Κυριακή 31 Μαΐου 2009

Η φωτογραφία της ημέρας




Γνωστές φιγούρες στους σταθμούς του ηλεκτρικού της Αθήνας και του Πειραιά τα μέλη μιας μουσικής ομάδας με νοτιοαμερικάνικες επιρροές.

Όταν πριν από μερικά χρόνια έφτασαν στη χώρα μας οι φυσιογνωμίες τους θύμιζαν πραγματικά λίγο από Περού.

Σήμερα όμως έχουν κλωνοποιηθεί εκτελώντας ταυτόχρονα σε πολλά σημεία της πρωτεύουσας, ενώ κάποια μέλη τους φαίνεται να είναι από το Πακιστάν.

Στο Λιμάνι συναντάμε και μια συμπαθέστατη Ελληνίδα με φτερά στο κεφάλι.

Η μουσική τους όμως ακούγεται πολύ όμορφα αν και κυρίως αναπαραγόμενη από CD.

Θυμίζει λίγο Θεοδωράκη.

(Ξέρουμε πολύ καλά τι λέμε).

Αυτό βέβαια είναι μια άλλη, πολύ επικίνδυνη συζήτηση...


Πρόταση ανάγνωσης βιβλίων

Από τη Βιβλι-όαση (ας υπήρχε και Τηλε-όαση), http://www.biblioasi.gr/, μας έστειλαν τις προτάσεις τους για το μήνα Μάιο.

Αφορούν βέβαια βιβλία εκ των οποίων ένα διαλέξαμε να παρουσιάσουμε:


Όλα πάνε ρολόι (ή σχεδόν)

Συγγραφέας: Στυλιάνα Γκαλινίκη
Εκδότης: Μελάνι
Αριθμός Σελίδων: 320


Η Αλγερία είχε ταξιδέψει σε πολλά μέρη του κόσμου.

Αλλά ποτέ δεν έλεγε "πήγα εκεί, ήμουν αλλού, είδα εκείνο, δοκίμασα το άλλο".

Το σπίτι ήταν γεμάτο αναμνηστικά από άλλους τόπους και από άλλους ανθρώπους.

Όχι απαραίτητα κάτι σπουδαίο.

"Τα πιο σπουδαία τα έχω εδώ" έλεγε στη Ρόρη, κι έδειχνε τα μάτια της.

Η Αλγερία έλεγε ότι τους άλλους τόπους τούς έχουμε πάντα φυλαχτό.

Κι ότι ακόμη και οι άνθρωποι είναι τόποι, πατρίδες ή στάσεις ανάπαυσης, μεθοριακοί σταθμοί, προορισμοί ή σημεία εκκίνησης.

Δεν καταλάβαινε και πολλά η Ρόρη.

Είχε μια μάνα με το όνομα χώρας της Βόρειας Αφρικής.

Το ίδιο και οι θείοι και οι θείες της, τους οποίους δεν είχε δει ποτέ το παιδί, είχαν ονόματα τόπων: Αίτνα και Βενετία οι αδελφές της Αλγερίας, Όλυμπος και Περού οι αδελφοί της. [...]

"Και πού είναι τώρα;"

"Πολύ μακριά. Ο καθένας κι αλλού".

"Κι εσύ γιατί ήρθες εδώ;"

"Γιατί οι άνθρωποι είναι οι χώρες. Κι εσύ είσαι μια χώρα".

"Δεν υπάρχει χώρα Ρόρη".

"Υπάρχει, αλλά κανένας δεν την ανακάλυψε ακόμη".

Στα τέλη της δεκαετίας του 60, η άφιξη μίας ξένης νέας κοπέλας με το παράξενο όνομα Αλγερία έρχεται να ταράξει τη φιλήσυχη και θεοσεβούμενη κοινωνία της Σεωρής, ενός "αρχετυπικού" χωριού της ελληνικής επαρχίας.

Η Αλγερία παντρεύεται τον Μηνά, που την έφερε στο χωριό, και χτίζουν το "ισπανικό" τους σπίτι, ζώντας χαμηλόφωνα τον παράφορο έρωτά τους. Σύντομα αποκτούν μία κόρη, τη Ρόρη, ένα ζωηρό και πανέξυπνο κοριτσάκι με τις πιο παράξενες απορίες.

Όλα δείχνουν να πηγαίνουν ρολόι.

Ή μήπως όχι;

Στο πρώτο της μυθιστόρημα, η Στυλιάνα Γκαλινίκη αφηγείται την ιστορία μιας παθιασμένης αγάπης, τη γέννηση, την ανθοφορία και το δοξαστικό της τέλος μέσα σ ένα εχθρικό περιβάλλον, που δύο άνθρωποι προσπαθούν να μετατρέψουν σε φιλόξενο και φωτεινό.

Αφηγείται, επίσης, και το χρονικό ενός "προαναγγελθέντος φόνου",

με αυτουργό την αρχέγονη τάση των ανθρώπων να περιθωριοποιούν ό,τι δεν τους μοιάζει,

να τρομάζουν απέναντι σε ό,τι δεν κατανοούν, να απορρίπτουν ό,τι δεν τολμούν και τελικά να κλείνονται μέσα στα πιο ερμητικά σφραγισμένα σύνορα, τα σύνορα του εαυτού τους.


Μμμ, μας κέντρισες το ενδιαφέρον Στυλιάνα.

Δεν μπορώ να ξεχάσω




Najaf, Ιράκ, 31 Μαρτίου 2003.

Ένας Ιρακινός κρατούμενος σε απάνθρωπες συνθήκες περιορισμού προσφέρει αγάπη στο μικρό γιό του.

Η Βαρβαρότητα δεν είναι ποτέ μέρος μιας θεωρίας όπως ο Σοσιαλισμός ή ο Φιλελευθερισμός.

Είναι φανερό όμως και έχει αποδειχθεί στην πορεία της Ανθρωπότητας ότι αν οι κρατικοί, οι έχοντες και κατέχοντες δηλαδή την εξουσία, μπορούν να δρουν πέρα από τα όρια του νόμου και των ανθρώπινων πολιτιστικών αξιών τότε θα το κάνουν.

Είναι η τραγική κοινωνική εφαρμογή ενός ιδιότυπου νόμου του Μέρφυ.

Ας μας κάνει τη χάρη λοιπόν ο πρόεδρος...

Αλλά και όλοι οι λοιποί παχουλοί και αδύνατοι που θυμούνται ξαφνικά τί είναι Δίκαιο και Ηθικό όταν η αδικία είναι στην κεντρική πλατεία του χωριού και στο σαλόνι του σπιτιού μας.

(Φωτογραφία: Jean-Marc Bouju, France, The Associated Press).

Επικοινωνία: