O Γεώργιος Παπαδάκης καταγγέλλει

Στην τουρκόφωνη εφημερίδα "Trakyanin Sesi" ("Η Φωνή της Θράκης") φιλοξενείται άρθρο με τίτλο "Η 20ετής κατεδάφιση μιας...Στέγης" του δημοσιογράφου με το όνομα Γεώργιος Παπαδάκης ή Georgios Papadakis Grk, όπως αναφέρεται από τα αντίστοιχα Σκοπιανά ΜΜΕ όπου συχνά πυκνά φιλοξενούν απόψεις του για το "Μακεδονικό".

Ο δημοσιογράφος ξεκίνησε την καριέρα του στον Αντ1 και το 1995 όταν βρέθηκε στη Φλώρινα επ' ευκαιρία του γεγονότος της πυρπόλησης των γραφείων του "Μακεδονικού πολιτικού κόμματος" (όπως ο ίδιος αποκαλεί το "Ουράνιο Τόξο") άρχισε μια "σχέση στοργής με αυτούς τους ανθρώπους που δεν έχουμε μάθει ποτέ τίποτα στα σχολεία, που δε γράφουνε οι εφημερίδες...".

Είχε πάντα στο "πίσω μέρος του μυαλού του" αν του διδόταν η ευκαιρία να έρθει να δουλέψει "εδώ στη Μακεδονία" δήλωσε πρόσφατα σε μια συνέντευξή του σε τηλεοπτικό σταθμό των Σκοπίων.

Η κριτική που ασκεί ο Γεώργιος Παπαδάκης δεν είναι παντελώς αβάσιμη καθώς βρίσκει σταθερό έδαφος στο έλλειμμα Δημοκρατίας και στην ανεπάρκεια του Ελληνικού κράτους.

Σε πρόσφατη απόφαση του πολιτικού τμήματος του Αρείου Πάγου (1448/2009) που συνεδρίασε για να κρίνει αίτηση αναίρεσης της τελεσίδικης απόφασης 243/2005 του Εφετείου Δυτικής Μακεδονίας, με την οποία απορρίφθηκε η έφεση κατά της άρνησης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Φλώρινας να αναγνωριστεί νομικά το υπό σύσταση σωματείο με το όνομα "Στέγη Μακεδονικού Πολιτισμού", οι δικαστές ξεπέρασαν τα όρια.

Αντί να απορρίψουν την αίτηση αναίρεσης για τον απλούστατο λόγο ότι προκαλείται σύγχυση μεταξύ του τίτλου του σωματείου, του επιδιωκόμενου σκοπού και τη δραστηριότητα άλλων σωματείων αυτοί προχώρησαν στην έκδοση πολυσέλιδης απόφασης που λίγο ως πολύ προσπαθεί να επιβάλει δικαστικά την Ιστορία όπως τουλάχιστον την αντιλαμβάνονται οι ίδιοι οι δικαστές.

Ποιός τους έδωσε αυτό το συγκεκριμένο δικαίωμα δεν είναι δυνατό να προσδιοριστεί, αλλά όπως συμβαίνει άλλωστε σε αυτόν τον τόπο "δώσε θάρρος (εξουσία) στο χωριάτη...".

ΑΠ 1448-2009

Κάναμε πάλι τα εύκολα δύσκολα και δώσαμε πάτημα να αρχίσουν τα όργανα από οργανώσεις και άτομα που δε χάνουν ευκαιρία να τα βάζουν με τη χώρα μας.

Και καλά κάνουν αφού εμείς δεν μπορούμε να διαφυλάξουμε τη δημοκρατία μας με αποτέλεσμα να εμφανίζεται το γενικότερο χάος και το πολιτικό έλλειμμα της χώρας ως διάκριση κατά ορισμένων, συγκεκριμένων "μειονοτήτων".

Όσοι μάχονται όμως για τις μειονότητες θα πρέπει να δεχτούν ότι αυτό που ίσως είναι η μέγιστη διάκριση είναι η διακριτική διεκδίκηση καθώς θα πρέπει να υποστηρίζουν όχι τα δικαιώματα και την αναγνώρισή τους υπέρ μόνο ειδικών ομάδων αλλά υπέρ όλων γενικά των πολιτών αναλογικά.

