Μήνυση Βιτάλη κατά Μίχα

Σύμφωνα με δελτίο τύπου:

Μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση δια του τύπου κατά του δημοσιογράφου της Ελευθεροτυπίας Τάκη Μίχα υπέβαλλε στην εισαγγελία Αθηνών, ο δημοσιογράφος και εκπρόσωπος Τύπου του Πανελληνίου Μακεδονικού Μετώπου (ΠΑ.Μ.ΜΕ.) Σταύρος Βιτάλης.

[Ακολουθούν στο τέλος σχόλια του blog ΕΔΩ ΠΕΙΡΑΙΑΣ]

Η μήνυση αφορά δημοσίευμα που υπογράφει ο κ. Μίχας στην Ελευθεροτυπία του Σαββάτου 25 Ιουλίου 2009 (σελίδα 6, στις φωτογραφίες) και στην οποία αναφέρεται στους εθελοντές μαχητές που έφτασαν στη Σερβία από Ελλάδα, «ως παραστρατιωτικούς που έλαβαν μέρος στην σφαγή της Σρεμπρένιτσα».

Μιλώντας στους δημοσιογράφους μετά την κατάθεση της μήνυσης, ο κ. Βιτάλης τόνισε μεταξύ άλλων:

«Η μήνυση αυτή κατατίθεται για να ξεκαθαρίσει επιτέλους και δικαστικά το σκηνικό αυτό των υποτιθέμενων Ελλήνων εγκληματιών πολέμου της Βοσνίας, στο οποίο ο κ. Μίχας έχει επανειλημμένα αναφερθεί.

Θα κληθεί λοιπόν ο κ. συνάδελφος να αποδείξει αυτή τη φορά ενώπιον της δικαιοσύνης, όσα καταμαρτυρεί κατά των Ελλήνων εθελοντών.

Το ότι δηλαδή οι μαχητές αυτοί που βρέθηκαν δίπλα σε έναν λαό που τον κατακρεούργησαν οι διεθνείς συμμορίες, κλέβοντάς του τα σπίτια του, την πατρίδα του, την αξιοπρέπειά του,




α) ότι ήταν παραστρατιωτικοί και β) ότι έπραξαν σφαγές στη Σρεμπρένιτσα.

Ήμουν ο άνθρωπος εκείνος, που βοήθησε στην συγκρότηση και την οργάνωση των Ελλήνων εθελοντών.

Με δική μου μάλιστα συνεννόηση με το Γενικό Επιτελείο Στρατού της Σερβικής Δημοκρατίας, όλοι οι Έλληνες εθελοντές που κατέφθαναν στη Σερβική Δημοκρατία, εντάσσονταν στις δυνάμεις του τακτικού στρατού, με κύριο κορμό και βάση το Σώμα της Ρωμανίας.

Παράλληλα, οι Σέρβοι διοικητές τους είχαν σαφή εντολή την οποία και τήρησαν κατά γράμμα, να μην συμμετέχουν οι Έλληνες εθελοντές, σε καμία επιθετική επιχείρηση.

Μιας πραγματικότητας της οποία ήμουν από το 1993 έως το 1996 αψευδής αυτόπτης μάρτυς, με τον βαθμό μάλιστα του Ταγματάρχη κατ' απονομή του Σερβικού Στρατού της Voiska Republika Srpska.

[Σημ. Ορθή γραφή: Vojska Republika Srpska]

Στην υπόθεση της ανακατάληψης της πόλης Σρεμπρενίτσα από τους Σέρβους, ήμουν παρών σε όλες τις επιχειρήσεις, μαζί με κλιμάκιο Σέρβων ανώτερων και ανώτατων αξιωματικών.

Κανείς από τους Έλληνες εθελοντές, δεν συμμετείχε στις μάχες μέσα ή γύρω από την πόλη αυτή. Αντιθέτως, οι Έλληνες εθελοντές, συνέχισαν να κρατούν το προκεχωρημένο φυλάκιό τους, ανατολικά της πόλης Βλασένιτσα.

Ένα φυλάκιο το οποίο κράταγαν από την ημέρα της συγκρότησής τους σε τακτική διμοιρία, με Λοχαγό, Υπολοχαγό, Ανθυπολοχαγό, Αρχιλοχία και Λοχία και επικεφαλής τον Σέρβο Ταξίαρχο, Σβόνγκο Μπάγιαγκιτς.


