Κυριακή 22 Μαρτίου 2009

Ευάγγελος Βενιζέλος: " Πρόκειται για κρίση πολιτικής νομιμοποίησης"


Για την επόμενη μέρα ετοιμάζονται οι σημαντικοί παίκτες της πολιτικής σκηνής με δηλώσεις και άλλες κινήσεις εντυπωσιασμού.

Πρωταγωνιστής της Κυριακής 22.3.2009 ο πρωθυπουργός, που "δήλωσε" στην εφημερίδα Real News ότι αν χάσει θα φύγει.

Είναι υπόσχεση ή απειλή κ. Πρωθυπουργέ; Και σε ποιούς απευθύνεστε;

Εμείς επιλέξαμε να παρουσιάσουμε πρώτα το άρθρο του Ευάγγελου Βενιζέλου στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία που έχει μεγαλύτερο ειδικό βάρος ως επιστημονική διαπίστωση και πολιτική άποψη.

Δεν έχουμε πειστεί όμως για τις ταπεινές προθέσεις του συντάκτη καθώς ο Ευάγγελος Βενιζέλος ήταν και πιθανώς είναι μέρος του προβλήματος και κατά αυτή την έννοια δεν θα μπορούσε να αποτελέσει και διέξοδος λύσης του.

Χρειάζόμαστε αποδείξεις και μάλιστα αυτοθυσίας.

Όποιος πιστεύει ότι μπορεί να φέρει την αλλαγή ας ξεκινήσει πρώτος ζητώντας καταρχήν συγχώρεση και βλέπουμε.

Ας δούμε όμως τι γράφει ο Βαγγέλης με τη χειρουργική όπως πάντοτε δεξιοτεχνία του πολιτικού διπλωμάτη που τηρεί το πρωτόκολλο και σέβεται τις ισορροπίες:

"Η διεθνής οικονομική κρίση ήταν ως προς τα αίτια της και είναι ως προς την αντιμετώπισή της, κρίση κατ' εξοχήν πολιτική.

Τα νομοθετικά και διοικητικά κενά ως προς την κρατική εποπτεία επί των χρηματοοικονομικών αγορών επέτρεψαν να διαμορφωθεί η μήτρα της κρίσης.

Το έλλειμμα εποπτείας, που είναι έλλειμμα λειτουργίας του κράτους και άρα έλλειμμα πολιτικής, δεν αφορά μόνο τις ΗΠΑ, απ' όπου ξεκίνησαν οι κακές πρακτικές.

Αφορά όλες τις χώρες -πρωτίστως, μάλιστα, την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη ζώνη του ευρώ.

1. Η απουσία σοβαρών θεσμών παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης οφείλεται στην άρνηση των ισχυρών εθνικών και περιφερειακών οικονομιών να τους δεχθούν.

Η δε Ευρωπαϊκή Ένωση φάνηκε απόλυτα επαναπαυμένη στην αντίληψη ότι θα υπάρχουν πάντα ομαλές συνθήκες λειτουργίας της διεθνούς και της ευρωπαϊκής οικονομίας.

Μηχανισμοί πρόληψης και διαχείρισης κρίσεων δεν είχαν, ούτε έχουν ακόμη συγκροτηθεί.

2. Στην Ελλάδα, όμως, ο πολιτικός χαρακτήρας της κρίσης δεν συνδέεται μόνον με τα εμφανή κενά του συστήματος εποπτείας στο χρηματοοικονομικό σύστημα, αλλά με ολόκληρο το περιβάλλον του δημόσιου βίου που έχει καταστεί εδώ και καιρό.

Ανεξάρτητα από τη διεθνή κρίση και τις επιπτώσεις της και κατά μείζονα λόγο εξαιτίας αυτών στην Ελλάδα έχει πλέον εγκατασταθεί μια καθολική κρίση εμπιστοσύνης.

Πρόκειται για κρίση πολιτικής νομιμοποίησης και αντιπροσώπευσης, για κρίση της δημόσιας ηθικής, για κρίση των αξιακών παραδοχών.

Η κρίση της οικονομίας μετασχηματίζεται κατά τον τρόπο αυτό σε κρίση αποτελεσματικότητας του κράτους, σε κρίση νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος, σε κρίση αξιοπιστίας του πολιτικού λόγου.