Η αναγνώριση λοιπόν μειονοτήτων οποιασδήποτε μορφής είναι η απόλυτη διάκριση που θα μπορούσε να γίνει από το Ελληνικό κράτος και σε αυτή τη γραμμή θα πρέπει να κινούμαστε πάντα.

Ξέρουμε βέβαια ότι το ακριβώς αντίθετο κάνει το παρακράτος θεσπίζοντας διακρίσεις και προνόμια κάθε είδους.

Ειδικά όμως στο σημείο του πολιτισμού με εθνολογικές προεκτάσεις, η προστασία, για παράδειγμα, της "Πομακικής γλώσσας" είναι λάθος πολιτική ενώ η σωστή θα ήταν ίσως, "η προστασία των απειλούμενων γλωσσών και διαλέκτων".

Σε άλλη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου όπου η Ελλάδα καταδικάστηκε για πράξεις και παραλείψεις που σχετίζονται με τα γεγονότα στα γραφεία του κόμματος "Ουράνιο Τόξο" το 1995 η χώρα μας εμφανίζεται ως "καφενείο" που δεν μπορεί να προστατέψει τα συνταγματικά δικαιώματα των πολιτών της αλλά και εκείνα που προστατεύονται από τις διεθνείς συνθήκες που με την υπογραφή της έχει αποδεχτεί να διαφυλάσσει.

ΕΔΑΔ ΥΠΟΘΕΣΗ ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΤΟΞΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΚΑΤΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Κανείς αναγνώστης δεν πρόκειται να συγκρατήσει από την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου ότι το "Ουράνιο Τόξο, το οποίο ιδρύθηκε το 1994, συμμετέχει κανονικά στις εκλογές από την ημερομηνία αυτή. "

Και ότι η Ελληνική πολιτεία ανέχεται το γεγονός ότι "ένας από τους δεδηλωμένους σκοπούς του είναι η υπεράσπιση της μακεδονικής μειονότητας που κατοικεί στην Ελλάδα. "

Ουσιαστική σημασία όμως έχει αφενός η χώρα μας να προστατεύει τα ανθρώπινα, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα απέχοντας από πράξεις ακόμη και διατάραξής τους αλλά και από την άλλη να τα διαφυλάσσει ενεργητικά όταν χρειάζεται.

Σε μια δημοκρατική χώρα η άσκηση δικαιωμάτων θα πρέπει ακόμη και να ενθαρρύνεται καθώς μόνο έτσι διατηρούνται ζωντανές οι ευρύτερες κοινωνικές και πολιτιστικές δυνάμεις που προάγουν την ανάπτυξη της κοινωνίας.

Όλα λοιπόν αυτά τελικά έγιναν μια μακεδονική σαλάτα και προβάλλονται κατά της χώρας μας αποδεικνύοντας όχι ασφαλώς το δίκαιο των θέσεων της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας που μιλά για "μακεδονική" μειονότητα και παραβίαση δικαιωμάτων αλλά την ανικανότητά μας να βάλουμε τα πράγματα σε μια στοιχειώδη τάξη δικαίου.

Ακολουθεί το πρόσφατο άρθρο του Γεωργίου Παπαδάκη αλλά και ακόμη ένα στη συνέχεια που προκάλεσε την αντίδραση εθνικών κύκλων.



* Η 20ετής κατεδάφιση μιας...Στέγης




ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ
12.11.2009

Νιώθω πραγματικά πολύ χαρούμενος, ειδικά τώρα που αποκτήσαμε κυβέρνηση με προσανατολισμό στην «πράσινη» ανάπτυξη και στα «πράσινα» υβριδικά αυτοκίνητα. Μέχρι και για «πράσινη διπλωματία» ακούσαμε.

Ακόμα όμως πιο ευτυχή και αισιόδοξο με κάνει το γεγονός ότι αποκτήσαμε επιτέλους υπουργείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (και Δικαιοσύνης και Διαφάνειας) με υπουργό τον εμβληματικό αντιεθνικιστή Χάρη Καστανίδη.

