Το γύρο του κόσμου κάνει το άρθρο των New York Times που υπογράφουν οι δημοσιογράφοι Louise Story, Landon Thomas και Nelson Schwartz το οποίο αναφέρεται στο ρόλο των αμερικανικών τραπεζών επενδύσεων στη μεταμφίεση ενός διογκούμενου δημόσιου ελλείμματος στην Ελλάδα.
Όπως παρατηρεί ένας αναλυτής, ο Edward Hugh, δεν πρόκειται ουσιαστικά για είδηση αφού τόσο οι Financial Times (φωτογραφία επάνω) όσο και το Γερμανικό Der Spiegel έχουν ήδη αναφερθεί επανειλημμένως σε αυτό το αδιαμφισβήτητο πλέον γεγονός.
Ο ίδιος άλλωστε ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου σε επιστολή που έστειλε στα μέσα Ιανουαρίου στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή ουσιαστικά παραδέχεται ότι με χρήση εξελιγμένων χρηματοοικονομικών εργαλείων έχουν χειραγωγηθεί τα μεγέθη που αφορούν το έλλειμμα αλλά και το δημόσιο χρέος με αποτέλεσμα αυτά να είναι παραπλανητικά ως προς την κατάσταση της Ελληνικής οικονομίας.
Επίσης, σε πρόσφατη τηλεοπτική εκπομπή στο κανάλι 10, ο πρώην υφυπουργός οικονομικών Πέτρος Δούκας, διδάκτωρ του πανεπιστημίου New York University αλλά και γενικός διευθυντής της Citibank στην Ελλάδα για κάποια χρόνια πριν πολιτευτεί, ανέλυσε ξεκάθαρα το πραγματικό Ελληνικό χρέος περίπου ως εξής:
300 δισεκατομμύρια το συνολικό έλλειμμα της κεντρικής διοίκησης, άλλα τόσα το συνολικό έλλειμμα των ασφαλιστικών ταμείων και άλλα τόσα περίπου αυτά που χρωστούν οι Έλληνες στις Ελληνικές τράπεζες. Πλησιάζουμε δηλαδή το 1 τρισεκατομμύριο ευρώ σε μια τεράστια απίστευτη μαύρη τρύπα.
Πρόκειται δηλαδή για ένα χρηματοοικονομικό ανάχωμα που ξεπερνώντας τις αντοχές του οικονομικού συστήματος είναι έτοιμο να σπάσει με κατάρρευση πρώτα των πιο αδύναμων κρίκων. Στη συνέχεια, με κλονισμό της σταθερότητας όλων των άλλων οικονομικών υποσυστημάτων κανείς δεν γνωρίζει πλέον ποια θα είναι η τελική κατάληξη της Ελληνικής οικονομίας. Αλλά όχι μόνο.
Αυτό δηλαδή που διαφέρει στην τοποθέτηση των New York Times είναι η δήλωση ότι:
"Τα εργαλεία που αναπτύχθηκαν από την Goldman Sachs, την JPMorgan Chase και μια ευρεία ομάδα άλλων τραπεζών έδωσαν τη δυνατότητα στους πολιτικούς να μεταμφιέζουν τον πρόσθετο δανεισμό στην Ελλάδα, στην Ιταλία και πιθανόν αλλού".
Το πρόβλημα άρα διευρύνεται και παίρνει διαστάσεις όχι μόνο Ελληνικής παθογένειας αλλά αδυναμίας λειτουργίας των εποπτικών αρχών και φορέων σε επίπεδο τουλάχιστον ευρωζώνης όπως πολύ σωστά τοποθετήθηκε κάπως ανάλογα και ο Έλληνας πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου.
Οι τακτικές απόκρυψης των στοιχείων και δανειακής επέκτασης που χρησιμοποιούσαν οι πολιτικοί είναι παρόμοιες σε όλες τις χώρες της Μεσογείου και είναι φανερό ότι οι λομπίστες τραπεζίτες της Αμερικής απευθύνθηκαν, αφού είχαν μελετήσει τις αδυναμίες του Ευρωσυστήματος, προτείνοντας οι ίδιοι τις μεθόδους νόμιμης παραπλάνησης, εκεί που λόγω διαφθοράς αλλά και ιστορικών συγκυριών το έδαφος ήταν πιο γόνιμο για να ευδοκιμήσουν τέτοιες συμφωνίες.
Στην ουσία δεν πρόκειται για κάτι ιδιαίτερα εφευρετικό. Τα εργαλεία αυτά είναι μάλιστα πολύ χρήσιμα όταν υπάρχει υπεύθυνη διαχείριση και πραγματική δυνατότητα ανάληψης κινδύνου βασισμένη στην πραγματική παραγωγική οικονομία και όχι σε φούσκες.
Δεν είναι κάτι άλλο από συμβόλαια Leasing ή Factoring που οι ίδιες οι αμερικανικές τράπεζες συνέτασσαν, στη συνέχεια τα τιτλοποιούσαν εξασφαλίζοντας χρηματοδότηση και στο τέλος τα ξεφορτώνονταν πουλώντας τα συνήθως στην Εθνική Τράπεζα με τεράστια κέρδη για αυτές αλλά χωρίς αμφιβολία και για όλους τους μεσάζοντες του πολιτικού και επιχειρηματικού κατεστημένου.
Άλλες φορές μεσολάβησαν με πιο σύνθετα προϊόντα που αφορούσαν τις ανταλλαγές δημόσιου χρέους σε ξένο νόμισμα (Interest Rate Swaps). Τα δυσανάλογα βάρη που επιβαρύνεται το Ελληνικό δημόσιο από μια κακή νομισματική εξέλιξη για τη χώρα μας δεν εμφανίζονται σήμερα αλλά θα γίνουν ορατά στο μέλλον όταν τα προϊόντα αυτά θα ωριμάζουν. Ούτε τα συμβόλαια αυτά φαίνονται στον προϋπολογισμό.
