Εικαστική συνάντηση στο Δήμο Κορυδαλλού

Το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Κορυδαλλού εγκαινίασε την Τετάρτη 20 Μαίου 2009 στις 8.00μμ. την έκθεση νέων καλλιτεχνών με τίτλο:

MEETINGPOINT / ΣΗΜΕΙΟ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ

Διάρκεια έκθεσης: 20 Μαίου-2 Ιουνίου 2009
Ώρες λειτουργίας: καθημερινά 6-9μμ εκτός Σαβ.& Κυρ.
Γρηγορίου Λαμπράκη & Καρυταίνης 4 (1ος όροφος) 181 20 Κορυδαλλός τηλ. 210 4963914


Καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην έκθεση:

Δημήτρης Αγαθόπουλος,

Γιώργος Ασημίδης,

Φανή Βλαντωνοπούλου,

Εριόν Κάπαι,

Κωνσταντίνος Κόντης,

Χάρης Ναζλίδης,

Νίκος Παπαδόπουλος,

Βάσω Σηφοστρατουδάκη,

Ελένη Φουντουλάκη

Επιμέλεια έκθεσης:

Γεωργία Δαμοπούλου
Καλλιτεχνική Διευθύντρια Εργαστηρίων Τέχνης Κορυδαλλού

MEETINGPOINT/ ΣΗΜΕΙΟ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ

(Το κείμενο που ακολουθεί από την πρόσκληση της εκδήλωσης)

ΜeetingPoint είναι ο διεθνής όρος για το γεωγραφικό σημείο συνάντησης σε δημόσιους χώρους, όπως σιδηροδρομικούς σταθμούς, αεροδρόμια, πάρκα, cafe, ή ακόμα το ασφαλές εκείνο σημείο συγκέντρωσης σε περίπτωση κινδύνου.

Είναι επίσης ο τόπος που συναντώνται σε τακτικό χρόνο άνθρωποι με ειδικά ενδιαφέροντα.

Αυτό το σημείο συνάντησης ήταν και το έναυσμα για την διοργάνωση αυτής της έκθεσης με τους 9 νέους καλλιτέχνες, που είχα την τύχη να τους γνωρίσω σ’ ένα χώρο, όπου οι άνθρωποι δημιουργούν, εκπαιδεύονται και συναντώνται για να μοιραστούμε όλοι μαζί το κοινό μας ενδιαφέρον για την τέχνη και τον στόχο τους να προετοιμαστούν για να συνεχίσουν τις σπουδές τους στις Σχολές Καλών Τεχνών.

Το αρχικό σημείο συνάντησης όλων και πολλών άλλων φυσικά είναι τα Εργαστήρια Τέχνης του Δήμου Κορυδαλλού.

Oι περισσότεροι από αυτούς συνέχισαν να συναντώνται, ως φοιτητές πλέον, προσπαθώντας να βρουν μέσω της εικαστικής γλώσσας, τρόπο να μιλήσουν για όλα εκείνα που τους απασχολούν, να περιπλανηθούν στον κόσμο της τέχνης και να «ρίξουν» το βλέμμα τους διαφορετικά πάνω στις σύγχρονες εξελίξεις του κόσμου και της δύσκολης καθημερινότητας.
Κάποιοι, με συνεχόμενο και αμέριστο ενδιαφέρον προσπαθούν να βρεθούν σ’ αυτό το νέο σημείο συνάντησης που είναι οι σχολές Καλών Τεχνών της χώρας μας, στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ιωάννινα, Φλώρινα.

Στην έκθεση αυτή, σκοπός μας είναι, να παρουσιάσουμε διαφορετικούς τρόπους εικαστικής έκφρασης και να δώσουμε χώρο στην πολυφωνία, στην έρευνα και στον πειραματισμό των νέων αυτών καλλιτεχνών, αφού όλα τα έργα είναι αποτέλεσμα της συγκεκριμένης χρονικής στιγμής των σπουδών τους.

Ο Δημήτρης Αγαθόπουλος μας παρουσιάζει ζωγραφικά έργα. Αυτή τη στιγμή, όπως λέει ο ίδιος, «ερευνά πως το αργό απαλό άγγιγμα ενεργοποιεί την περιοχή εκείνη του εγκεφάλου που σχετίζεται με τα συναισθήματα, την αγάπη και την ερωτική διέγερση».

Με την αναπαράσταση του ημιτελούς γλυπτού μου φέρνει στο νου τα «nonfinito» του Michelangelo και του Donatello, τα ημιτελή γλυπτά της Αναγέννησης, όχι τόσο ως προς την εικόνα, άλλωστε ο Αγαθόπουλος δεν απομακρύνεται από τις δύο διαστάσεις, όσο ως προς την διαδικασία τα εκκρεμότητας και της αναμονής.

