Πέτυχε η Αποχή το στόχο της;

Λάβαμε την ακόλουθη επιστολή από τον Τραϊανού Παναγιώτη, που υπογράφει ως πρόεδρος του ΕΑΜ β’ (www.eamb.gr).

Προειδοποιούμε ότι οι απόψεις του συγγραφέα μπορεί να θεωρηθούν ιδιαίτερα προκλητικές από κάποιους αναγνώστες.


Η "ματιά" του ΕΑΜ β’στα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών του 2009.

Όταν το ΕΑΜ β’ πρότεινε την αποχή, ως "επιλογή" των πολιτών, γνώριζε τι ακριβώς επεδίωκε.

"Ακροβατούσε" μεταξύ σωστού και λάθους σ' ό,τι αφορά τη γενικότερη δημοκρατική και εκλογική λειτουργία, αλλά αυτό το έκανε, έχοντας γνώση κάποιων ιδιομορφιών του ελληνικού πολιτικού συστήματος, τις οποίες αγνοεί ο μέσος πολίτης.

Ένα ψευδοδημοκρατικό δικομματικό πολιτικό σύστημα, όπως είναι το ελληνικό, δεν μπορεί να "νικηθεί" ή ν' "αποκαλύψει" τις αδυναμίες του με συμβατικές τακτικές αντίδρασης.

Ακριβώς, επειδή δεν μπορεί να συμβεί αυτό, επιλέξαμε αντισυμβατικές μεθόδους.

Επιλέξαμε να προτείνουμε κάτι, το οποίο θεωρητικά είναι λάθος, για ν' αποκαλυφθεί το σωστό.

Με "λάθος" επιλογή μπορείς να παράγεις το "σωστό" αποτέλεσμα, αν γνωρίζεις τι επιδιώκεις.

Το εσκεμμένο λάθος μέσα σε ένα σύστημα-"παγίδα" μπορεί να "εξουδετερώσει" τον σχεδιασμό του.

Τον έξυπνο φασιστικό σχεδιασμό του.

Αυτό το οποίο λέμε δεν είναι παράλογο.

Είναι σαν να είσαι παγιδευμένος μέσα σε ένα virtual σύστημα, το οποίο σε κάνει να νομίζεις ότι είσαι μέσα σε ένα "τούνελ" με μία και μοναδική διέξοδο.

Είναι προφανώς λάθος, όταν βρίσκεσαι μέσα σε ένα τούνελ, να πάρεις φόρα και να πέσεις στον τοίχο.

Δεν είναι λάθος όμως, όταν γνωρίζεις ότι το περιβάλλον είναι virtual και το λάθος αποκαλύπτει αυτό το οποίο δεν φαίνεται.

Αποκαλύπτει απλά ότι δεν υπάρχει "τούνελ" και τα πάντα είναι μια οφθαλμαπάτη.

Μια κοινή απάτη, την οποία έστησαν οι φασίστες, για να παγιδεύουν τον κόσμο στα "μαγαζιά" τους.

Θεωρητικά η αποχή, σ' ό,τι αφορά τη συμμετοχή στις δημοκρατικές διαδικασίες, είναι μια λάθος επιλογή των πολιτών.

Λάθος, γιατί απεμπολούν το θεμελιώδες δικαίωμα που δίνει η Δημοκρατία στον απλό πολίτη, προκειμένου αυτός να συμμετάσχει στους σχεδιασμούς που αφορούν τον ίδιο.

Λάθος, το οποίο μπορεί να πάρει τις μέγιστες διαστάσεις του, αγγίζοντας την "αυτοκτονική" απόπειρα, όταν στην εκλογική διαδικασία το διακύβευμα είναι το πολίτευμα και άρα η ίδια η Δημοκρατία.

Η συμμετοχή είναι αυτή η οποία διασφαλίζει την επιβίωση της Δημοκρατίας και η συμμετοχή είναι αυτή η οποία εξασφαλίζει την ομαλή λειτουργία της.

Το λάθος δηλαδή της αποχής κινείται σε ένα τεράστιο εύρος συνεπειών.

Αρνητικών συνεπειών στο σύνολό τους οι οποίες ξεκινάν από την απλή πρόκληση μεγάλων και ανεπανόρθωτων ζημιών μέχρι την απόλυτη καταστροφή.

Η ελάχιστη ζημιά, που μπορεί να προκαλέσει η αποχή, είναι η υπολειτουργία της Δημοκρατίας μέχρι του σημείου να μιλάμε για σήψη της.

Γιατί;

Γιατί καταστρέφονται τα "φίλτρα" της αξιοκρατίας της.

