα μου.

Ο πατέρας μου δεν έλεγε πολλά, ήταν πάντα σιωπηλός, είχε τον τρόπο, όμως, με τη σιωπή του να μου μεταφέρει τη συμβουλή του, τη γνώμη του και να μου επιβάλει τη θέλησή του. Εκ των προτέρων ήξερα, εάν αυτό που κάνω, το εγκρίνει, εάν έκανα κάτι αντίθετο δεν θύμωνε, δεν εκνευριζόταν, δεν με μάλωνε, μου έλεγε με σοβαρότητα, αυτό που έκανες ήταν λάθος και μου εξηγούσε το λόγο. Ήταν πάντα δίπλα μου και τον αισθάνομαι δίπλα μου ακόμα.

«Είδες τι είπε ο Βάρναλης», μου είπε. «Ότι το βλέμμα όλων στη Σοβιετική Ένωση είναι στραμμένο προς τους νέους, για τι οι νέοι είναι εκείνοι που θα συντελέσουν στην πρόοδο της κοινωνίας τους και θα διαδώσουν τον κομμουνισμό σε όλον τον κόσμο».

Δυστυχώς απέτυχε.

Αλλά και στη δική μας κοινωνία που έχει στραμμένη τα νότα της προς του νέους, μοιάζουμε σαν το δημιουργό που πριν καλά-καλά τελειώσει τη δημιουργία του, τη βλέπει, τη φτύνει και την πετροβολά και ας ξέρει ότι μέσα της είναι η ίδια του η ψυχή του.

Φοβάται να ακολουθήσει τους νέους που ζητούν ευκαιρία για δημιουργία, για αγώνα, για προκοπή και πρόοδο.

Φοβόμαστε μην τους ακολουθήσουμε και χάσουμε τη βολή μας, την ησυχία μας, αλλά βολεμένοι από τις πολυθρόνες μας μπρος στην τηλεόραση, δεν πρόκειται ποτέ να βρούμε προκοπή ούτε και πρόοδο".


Θυμίζουμε και την πολύ γνωστή, τραγουδισμένη από την ψυχή του Νίκου Ξυλούρη μπαλάντα, έργο και αυτό του Κώστα Βάρναλη:


Η Μπαλάντα του Κυρ- Μέντιου

Δε λυγάνε τα ξεράδια
και πονάνε τα ρημάδια!
Κούτσα μια και κούτσα δυο
της ζωής το ρημαδιό!

Mεροδούλι, ξενοδούλι!
Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι,
ούλοι: δούλοι, αφεντικό
και μ' φήναν νηστικό.

Tα παιδιά, τα καλοπαίδια,
παραβγαίνανε στην παίδεια
με κοτρόνια στα ψαχνά,
φούχτες μύγα στ' αχαμνά!

Aνωχώρι, Κατωχώρι,
ανηφόρι, κατηφόρι,
και με κάμα και βροχή,
ώσπου μου 'βγαινε η ψυχή.

Eίκοσι χρονώ γομάρι
σήκωσα όλο το νταμάρι
κι' έχτισα, στην εμπασιά
του χωριού, την εκκλησιά.

Kαι ζευγάρι με το βόδι
(άλλο μπόι κι' άλλο πόδι)
όργωνα στα ρέματα
τ' αφεντός τα στρέμματα.

Kαι στον πόλεμ' "όλα για όλα"
κουβαλούσα πολυβόλα
να σκοτώνωνται οι λαοί
για τ' αφέντη το φαϊ.

Kαι γι' αυτόνε τον ερίφη
εκουβάλησα τη νύφη
και την προίκα της βουνό,
την τιμή της ουρανό!

Aλλά εμένα σε μια σφήνα
μ' έδεναν το Μαη το μήνα
στο χωράφι το γυμνό
να γκαρίζω, να θρηνώ.

Kι' ο παπάς με την κοιλιά του
μ' έπαιρνε για τη δουλειά του
και μου μίλαε κουνιστός:
"Σε καβάλησε ο Χριστός!

Δούλευε για να στουμπώσει
όλ' η Χώρα κι' οι καμπόσοι.
Μη ρωτάς το πώς και τί,
να ζητάς την αρετή!
-Δε βαστάω! Θα πέσω κάπου!
-Ντράπου! Τις προγόνοι ντράπου!
-Αντραλίζομαι!... Πεινώ!...
-Σούτ! θα φας στον ουρανό!"

Kι' έλεα: όταν μιαν ημέρα
παρασφίξουνε τα γέρα,
θα ξεκουραστώ κι' εγώ,
του θεού τ' αβασταγό!

Kι' όταν ένα καλό βράδυ
θα τελειώσει μου το λάδι
κι' αμολήσω την πνοή
(ένα πουφ είν' η ζωή),

H ψυχή μου θε να δράμη
στη ζεστή αγκαλιά τ' Αβράμη,
τ' άσπρα, τ' αχερένια του
να φιλάει τα γένια του!

Γέρασα κι' ως δε φελούσα
κι' αχαϊρευτος κυλούσα,
με πετάξανε μακριά
να με φάνε τα θεριά.

Kωλοσούρθηκα και βρίσκω
στη σπηλιά τον Αι-Φραγκίσκο:
"Χαίρε φως αληθινόν
και προστάτη των κτηνών!

Σώσε το γέρο κύρ Μέντη
απ' την αδικιά τ' αφέντη,
συ που δίδαξες αρνί
τον κύρ λύκο να γενή!

Tο σκληρόν αφέντη κάνε
από λύκο άνθρωπο κάνε!..."
Μα με την κουβέντα αυτή
πόρτα μου 'κλεισε κι' αυτί.

Tότενες το μαύρο φίδι
το διπλό του το γλωσσίδι
πίσω από την αστοιβιά
βγάζει και κουνάει με βιά:

"Φως ζητάνε τα χαϊβάνια
κι' οι ραγιάδες απ' τα ουράνια,
μα θεοί κι' όξαποδώ
κει δεν είναι παρά δώ.

Aν το δίκιο θες, καλέ μου,
με το δίκιο του πολέμου
θα το βρης. Οπου ποθεί
λευτεριά, παίρνει σπαθί.

Mη χτυπάς τον αδερφό σου-
τον αφέντη τον κουφό σου!
Και στον ίδρο το δικό
γίνε συ τ' αφεντικό.

Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο
χάιντε Σύμβολον αιώνιο!
Αν ξυπνήσεις, μονομιάς
θα 'ρτη ανάποδα ο ντουνιάς.

Kοίτα! Οι άλλοι έχουν κινήσει
κι' έχ' η πλάση κοκκινήσει
κι' άλλος ήλιος έχει βγη
σ' άλλη θάλασσ', άλλη γης".