Για παράδειγμα, ένα παρόμοιο συμβόλαιο 30 ετών που αρχικά υπογράφηκε από την Goldman Sachs με το Ελληνικό δημόσιο αξίας 5,5 δισεκατομμυρίων ευρώ βρίσκεται στα χέρια της Εθνικής Τράπεζας χωρίς να εμφανίζεται ως δημόσιο χρέος.
Σε κάθε περίπτωση τα κόστη θα τα πληρώσουν οι Έλληνες πολίτες καθώς οι τράπεζες αυτές έχουν βρει τον τρόπο τους να ξεφορτώνονται τα συμβόλαια που υπογράφουν πουλώντας τα στο Ελληνικό τραπεζικό σύστημα.
Δύο άλλα θέματα που θα πρέπει να διευκρινιστούν είναι πώς επηρεάζουν την πραγματική κατάσταση της Ελληνικής οικονομίας οι μαγειρεμένες επίσης συμβάσεις που αφορούν τις στρατιωτικές προμήθειες.
Εκεί υπήρχε ένα μεγάλο κενό μέχρι τις 9 Μαρτίου 2006 όταν η Eurostat πήρε την απόφαση να θεωρούνται τα σύνθετα συμβόλαια στρατιωτικών προμηθειών ως συμβάσεις χρηματοοικονομικές και όχι απλώς παραχώρησης χρήσης εντάσσοντας στο δημόσιο έλλειμμα και χρέος τα αντίστοιχα ποσά.
Ωστόσο, υφίσταται ακόμη το πολύ μεγάλο παράθυρο τα ποσά αυτά να λογιστικοποιούνται κατά την παραλαβή του υλικού κάτι που κάνει τις πονηρές κυβερνήσεις της Μεσογείου να "δοκιμάζουν" έναντι αμοιβής αυτό το στρατιωτικό υλικό επ' αόριστο.
Αν υπάρχει λοιπόν η κακή θέληση υπάρχει και ο κακός τρόπος.
Ειδικά για την Ελλάδα, αναμένεται ακόμη τα επόμενα χρόνια να εκπέσουν ένα πλήθος από εγγυήσεις του δημοσίου προς διάφορους φορείς για παροχή πιστώσεων.
Πρόκειται για ένα άλλο μεγάλο κόλπο παραπλάνησης αφού ενθαρρυνόταν ο ευρύτερος δημόσιος τομέας να συνάπτει δάνεια απευθείας με τις τράπεζες με υψηλά μάλιστα επιτόκια χωρίς να εμφανίζεται η κεντρική διοίκηση ως δανειζόμενος παρά μόνο όταν θα ερχόταν αυτή η ημέρα της πληρωμής και αναγκαστικά πλέον το Ελληνικό δημόσιο θα έπρεπε να αναλάβει τα χρέη με πίστωση των αντίστοιχων ποσών στον κρατικό προϋπολογισμό.
Υπολογίζεται ότι αυτό το ποσό φτάνει περίπου στα 26,2 δισεκατομμύρια ευρώ με πρωταθλητή τον ΟΣΕ που επιβαρύνει με 40% το μέγεθος αυτό.
Και αυτά τα λεφτά δεν μπορεί να καταλάβει ο μέσος πολίτης που δαπανήθηκαν.
Όπως το θέτει ο Edward Hugh, αυτά τα εργαλεία εξασφάλισης που πολύ λίγο καταλάβαιναν οι πολιτικοί ενώ οι ίδιοι οι πολίτες αγνοούσαν την ύπαρξή τους μπορεί να μετατραπούν λίγο ως πολύ σε μια τεράστια πυραμίδα (Pongi Scheme).
Τα πολυδιαφημισμένα ΣΔΙΤ, Συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα (Public - Private Partnerships) αλλά και οι λιγότερο γνωστές στη χώρα μας Ιδιωτικές Χρηματοδοτικές Πρωτοβουλίες (Private Finance Initiatives - PFI) είναι τα νέα εργαλεία χρηματοδότησης που προωθούν με ισχυρό λόμπιν τα τραπεζικά συμφέροντα των αμερικανικών τραπεζών κατευθείαν στα κέντρα των αποφάσεων στις Βρυξέλλες.
Δεν πρόκειται για κάτι άλλο από την ίδια κλασική συνταγή που δεν είναι άλλη από εκείνη που χρησιμοποιήθηκε και στην λεγόμενη "Ιδιωτικοποίηση" που μας διαφήμιζαν τα προηγούμενα χρόνια ως σωτηρία.
Η πορεία είναι η γνωστή:
Συμβόλαια -> Τιτλοποίηση -> Χρηματοδότηση -> Ξεφόρτωμα
(με τη βοήθεια λαδιού για τους πολιτικούς και με τεράστια κέρδη για τις επενδυτικές τράπεζες).
θα είναι ευτύχημα όταν τα επόμενα χρόνια μιλάμε για κατάρρευση μόνο του ευρώ και όχι αμφισβήτηση της ίδιας της Ευρωπαϊκής ιδέας.
Οι πολιτικές παρεμβάσεις δεν φέρνουν αποτέλεσμα και οι ηγέτες του δυτικού κόσμου δεν έχουν ολοκληρώσει ακόμη το σχέδιο που θα καλεί την Κίνα να ανοίξει τις αγορές της πετώντας το μπαλάκι και τις ευθύνες για τη διεθνή οικονομική κρίση στη νέα υπερδύναμη.