Ο Γιώργος Ασημίδης επιχειρεί μέσα από την ζωγραφική πράξη την ανάδειξη της ποίησης και της εικαστικής αξίας που μπορεί να κρύβεται σε αντικείμενα καθημερινής χρήσης καθώς και μια ανατροπή της καθιερωμένης αντίληψης απέναντι στα προϊόντα της τεχνολογίας. Ένας νέος άντρας που ζει μόνος του ανακαλύπτει την «μνημειώδη» καθημερινότητα και την ανάγει σε τέχνη.

Η Φανή Βλαντωνοπούλου μέσα από μια σειρά αυτοπροσωπογραφιών με διαφορετικούς πλαστικούς τρόπους αναζητά την ταυτότητα, αλλά και το τυχαίο, την διαφορετική «πλευρά» του εαυτού και του άλλου.

Εξερευνά επίσης, με τρόπο πιο εννοιολογικό, ερωτήματα για την ανθρώπινη ύπαρξη, τη σχέση ζωής και θανάτου, τις αναπάντεχες επιλογές (;) του ανθρώπου, το τυχαίο και το μοιραίο.

Η Βλαντωνοπούλου με τον αργό, συνεπή και με αφοπλιστική αγωνία, ρυθμό της εξερευνά τις πτυχές της ανθρώπινης περιπέτειας, όπως αναλύουμε αργά και βασανιστικά τον εαυτό μας.

Ο Εριόν Κάπαι εμπνευσμένος από το έργο του Ilya Kabakov «Ο άνθρωπος που εκτοξεύθηκε από το δωμάτιό του στο διάστημα» επιχειρεί με τολμηρό τρόπο μέσα από την γλυπτική ηχητική εγκατάσταση μιας καθημερινής τουαλέτας -ενθύμιο από τα readymades του MarcelDuchamp- να εκτοξεύσει πνευματικά τον άνθρωπο στο διάστημα.

Μέσα από την καθημερινή ανάγκη και συνήθεια και από τις δυσκολίες της ζωής, αλλά από την βιωμένη έλλειψη προσωπικού χώρου για δημιουργική έκφραση, ο Κάπαι επιμένει ότι ο μόνος χώρος, όπου μπορεί να υπάρχει ελεύθερος, ανενόχλητος και ασφαλής είναι ο χώρος και ο χρόνος, όπου του διατίθεται, στην τουαλέτα.

Ο Κωνσταντίνος Κόντης, ο βενιαμίν της παρέας και με ιδιαίτερη αγάπη στην τέχνη του grafitti ερευνά μέσα από το υλικό του, το λάδι, και με αφορμή μια σειρά φωτογραφιών από χώρους που έχει επιλέξει, να αποδώσει την εικόνα σε «γενική ανάλυση».

Η έρευνά του, θυμίζει, αν και πρόωρη ακόμα, τον γερμανό καλλιτέχνη GerhardRichter, αλλά και τις επιρροές του από την φωτογραφική ψηφιακή τεχνολογία.

O Χάρης Ναζλίδης, με την ιδιαίτερη και σπάνια προσωπικότητά του, εραστής και δημιουργός grafitti, τυγχάνοντας τον θαυμασμό των ομότεχνών του, συμμετέχει στην έκθεση με τον σχεδιασμό της προώθησης της, δηλαδή με τον σχεδιασμό της πρόσκλησης και του εντύπου μας, βασισμένος στη σύγχρονη αισθητική και το design και παρουσιάζοντας με τα πιο μίνιμαλ στοιχεία τον πολυδιάστατο τρόπο σκέψης όλων των καλλιτεχνών που συμμετέχουν στην έκθεση.

Ο Νίκος Παπαδόπουλος πειραματικός καλλιτέχνης με τάσεις εφευρετικές, πράγμα που έρχεται από τις αρχικές του σπουδές και την εμπειρία ζωής, μας παρουσιάζει το ψηφιακό έργο «Σουλατσάρω». «Παίζοντας» ψηφιακά με την λέξη, καταφέρνει να την αναλύσει, να δείξει την κενότητα της πράξης και να την αναδείξει σε αναγκαιότητα, αλλά και σε συνήθεια, σε καθημερινότητα.

Τελικά, όλα μπορούν να συμβούν σε εκείνο το «μεσοδιάστημα» ανάμεσα στο συνειδητό και το ασυνείδητο, όπου υπάρχει χώρος να εξορυχτεί η έμπνευση, κάτι σαν τα συμβάντα του ήρωα του Ιταλοκαλβίνο, Μαρκοβάλντο.

Η Βάσω Σηφοστρατουδάκη κάνει το πείραμα να αξιοποιήσει τον υπάρχοντα χώρο, προκειμένου να μας «καλωσορίσει» στο «σαλόνι» της!

