Δημοσιεύτηκε την Πέμπτη 9.7.2009 η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που δικαιώνει Ελληνίδα πολίτη μουσουλμανικής πίστης σχετικά με προσφυγή που είχε καταθέσει κατά της Ελλάδας και αφορούσε παραβίαση από τη χώρα μας των άρθρων 1 του Πρωτοκόλλου με αριθμό 1 και άρθρου 14 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
ΖΕΪΜΠΕΚ ΚΑΤΑ ΕΛΛΑΔΑΣ - ΕΣΔΑ
Πιο ενδιαφέρον όμως είναι το σκεπτικό της απόφασης:
1. Αποδεικνύεται πανηγυρικά ότι η Ελλάδα παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και ιδιαίτερα το άρθρο 14 της Σύμβασης που ορίζει ότι:
"Η απόλαυση των δικαιωμάτων και ελευθεριών που αναγνωρίζονται στη Σύμβαση (...) θα πρέπει να διασφαλίζονται, χωρίς διακρίσεις για οποιοδήποτε λόγο όπως το φύλο, τη φυλή, το χρώμα, τη γλώσσα, τη θρησκεία, τις πολιτικές ή άλλες απόψεις, εθνικής ή κοινωνικής καταγωγής, σύνδεσης με μια εθνική μειονότητα, περιουσίας, γέννησης ή άλλης κατάστασης. "
Αυτό βέβαια δεν χρειάζεται να το διαπιστώσει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο καθώς την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τη ζει καθημερινά ο Έλληνας πολίτης σε κάθε έκφανση της κοινωνικής και οικονομικής του ζωής.
Αυτές οι παραβιάσεις εμφανίζονται συνήθως στις εφημερίδες με μεγάλους τίτλους ως σκάνδαλα, διαφθορά, ανεπάρκεια και κομματισμός, σε ολόκληρο το δημόσιο βίο και επιβεβαιώνονται με τη μη τιμωρία των υπευθύνων.
"Κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει" λέει ο λαός μας...
Θεωρητικά 11 εκατομμύρια Έλληνες θα μπορούσαμε να είχαμε προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ζητώντας δικαίωση.
Ανασχετικός παράγοντας όμως στην απόδοση πραγματικής δικαιοσύνης έστω σε Ευρωπαϊκό επίπεδο είναι αυτοί οι ίδιοι οι θεσμοί καθώς για να δικαιούται ο Ευρωπαίος πολίτης να προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο θα πρέπει να έχει εξαντλήσει όλα τα εγχώρια ένδικα μέσα και βοηθήματα.
Το Ελληνικό Κράτος βέβαια κάνει ό,τι είναι δυνατό για να γίνει η ζωή δύσκολη σε όποιον διεκδικεί το δίκιο του (χωρίς να έχει χρησιμοποιήσει πλάγια μέσα, ύποπτες μεθόδους και τεχνικές που αποδίδουν).
Η πλειονότητα των Ελλήνων όμως ούτε καν γνωρίζουν τα δικαιώματά τους αλλά και εκείνοι που γνωρίζουν δεν έχουν οι περισσότεροι την οικονομική ή ψυχική δύναμη να αντέξουν το κόστος και τα βάρη της διαδικασίας υπεράσπισής τους.
Η κα Ζεϊμπέκ λέγει χαρακτηριστικά στη προσφυγή της:
"Η προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας ήταν πολυτέλεια μη διαθέσιμη στους αγρότες της Θράκης που δεν έχουν επαρκείς πόρους για να την εκμεταλλευτούν.
Ορισμένες προσφυγές ενώπιον αυτού του δικαστηρίου είχαν απορριφθεί ως απαράδεκτες λόγω χρόνου, διότι παρήλθε η περίοδος των εξήντα ημερών από τη δημοσίευση της απόφασης."
2. Εξευτελίζεται δημόσια και διεθνώς το Συμβούλιο της Επικρατείας, ανώτατο δικαστήριο της χώρας και ελπίδα για τον αδικημένο πολίτη.