Όλη η Ελλάδα γνωρίζει πως οι Έλληνες εθελοντές, τύγχαναν της ευρύτατης αποδοχής, τόσο της ελληνικής κοινωνίας στο σύνολό της, όσο και της στήριξης από πολιτικά πρόσωπα, κυρίως του ΠΑΣΟΚ, δεδομένης της ιδιαίτερα θερμής φιλίας του Ανδρέα Παπανδρέου με τον Ράντοβαν Κάραζιτς, αλλά και της Ν.Δ., λόγω των τότε φιλικών διπλωματικών διαμεσολαβήσεων του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Σήμερα φυσικά, ισχύουν το «ουαί τοις ηττημένοις» και το «δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξηλεύεται».

Έτσι λοιπόν, στο πλαίσιο μιας λογικής ενοχοποίησης της χώρας μας, με ψεύδη και αναπαραγωγή μαύρης κατά της πατρίδας μας προπαγάνδας, ο κ. Μίχας και οι συν αυτώ, φέρουν και επαναφέρουν την υπόθεση των Ελλήνων εθελοντών, για να μαυρίσουν ακόμη περισσότερο την εικόνα της χώρας μας διεθνώς.

Αυτή την φορά όμως και ενώπιον της δικαιοσύνης, είμαι πολύ περίεργος να δω τα στοιχεία του κ. Μίχα και των συν αυτώ, που αποδεικνύουν ότι ήμασταν παραστρατιωτικοί και κάναμε σφαγές στην Σρεμπρένιτσα.

Πραγματικά η δίκη αυτή θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, μια που για πρώτη φορά, θα έλθουν στην επιφάνεια αλήθειες οι οποίες ίσως δεν βολεύουν σε πολλούς.

Ξεκαθαρίζω πως δεν στρέφομαι κατά της εφημερίδας Ελευθεροτυπία, της οποίας εξάλλου υπήρξα κάποτε συνεργάτης με πρωτοσέλιδο μάλιστα αποστολής μου για λογαριασμό της στη Νικαράγουα.

Στην εφημερίδα αυτή, γράφουν έντιμοι συντάκτες, καταξιωμένοι στη συνείδησή μας για τον σεβασμό των κωδίκων δημοσιογραφικής δεοντολογίας, όπως μας τις δίδαξαν οι παλιότεροι όπως ο Αστέρης ο Στάγγος και ο Λούης ο Δάνος.

Με φωτεινότερο κατ' εμέ τουλάχιστον παράδειγμα την κ. Κύρα Αδάμ αλλά και πολλούς άλλους συντάκτες της, τους οποίους και καλώ και παρακαλώ να στηρίξουν τον αγώνα αυτό για την ανεύρεση και της ιστορικής αλλά και της δημοσιογραφικής αλήθειας.

Τέλος ευχαριστώ για την άμεση ανταπόκρισή τους να καταθέσουν ως μάρτυρες τους κ.κ. Στέλιο Παπαθεμελή, Δημήτρη Βουνάτσο, Νεοκλή Σαρρή και Κώστα Ζουράρι.

Ευχαριστώ επίσης τους δικηγόρους μου Κορίνα Ρεπούση, Φαήλο Κρανιδιώτη και Οδυσσέα Νίκου για την αμέριστη βοήθειά τους.

Η αλήθεια θα λάμψει, είμαι σίγουρος, και κάθε κατεργάρης θα πάει στον πάγκο του».


Σχόλια του blog ΕΔΩ ΠΕΙΡΑΙΑΣ:

Α.

Νομικά αλλά και ηθικά πρόωρη είναι η ενέργεια κατάθεσης μηνυτήριας αναφοράς κατά του δημοσιογράφου της εφημερίδας Ελευθεροτυπία, Τάκη Μίχα από τον εκπρόσωπο τύπου του Πανελλήνιου Μακεδονικού Μετώπου (ΠΑ.Μ.ΜΕ.) και δημοσιογράφο Σταύρο Βιτάλη.

Πριν την εξέταση της ουσίας μιας υπόθεσης τα δικαστήρια θα πρέπει να εξετάζουν εάν ο φερόμενος ως παθών εξάντλησε όλα τα πρόσφορα μέσα για τη διευθέτηση της διαφοράς εξωδικαστικά.

