Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο των New York Times αναρτήθηκε μεταφρασμένο στα Ελληνικά από το μπλόγκ του Γιάννη Παπαϊωάννου. (Πολύ πετυχημένη η επιλογή του Γιάννη).
Όλο το άρθρο όπως αναρτήθηκε μεταφρασμένο έχει ως εξής:
Οι τακτικές της Wall Street οι οποίες οδήγησαν στην κρίση των στεγαστικών δάνειων στην Αμερική επιδείνωσαν την κρίση στην Ελλάδα και υπέσκαψαν το ευρώ οδηγώντας τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να κρύβουν τα ιλιγγιώδη χρέη τους.
Καθώς οι φόβοι για την Ελλάδα διαχέονται στις αγορές, αρχεία και συνεντεύξεις δείχνουν ότι με την βοήθεια της Wall Street η χώρα εμπλέχτηκε σε μια δεκαετή προσπάθεια να ξεγελάσει τα ευρωπαϊκά όρια για το χρέος. Μια συμφωνία με την Goldman Sachs βοήθησε να κρυφτούν δισεκατομμύρια από τον ορατό στις Βρυξέλες προϋπολογισμό.
Ακόμη και όταν η κρίση ήταν κοντά στην κορύφωση της οι τραπεζίτες έψαχναν τρόπους να βοηθήσουν την Ελλάδα στέλνοντας στο μέλλον την ώρα της τελικής αποκάλυψης.
Συμφώνα με δυο άτομα που ενημερώθηκαν για την σύσκεψη, αρχές Νοεμβρίου-τρεις μήνες πριν η Αθήνα γίνει το επίκεντρο της παγκόσμιας οικονομικής νευρικότητας- μια ομάδα από την Goldman Sachs έφτασε στην αρχαία πόλη με μια πολύ μοντέρνα πρόταση για την κυβέρνηση που πιέζονταν για να πληρώσει τους Λογαριασμούς της.
Τραπεζίτες καθοδηγούμενοι από τον πρόεδρο της Goldman’s Gary D. Coh πρότειναν συμβόλαιο που θα έσπρωχνε μακριά στο μέλλον τα χρέη της Ελλάδας από το σύστημα υγείας, περίπου όπως οι υπερχρεωμένοι ιδιοκτήτες σπιτιών κάνουν με δεύτερη υποθήκη για να πληρώσουν τα χρέη τους από πιστωτικές κάρτες. [*]
Το σύστημα είχε δουλέψει και στο παρελθόν. Το 2001 αμέσως μετά την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ η Goldman βοήθησε την Κυβέρνηση σιωπηλά δανείζοντάς την δισεκατομμύρια όπως είπαν άνθρωποι που γνώριζαν για αυτές τις συμφωνίες.
Αυτή η συμφωνία -που παρέμεινε κρυφή από το κοινό και έμοιαζε περισσότερο με ταμειακή διευκόλυνση παρά με δάνειο-, βοήθησε την Αθήνα να πιάσει τους σκληρούς κανόνες της ευρωζώνης συνεχίζοντας να ξοδεύει πέρα από τα όρια της.
Η Αθήνα το Νοέμβριο δεν αποδέχτηκε την πρόταση της Goldman αλλά με την Ελλάδα να καταρρέει κάτω από το βάρος των χρεών της και τους πλούσιους πιστωτές της να αποφεύγουν να την βοηθήσουν, εγείρονται ερωτήματα για τις συμφωνίες της τελευταίας δεκαετίας και για τον ρόλο της Wall Street στο τελευταίο οικονομικό δράμα.
Όπως και στην κρίση των στεγαστικών δανείων και του AIG τα οικονομικά παράγωγα έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στην άνοδο των χρεών της Ελλάδας. Συμφωνίες επεξεργασμένες από την Goldman Sachs, την JPMorgan Chase και μια ευρεία γκάμα τραπεζών, έπαιξαν ένα κρίσιμο ρόλο στην άνοδο των ελληνικών χρεών οδηγώντας πολιτικούς να μασκαρέψουν τις δανειακές τους ανάγκες στην Ελλάδα, στην Ιταλία και πιθανώς αλλού.
