Δεν έχει καμία σημασία. Τι 3, τι 4.
Εχθές 3 Μαΐου 2009 μνημονεύτηκε στα περισσότερα ΜΜΕ η Παγκόσμια Ημέρα Ελευθερίας του Τύπου.
Σύμφωνα με το άρθρο 19 της Παγκόσμιας Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα:
"Κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης. Το δικαίωμα αυτό περιλαμβάνει την ελευθερία έκφρασης άποψης χωρίς παρεμβάσεις και την αναζήτηση, τη λήψη και τη μετάδοση πληροφοριών και ιδεών διά μέσου κάθε μέσου ενημέρωσης και ανεξαρτήτως συνόρων."
Σύμφωνα με το ψήφισμα που υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνδιάσκεψη της UNESCO το 1997 και δεσμεύει τα μέλη της:
"Τα δικαιώματα στη ζωή, και στην ελευθερία, και στην αξιοπρέπεια, και στην ασφάλεια του ατόμου και επίσης, το δικαίωμα της έκφρασης είναι πρωταρχικά ανθρώπινα δικαιώματα που αναγνωρίζονται και εξασφαλίζονται από τις διεθνείς συνθήκες και όργανα."
Ο Σι Τάο γεννήθηκε στην περιοχή Γιαντσί, στην επαρχία Γουζχόνγκ, Νινγκιά της Κίνας το 1968.
Το 2004 σε ηλικία σχεδόν 37 ετών εργαζόταν στην εφημερίδα "Σύγχρονα Επιχειρηματικά Νέα" της επαρχίας Χιουνάν.
Στις 20 Απριλίου 2004 η Κινεζική Κυβέρνηση εξέδωσε κρατική προειδοποίηση "Έγγραφο με αριθμ. 11" που αφορά εργασίες για τη "Διατήρηση της Σταθερότητας".
Με αυτό ζήτησε από τα ΜΜΕ να μην αναφέρουν τίποτα για το λεγόμενο "γεγονός της 4ης Ιουνίου" στη χώρα, που αφορούσε τα γεγονότα στην πλατεία Τιεν Αν Μεν.
Ο Σι τότε, χρησιμοποιώντας τον προσωπικό του λογαριασμό μέσω του Yahoo έστειλε αντίγραφο του εγγράφου σε ξένο ιστοχώρο που αποκαλείται "Ίδρυμα για τη Δημοκρατία στην Ασία".
Οι κινεζικές αρχές ζήτησαν τα στοιχεία ταυτοποίησης της επικοινωνίας από την Yahoo στο Χονγκ Κόνγκ και αφού τους παρασχέθηκαν χωρίς καμία αντίρρηση οδηγήθηκαν στον αποστολέα δημοσιογράφο τον οποίον και συνέλαβαν.
Έκτοτε ο Σι είναι στις κινεζικές φυλακές παρ' όλες τις ενέργειες που έχουν γίνει για την απελευθέρωσή του ακόμη και σε υψηλό επίπεδο.
Δεν βαριέσαι.
Εγώ πάλι Κινέζικα προϊόντα θα αγοράσω σήμερα. Και αύριο και μεθαύριο. Είναι πολύ φθηνά και τα τελευταία χρόνια είναι και καλά.
Αφού δεν υπάρχει καμία ελεύθερη φωνή να μας ενημερώσει για τις θυσίες που γίνονται για την παραγωγή τους; Ασφαλώς και είναι φθηνά.
Σε δεκάδες χώρες του κόσμου ανεπιθύμητοι δημοσιογράφοι, απαξιώνονται, απειλούνται, δέχονται επιθέσεις, φυλακίζονται, βασανίζονται αλλά ακόμη και δολοφονούνται από εκείνους που φοβούνται ότι θα βγουν "τα άπλυτα στη φόρα".
Μόνο το 2009, μέχρι σήμερα 18 έχουν δολοφονηθεί, 143 βρίσκονται φυλακισμένοι ενώ ανεβαίνει δραματικά ο αριθμός όσων βρίσκονται στις φυλακές επειδή έγραφαν... ψηφιακά, 66 μέχρι σήμερα. (Πηγή: Δημοσιογράφοι χωρίς Σύνορα)
Σε αντίθεση όμως, κάποιοι άλλοι, μασκοφόροι συνεργαζόμενοι και συνεργάτες, επαινούνται, βραβεύονται, μυθοποιούνται γιατί κάνουν "σωστά" τη δουλειά τους.
Σε θέματα ανθρώπινων δικαιωμάτων δεν χωράει όμως "σκόντο".
Ή τα σέβεσαι ή δεν τα σέβεσαι.
Στην παγκόσμια κατάταξη που δημοσιεύουν κάθε χρόνο οι Δημοσιογράφοι χωρίς Σύνορα και καταρτίζεται με βάση παραμέτρους σχετικές με την ελευθερία της έκφρασης η Ελλάδα βρίσκεται σχεδόν μόνιμα κοντά στην τριακοστή θέση.
Όχι και άσχημα αν αναλογιστεί κανείς τον παγκόσμιο οχετό των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Στις πρώτες θέσεις φιγουράρουν η Δανία, η Ισλανδία, η Ιρλανδία, η Φινλανδία, η Ολλανδία, η Νορβηγία, η Σλοβακία.
Στις τελευταίες, οι γνωστοί παραβατικοί. Η Κίνα, η Ερυθραία, η Β. Κορέα, το Τουρκμενιστάν, η Κούβα, το Ιράν αλλά και το "απελευθερωμένο" Ιράκ.
Για την Ελλάδα όμως μια θέση στους τριάντα είναι μεγάλο χαστούκι.
(Αν μπορέσουμε να διατηρήσουμε και τη θέση μας σε αυτή τη δεκάδα και αν δεν θεσπιστούν και ιδιώνυμα αδικήματα έκφρασης δια του Τύπου.)
Τι καλύτερο έχουν από τους Έλληνες για παράδειγμα οι Σλοβάκοι;
Σε τελική ανάλυση δεν χρειάζεται μόνο να υποστηρίζουμε ότι εδώ γεννήθηκε η Δημοκρατία. Πρέπει να το αποδεικνύουμε κιόλας.
Στην Ελλάδα όμως οι δημοσιογράφοι έχουν να αντιμετωπίσουν εκτός των άλλων και το λεγόμενο "Τυποκτόνο Νόμο" που ήρθε στη Βουλή και ψηφίστηκε με πρωτοβουλία κάποιας δημοκρατικής κυβέρνησης και εισηγητή ένα δημοκράτη και μάλιστα νομικό υπουργό.
Αν δεν κάνουμε λάθος. (Αναγκαστική σημείωση για την προφύλαξη από τις αγωγές).
Κάπως έτσι πρέπει να γράφεις στην Ελλάδα αν είσαι ελεύθερος.
Αν όμως περιβάλλεσαι από την άτυπη Δημοσιογραφική Ασυλία των εντολοδόχων τότε θα έχεις πλήρη κάλυψη κατά τα πρότυπα του Βουλευτή και του Υπουργού.
Ψέματα;