3. Όλοι πλέον αποδέχονται ότι τόσο η υπέρβαση της οικονομικής κρίσης, που είναι κρίση χρηματοοικονομική, κρίση δημοσιονομική και κρίση του παραγωγικού σχήματος της χώρας, όσο και η λήψη των αναγκαίων διαρθρωτικών μέτρων έχουν ως κοινή προϋπόθεση την επέμβαση στο κράτος:

στη λειτουργία της κυβέρνησης, στη λειτουργία της Βουλής και ιδίως στην ποιότητα του νομοθετικού έργου, στη δημόσια διοίκηση, στους αρμούς που συνδέουν το κράτος με την οικονομία, στην τοπική αυτοδιοίκηση, στο εκπαιδευτικό σύστημα, στα μεγάλα συστήματα του κοινωνικού κράτους, στους θεσμούς του κράτους δικαίου και κυρίως στη λειτουργία της δικαιοσύνης.

Η ενιαία βάση όλων αυτών των προβλημάτων είναι το πολιτικό σύστημα και ιδίως η συνάρθρωση του κομματικού συστήματος με τους θεσμούς του αντιπροσωπευτικού κοινοβουλευτικού συστήματος διακυβέρνησης, όπως αυτό διαμορφώθηκε τα τελευταία τριάντα πέντε (1974-2009) χρόνια.

4. Είναι, συνεπώς, λογικό να τροφοδοτείται διαρκώς μια δημόσια συζήτηση που έχει ως επωδό την ανάγκη αλλαγής του πολιτικού συστήματος.

Η συζήτηση, όμως, αυτή διεξάγεται κατά τρόπο αποσπασματικό.

Εστιάζει το ενδιαφέρον της σε ορισμένα «αγαπημένα» θέματα όπως η ριζική αλλαγή του εκλογικού συστήματος, η ανάγκη για ένα «Καποδίστρια ΙΙ» ή η συγκρότηση μικρότερων, ευέλικτων κυβερνητικών σχημάτων με στόχο το λεγόμενο επιτελικό κράτος σε επίπεδο κεντρικής διοίκησης κ.ο.κ.

Παράλληλα, διεξάγεται και η διαρκής συζήτηση για τις αναγκαίες αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα, την αναγέννηση του ΕΣΥ, τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος κ.ο.κ.

5. Πεποίθησή μου, επιστημονική και πολιτική, είναι ότι καμία από τις αναγκαίες αυτές τομές δεν είναι εφικτή, αν η αλλαγή δεν αρχίσει από το ίδιο το κομματικό φαινόμενο, από τον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας των κομμάτων και του κομματικού συστήματος συνολικά.

Αν δεν επιβληθεί στην πράξη το μοντέλο ενός συλλογικού, εσωτερικά δημοκρατικού, αποκεντρωμένου, «ανοικτού» κόμματος που επιτρέπει στους πολίτες να νιώθουν ότι πράγματι συμμετέχουν στο κοινωνικό γίγνεσθαι και αντιπροσωπεύονται από τους πολιτικούς θεσμούς αρχής γενομένης από τα ίδια τα κόμματα.

Το μοντέλο ενός κόμματος που δεν έχει ολιστική αντίληψη για το κράτος, την κοινωνία, την οικονομία.

Που δεν θέλει να παρεμβαίνει οργανωτικά παντού, αλλά αφήνει χώρο στους πολίτες, τις τοπικές κοινωνίες, την εκπαιδευτική κοινότητα, την επιστημονική και επαγγελματική αξιοκρατία.

Πώς μπορεί να μεταβληθεί το πρωθυπουργοκεντρικό μοντέλο οργάνωσης της κυβέρνησης που οδηγεί αναγκαστικά στο μοντέλο ενός υπερσυγκεντρωτικού, μοναχικού και, αργά ή γρήγορα, αναποτελεσματικού μεγάρου Μαξίμου, αν δεν αλλάξει ο τρόπος λειτουργίας του κόμματος της εκάστοτε κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας;

Το πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα οργάνωσης της κυβέρνησης είναι το ομόλογο του αρχηγικού συστήματος οργάνωσης των κομμάτων.

