Όσοι έχετε διαβάσει στο παρελθόν αυτό το άρθρο που αναφερόταν στο Διοικητικό Εφετείο Πειραιά θα παραξενεύεστε.
Στη δημοσίευση εκείνη που όπως βλέπετε δεν υπάρχει πια αναφερόμουν σε μια σκηνή που είχα ζήσει εγώ προσωπικά σε μια από τις δύο Γραμματείες του Δικαστηρίου και σχολίαζα καυστικά την κατάσταση όπως την είχα βιώσει. Μετά γενίκευα το γεγονός ως ένα μόνο δείγμα ενός κανόνα που διέπει τη λειτουργία της Δικαιοσύνης αλλά και γενικότερα του πολιτικού μας συστήματος.
Το άρθρο θεωρήθηκε επαναστατικό (προσβλητικό είναι ο συνήθης όρος) όμως αποδείχθηκε ιδιαίτερα προφητικό αλλά και αποτελεσματικό όπως άλλωστε και όλα σχεδόν τα άρθρα του ΕΔΩ ΠΕΙΡΑΙΑΣ.
Αν εγώ και κάποιοι άλλοι δε σηκώναμε κάθε φορά το βάρος των απόψεών μας, που εμείς οι μπλόγκερ παρουσιάζουμε πάντα καθ' υπερβολή (πως αλλιώς;), θα άλλαζε τίποτα σε αυτόν τον τόπο;
Το συγκεκριμένο άρθρο το βρίσκω συνέχεια μπροστά μου καθώς μου το δείχνουν, στην κυριολεξία, σε δικαστικές αίθουσες όταν προσπαθούν οι αντίδικοί μου να υποστηρίξουν λόγω ανυπαρξίας ή αδυναμίας επιχειρημάτων ότι εγώ δε σέβομαι τάχα τη Δικαιοσύνη.
Όσοι όμως με ξέρουν καλά γνωρίζουν ότι αυτό που απεχθάνομαι είναι η αδικία και ουδέποτε έχω στραφεί εναντίον ανθρώπου αν δε με έχει αδικήσει και αν δε βρίσκεται επίσης σε σαφή πλεονεκτική θέση απέναντί μου.
Είμαι της άποψης και το υποστηρίζω ότι ο αδύνατος έχει δικαίωμα να κάνει λάθος ή ακόμη και να αδικεί σαν έσχατη λύση και πολλές φορές χωρίς να σκεφτώ τη θέση ή το μέλλον μου έχω συμπαρασταθεί σε όσους με είχαν ανάγκη σε παρόμοιες καταστάσεις εκθέτοντας τον εαυτό μου σε πολλούς κινδύνους.
Και το έχω πληρώσει αφού δεν είναι κανείς πιο ασφαλής εχθρός σου από τον ευεργετημένο.
Η πίστη μου στο Δίκαιο, που εγώ θεωρώ έκφραση της ιεραρχικής σχέσης μεταξύ των ανθρώπινων, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων έγινε πιο έντονη όταν κατά τη διάρκεια συνάντησης που είχα στο παρελθόν με εισαγγελικούς λειτουργούς στο πλαίσιο της δραστηριότητάς μου τότε ως διευθυντής εταιρικών λογαριασμών νοτίου Ελλάδος στον τομέα κινητής τηλεφωνίας στον Γερμανό είχα την τιμή να με δει κάποιος Εισαγγελέας που μάλλον έχει συνταξιοδοτηθεί τώρα.
Είχα "κλείσει" τότε μια συμφωνία μετά από διαδικασία προσφορών που είχαν αναλάβει οι διάφοροι σύλλογοι στα δικαστήρια Αθηνών για παροχή προνομιακών προγραμμάτων κινητής τηλεφωνίας στα μέλη τους.
Αφού πρότεινα στον Εισαγγελέα μια πανάκριβη συσκευή με πολλές δυνατότητες εκείνος με προσγείωσε σε επίπεδο ήθους λέγοντάς μου ότι για να πληρώσει αυτή τη συσκευή ή για να ακολουθήσει ένα τέτοιο δρόμο διαβίωσης θα έπρεπε να σκέφτεται και διαφορετικά εννοώντας μάλλον ότι θα υποχρεωνόταν κάποια στιγμή να ενδώσει και σε άλλες προκλήσεις.
Μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση και πάντα θυμάμαι τα λόγια του.
Ακολουθώντας αυτή τη λογική και εγώ, αν και στα εμπορικά τμήματα που έχω εργαστεί κέρδιζα πολλές δουλειές εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, ουδέποτε έταξα ή έδωσα ένα ευρώ ως ανταπόδοση σε κάτι, ή δώρο εκ των υστέρων και η επιτυχία ερχόταν κάνοντας πάντα την καλύτερη προσφορά και εξηγώντας με σαφήνεια γιατί.
Κανένας όμως δεν το πίστευε.
Και στη συνέχεια όταν αποφάσισα να ακολουθήσω πορεία στο Δημόσιο αυτό έγινε μέσω διαδικασίας ΑΣΕΠ και όχι από το παράθυρο.
Είχα και έχω τη δυνατότητα να απαιτήσω σχεδόν μια προνομιακή πράξη υπέρ μου, το όνομά μου άλλωστε με προδίδει, ποτέ όμως δεν το έκανα ούτε έχω σκοπό να το κάνω αφού όπως είχε πει τότε και ο Εισαγγελέας που ανέφερα πιο πάνω θα πρέπει να ξεκινήσω να σκέφτομαι και διαφορετικά αφού θα έχω υποχρεώσεις.
Δε χρειάζομαι λοιπόν μέντορες που θα με μυήσουν στο σεβασμό της Δικαιοσύνης αφού με το Δίκαιο γεννιέσαι και δε γίνεσαι.
Αποφάσισα λοιπόν ότι η δημοσίευση που υπήρχε για το Διοικητικό Εφετείο Πειραιά δεν αντικατοπτρίζει τη σημερινή εικόνα του θεσμικού οργάνου και έχω πειστεί ότι γίνεται συνειδητή προσπάθεια να αλλάξουν κάποια πράγματα στη Δικαιοσύνη.
Την απόφαση την πήρα αφού μου ζητήθηκε με ευγένεια και πολιτισμό να αναθεωρήσω και αναθεώρησα. Εύκολο δεν ήταν;
Αν είχα λάβει αγωγή ή κλήση για κατάθεση ως συνέπεια καταγγελίας θα υποστήριζα μέχρι τέλους το πρωταρχικό δικαίωμα μη επιβολής άσκησης εξουσίας στο πρόσωπό μου ως συγγραφέα και αρθρογράφου αλλά και Ευρωπαίου πολίτη.
Καμία αφαίρεση άρθρου δεν θα είχε συμβεί αφού ούτε κόμμα δε θα άλλαζα ενώ απεναντίας αμυνόμενος θα προσπαθούσα να εστιάσω στο θέμα αυτό επιχειρώντας να ανακαλύψω και νέα στοιχεία ή επιχειρήματα που υποστηρίζουν την άποψή μου.
Η ζούγκλα φέρνει ζούγκλα και ο πολιτισμός πολιτισμό.
Μήπως θα πρέπει να το επεκτείνουμε λίγο λέγοντας ότι η Δημοκρατία φέρνει Δημοκρατία;