Αναφέρει συγκεκριμένα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο:
"...με έκπληξη το Δικαστήριο διαπιστώνει ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας συσχετίζει τη χορήγηση αυτής της θεσπιζόμενης προστασίας από το Σύνταγμα με την «ανάγκη διατήρησης και προαγωγής του Ελληνικού Έθνους», ένα κριτήριο που στηρίζεται όχι στην Ελληνική υπηκοότητα αλλά στην Ελληνική εθνότητα."
Απομυθοποιείται με τον πιο επίσημο τρόπο και το κύρος της Διοικητικής Δικαστικής Εξουσίας όπως εκφράζεται και αποδίδεται από το Συμβούλιο της Επικρατείας.
Αυτό το όργανο δεν είναι που πραγματοποιεί προέλεγχο νομιμότητας στους νόμους του Ελληνικού Κράτους;
Δεν έχουμε καταλάβει ήδη ότι κάπου δεν κάνει καλά τη δουλειά του;
Ας σημειώσουμε εδώ ότι αν καταρριφθούν όλα τα ιερά σύμβολα της δημοκρατίας μας όπως είναι η δικαστική εξουσία (η άριστη Δημόσια Διοίκηση και Νομοθετική Εξουσία είναι ανέκδοτο για τη χώρα) τότε οδηγούμαστε σε πολιτική οστεοπόρωση, ο σκελετός του πολιτικού συστήματος κινδυνεύει και ως αποτέλεσμα υιοθετούνται πρακτικές μη δημοκρατικές για τη στήριξη και διάσωσή του.
Ήδη πολιτικές φωνές απευθύνονται ακόμη και στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και ελέγχουν το θεσμικό του ρόλο.
Ο θεσμός είχε διατηρηθεί στο απυρόβλητο.
Μεθοδεύσεις όμως υπέρ του αγώνα για κατάκτηση της εξουσίας θα οδηγήσουν αναπόφευκτα και το ανώτατο σύμβολο Δημοκρατίας της χώρας σε αμφισβήτηση.
Αυτό όμως θα είναι η αφορμή.
Το λαϊκό πλέον αίτημα για Μεταπολίτευση είναι η πραγματική αιτία.
Ας επιστρέψουμε όμως στην απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου:
3. Επαναλαμβάνεται προηγούμενη αιτίαση με την οποία αν και το δικαίωμα στη σύνταξη δεν προστατεύεται άμεσα από τη Σύμβαση, ωστόσο, θεωρείται υπό προϋποθέσεις δικαίωμα ιδιοκτησίας.
Εδώ το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου καθώς εάν το δικαίωμα στη σύνταξη είναι και δικαίωμα ιδιοκτησίας τότε κάθε υφιστάμενη ή επερχόμενη ρύθμιση για το ασφαλιστικό που θίγει το δικαίωμα αυτό μπορεί να ελεγχθεί δικαστικά και κάτω από αυτό το πρίσμα δικαιώνοντας όσους έχουν καταβάλλει εισφορές για σύνταξη η οποία περικόπτεται.
Συγκεκριμένα το Δικαστήριο αναφέρει:
"Το Δικαστήριο επισημαίνει ότι το δικαίωμα σε σύνταξη δεν είναι εγγυημένο από τη Σύμβαση.
Ωστόσο, υπενθυμίζει επίσης ότι σύμφωνα με τη νομολογία του, το δικαίωμα σε σύνταξη με βάση την απασχόληση, μπορεί, υπό ορισμένες συνθήκες, να θεωρηθεί ως δικαίωμα ιδιοκτησίας.
Αυτό μπορεί να συμβεί στην περίπτωση που έχουν καταβληθεί εισφορές (Gaygusuz κατά Αυστρίας, 16 Σεπτεμβρίου 1996, Συλλογή Αποφάσεων 1996-IV, § § 39-41).
Αυτό μπορεί επίσης να συμβεί στην περίπτωση που η ευρύτερη δέσμευση για την πληρωμή με όρους μπορεί να θεωρηθεί ως μέρος της σύμβασης εργασίας, όπως στην περίπτωση των συντάξεων των δημοσίων υπαλλήλων.
4. Αναγνωρίζεται εμμέσως ότι υπήρχε σχέδιο από την Ελληνική κυβέρνηση ώστε με ατομικές διοικητικές πράξεις να θιγούν δικαιώματα πολιτών μουσουλμανικής πίστης:
"Είχε ληφθεί βάσει του άρθρου 19 του κώδικα υπηκοότητας, η οποία αφορούσε "κάθε πρόσωπο αλλοδαπής προέλευσης", που εφαρμοζόταν συστηματικά και επί μακρό χρονικό διάστημα σε Έλληνες πολίτες της μουσουλμανικής πίστης, όπως της οικογένειας της προσφεύγουσας ."
Καμπανάκι χτυπά με αυτή τη φράση το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και προειδοποιεί για τα όσα θα ακολουθήσουν στο μέλλον:
"Εν τούτοις, μόνο μία πολύ ισχυρή εκτίμηση μπορεί να οδηγήσει το Δικαστήριο να αξιολογήσει τη συμμόρφωση με τις διατάξεις της Σύμβασης μιας διαφορετικής μεταχείρισης που βασίζεται αποκλειστικά στην εθνικότητα (Gaygusuz κατά Αυστρίας ανωτέρω, § 42)."
Αν όμως εκδικαστούν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και άλλες υποθέσεις που αφορούν πολίτες μουσουλμανικής πίστης με αποτέλεσμα την καταδίκη της Ελλάδας, τότε το δικαστήριο θα αποκτήσει εκείνη τη νομική και πραγματική βάση που χρειάζεται ώστε να εκτιμήσει ισχυρά κάθε προσφυγή για διακριτική μεταχείριση που βασίζεται στην εθνικότητα ή στην εθνότητα.
Δεν είναι τυχαίο ότι διακρίσεις που αποδεικνύονται ή τεκμαίρονται αληθείς κατά Ελλήνων πολιτών παίρνουν ξεχωριστή διάσταση όταν αυτές συντελούνται σε βάρος όσων έχουν ή υιοθετούν και άλλες ιδιότητες.
Η κα Ζεϊμπέκ αναφέρει στην προσφυγή της στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων:
"... ότι οι αρχές αρνήθηκαν να της χορηγήσουν το ευεργέτημα της συντάξεως με την πρόφαση της απώλειας της Ελληνικής υπηκοότητας από την κόρη της, αλλά ο πραγματικός λόγος της άρνησης είναι ότι είναι και οι δύο μουσουλμάνες στην πίστη."
Δεν θα πρέπει να παραλείψουμε να σημειώσουμε επίσης ότι η Ελλάδα δεν έχει την καλύτερη δυνατή εκπροσώπηση που θα μπορούσε να έχει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Για παράδειγμα, δεν εξετάστηκε από την Ελληνική Κυβέρνηση αν η κα Ζεϊμπέκ και η οικογένειά της, ατομικά ή ομαδικά απολαμβάνει προνόμια από το Τουρκικό Κράτος ή άλλο Οργανισμό λόγω της μουσουλμανικής της πίστης ή άλλης σχετικής ιδιότητας.
Αν συμβαίνει αυτό θα έπρεπε η προσφυγή της αλλά και κάθε άλλο αίτημά της ενδεχομένως να κριθεί απαράδεκτο ως καταχρηστικό.
Ζητούμενο όμως δεν είναι η δημιουργία ενός ανίκητου κράτους αλλά ενός δίκαιου, πολιτισμένου, αποτελεσματικού, δημοκρατικού, προηγμένου Κράτους - Ηγέτη στη διεθνή κοινότητα.