Τον άνθρωπο που πριν από λίγους μήνες, σε συνέντευξή του στην «Ελευθεροτυπία» δήλωνε ευθαρσώς ότι «η Ελλάδα δε χρειάζεται να είναι επισπεύδουσα στο θέμα των Σκοπίων γιατί το κράτος αυτό (sic) μπορεί να μην υπάρχει στο μέλλον».

Στην παρατήρηση του δημοσιογράφου «μα, τα ίδια λέει και ο Σαμαράς και τον κατηγορούν ως εθνικιστή», ο υπουργός των δικαιωμάτων μας, απαντούσε αποστομωτικά: «εγώ πάντως δεν είμαι εθνικιστής»!

Νομίζω ότι μετά από την εμφατική αυτή δήλωση, οι υπεύθυνοι της Στέγης Μακεδονικού Πολιτισμού, ενός πολιτιστικού σωματείου που εδώ και 20 χρόνια ζητά από τα ελληνικά δικαστήρια την εγγραφή του στα σχετικά μητρώα, ώστε να μπορέσει να λειτουργήσει νόμιμα, μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι.

Δεν χρειάζεται να προσφύγουν άλλες 40-50 φορές εντός και εκτός Ελλάδας για να αναγνωρισουν το σωματείο τους, καθώς υπάρχει πλέον ο κατάλληλος άνθρωπος που θα λύσει το χρόνιο αυτό πρόβλημα.

Για να σοβαρευτούμε τώρα, δυστυχώς αυτό που συμβαίνει με την Στέγη Μακεδονικού Πολιτισμού από την ίδρυσή της το 1989 μέχρι και σήμερα, δεν το χωράει η ανθρώπινη φαντασία.

Όπως δεν το χωρά και ο επιδερμικός, εθνικιστικός και μισαλλόδοξος ελληνικός Τύπος που αγνοεί συνειδητά το θέμα και το θυμάται μόνο όταν κατακεραυνώνει τους «φιλοσκοπιανούς πράκτορες» που καταγγέλλουν τη χώρα τους στο εξωτερικό.

Γιατί φτάνουν άραγε σ' αυτό το σημείο;

Λίγες εβδομάδες πριν τις εκλογές του Οκτωβρίου καθαρογράφηκε και δημοσιεύτηκε από τον Άρειο Πάγο η δεύτερη απόρριψη της αίτησης των μελών της Στέγης Μακεδονικού Πολιτισμού για αναγνώριση του σωματείου τους.

Οι αφελείς, ήλπιζαν ότι μετά την προ 10ετίας και πλέον απόφαση του Ευρωπαικού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) που καταδίκαζε την Ελλάδα και της ζητούσε την άμεση εγγραφή της Στέγης, η χώρα μας θα συμμορφωνόταν.

Πλανήθηκαν πλάνην οικτράν.

Οι αποφάσεις του ΕΔΑΔ είναι για να εφαρμόζονται από όλους τους άλλους, πλην ημών (έτσι δεν είναι, κυρία Μπακογιάννη;).

Το ένα μετά το αλλο τα ελληνικά δικαστήρια από το 2003 και μετά συνέχισαν να απορρίπτουν την αίτηση, για να φτάσουμε στην επισφράγιση αυτής της αναίσχυντης διαδικασίας με την απόφαση του Αρείου Πάγου.

Μια απόφαση που αποτελεί πραγματικά μνημείο καταστρατήγησης κάθε δικονομικού κανόνα και αποδεικνύει ξεκάθαρα πως το βαθύ κράτος στη χώρα μας ζει και βασιλεύει, έχοντας απλώσει ισότιμα τα πλοκάμια του στην εκτελεστική, την κοινοβουλευτική και την δικαστική εξουσία που θεωρητικά θα έπρεπε να είναι ανεξάρτητες.

Μεταξύ των άλλων καινοφανών που βρίσκει κανεις στις 22 σελίδες όπου αναφέρεται το σκεπτικό της απόρριψης, ξεχωρίζουν οι απίθανες νομικές ακροβασίες των λειτουργών της Θέμιδος, ώστε να δικαιολογήσουν την απόφασή τους.