Σταδιακά "ερημοποιείται" ο πολιτικός χώρος, ο οποίος είναι ένας από τους πλέον ζωτικούς χώρους για τη λειτουργία της κοινωνίας και αυτό απωθεί τους ικανούς και τους άξιους.

Κανένας δεν θέλει ν' αγωνίζεται σε "έρημους" και οι ικανοί τις εγκαταλείπουν.

Όταν οι ικανοί εγκαταλείπουν την πολιτική ελλείψει "ακροατηρίου", απορροφώνται από άλλους χώρους με μεγαλύτερο κοινωνικό ενδιαφέρον.

Χώρους όπως είναι η οικονομία ή η επιστήμη ή η τέχνη.

Το αποτέλεσμα γίνεται τραγικό και γι' αυτό μιλάμε για την καταστροφή των "φίλτρων" της αξιοκρατίας.

Στην πολιτική παραμένουν τα "ρέστα" της κοινωνίας.

Αυτοί οι οποίοι δεν θα μπορούσαν να διακριθούν πουθενά αλλού, εφόσον παντού υπάρχουν "φίλτρα" που τους εμποδίζουν.

Οι ανίκανοι και οι βλάκες.

Αυτοί, ως γνωστόν, είναι πιο μεθοδικοί, πιο επίμονοι και πιο ομαδικοί από τους ικανούς και συνήθως "βιαστικούς" ανταγωνιστές τους.

Έχουν χαμηλότερες φιλοδοξίες και προχωράνε αργά αλλά σταθερά, με μικρά και σίγουρα "βήματα".

Ό,τι καταλαμβάνουν δεν το αφήνουν και ως εκ τούτου, αν "αλώσουν" έναν χώρο, δεν τον χάνουν.

Η "βλάβη" δηλαδή στα "φίλτρα" είναι μόνιμη, εφόσον δεν μπορούν οι ικανοί να τον ανακαταλάβουν, ακόμα κι αν το θέλουν.

Η αποχή μέσα σε μια δημοκρατική κοινωνία την παραδίδει στα χέρια των ανίκανων και αυτό από μόνο του είναι τεράστια καταστροφή, εφόσον την οδηγεί στην παρακμή.

Αυτό το πρόβλημα της Δημοκρατίας το είχαν εντοπίσει και οι αρχαίοι πρόγονοί μας.

Γι' αυτόν τον λόγο και ο πιο διάσημος από τους πραγματικούς πατέρες της Δημοκρατίας, ο Περικλής, έλεγε με τον πιο απόλυτο και κατηγορηματικό τρόπο ότι, όποιος πολίτης δεν ασχολείται με τα κοινά, είναι ελεεινός, άχρηστος και άθλιος.

Γιατί;

Γιατί παραδίδει την κοινωνία στους ελεεινούς, στους άχρηστους και στους άθλιους.

Αυτό μετατρέπει την ίδια την κοινωνία σε κοινωνία ελεεινών, άχρηστων και άθλιων πολιτών και μια τέτοια κοινωνία δεν μπορεί να είναι υγιής και άρα και δημοκρατική.

Μια τέτοια κοινωνία αργά αλλά σταθερά οδηγείται μέσω της διαφθοράς στη σήψη και στη διάλυση.

Η αποχή από τα κοινά και άρα η ιδιώτευση του πολίτη είναι πηγή κακών για την κοινωνία.

Από τις λέξεις ιδιώτης και ιδιώτευση προέρχεται και η αγγλική έννοια idiot, που σημαίνει ηλίθιος.

Είναι ηλίθιος αυτός ο οποίος δεν ασχολείται με τα κοινά.

Η ίδια συμπεριφορά όμως μπορεί να γίνει άμεσα και απόλυτα καταστροφική, όταν εκτός από τους ανίκανους υπάρχουν και οι φασίστες, οι οποίοι έχουν οργανωμένα παρεισφρήσει στις δημοκρατικές διαδικασίες και η αποχή των δημοκρατών τούς επιτρέπει να κάνουν "πάρτυ".

Γιατί;

Γιατί, αν σε μια αδιάφορη κοινωνία "ηλιθίων" ιδιωτών στη θέση των παραπάνω εκλεγμένων δημοκρατών βλακών μπουν οι φασίστες, τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα.

Σε μια τέτοια περίπτωση δεν πάμε απλά σε μια αργή αλλά σταθερή παρακμή μιας δημοκρατικής κοινωνίας, αλλά στην άμεση και ταχύτατη ανατροπή της ίδιας της Δημοκρατίας.

Αυτό εκμεταλλεύονται οι φασίστες, προκειμένου να την ανατρέψουν.

