Είμαστε όλοι bloggers

Η τεχνολογία έχει κάνει δυνατό αυτό που αιώνες κοινωνικής συνύπαρξης δεν είχαν καταφέρει.

Μπορούμε δηλαδή να επικοινωνούμε μεταξύ μας και να εκφραζόμαστε ελεύθερα και ο λόγος μας να έχει την ίδια σχεδόν βαρύτητα, αυτή δηλαδή που του προσδίδει το περιεχόμενο και η ουσία του ανεξάρτητα αν είμαστε όμορφοι ή άσχημοι, λευκοί ή έγχρωμοι, άνδρες ή γυναίκες, χριστιανοί ή μουσουλμάνοι.

Υπάρχει δηλαδή το εξής παράδοξο:

Από τη μια μεριά πλήρης σχεδόν αποστασιοποίηση μεταξύ όσων επικοινωνούν και από την άλλη τέτοια αμεσότητα που είναι σαν να ψιθυρίζεις στο αυτί του συνομιλητή σου.

Υπάρχει όμως και ένα άλλο παράδοξο.

Η Κίνα και οι άλλες ασιατικές χώρες προσφέρουν ίσως περισσότερα στην ελεύθερη έκφραση μέσω της εντατικής παραγωγής φθηνών προϊόντων τεχνολογίας παρά οι Ευρωπαϊκές χώρες και οι άλλες ονομαζόμενες "Δυτικού Κόσμου".

Κάποιος ιστορικός μπορεί να φθάσει στο σημείο μετά από πολλά πολλά χρόνια να υποστηρίξει ότι η Κίνα προσέφερε περισσότερα στην παγκόσμια Δημοκρατία (χωρίς να το κάνει συνειδητά) παρά η Γηραιά Ήπειρος.

"Αρχές δεκαετίας του 90, ήταν 1992 ή 1993 δεν θυμάμαι ακριβώς θα σας γελάσω, σε ένα σπίτι κάπου στην Τούμπα μαζευτήκαμε καμιά εικοσαριά άτομα και φτιάξαμε το καταστατικό της «Ένωσης Χρηστών Ίντερνετ Βορείου Ελλάδος».

Το όνομα μου πρέπει να υπάρχει κάπου στην αίτηση που κάναμε στο πρωτοδικείο της Θεσσαλονίκης για να πάρουμε την άδεια σύστασης σωματείου.

Οι περισσότεροι από τα ιδρυτικά μέλη ήταν φοιτητές που είχαν γυρίσει από την Αμερική και είχαν μυηθεί στη νέα μασονική αίρεση.

Αφού έπεσαν οι υπογραφές στο καταστατικό μετά πήγαμε ταβέρνα. Όταν μας ρώτησε το γκαρσόνι τι σύλλογος ήμασταν δυσκολευτήκαμε πάρα πολύ να του εξηγήσουμε.

Δεν ξέρω αν ο σύλλογος αυτός υπάρχει ακόμα, το πιθανότερο είναι ότι δεν λειτουργεί και γιατί να λειτουργεί άλλωστε, χρήστες του internet σήμερα είναι το 40% των Ελλήνων, το είδος εξαφανίστηκε δια της πλήρους επικράτησης.

Τα χρόνια όμως εκείνα ήταν ηρωικά.

Συνδεόμασταν με ταχύτητες 2-3Kbps, περίπου χίλιες φορές πιο αργά με από ότι σήμερα και επιπλέον η γραμμή έπεφτε κάθε πέντε λεπτά. Όταν κατάφερνες να κατεβάσεις αρχείο 100Κ τότε αισθανόσουνα θεός.

Το internet ήταν μια extra υπηρεσία.

Αυτό που κυρίως είχαμε τότε ήταν η λειτουργία της BBS. Κάτι σαν ένα φόρουμ όπου αφήναμε τα μηνύματα μας, μιλούσαμε μεταξύ μας, ανταλλάσσαμε κανένα πρόγραμμα, πειραματιζόμασταν.

Το να κατάφερνες να στήσεις τα windows να βγούνε στο internet τότε ήταν μια ακόμα πρόκληση. Τότε τα windows δεν υποστηρίζανε συνδέσεις internet από την «μάνα» τους, θέλανε ένα επιπλέον «σκάλισμα».

Αλλά ο κυριότερος λόγος που δεν σερφάραμε στο internet ήτανε ότι δεν είχες και πολλά μέρη να πας.