Έτσι, μεταξύ άλλων αναφέρουν ότι ναι μεν το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι (αυτό που σύμφωνα με το ΕΔΑΔ παραβιάστηκε από την Ελλάδα στην περίπτωση της Στέγης) είναι δεδομένο και προστατεύεται από το Σύνταγμα , αλλά ενίοτε δεν είναι και τόσο...αναφαίρετο.

Για να υποστηρίξουν μάλιστα την θέση τους αυτή, οι αρεοπαγίτες «ξέθαψαν» μια άλλη απόφαση του ΕΔΑΔ, με την οποία απέρριψε προσφυγή Πολωνών υπηκόων που ζητούσαν να ιδρύσουν πολιτικό φορέα στην Σιλεσία.

Με άλλα λόγια, στην αγωνιώδη προσπάθεια τους να κρατήσουν το σωματείο σε καθεστώς παρανομίας και μη αναγνώρισης, έφτασαν να υποστηρίζουν το εξής απίστευτο: ναι μεν το ΕΔΑΔ έκανε δεκτή την προσφυγή, μας καταδίκασε για το συγκεκριμένο θέμα και μας υποχρέωσε να εγγράψουμε τη Στέγη αλλά εμείς απορρίπτουμε ξανά την αίτησή της για έγγραφη γιατί το ίδιο το ΕΔΑΔ σε άσχετη παλαιότερη απόφασή του είχε δικαιώσει το πολωνικό κράτος έναντι πολιτών του που προσέφυγαν!

Ο νεοελληνικός παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο.

Τι θα επακολουθήσει;

Μα νέα πρσφυγή των εκπροσώπων του σωματείου στο Στρασβούργο, 11 και πλέον χρόνια μετά την 1η καταδίκη της Ελλάδας εκεί και μια 2η καταδίκη της χώρας μας.

Στη συνέχεια, ξανά το γαϊτανάκι των απορρίψεων από τα ελληνικά δικαστήρια μέχρι να ξαναφτάσει η υπόθεση στον Άρειο Πάγο ή μέχρι να φύγουν από τη ζωή αυτά τα «ενοχλητικά σταγονίδια» που έχουν το θράσος να ζητούν την ίδρυση ενός πολιτιστικού φορέα που θα προστατέψει και θα καλλιεργήσει τη μητρική τους γλώσσα και την παράδοσή τους.

Υπό φυσιολογικές συνθήκες, θα προέτρεπα τους ανθρώπους της Στέγης Μακεδονικού Πολιτισμού να ζητήσουν συνάντηση με το νέο υπουργό Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κλπ., ώστε να δωθεί ένα τέλος σ' αυτό το φαύλο κύκλο καταδικών και απορρίψεων.

Υπό φυσιολογικές συνθήκες, ο ίδιος ο νέος υπουργός θα έπρεπε από μόνος του να παρέμβει, ώστε να εκλείψει αυτό το όνειδος.

Είναι σίγουρο, όμως, ότι ο κ. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, ο ίδιος ο νέος υπουργός θα έπρεπε από μόνος του να παρέμβει, ώστε να εκλείψει αυτό το όνειδος.

Είναι σίγουρο, όμως, ότι ο κ. Καστανίδης ξαφνικά θα θυμηθεί την «ανεξάρτητη δικαιοσύνη» και θα δηλώσει κώλυμα.

Οπότε, και με βάση και τα παραπάνω, θα τους πρότεινα απλά να μη χάνουν το χρόνο τους, ζητώντας συναντήσεις που δεν πρόκειται να γίνουν ούτε να ελπίζουν σε θαύματα.

Ζούμε στην Ελλάδα, μια χώρα που αρχίζει εκεί που τελειώνει η κοινή λογική.


[Σχετικά με την υπόθεση δείτε επίσης:

ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ - ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑΣ ΓΙΑ ΤΗ "ΣΤΕΓΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ"

ΕΠΣΕ: Η Περίπτωση της Μη Αναγνώρισης της "Στέγης Μακεδονικού Πολιτισμού"]




* Αυτά που δεν είδαμε (ή δεν θέλαμε να δούμε) ποτέ




Γιώργος Ν. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ
27.7.2009

Για την συντριπτική πλειοψηφία των συμπατριωτών μας τα ονόματα Σρεμπρενίτσα, Ζέπα, Γκοράζντε, Ζβόρνικ, Φότσα δεν λένε σχεδόν τίποτα. Ισως το πρώτο μόνο, λόγω και του διεθνούς ενδιαφέροντος για την συγεκριμένη κωμόπολη, να θυμίζει αμυδρά κάτι.

Ίσως κάποιοι περισσότεροι να θυμούνται με ικανοποίηση τα δελτία ειδήσεων και τις «πολεμικές ανταποκρίσεις» της τριετίας 1992-1995, όταν μαθαίναμε ότι οι αδελφοί μας Σέρβοι σημείωναν τη μία νίκη μετά την αλλη έναντίον των αλλόθρησκων Μουσουλμάνων και εκπορθούσαν τις ανωτέρω πόλεις, μαζί με πολλές άλλες.

Οι πρωτομάστορες αυτών των θριάμβων Μιλόσεβιτς και Κάρατζιτς, γίνονταν δεκτοί ως ήρωες στην Ελλάδα.

Οι πολιτικοί μας ηγέτες σε μια πρωτοφανή επίδειξη εθνικής ομοψυχίας που θα τη ζήλευαν ακόμα και τα άλλα «εθνικά» μας θέματα (χωρικά ύδατα και εναέριος χώρος, Μακεδονικό, μειονότητες, μετανάστες κλπ), τους αποθέωναν και τους κατέτασσαν περίπου στο πάνθεο των μαρτύρων της Ορθοδοξίας.

Η ελληνική κρατική και ιδιωτική βοήθεια - σε όλες τις μορφές - διοχετευόταν αφειδώς προς το σερβικό (παρα)κράτος και το σερβοβοσνιακό καθεστώς, η χώρα μας έγραφε στα τσαρούχια της το διεθνές εμπάργκο και τροφοδοτούσε τους ήρωες με καύσιμα και πρώτες ύλες ενώ ακόμα και οι κατασκηνώσεις στη χώρα μας δέχονταν μόνο Σερβόπουλα, καθότι για τα ορφανά των Μουσουλμάνων και των Κροατών ας φρόντιζαν οι ιμπεριαλιστές που διέλυσαν τη Γιουγκοσλαβία και ήθελαν να εκμηδενίσουν τη Σερβία.

Τι ξέρουμε σήμερα, 14 χρόνια μετά τη σφαγή στη Σρεμπρενίτσα, τη μεγαλύτερη μαζική δολοφονία αμάχων στην Ευρώπη μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο;

Πολύ φοβάμαι ότι εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι τα εγκλήματα που διέπραξαν τα αδέλφια μας στη Βοσνία είτε δεν έγιναν ποτέ είτε ήταν απολύτως δικαιολογημένα αφού οι Σέρβοι «έπρεπε να αμυνθούν».

Σαν άλλοι αρνητές του Ολοκαυτώματος (Αχμαντινετζάντ καλή σου ώρα), ακόμα και όταν οι Μιλόσεβιτς, Κάρατζιτς, Μλάντιτς καταζητούνταν από όλη την ανθρωπότητα (πλήν Ελλήνων και Σέρβων ασφαλώς), εμείς θεωρούσαμε ότι κακώς κατηγορούνται για εγκλήματα πολέμου.

Όταν ο Μιλόσεβιτς πέθανε υπόδικος στη Χάγη, βουλευτές του ελληνικού Κοινοβουλίου προσπάθησαν να περάσουν ψήφισμα καταδίκης (όχι του Μιλόσεβιτς αλλά των κακών ΝΑΤΟικών που τον δολοφόνησαν) ενώ όταν πέρυσι συνελήφθη ο Κάρατζιτς, είχαμε ακόμα και προσφορά δωρεάν νομικής βοήθειας από τον Δικηγορικό Σύλλογο Χανίων.

Μήπως τελικά δε θέλουμε να μάθουμε τι πραγματικά συνέβη;

Γιατί αν θέλαμε, δεν θα έπρεπε να έχουμε διαφορετική στάση έναντι όλων εκείνων που ζουν ανάμεσά μας και υπήρξαν αδελφικοί φίλοι των σφαγέων της Σρεμπρενίτσα;

Ας δούμε τι «έπαθαν» όλοι αυτοί.

Ο φανατικός θαυμαστής του Κάρατζιτς, επίτιμος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, μετά την πρωθυπουργική του θητεία έφτιαξε ακόμα περισσότερο το προφίλ του «πατερούλη», ρυθμιστή των εξελίξεων στη χώρα ενώ περιμένει να δει το επόμενο μέλος της οικογένειας στην θέση του πρωθυπουργού.

Ο επίσης ένθερμος φίλος των Κάρατζιτς και Μιλόσεβιτς, μέγας λαοπλάνος, μακαρίτης Ανδρέας Παπανδρέου έχει σχεδόν θεοποιηθεί από μεγάλη μερίδα των Ελλήνων ως ο άνθρωπος που σημάδεψε τον 20ο αιώνα για τη χώρα.

Δεν απασχολεί τους παπανδρειστές, φαντάζομαι, ότι με την αμέριστη οικονομική και πολιτική του συμπαράσταση, κάποιοι άλλοι σημάδευαν τα κορμιά αθώων αμάχων.

Ο δε υπουργός Εξωτερικών των κυβερνήσεων Παπανδρέου και προσωπικός φίλος του Μιλόσεβιτς Κάρολος Παπούλιας, επιβραβεύθηκε για την φιλία του αυτή αναρριχόμενος στο ύπατο αξίωμα της χώρας, προτεινόμενος παραδόξως από το αντίπαλο πολιτικό δέος που προφανώς εκτίμησε και τις φιλίες του και την σθεναρή αντι-ευρωπαϊκή του στάση.

Δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας οτι είναι ο ίδιος άνθρωπος που σχολιάζοντας τις εκλογές του 2000 (εκείνες που νοθεύθηκαν τόσο κραυγαλέα ώστε αποτέλεσαν την αρχή του τέλους του Σέρβου δικτάτορα) έκανε λόγο πριν ακόμα γίνουν για παρέμβαση των δυνάμεων που θέλουν να ρίξουν τον Μιλόσεβιτς, οι οποίες προέρχονται από τις ΗΠΑ και ευρωπαϊκές χώρες και προσέθετε ότι Ελλάδα και Ε.Ε. έχουν τελείως διαφορετικά συμφέροντα στην πρ. Γιουγκοσλαβία (sic).

Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης ότι ο κ. Παπούλιας προθυμοποιήθηκε λίγους μήνες αργότερα να καταθέσει ως μάρτυρας υπεράσπισης στη δίκη Μιλόσεβιτς, μαζί με τον επίτιμο και την Λιάνα Κανέλλη (την κομμουνίστρια).

Όχι, ο μαφιόζος Αρκάν είχε δολοφονηθεί νωρίτερα και δεν πρόλαβαν οι πολιτικοί μας να τον υπερασπίσουν αλλά υπάρχουν ακόμα οι Κάρατζιτς και Μλάντιτς (αν και εφόσον θελήσουν οι Σέρβοι να ενοχλήσουν τον στρατηγό για να αφήσει τις διακοπές του και να πάει στη Χάγη).

Ο σημερινός αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης [Σημ. όταν γραφόταν το άρθρο] Γιώργος Παπανδρέου «ξέχασε» την Βοσνία- Ερζεγοβίνη όταν ανακοίνωνε ως υπουργός Εξωτερικών το μεγαλόπνοο αναπτυξιακό πρόγραμμα για Βαλκάνια (ΕΣΟΑΒ), καθότι έπρεπε να βοηθήσουμε τα ορθόδοξα αδέλφια μας πάνω από όλα.

Μπροστά στον κίνδυνο διεθνούς διασυρμού, βρέθηκαν την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή 4,5 εκατομμύρια ευρώ για την δύστυχη αυτή χώρα, τα οποία στο σύνολό τους κατέληξαν στα χέρια ελληνικών κατασκευαστικών εταιρειών.

Για την Σερβία το αντίστοιχο αρχικό κονδύλι ήταν 250 εκατομμύρια ευρώ...