Εκμεταλλεύονται την "ηλιθιότητά" τους.

Τα λάθη των δημοκρατών είναι "ευκαιρίες" για τους φασίστες.

Τέτοιο λάθος είναι η αποχή.

Η αποχή των δημοκρατών είναι ευκαιρία για τους "στρατευμένους" στην αντιδημοκρατική ιδεολογία των φασιστών.

Αυτές οι μάζες δηλαδή κινούνται με αντίθετες φορές.

Όσο πιο μεγάλη η αποχή των δημοκρατών, τόσο μεγαλύτερη η "στράτευση" των φασιστών, εφόσον τόσο μεγαλύτερη είναι η ευκαιρία τους για την επίτευξη των αντιδημοκρατικών τους στόχων.

Όταν οι Δημοκράτες συμμετέχουν στο σύνολό τους, οι φασίστες δεν "στρατεύονται" εύκολα, γιατί δεν υπάρχει ευκαιρία για να επιτύχουν τους στόχους τους.

Η αποχή, δηλαδή, είναι μια δράση των δημοκρατών, η οποία προκαλεί μια ανάλογη αντίδραση των εχθρών της Δημοκρατίας.

Το ΕΑΜ β’ πήρε την ευθύνη, για να προτείνει την αποχή, για έναν πολύ απλό λόγο. Η Δημοκρατία πλέον δεν κινδυνεύει από κανέναν κι από τίποτε.

Κινδυνεύει μόνον από τον κακό της εαυτό.

Οι λαοί έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο ωρίμανσης, που κανένας φασίστας δεν μπορεί να τους απειλήσει.

Οι βασιλείες έχουν εξευτελιστεί σε σημείο τέτοιο, που οι "γαλαζοαίματοι" εκφραστές τους να αφορούν μόνον τα κουτσομπολίστικα έντυπα και οι δικτατορίες των προλεταριάτων —όταν δεν σέρνονται στα διεθνή δικαστήρια με κατηγορίες για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας ή πλιάτσικο— δεν αφορούν παραπάνω από κάποιες μικρές μειοψηφίες αγράμματων και αστοιχείωτων φασιστών.

Οι "Κοκοί" και οι "Αλέκες" έχουν ελάχιστο ακροατήριο.

Ακροατήριο, το οποίο με πολύ κόπο και πολύ κρατικό χρήμα το διατηρούν ενεργό, απλά και μόνον γιατί βολεύει κάποιους να γίνεται "παιχνίδι".

Όλα αυτά οφείλονται στη γενικότερη ανθρώπινη πρόοδο.

Μια πρόοδο μορφωτική, η οποία στερεί από τους φασίστες το βασικό τους "πελατολόγιο", που είναι οι αγράμματοι και οι αστοιχείωτοι της κοινωνίας.

Οι άνθρωποι, οι οποίοι συνθέτουν τα άβουλα "ποίμνια" των "ποιμένων" όλων των ειδών.

Οι άνθρωποι, οι οποίοι δίνουν τη δυνατότητα σε "εκλεκτούς" του Θεού ή σε σταλινικούς τενεκέδες να εμφανίζονται σαν "πατερούληδες" των αγράμματων και των αδυνάμων.

Αυτή η πρόοδος της ανθρωπότητας ευνόητο είναι ότι έχει "περάσει" και στην Ελλάδα.

Ο τελευταίος πολίτης πλέον της χώρας είναι αρκετά μορφωμένος και αρκετά χειραφετημένος, ώστε να μην βλέπει ως "εκλεκτό" το κάθε ξενόφερτο "λαμόγιο", το οποίο με μερικά φτερά και πούπουλα παριστάνει τον άνακτα.

Ο τελευταίος πολίτης πλέον της χώρας αισθάνεται αρκετά δυνατός, ώστε να διεκδικεί μόνος του το δίκιο του και να μην εναποθέτει το μέλλον του στα χέρια της κάθε Παπαρήγα, που του υπόσχεται "αγώνες" απέναντι στο σύστημα.

Στο ίδιο σύστημα στο οποίο φροντίζει και για το δικό της πλούσιο μεροκάματο.

Η ανθρώπινη ιστορία έχει φτάσει πλέον σε ένα απόλυτα "κομβικό" σημείο.

Οι μάχες των ιδεολογιών έχουν διεξαχθεί στο σύνολό τους και το αποτέλεσμά τους έχει οριστικοποιηθεί.

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ νίκησε.

...

[ Η συνέχεια στην ιστοσελίδα: http://www.eamb.gr/new_text/apochianalysi.htm ]