Επιχειρεί με τον τρόπο της να «διευθετήσει» το αληθινό, το φανταστικό, το ονειρικό, φτιάχνοντας μια νέα πραγματικότητα. Ζώντας μέσα στο κόσμο, την πραγματικότητα της επανάληψης και της σταθερότητας, συχνά συναντάμε πράγματα και γεγονότα που μοιάζουν φανταστικά, συχνά ακούμε:

«Κοίτα! Σαν ψέματα δεν είναι;».

Όχι, γιατί αυτό που βλέπουμε δεν είναι αληθινό ή δεν συμβαίνει τη στιγμή που το αντιλαμβανόμαστε, αλλά ίσως γιατί είναι κάτι καινούργιο σε μας ή δεν το έχουμε αντιληφθεί ξανά με τον ίδιο τρόπο.

Τι θα μπορούσαν να είναι αυτά;

Ένα γαλάζιο γιασεμί, ένα ωραίο φόρεμα σε μια γυναίκα, ένα παλιό ζευγάρι γυαλιά που κανείς δεν φοράει πια, αλλά διακοσμεί το σαλόνι μας.

Ένα παιχνίδι (;) με τις αναμνήσεις, τις υπάρχουσες ή τις κατασκευασμένες από τον δημιουργό για τον θεατή, ή καμιά φορά με αφορμή το έργο, αναδύωντας μια γνωστή μνήμη που μας ταράζει και που ο Freud την ονόμασε «ανοίκειο», εκείνο το ίδιο αντικείμενο που ενώ στην αρχή μπορεί να είναι προσιτό, άνετο, ήσυχο, ύστερα μπορεί να γίνει αγχωτικό, εφιαλτικό και ξένο.

Η Ελένη Φουντουλάκη με αφορμή ένα τετράγωνο χαρτί κατασκευάζει με τον ασιατικό παραδοσιακό τρόπο χάρτινα γλυπτά.

Συγκεκριμένες κινήσεις, καθαρότητα γραμμής και φόρμας. Αφαιρετικές μορφές που γίνονται ζώα και πουλιά.

Την απασχολεί ιδιαίτερα πως μια «ντελικάτη» μικροκατασκευή που ξεκίνησε πρώτα στην Κίνα για δώρα και αργότερα στην Ιαπωνία για να απασχολούνται τα παιδιά τις βροχερές μέρες μέσα στο σπίτι, θα μπορούσε να αλλάξει μέγεθος και αν θα γινόταν να διατηρήσει, σαν γλυπτό πια, τις έντονες πτυχώσεις και τσακίσεις του χαρτιού ή πόσο επιβλητικό θα είναι μέσα στο χώρο.

Ένα στοίχημα πολύ δύσκολο, αφού ολόκληρη η ασιατική κουλτούρα του χειροποίητου χαρτιού και της υψηλής τεχνικής του δεν ασχολήθηκε με το μεγάλο μέγεθος.

Η Φουντουλάκη, σαν γνήσιος απόγονος της δυτικής κουλτούρας και σαν άλλος Oldenburg, αλλάζοντας τις κλίμακες, πετυχαίνει μια νέο-pop εκδοχή του origami.

Ελπίζω αυτή η συνάντηση να είναι η αρχή μιας πορείας όλων και να ευτυχήσουν να συναντώνται καλλιτεχνικά και ανθρώπινα.

Βιογραφικά Καλλιτεχνών

Δημήτρης Αγαθόπουλος

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1976. Σπουδάζει στο 1ο έτος στη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Σπούδασε επίσης Οικονομία και Διοίκηση στο AthensMetropolitanCollege.Εργάζεται σαν λογιστής σε ιδιωτική επιχείρηση.

Γιώργος Ασημίδης

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977 . Έχει κάνει σπουδές πληροφορικής και σήμερα εργάζεται στο χώρο του τουρισμού. Με την ζωγραφική ασχολείται τα τελευταία 4 χρόνια με καθηγήτρια την Ήρα Σπαγαδώρου στα Εργαστήρια Τέχνης του Δήμου Κορυδαλλού.

Φανή Βλαντωνοπούλου

Γεννήθηκε το 1961 και μεγάλωσε στον Κορυδαλλό.Είναι Μαθηματικός, όμως η ζωγραφική την ενδιέφερε πάντα. Έτσι για πολλά χρόνια παρακολουθούσε μαθήματα ζωγραφικής στην ΕΡ.ΤΕ.ΚΟ με δάσκαλους τους Ε. Πολυχρονάτου, Β. Κατσιβελάκη, Ντ. Μπαλονά, Η. Σπαγαδώρου.Με παρότρυνση της Γ. Δαμοπούλου, το 2006 έδωσε εξετάσεις και εισήχθη στην Α.Σ.Κ.Τ. Σήμερα φοιτά στο Γ’ έτος , στο Α’ Εργαστήριο Ζωγραφικής με δάσκαλο τον Ζ .Αρβανίτη. Παράλληλα παρακολουθεί το Εργαστήριο Στοιχείων Γλυπτικής το Εργαστήριο Πολυμέσων.