Όλους αυτούς και άλλους πολλούς (δεν έχει πλέον νόημα η απαρίθμηση ονομάτων και πράξεων) όχι απλώς τους ανεχόμαστε αλλά τους επιβραβεύουμε κι από πάνω.

Τους κάνουμε πρωθυπουργούς, προέδρους, υπουργούς, βουλευτές και ότι άλλο θέλετε.

Συνεπώς, δεν ευθύνονται εκείνοι αλλά εμείς που ενώ ο κόσμος γύρω μας αλλάζει, αρνούμαστε πεισματικά να αλλάξουμε τα μισαλλόδοξα δόγματά μας, αρνούμαστε να μάθουμε, να δούμε επιτέλους την αλήθεια κατάματα.

Και αφήνουμε να αλωνίζουν ανάμεσά μας ανενόχλητοι και τιμημένοι οι συνεργοί απεχθών εγκλημάτων.

Άνθρωποι που βγαίνουν σήμερα, εν έτη 2009, στα κανάλια τους και στα σκουπιδο-blogs τους και κάνουν σημαία και σύνθημα την ιδέα του Μιλόσεβιτς, ότι «η λύση είναι μία, σύνορα με τη Σερβία».

Είναι ασφαλώς αναφαίρετο δικαίωμα της σημερινής ελληνικής κοινωνίας να ξεχνά συνειδητά ποιους πολιτικούς, δημοσιογράφους ή δημόσια πρόσωπα έχει.

Είναι δικαίωμά της να αρνείται να μάθει τι έγινε στη Σρεμπρενίτσα, στη Βοσνία, στο Κόσοβο, στη Μακεδονία και αλλού, να κλείνει τα μάτια και τα αυτιά όταν έρχεται αντιμέτωπη με την οδυνηρή αλήθεια.

Εμείς οι πολύ λίγοι, ωστόσο, είδαμε από κοντά την χαροκαμένη Σρεμπρενίτσα με τα ατέλειωτα πράσινα φέρετρα και το βουβό κλάμα των γυναικών που πάσχιζαν να βρουν ένα οστό έστω από τον άνθρωπό τους για να το θάψουν.

Είδαμε τον καλοκάγαθο Βόσνιο Μουσουλμάνο παππού να μας χαιρετά εγκάρδια στη Ζέπα παρότι γνώριζε από που είμαστε και το ρόλο που έπαιξε η χώρα μας στον αφανισμό της οικογένειάς του.

Είδαμε το κατεστραμμένο Γκοράζντε που θύμιζε Βερολίνο μετά την επέλαση του Κόκκινου Στρατού όταν επιτέλους έφυγαν οι Σέρβοι, το πανέμορφό αλλά νεκρό Ζβόρνικ με τα πτώματα των κατοίκων του να παρασέρνονται από το ρεύμα του Δρίνου μετά από βολές πυροβολικού εναντίον αμάχων από τα πρωτοπαλίκαρα του Κάρατζιτς.

Ειδαμε την μαρτυρική Φότσα με το ανατιναγμένο τζαμί-αριστούργημα Αλατζά που της άλλαξαν κυριολεκτικά την πίστη (εθνοκάθαρση) και το όνομα οι Σέρβοι παραστρατιωτικοί, είδαμε το Μπίχατς, το Βούκοβαρ στην Κροατία και τόσα άλλα.

Εμείς οι λίγοι δε μπορούμε να ξεχάσουμε ποτέ...

ΥΓ: Δύσκολα περιγράφεται το νεοελληνικό delirium επί μια εβδομάδα και πλέον για το νέο μουσείο της Ακρόπολης τον περασμένο μήνα.

Σε εθνικό δίκτυο, μάλιστα, και δεν εννοώ μόνο την τηλεόραση.

Τα εγκαίνια ενός μουσείου είναι πάντα σημαντικά για κάθε πόλη. Όταν όμως ένα απλό πολιτιστικό γεγονός ανάγεται από μια ολόκληρη χώρα με αυτό τον τρόπο σε κορυφαία είδηση και σε άλλη μια εθνική υπόθεση, τότε απλούστατα στη χώρα αυτή πολιτισμός δεν υπάρχει.