Με δεκάδες περιπτώσεις αντίστοιχων συμφωνιών στην Ευρώπη οι τράπεζες παρείχαν προκαταβολικά ρευστό με αντάλλαγμα κυβερνητικά έσοδα από το μέλλον και έτσι αυτές οι υποχρεώσεις έμεναν έξω από τα επίσημα βιβλία.
Η Ελλάδα για παράδειγμα διαπραγματεύτηκε κρατικά έσοδα από τα δικαιώματα της στο αεροδρόμιο και στα έσοδά της από τυχερά παιχνίδια τα επόμενα χρόνια. [**]
Η υφιστάμενη κριτική λέει ότι τέτοιες συμφωνίες δεν καταγράφονται ως δάνεια, παραπλανούν τους επενδυτές (κερδοσκόπους) και παρακάμπτουν τους κανονισμούς για το χρέος μια χώρας.
Μερικές από αυτές τις Ελληνικές συμφωνίες στο παρελθόν πήραν ονόματα αρχαίων θεών για παράδειγμα Αίολος ο θεός των ανεμών.
Η κρίση στην Ελλάδα αποτελεί την πιο μεγάλη πρόκληση έως τώρα για το ενιαίο νόμισμα το ευρώ και την Ευρωπαϊκή οικονομική ενοποίηση. Η χώρα στο τραπεζικό σύστημα είναι πολύ μεγάλη για να χρεοκοπήσει. Η Ελλάδα χρώστα στο κόσμο 300 δισεκατομμύρια δολάρια και πολλές μεγάλες τράπεζες είναι αγκιστρωμένες σε αυτό το χρέος.
Μια χρεοκοπία θα είχε συνέπειες σε όλο τον κόσμο.
Μια ειδικός (spokeswoman) από το ελληνικό υπουργείο οικονομικών συναντήθηκε με πολλές τράπεζες του τελευταίους μήνες και δεν δεσμεύτηκε σε καμία πρόταση από τράπεζες.
«Όλα τα οικονομικά του χρέους είναι συνδεδεμένα με την προσπάθεια καταπολέμησης της διαφθοράς» έλεγε. Η Goldman and JPMorgan αρνήθηκαν να σχολιάσουν.
Αυτές οι χειραγωγήσεις της Wall Street στην Ευρώπη, δεν έτυχαν προσοχής και δημοσιότητας σε αυτή την πλευρά του ατλαντικού έχουν όμως δεχτεί σφοδρή κριτική στην Ελλάδα και σε περιοδικά όπως το Der Spiegel στην Γερμανία.
«Οι πολιτικοί θέλουν να σπρώξουν την μπάλα μπροστά και εάν ένας τραπεζίτης τους δείξει τον τρόπο για να σπρώξουν το πρόβλημα στο μέλλον θα το αποδεχτούν» είπε ο κος Γκίκας Α Χαρδούβελης, ένας πρώην κυβερνητικός αξιωματούχος ο οποίος βοήθησε στην συγγραφή πρόσφατης αναφοράς για τα οικονομικά της Ελλάδας.
Η Wall Street δεν δημιούργησε το ευρωπαϊκό χρέος. Οι τράπεζες όμως οδήγησαν την Ελλάδα στο να δανειστεί πέρα από τις δυνάμεις της με συμφωνίες απόλυτα νόμιμες. Υπάρχουν ελάχιστοι κανόνες για τον τρόπο δανεισμού των κρατών, έτσι τα κράτη μπορούν να δανειστούν για να καλύψουν έξοδα όπως αμυντικές δαπάνες και δαπάνες υγείας. Στην αγορά χρεών – οι κανόνες της Wall Street για κρατικά δάνεια και χρέη- δεν είναι τόσο βαθιά επικαιροποιημένοι.
“Αν μια κυβέρνηση θέλει να κλέψει την αγορά μπορεί να το κάνει” μας είπε ο Garry Schinasi ένας βετεράνος του ΔΝΤ της ειδικής υπηρεσίας που καταγράφει δείκτες αξιοπιστίας στις παγκόσμιες αγορές.
Οι τράπεζες εγκαίρως προχώρησαν σε αυτό που ήταν για αυτές μια υψηλής ποιότητας συμβίωση με τις σπατάλες κυβερνήσεις. Αν και η Ελλάδα δεν αποδέχτηκε τα πλεονεκτήματα της πρότασης της Goldman τον Νοέμβριο του 2009 ωστόσο πλήρωσε 300 εκατομμύρια χρέος για την συμφωνία του 2001.
Επισκεφθείτε το μπλόγκ του Γιάννη Παπαϊωάννου για να διαβάσετε τα σχόλια:
Το άρθρο της NY Τimes σε μετάφραση για την ιστορία
[* Σημείωση ΕΠ:
Πράγματι κάποια στιγμή υπήρξε και δημόσια πίεση ώστε να εξοφληθούν τα χρέη των νοσοκομείων στις αμερικάνικες φαρμακευτικές εταιρείες.
Μιλώντας σε συνέδριο του Ecomonist, ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Ελλάδα κος Σπέκχαρντ έκανε λόγο για ορατό κίνδυνο παύσης προμηθειών, αν ως το τέλος του έτους η κυβέρνηση δεν προχωρήσει στην αποπληρωμή των χρεών, συμπληρώνοντας ότι «με άλλους πρεσβευτές προσπαθούμε να ενθαρρύνουμε την ελληνική κυβέρνηση να βρει μια ταχεία λύση σε αυτό το πρόβλημα».
Αυτό έγινε όμως το Νοέμβριο του 2008 και όχι το 2009 όπως μάλλον λανθασμένα αποκαλύπτει το άρθρο των NYT.
Η ακριβής ημερομηνία στην οποία αναφέρεται το άρθρο έχει μεγάλη πολιτική και οικονομική σημασία καθώς το 2008 είχαμε κυβέρνηση Καραμανλή ενώ το 2009 κυβέρνηση Παπανδρέου ενώ η αλληλουχία των γεγονότων που ακολούθησαν έχει και αυτή την ενδεχόμενη μετάφρασή της.]
[** Σημείωση ΕΠ:
Όπως ήδη έχουμε αποκαλύψει, χωρίς να υπάρχει καμία διάψευση, η Ελλάδα από την εποχή Σημίτη είχε συστήσει εταιρείες Off Shore με τη βοήθεια των οποίων η πολιτική δικτατορία προεξοφλούσε μέχρι τελευταίου σέντ κάθε μελλοντικής οικονομικής αρωγής που περιμέναμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Έτσι κάλυπτε τα δημοσιονομικά ελλείμματα του χρόνου αδιαφορώντας πλήρως για το μέλλον της χώρας.
Έχουμε επίσης αποκαλύψει ότι κάτι παρόμοιο φαίνεται να έχει γίνει και στη συμφωνία ΟΛΠ-COSCO.
Η πολιτική συμμορία προεξόφλησε όλο το ποσό που θα είχαμε λαμβάνειν στο μέλλον και εισέπραξε περίπου 500 εκατομμύρια ευρώ. Για το λόγο αυτό δεν υπάρχει καμία ουσιαστική δυνατότητα ακύρωσης της συμφωνίας.
Πάνω από 200 εκατομμύρια ευρώ όμως έχει δανειστεί ήδη ο ΟΛΠ τάχα για να αναπτύξει τον προβλήτα Ι χωρίς ακόμη κανένα ορατό αποτέλεσμα.
Έχουν φάει δηλαδή ήδη στο λιμάνι, χωρίς κανένα δισταγμό, σχεδόν τα μισά λεφτά από αυτά που πήραν από τους κινέζους προεξοφλητικά για μια περίοδο 35 χρόνων.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου