Βρέθηκε θησαυρός ή άνθρακας στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά;

Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά ήταν ανέκαθεν το αγαπημένο αντικείμενο συζήτησης των δημάρχων της πόλης.

Αφού ακόμη και σήμερα δεν υπάρχει καμία γνήσια πολιτική θέληση ούτε καν πραγματικό ενδιαφέρον για να αναδειχθεί το πολιτιστικό παρελθόν και παρόν του ευρύτερου Πειραιά βολεύει όλους η αντιπαράθεση να περιορίζεται στα πέριξ της Πλατείας Κοραή δηλαδή στο Δημαρχείο, στο Δημοτικό Θέατρο και στη Ράλλειο.

Έχουμε αναφερθεί ήδη τόσο στο Δημοτικό Θέατρο (βλ. Δημοτικό Θέατρο Πειραιά: Να ζει κανείς ή να μη ζει;) όσο και στη Ράλλειο (Το σήριαλ της Ραλλείου Σχολής κρατά 40 χρόνια) που είναι η άλλη πλευρά του θέματος που αφορά το Δημαρχείο.




Ειδικά για το Δημοτικό Θέατρο, οι εργασίες που πραγματοποιούνται εκεί αναδεικνύουν ότι μάλλον η γνωστή Ελληνική "φαγωμάρα" υπήρχε και κατά την κατασκευή του.

Το κτήριο φημίζεται από παλιά ότι είναι τάχα πιστό αντίγραφο του θεάτρου Μπολσόι και ότι ξεχωρίζει ως κατασκευή τεχνικά ως προς τη δομή του και τις δυνατότητες που παρείχε και καλλιτεχνικά ως προς τη διακόσμησή του και την αίσθηση που προκαλεί.




Στη φωτογραφία (κάντε κλικ για μεγαλύτερη) το Θέατρο Μπολσόι στη Μόσχα για τις συγκρίσεις.




Η "φαγωμάρα" αναφέρεται κυρίως στο φάγωμα των χρημάτων που πιστώθηκαν για την ανέγερση του κτηρίου (κράτησε ένδεκα χρόνια) καθώς αυτό είναι φανερό τώρα που απογυμνώθηκε η κατασκευή λόγω των εργασιών αναπαλαίωσης και ανακαλύπτονται συνέχεια κακοτεχνίες και πασαλήματα που θυμίζουν προσφυγικές κατοικίες παρά δημόσιο κτήριο.




Στο μπροστινό μέρος κάτω από τις πλάκες του πεζοδρομίου ανακαλύφθηκε μάλιστα και κάτι που μπορεί ίσως να ενδιαφέρει την αρχαιολογική υπηρεσία.





Έχει βέβαια διαρρεύσει ότι εντοπίστηκαν οι μηχανισμοί της παλιάς σκηνής του θεάτρου που με αυτούς ήταν δυνατό να γίνει το ένα ή το άλλο συντηρώντας έτσι ένα μύθο που μάλλον στα επαρχιώτικα και αταξίδευτα μυαλά έχει δημιουργηθεί και δεν αντέχει σε καμία σύγκριση.

Για να δημιουργηθεί ένας πραγματικός μύθος δε χρειάζεται βέβαια "φαγωμάρα" αλλά χαρά και εργασία ωστόσο εμείς μόνο το πρώτο είμαστε διατεθειμένοι να προσφέρουμε.