Κατά την ίδια λογική, τι νόημα έχει η υιοθέτηση ενός εκλογικού συστήματος κοντινού προς το γερμανικό, εάν η διάκριση των βουλευτών σε αυτούς της ενιαίας εθνικής ή περιφερειακής λίστας και αυτούς των μονοεδρικών περιφερειών και η επιλογή των υποψηφίων θα γίνεται χωρίς ουσιαστικές δημοκρατικές διαδικασίες;

Πώς μπορεί να αναβαθμιστεί η λειτουργία της Βουλής και ο ρόλος των βουλευτών, όταν η Βουλή λειτουργεί απολύτως ως «Βουλή των κομμάτων» και δεν αφήνει κανένα περιθώριο κίνησης στους βουλευτές καθώς οτιδήποτε αποκλίνει -ακόμη και λεκτικά- από την κομματική γραμμή εκλαμβάνεται ως σκάνδαλο;

Πώς μπορεί να προωθηθεί η αποκεντρωτική λειτουργία του κράτους, όταν τα ίδια τα κόμματα έχουν έντονα συγκεντρωτική λειτουργία με περιφερειακά όργανα που στερούνται ουσιαστικών πολιτικών αρμοδιοτήτων;

Πώς μπορούν να θεσπιστούν νέες εγγυήσεις υπέρ της διαφάνειας, όταν υπάρχουν ισχυρές επιφυλάξεις για τη χρηματοδότηση και την οικονομική διαχείριση των κομμάτων;

Όλες δε οι παθογένειες της λεγόμενης κεντρικής πολιτικής σκηνής, που ανάγονται τελικά στον τρόπο οργάνωσης των κομμάτων, μεταφέρονται, συχνά με οξύτερο τρόπο, στο επίπεδο της τοπικής αυτοδιοίκησης και των συνδικαλιστικών οργανώσεων.

6. Το κυριότερο, όμως, πρόβλημα αφορά την ποιότητα του πολιτικού λόγου, ιδίως όταν αυτός καλείται να αντιμετωπίσει έκτακτα ζητήματα όπως η παρούσα διεθνής οικονομική κρίση.

Ένα πολιτικό σύστημα εγκλωβισμένο στις νοοτροπίες των τελευταίων 35 ετών δύσκολα μπορεί να υπερβεί κάποια στερεότυπα που ανάγουν τα πάντα στη διαχρονική σύγκρουση αφ' ενός μεν μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων, αφ' ετέρου δε των μικρότερων κομμάτων με τα δύο μεγάλα.

Η κατάσταση αυτή έχει ως κύριο θετικό σημείο τη δυνατότητα να συγκροτούνται αυτοδύναμες κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες.

Είναι, όμως, άνευ σημασίας μια αυτοδύναμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία παλαιού τύπου, δηλαδή αλαζονική και αυτάρεσκη.

Απαιτείται μια νέου τύπου αντίληψη περί αυτοδυναμίας που να λειτουργεί ως εγγύηση σταθερότητας, αποτελεσματικότητας και αξιοπιστίας.

Ταυτοχρόνως, όμως, και ως βάση για τις αναγκαίες, προγραμματικά έγκυρες, συνεργασίες και τις ακόμη ευρύτερες κοινωνικές συναινέσεις χωρίς τις οποίες δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν τα σημερινά προβλήματα.

Όλα αυτά προϋποθέτουν, ωστόσο, βαθιές και γενναίες αλλαγές στην ίδια τη συγκρότηση, τη λειτουργία και τη νοοτροπία των κομμάτων, ιδίως δε των πολυσυλλεκτικών κομμάτων εξουσίας.

7. Υποστηρίζω τις θέσεις αυτές εδώ και χρόνια τόσο θεωρητικά με τα βιβλία μου για το «ανοικτό» κόμμα και την μετα-αντιπροσωπευτική δημοκρατία, όσο και με συνεχείς παρεμβάσεις στα συνέδρια και τις άλλες εσωκομματικές διαδικασίες του ΠΑΣΟΚ.

Θέλω να πιστεύω ότι όλα αυτά έχουν καταστεί κοινή συνείδηση στο ΠΑΣΟΚ, που καλείται τώρα να διαχειριστεί μια ιστορική πρόκληση με τη μεγαλύτερη δυνατή αποτελεσματικότητα.