Δηλαδή, κατά το χρόνο της προθεσμίας που δίδεται για κατάθεση της έγκλησης από το Σταύρο Βιτάλη ο μηνυτής θα πρέπει αυτός τουλάχιστον να έχει επικοινωνήσει με τα αιτήματα και τους ισχυρισμούς του απευθυνόμενος στον ίδιο τον Τάκη Μίχα αλλά και την εφημερίδα Ελευθεροτυπία.

Στη συνέχεια, στο διάστημα μέχρι τη συζήτηση της ουσίας της υπόθεσης από το δικαστήριο θα πρέπει να χρησιμοποιήσει κάθε δυνατό και πρόσφορο και ανάλογο με τη προσωπικότητά του αλλά και τη σοβαρότητα της υπόθεσης νόμιμο μέσο ώστε αφενός μεν να λάμψει η αλήθεια, αφετέρου δε να απέχει ο μηνυόμενος, με τη θέλησή του, από κάθε ενδεχομένως παράνομη ενέργεια.

Μόνο τότε είναι δυνατή η ιστορική αποτύπωση της πραγματικής βούλησης του μηνυτή και μηνυόμενου και κατά συνέπεια η ασφαλής δικαστική αξιολόγηση των πραγματικών περιστατικών με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους διάδικους, παρεμβαίνοντες, μάρτυρες, κλπ.

(Ελπίζουμε αυτή η άποψη να αποτελέσει πάγια νομολογία στα ποινικά αλλά και αστικά δικαστήρια. Στα διοικητικά υφίσταται εν μέρει υπέρ της Διοίκησης).

Με απλά λόγια:

Η προσφυγή στη Δικαιοσύνη θα πρέπει να είναι μια από τις έσχατες λύσεις αν όχι η τελευταία.

"Σχοινί - κορδόνι" το έχουμε κάνει στη χώρα μας να τρέχουμε με το παραμικρό και πολλές φορές σκόπιμα στα δικαστήρια απασχολώντας πολύτιμους κοινωνικούς, οικονομικούς και πολιτειακούς πόρους από εκείνους που τους έχουν πραγματικά ανάγκη.

Β.

Το θέμα της εμπλοκής "Ελλήνων" εθελοντών μαχητών στην Σρεμπρένιτσα χρήζει ιδιαίτερης διερεύνησης.

Καταρχήν, ο ισχυρισμός του Σταύρου Βιτάλη ότι "κανείς από τους Έλληνες εθελοντές, δεν συμμετείχε στις μάχες" αναιρείται από τον ίδιο πολλές φορές όταν για παράδειγμα γράφει ότι όσοι "κατέφθαναν στη Σερβική Δημοκρατία, εντάσσονταν στις δυνάμεις του τακτικού στρατού της Voiska Republika Srpska" έστω και αν είχαν εντολές "να κρατούν το προκεχωρημένο φυλάκιό τους, ανατολικά της πόλης Βλασένιτσα".

Κατά συνέπεια, ο φερόμενος χαρακτηρισμός του Τάκη Μίχα για τις Ελληνόφωνες ομάδες αυτές «ως παραστρατιωτικούς που έλαβαν μέρος στην σφαγή της Σρεμπρένιτσα» είναι ως γενικός στο πρώτο μέρος αληθής καθότι και παραστρατιωτικές αποδεικνύεται ότι ήταν αυτές οι ομάδες και συμμετείχαν παθητικά έστω στις μάχες της Σρεμπρένιτσα.

(Οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις δρουν συντεταγμένα, εκτελούν διαταγές και υπηρετούν τον Ελληνικό Λαό στο πλαίσιο του Συντάγματος.)

Μένει να αποδειχθεί εάν ο χαρακτηρισμός "σφαγή" είναι αληθής, εάν οι παραστρατιωτικές αυτές Ελληνόφωνες ομάδες είχαν γνώση των γεγονότων ή έστω τα θεωρούσαν πιθανά και τα αποδέχονταν ("έλαβαν μέρος"), αλλά και αν, από την άλλη πλευρά, ο Τάκης Μίχας ενώ γνωρίζει όλη την αλήθεια, δόλια για να εξυπηρετήσει άδηλους σκοπούς ή με αμέλεια, δεν την αναφέρει με λεπτομέρειες ή έστω δεν κάνει αναφορά στις πηγές του.

Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (δικαστικό όργανο του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, ΟΗΕ) έχει αναγνωρίσει ότι διαπράχθηκαν εγκλήματα πολέμου και γενοκτονία στη Βοσνία κατά των Βόσνιων και των Βοσνιο-Κροατών με τη συμμετοχή του τότε αποκαλούμενου Σερβικού Στρατού.

Ωστόσο, με δεδομένο ότι οι μάχες στη Σρεμπρένιτσα ήταν ανορθόδοξες καθώς υπήρχαν ένοπλες αντιμαχόμενες ομάδες άγνωστης διοίκησης αλλά και διείδυση ξένων ειδικών δυνάμεων πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τις εχθροπραξίες είναι αμφίβολο εάν οι αναφορές από τα πεδία των μαχών ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα στο σύνολο, στα γενικά ή στα ειδικά στοιχεία.

Έχουν βρεθεί ομαδικοί τάφοι, αλλά περισσότερα συγκεκριμένα στοιχεία δε δίνονται στη δημοσιότητα ενώ μέλη στρατιωτικών μονάδων που ήταν στην περιοχή και γνωρίζουν, κατά παράξενο τρόπο και αδιευκρίνιστο λόγο δεν καταθέτουν τις εμπειρίες τους.

Κατά συνέπεια ο όρος "σφαγή" δεν θα πρέπει να χρησιμοποιείται με ευκολία πόσο μάλλον να αποδίδεται σε συγκεκριμένες ένοπλες ομάδες.

Επίσης, καθώς σχετικά κείμενα του Τάκη Μίχα δημοσιεύονται επανειλημμένως και σε ξένη γλώσσα (κυρίως αγγλικά), αλλά επιπλέον καθώς είναι γνωστό τόσο στον ίδιο όσο και στην εφημερίδα που εργάζεται ότι το θέμα στο οποίο αναφέρεται προξενεί αντιδράσεις και σχόλια από αναγνώστες της εφημερίδας, αλλά και άλλους πολλούς που προσβάλλονται από τους αυθαίρετους αυτούς χαρακτηρισμούς και τις επικαλούμενες ανακρίβειες και γενικότητες θα έπρεπε ήδη να έχει αναφέρει τις πηγές του ή σε αντίθετη περίπτωση να ανασκευάσει ή έστω να αναφερθεί και στη διαφορετική άποψη.

Μια εμμονή στο συγκεκριμένο τρόπο γραφής στοιχειοθετεί το αδίκημα της δυσφήμισης όχι όμως της συκοφαντικής.


Συμπέρασμα:

Ανθρώπους σαν το Σταύρο Βιτάλη, τον Τάκη Μίχα αλλά και άλλους, στο μέτρο που επώνυμα υποστηρίζουν τις απόψεις τους, τους θεωρούμε κομμάτι της ενεργούς δημοκρατίας μας παρόλο που μπορεί να μη συμφωνούμε σε όλα μαζί τους.

Ακόμη και αν κάποιοι από αυτούς αστοχούν, εξυπηρετούν σκοπιμότητες ή ξεπερνούν ορισμένα όρια αυτό δεν πρέπει ούτε να ελέγχεται πόσο μάλλον να καυτηριάζεται με ευκολία από τη Δικαιοσύνη καθώς στη δημόσια σφαίρα δεν έχουν ρυθμιστική αρμοδιότητα τα δικαστήρια παρά μόνο ως προς τον έλεγχο της ελεύθερης πρόσβασης σε αυτή και της προστασίας του πρωτογενούς πυρήνα των ατομικών δικαιωμάτων (ζωή, σωματική ακεραιότητα, κλπ).

Η ομολογία ωστόσο ενεργούς παρουσίας του Σταύρου Βιτάλη στη γειτονική χώρα την περίοδο 1993-1996 ξεφεύγει από το δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης ή συμμετοχής στα κοινά και θα πρέπει να διερευνηθεί.

Τέλος, κάθε συντάκτης ενός άρθρου σε εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας δεν θα πρέπει μόνο να απευθύνεται σε σκεπτόμενους πολίτες αλλά οφείλει να είναι και ο ίδιος αυστηρά σκεπτόμενος.