Εριόν Κάπαι

Γεννήθηκε στα Τίρανα της Αλβανίας το 1987. Το 1997 μεταναστεύει με την οικογένειά του στην Ελλάδα λόγω του εμφυλίου πολέμου στη χώρα του. Την ίδια χρονιά παράλληλα με το σχολείο ξεκινάει τα μαθήματα ζωγραφικής στα Εργαστήρια Τέχνης Κορυδαλλού. Το 2007 εισήχθη στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και σήμερα σπουδάζει στο 2ο έτος του Δ’ Εργαστηρίου Ζωγραφικής με δασκάλους τον Πάνο Χαραλάμπους και τον Μιχάλη Μανουσάκη.

Κωνσταντίνος Κόντης

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1990. Ξεκίνησε από μικρός μαθήματα ζωγραφικής στα Εργαστήρια Τέχνης Κορυδαλλού. Είναι φοιτητής στην ΑΣΚΤ στο Α΄έτος με δασκάλους τον Μάριο Σπηλιόπουλο και Παντελή Χανδρή.

Χάρης Ναζλίδης

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Aμέσως μετά την αποφοίτηση του από το Λύκειο, σπούδασε Γραφιστική σε ιδιωτική σχολή. Από το 2005 ξεκίνησε να εργάζεται και επαγγελματικά πλέον με το design, ενώ πλέον ασχολείται περιστασιακά ως freelancer.

Νίκος Παπαδόπουλος

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1967. Το 1991 αποκτά τον τίτλο του εκπαιδευτικού τεχνολόγου ηλεκτρολόγου μηχανικού. Το 1992 έχει την πρώτη του επαφή με την φωτογραφία και συμμετείχε σε δυο ομάδες. Το 2007 εισήχθη στο προπτυχιακό της ΑΣΚΤ στον τομέα γλυπτικής με κατατακτήριες εξετάσεις όπου και φοίτησε για ένα έτος. Το 2008-2009 φοιτά στην ΑΣΚΤ στο Β’ εργαστήριο Γλυπτικής. Έχει λάβει μέρος σε εκθέσεις φωτογραφίας, το 2003 της ομάδας δήμου Αθήνας και το 2004 της πανεπιστημιακής λέσχης. Εργάστηκε σε χώρους όπως το buckstagestudio όπου έκανε φωτισμό σε συναυλίες, αλλά και στη Μέση εκπαίδευση, καθώς και στο Μουσείο Μπενάκη ως δημιουργός Βίντεο παρουσίασης

Βάσω Σηφοστρατουδάκη

Τελείωσε το τμήμα γραφιστικής στη Σχολή Βακαλό με ειδικότητα την οπτική επικοινωνία/διαφήμιση, Bachelor of Arts honours in design -Graphic Design- 2000, από το Βρετανικό πανεπιστήμιο του DERBY. Από το 2002-2006 εργάστηκε ως υπεύθυνη ειδικών εκδόσεων για την Kormos Expo Management. Από το 2006- 2008 ως Art Director /Υπεύθυνη παραγωγής για την Shape Communication. Από το 1997 διοργανώνει δημιουργικά εργαστήρια για παιδιά και εφήβους επαγγελματικά και εθελοντικά. Το 2002 παρακολούθησε το σεμινάριο για εικαστικής διαπαιδαγώγηση για παιδιά Δημοτικού στο Μουσείο Παιδικής Τέχνης και το 2007 το σεμινάριο στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού για Art Therapy. Το 2001 παρακολούθησε το τρίμηνο σεμινάριο της CEF για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιώνστην Ελβετία.Σήμερα είναι φοιτήτρια στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα στο 2ο Έτος και φοιτά στο Η’ εργαστήριο Ζωγραφικής με δάσκαλο τον Τάσο Χριστάκη

Ελένη Φουντουλάκη

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1982. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στη Φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και σήμερα φοιτά στο 2ο έτος της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών Αθήνας με δασκάλους τον Μάριο Σπηλιόπουλο και τον Παντελή Χανδρή. Ανέλαβε το πολιτιστικό τμήμα της κατασκήνωσης Golden Horse και Kinderland για 2 περιόδους. Έχει συμμετάσχει σε εικαστικές δράσεις και έχει διδάξει σχέδιο στο 2ο δημόσιο ΙΕΚ του Πειραιά. Διδάσκει στα ΚΔΑΠ και στα Εργαστήρια Τέχνης Κορυδαλλού, όπου και υπήρξε σπουδάστρια για πολλά χρόνια.