Δεν αρκεί, όμως, να συμβεί αυτό μόνον στο ΠΑΣΟΚ.

Πρέπει να συμβεί σε όλο το κομματικό φάσμα, εάν θέλουμε να σταθούμε, συνολικά ως κοινωνία, στο ύψος των περιστάσεων".

Το πήγε από δω, το πήγε από κει ο Ευάγγελος Βενιζέλος, τελικά δεν τόλμησε να απαντήσει στο κρίσιμο ερώτημα.

Ως πολιτική κρίση του "κομματικού φαινομένου" αντιμετώπισε ο Βαγγέλης την βαθειά κοινωνική άρνηση του Ελληνικού Λαού.

Πότε θα έχουμε Μεταπολίτευση;

Πότε θα έχουμε διάκριση εξουσιών και Δημοκρατία στην Ελλάδα;

Ας μας απαντήσει προσεχώς ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ας αφήσει (ας μας επιτραπεί η έκφραση) τα περί "κομματικού φαινομένου" και "ανοικτού κόμματος".

Κάποιοι τελειόφοιτοι λυκείου γράφουν καλύτερες εκθέσεις ιδεών.

Το 'πε, το 'πε ο πράσινος παπαγάλος




Αφού κάποιους πολιτικούς μας τους ξέρετε. Δεν τους ξέρετε;

Η πολιτική είναι μια από τις πιο ακριβές μπίζνες στην Ελλάδα και με τα πολυτελή βίτσια που έχουν μερικοί πρέπει να υπάρχει μια διαρκής ροή χρημάτων.

Και τα χρήματα από που θα έρθουν; Από το χρεωμένο Πειραιώτη;

Όχι βέβαια.

Από τον κρατικό κορβανά μέσω δημόσιων προμηθειών και συναλλαγών μεγάλων κατά προτίμηση έργων "υποδομής" και "ανάπτυξης".

Και τα μικρά εργάκια καλά είναι. Υπάρχουν πολλά στόματα που πρέπει να "μπουκώσουν" για να μην δικαιούνται να ομιλούν.

Και σε αυτό το "εικονικό " (με το φόβο αγωγών) σενάριο πρέπει να τοποθετηθεί η φαγούρα που έχει πιάσει πολλούς και ξύνονται στους κορμούς των δένδρων της Πράσινης Ανάπτυξης.

Τέτοια συναίνεση μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων ούτε ο πρωθυπουργός δεν την περίμενε όταν πρόσφατα, στις αρχές του Μάρτη, προέβη σε πρόσκληση προ-συνεννόησης.

Στημένα πράγματα δηλαδή.

Διαβάστε και δήλωση - πρόταση του βουλευτή μας Κυριάκου Μητσοτάκη μετά τις εκλογές του 2007 (25.10.2007), για την Πράσινη Ελλάδα αν δεν μας πιστεύετε:

"Οι πιέσεις για περισσότερες πολιτικές πρωτοβουλίες όσον αφορά την προστασία του περιβάλλοντος στην Ελλάδα και τον κόσμο, γίνονται ολοένα και πιο έντονες.

[ Το πιάσατε το υπονοούμενο;]

Στον 21ο αιώνα η ανάγκη να στρέψουμε τη ματιά μας προς πιο πράσινες αναπτυξιακές πολιτικές δεν υπαγορεύεται μόνο από ηθικούς ή περιβαλλοντικούς λόγους αλλά έχει και απτή οικονομική διάσταση.

[ Το ξαναπιάσατε το υπονοούμενο;]

Είναι πλέον προφανές ότι το μοντέλο ανάπτυξης που ακολουθήθηκε τον προηγούμενο αιώνα αποδείχτηκε ευεργετικό για την οικονομία αλλά καταστροφικό για το περιβάλλον.

Η υπερθέρμανση του πλανήτη δεν είναι πλέον μια θεωρητική συζήτηση μεταξύ επιστημόνων αλλά μια απειλητική πραγματικότητα ενώ και η ανάγκη εφαρμογής ενός νέου μοντέλου πράσινης ανάπτυξης εξελίσσεται από εφήμερη μόδα σε συλλογική συνείδηση.