Σήμερα αυτό φαντάζει λίγο περίεργο αλλά τότε το διαδίκτυο ήταν ένα πολύ μικρό κλάσμα αυτού που υπάρχει σήμερα.

Συγχωρέστε μου την νοσταλγική διάθεση, υπάρχει κάποιος λόγος που τα λέω όλα αυτά. Ο λόγος είναι ότι εκείνος ο μικρός πυρήνας ανθρώπων που μιλούσε μέσα στην BBS, μιλούσε πολύ και μιλούσε ουσιαστικά.

Ατελείωτες κουβέντες καυγάδες αλλά με νόημα. Όλα αυτά γινότανε μέχρις ένα σημείο. Μέχρι το σημείο όπου το internet ξαφνικά μεγάλωσε πολύ, πάρα πολύ.

Ξεπήδησαν χίλια μύρια φανταχτερά site, οι ταχύτητες μεγαλώσανε. Ξαφνικά οι μαύρες οθόνες (σε περιβάλλον DOS) ήτανε πολύ λίγες για να μας κρατήσουνε με την παρέα μας στην BBS. Έτσι λοιπόν σκορπίσαμε.

Θαμπωμένοι από τις νέες δυνατότητες ανταλλάξαμε την κοινωνικότητα μας για τον νέο μεγάλο γυαλιστερό κόσμο. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι πρόσφατα.

Καταλαβαίνετε τι εννοώ.

Ναι τα blogs είναι το καινούριο σημείο συνάντησης, το σημείο όπου ξανασυναντιόμαστε με την παρέα μας.

……

Ξαναγυρνώντας για μια ακόμα φορά. Μην έχουμε αυταπάτες. Ο χώρος δεν είναι καινούριος, το φαινόμενο δεν είναι καινούριο. Το σημείο συνάντησης είναι η αγορά, το παζάρι, το κεφαλόσκαλο του σπιτιού μας, το καφενείο του χωριού, η συνοικιακή καφετέρια, ο σύλλογος φιλάθλων, το κόμμα.

Το σημείο συνάντησης είναι το ίδιο, οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι, το μέσο είναι διαφορετικό.

Ναι αυτό είναι ένα διαφορετικό μέσο. Καταρχήν από άποψη εμβέλειας. Ο γείτονας σου μπορεί να είναι ξινός, το συνοικιακό καφενείο γεμάτο παππούδες που παίζουν πρέφα, εσύ όμως κάπου στον κόσμο μπορείς να βρεις κάποιον να καταλάβει τι του λες, ή τουλάχιστον έτσι να ελπίζεις.

Δεύτερο στοιχείο. Το μέσο είναι αμφίδρομο. Δεν είμαστε τηλεθεατές. Είμαστε και πομποί, ο καθένας και ένα μικρό μέσο ενημέρωσης. Εντάξει δεν λέω, με πολύ περιορισμένο ακροατήριο αλλά από την άλλη με ακροατήριο που αντιδρά, συμμετέχει, αλληλοεπιδρά μαζί μας.

Τρίτο. Το μέσο είναι δημοκρατικό. Είναι δημοκρατικό με την έννοια ότι σπάει το μονοπώλιο των κατεστημένων στα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης, τύπο, τηλεόραση. Χωρίς οικονομικά μέσα ο καθένας μπορεί να αποκτήσει ένα κοινό για τις απόψεις του.

……

Μέσα σε όλα αυτά καλούμαστε να αποφασίσουμε τι είναι οι bloggers. Προφανώς απάντηση ενιαία δεν υπάρχει. Με το δεδομένο όμως ότι στο σύστημα αξιών μας θεωρούμε ότι είναι ασφαλέστερο η γνώση, η πληροφορία, η γνώμη, άρα και η δύναμη να είναι διαμοιρασμένη στα χέρια των πολλών, με την έννοια αυτή τότε είμαστε μαζί τους.

Από την άλλη όμως κάθε απόπειρα να μιλήσουμε για «κίνημα των bloggers» είναι αστεία.

Τα μέσα δεν καθορίζουν τους στόχους. Έτσι δεν μπορούμε να μιλάμε για κίνημα τηλεθεατών, κίνημα καταναλωτών τηλεφωνίας, κίνημα επιστολογράφων. Διάβαζα μια στατιστική του 2006 που έλεγε ότι το 70% των Ιαπώνων είχε επισκεφτεί τουλάχιστον ένα blog την τελευταία βδομάδα.

Ίσως σε λίγα χρόνια το να μιλάμε για bloggers θα είναι το ίδιο αστείο με το να μιλάμε για τον σύλλογο που φτιάξαμε εμείς οι χρήστες του internet 15 χρόνια πριν.

Κάποιος είπε ότι στο μέλλον όλοι θα είμαστε για 5 λεπτά διάσημοι.

Ίσως εννοούσε ότι θα είμαστε όλοι bloggers."


Τα εντός εισαγωγικών είναι κείμενο του Τρύφωνα Τριανταφυλλίδη από το blog του:


Κυανοψηφίδα (βλ. Είμαστε όλοι bloggers )


Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα σχόλια στο παραπάνω άρθρο του Τρύφωνα:


Ο/Η τσότσος είπε...

Καλησπέρα Τρύφωνα,

Κατ'αρχήν είμαστε "άμεσοι" δημοκράτες:

λέμε την άποψή μας και περιμένουμε αντιδράσεις.

Είναι και αυτό στοιχείο της δημοκρατίας του Περικλή στα καθ'ημάς.

Έχουμε επίσης άμεση, προκλητική, ανελέητη ενημέρωση που, μέσα από παραπλανήσεις, χυδαιότητες, απόρητες ειδήσεις, off the record κουβέντες κλπ., εκμηδενίζει σιγά-σιγά την κατευθυνόμενη ενημέρωση από τα ΜΜΕ.

λίγο είναι;

31 Ιαν 2008 9:35:00 μμ

Ο/Η katerina είπε...

Μ' άρεσε πολύ το post σου.

Πολύ γλυκό, πολύ νοσταλγικό.

Αυτή η άμεση γρήγορη επαφή,χωρίς μεγάλο συναισθηματικό κόστος, έχει μια ιδιαιτερότητα.

Και αλλάζει την μορφή της επικοινωνίας.

Εγώ πιστευω, ότι σιγά σιγά τα ΜΜΕ θα δημιουργήσουν μεγάλα δικά τους blog, με τεράστιες επισκεψιμότητες.

Αλλά και πάλι αυτή η διαδραστικότητα αλλάζει τα πράγματα.

31 Ιαν 2008 10:07:00 μμ

Ο/Η gerasimos είπε...

Ωραίο ποστ.

Νοσταλγικό αλλά μέσα από τη νοσταλγία ανοίγεται στο μέλλον.

Κάπως σαν τους ραδιο-ερασιτέχνες πρέπει να ήσασταν.

31 Ιαν 2008 10:14:00 μμ

Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Τι μας θύμισες....Ξεκινάγαμε το download το βράδυ για να το βρούμε "κατεβασμένο" το πρωί...wikispecs.org the largest project in the history of internet.

31 Ιαν 2008 10:15:00 μμ

Ο/Η tractatus είπε...

Εγω πάντως μαθαίνω απο τα blogs και απο τους bloggers.

Εμαθα δηλαδή και για την κα Μαργαρίτη μόλις τώρα και πραγματικά μένω άναυδη που κανείς δεν είπε κάτι, δεν γράφτηκε κάτι. Τουλάχιστον στα bloggs κάτι έγινε.

Κι εγώ θέλω να το ψάξω.

Και κάτι άλλο:

Μέσω της επιλεκτικής τελικά συζήτησης και χρήσης διατηρούμε μια ζωντάνια και στη σκέψη και στην πληροφόρηση.

Ολα πάντως θέλουν μέτρο...

31 Ιαν 2008 10:27:00 μμ

Ο/Η Τρύφων είπε...

τσότσος

Ναι πράγματι είναι μια ελπίδα αυτό, ίσως η τεχνολογία ξανακάνει την άμεση δημοκρατία εφικτή.

Η τουλάχιστον την δημοκρατία με λιγότερα επίπεδα εκπροσώπησης.

Κατερίνα,

Αν τα ΜΜΕ μας το πάρουν και αυτό εμείς (ελπίζω) θα βρούμε κάτι άλλο, δεν τελείωσε ποτέ αυτό το παιχνίδι.

Γεράσιμε,

Ναι κάτι σαν τους ραδιοπειρατές, και τα περισσότερα παιδια είχε να τα δει ήλιος κάτι χρόνια, τεχνοφρικιά του κερατά!

ανώνυμε

Εγώ θεωρώ πιο σημαντική την wikipedia

31 Ιαν 2008 10:33:00 μμ