Η μεγαλύτερη πρόκληση τα επόμενα χρόνια είναι να δώσουμε πειστικές απαντήσεις στο δίλημμα βιώσιμο περιβάλλον ή οικονομική ανάπτυξη.

[Σε αντίφαση πέφτει ο Κυριάκος. Υπάρχει τέτοιο δίλημμα;]

Το κρίσιμο πολιτικό στοίχημα είναι να εξασφαλίσουμε πραγματική ευημερία για τους πολίτες που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς τη σύνθεση των δύο αυτών παραγόντων.

[Εσείς θα μας εξασφαλίσετε ευημερία;]

Σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες η γρήγορη οικονομική ανάπτυξη δεν σημαίνει απαραίτητα και ευημερία των πολιτών.

Η Κίνα, για παράδειγμα, έχει τον υψηλότερο ρυθμό ανάπτυξης στον κόσμο ταυτόχρονα όμως είναι μια από τις πιο μολυσμένες χώρες που συναγωνίζεται τις ΗΠΑ στις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου.

Ακόμα και στην δύσπιστη Αμερική η συζήτηση για την σταδιακή απεξάρτηση από τα ρυπογόνα καύσιμα και την εξεύρεση έξυπνων ενεργειακών επιλογών έχει αρχίσει να γίνεται πιο γόνιμη, όχι μόνο στην κοινωνία των πολιτών αλλά και σε επίπεδο μεγάλων εταιρειών.

Στην Ευρώπη από την άλλη πλευρά, αναζητείται η χρυσή τομή μεταξύ δύο φαινομενικά αντίθετων στόχων: της ενεργειακής επάρκειας και της αντικατάστασης των ρυπογόνων πηγών ενέργειας με καθαρότερες μορφές της.

Η Ελλάδα δεν μπορεί να μείνει θεατής σε όσα συμβαίνουν στον υπόλοιπο κόσμο.

Η ανάπτυξη του τουρισμού, για παράδειγμα, που είναι ο μεγαλύτερος αιμοδότης της οικονομίας μας συνδέεται άρρηκτα με την προστασία του περιβάλλοντος.

Αυτό που είναι δίλημμα για την Κίνα, είναι μονόδρομος για την Ελλάδα.

Η εγχώρια οικονομική ανάπτυξη και συνολικά ο τρόπος ζωής μας είναι εθισμένοι σε ορυκτές πηγές ενέργειας που είναι υπεύθυνες για το 80% των ρύπων που εκλύουμε στην ατμόσφαιρα.

Γι’ αυτό πρέπει πρώτα απ’ όλα να δούμε κατάματα τα προβλήματα και να εφαρμόσουμε αποτελεσματικές λύσεις.

Οφείλουμε όμως να πάμε και πέρα από το πρόβλημα και να μετατρέψουμε την πρόκληση της περιβαλλοντικής βιωσιμότητας σε αναπτυξιακή ευκαιρία.

[Ό,τι είπε και ο Γιώργος Παπανδρέου στις 5 Μαρτίου 2009 στην Αίγλη του Ζαππείου]

Αυτό που χρειάζεται, ανάμεσα σε άλλα, είναι να επικεντρώσουμε τις δυνάμεις μας στο δίπτυχο πράσινες επενδύσεις και πράσινη καινοτομία.

Πράσινες επενδύσεις

Η χώρα μας μπορεί να γίνει παράδεισος περιβαλλοντικών επενδύσεων γιατί και τους φυσικούς πόρους διαθέτει και το δυναμικό της παραμένει ακόμα ανεκμετάλλευτο.

Αυτό που χρειάζεται είναι να αξιοποιήσουμε επιθετικά τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα με περιβαλλοντικά και οικονομικά οφέλη, όπως συμβαίνει ήδη σε άλλες χώρες.

Σε πρόσφατο ταξίδι μου στην Ισλανδία είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω την συστηματική εκμετάλλευση της γεωθερμίας η οποία καλύπτει το 89% των συνολικών αναγκών της χώρας για θέρμανση.

Στη Γερμανία τα κέρδη από την διείσδυση της εναλλακτικής ενέργειας έφτασαν το 2005 στα 16,4 δις Ευρώ και οι θέσεις εργασίας τις 170.000.

Η χώρα μας είναι προικισμένη με ήλιο και άνεμο όλο το χρόνο και μπορεί να προσελκύσει επενδύσεις σε φωτοβολταϊκά και αιολικά πάρκα με ουσιαστική συμβολή στο ενεργειακό μας ισοζύγιο.

Εξίσου δυναμικοί μπορεί να αποδειχτούν οι τομείς των βιοκαυσίμων, της καύσης και ανακύκλωσης απορριμμάτων, των βιοκλιματικών κτιρίων κ.λ.π.

Για να τα καταφέρουμε πρέπει εκτός από τις νομοθετικές παρεμβάσεις και την εξάλειψη των γραφειοκρατικών αγκυλώσεων, να δώσουμε και γενναία κίνητρα και αντικίνητρα που θα στηρίζονται στην πράσινη φορολογία.

Πράσινη καινοτομία

Το στοίχημα για τις τεχνολογίες εναλλακτικής ενέργειας θα κερδηθεί στην μείωση του κόστους κατασκευής και στην αύξηση της αποδοτικότητάς τους.

Στη Μέκκα των νέων τεχνολογιών, στην Καλιφόρνια, έχει ήδη ξεκινήσει ένας αγώνας δρόμου στον τομέα της έρευνας και της καινοτομίας για την παραγωγή φωτοβολταϊκών πάνελ χαμηλότερου κόστους και μεγαλύτερης απόδοσης.

Το 2006 στην Αμερική οι εταιρείες venture capital επένδυσαν πάνω από 3 δις δολάρια σε εταιρείες εναλλακτικών μορφών ενέργειας.

Στη Γερμανία οι τεχνολογίες ανεμογεννητριών που τοποθετούνται στη θάλασσα, έχουν σχεδόν τελειοποιηθεί και ήδη λειτουργούν οι πρώτες εγκαταστάσεις.

Είναι ανάγκη και στη χώρα μας να δώσουμε περισσότερα κίνητρα σε πανεπιστήμια, ερευνητικά κέντρα αλλά και εταιρείες προκειμένου να επενδύσουν περισσότερο χρόνο, χρήμα και ανθρώπινο δυναμικό στην ανάπτυξη τέτοιων τεχνολογιών.

Η καινοτόμα προσπάθεια του κτιρίου «Προμηθεύς Πυρφόρος», για παράδειγμα, που καλύπτει αυτόνομα το 95% των ενεργειακών αναγκών του από καθαρή ενέργεια, δείχνει τις πραγματικές μας δυνατότητες και δεν πρέπει να μείνει χωρίς συνέχεια.

Στην Ελλάδα πρέπει να απελευθερωθούμε από το μύθο ότι καλούμαστε να επιλέξουμε μεταξύ του βιώσιμου περιβάλλοντος ή της σταθερής ευμάρειας.

Στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται καν να μπούμε στη δίνη ενός τέτοιου ψευτοδιλήμματος.

Βρισκόμαστε όμως σε μια κρίσιμη καμπή και είναι ανάγκη να αρχίσουμε να στρεφόμαστε προς ένα πιο πράσινο μοντέλο ανάπτυξης αλλά και να συνειδητοποιήσουμε ότι αν θέλουμε να αποκτήσουμε πραγματική ποιότητα ζωής πρέπει αλλάξουμε πρώτα από όλα εμείς οι ίδιοι.

Στο βιβλίο του Jared Diamond “Collapse” αποδεικνύεται με συγκεκριμένα ιστορικά παραδείγματα, ότι οι κοινωνίες που κατασπατάλησαν τους φυσικούς τους πόρους χωρίς δεύτερη σκέψη, ουσιαστικά επέλεξαν οι ίδιες την καταστροφή τους.

Ας μην κάνουμε το ίδιο λάθος".

Καλά θα νόμιζε κανείς ότι τις δηλώσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για το θέμα τις γράφουν οι ίδιοι άνθρωποι.

Έχουμε να ακούσουμε μαργαριτάρια από τους εθνοσωτήρες!

Οι λομπίστες δουλεύουν χρόνια προς αυτή την κατεύθυνση. Η αγορά είναι νέα και αφήνει μεγάλα κέρδη.

Στη φωτογραφία (κάντε κλικ για μεγαλύτερη) η μοντέρνα ανεμογεννήτρια SWT 2.3 - 82 με μέγιστη παραγόμενη ισχύ 2.3 μεγαβάτ της εταιρείας SIEMENS (με καλές προσβάσεις στην Ελληνική πολιτική σκηνή).


Καταλάβατε τώρα ή να τα ξαναπούμε;



"Προτεραιότητά μας η Πράσινη Ανάπτυξη"



Πολύ φιλολογία για το "νέο" πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ αναφορικά με την Πράσινη Ανάπτυξη.

Επειδή φαίνεται ότι ξεχνάμε γρήγορα να σημειώσουμε ότι τίποτα νέο δεν υπάρχει σαν πρόταση αφού και η ίδια η πρόταση είναι παλιά και ξεθάφτηκε από τα προεκλογικά συρτάρια των προγραμματικών θέσεων της αντιπολίτευσης.

Με τέτοιες "καινοτομίες" έχασε τελικά τις εκλογές και το 2007 ο Γιώργος Παπανδρέου.

Θυμίζουμε λοιπόν ενδεικτικά την είδηση από δελτίο τύπου της εποχής:

"Προτεραιότητά μας η 'πράσινη' ανάπτυξη"

Οι επισημάνσεις της Άννας Διαμαντοπούλου χθες (5 Σεπτεμβρίου 2007) σε ομιλία της σε αρχιτέκτονες και μηχανικούς και το πρόγραμμά της για τις 6/9.

"Προτεραιότητα μας η «πράσινη» ανάπτυξη".

«Η πρόσφατη εθνική τραγωδία ανέδειξε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα που σύντομα θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε.

Στην εποχή μας τα προβλήματα του περιβάλλοντος κατέχουν πρώτη θέση στην ατζέντα των ευρωπαϊκών και όχι μόνο χωρών.

Οι κλιματικές αλλαγές οδηγούν σε αδιέξοδο όχι μόνο την ποιότητα ζωής, αλλά και κάθε δραστηριότητα.

Χρειάζεται μια άλλη πολιτική, ώστε το περιβάλλον να αποτελεί κομμάτι των αναπτυξιακών μας επιλογών με επενδύσεις σ’ αυτό.

Η δημιουργία ανεξάρτητου Υπουργείου Περιβάλλοντος είναι επιλογή που θα συμβάλει όχι μόνο στην προστασία, αλλά και στη διευκόλυνση αναπτυξιακών πρωτοβουλιών με ολοκληρωμένες προσεγγίσεις και θέσπιση ξεκάθαρων κανόνων.

Στόχος μας μια πράσινη Ελλάδα με υψηλές περιβαλλοντικές προδιαγραφές, με οικολογικά προϊόντα, με πολίτες που κατακτούν ένα νέο τρόπο καθημερινότητας υπερβαίνοντας καταναλωτικά και επικοινωνιακά πρότυπα».

Τις επισημάνσεις αυτές έκανε χθες (5 Σεπτεμβρίου 2007) η Άννα Διαμαντοπούλου σε ομιλία της σε αρχιτέκτονες και μηχανικούς που πραγματοποιήθηκε στο «Ηoliday Inn».

Η κ. Διαμαντοπούλου υπογράμμισε με έμφαση ότι στο κυβερνητικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ υπάρχουν συγκεκριμένες δεσμεύσεις για δίκαιη αναδιανομή του εισοδήματος, για ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης, για στήριξη της ελληνικής οικογένειας και του παιδιού, για καλύτερη παιδεία και παιδεία για όλους, για μια «πράσινη ανάπτυξη», δηλαδή ανάπτυξη που βασίζεται στην οικολογία, στο περιβάλλον, σε νέες τεχνολογίες, που πηγάζουν ακριβώς απ' αυτή την αντίληψη της περιβαλλοντικής ανάπτυξης».

Η φωτογραφία από ομιλία της Άννας στο προγραμματικό συνέδριο του ΠΑΣΟΚ στις εγκαταστάσεις ΤΑΕ ΚΒΟ ΝΤΟ (18.5.2007).

Πάμε γι΄άλλα λοιπόν. Έτσι δεν κερδίζονται εκλογές.


Επικοινωνία: