Ελπίδες με το μέτρο

Η ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ

Μετά την ένταξη της Ελλάδας στην οικονομική ζώνη του ευρώ η πολιτική εξουσία έχασε το προνόμιο εφαρμογής νομισματικής πολιτικής.

Δεν είναι δυνατό πλέον να υπάρξει διολίσθηση ή ακόμη και υποτίμηση του εθνικού νομίσματος (της δραχμής) για την αντιμετώπιση των ελλειμμάτων του κρατικού προϋπολογισμού με την έκδοση νέου χρήματος.

Στο παρελθόν, όταν οι κρατικοί φορείς δεν έβρισκαν τίποτα άλλο στα συρτάρια του Δημόσιου Ταμείου εκτός από το καμινέτο και τα σύνεργα του καφέ του ταμία απευθύνονταν στο Εθνικό Τυπογραφείο του Χολαργού και ζητούσαν εσπευσμένα την εκτύπωση μερικών δισεκατομμυρίων δραχμών σε δεκαχίλιαρα που λόγω ίσως της βιασύνης και της γενικότερης κατάντιας της χώρας μας τα τελευταία χρόνια έβγαιναν κακοτυπωμένα και κακοκομμένα έτσι ώστε αν και γνήσια να ορκίζεται κάποιος ότι ήταν πλαστά.

Περί ουσιαστικής απάτης πάντως επρόκειτο έτσι κι αλλιώς καθώς με κάθε τσάφ της εκτυπωτικής μηχανής τσουφ έκανε και η αξία της δραχμής προς τα κάτω.

Έτσι κάθε δεκαχίλιαρο την επομένη στην αγορά είχε αξία 9.999 δραχμές και αργότερα 9.998 δραχμές μέχρι να ανακαλυφθεί η απάτη και οι παραγωγικοί φορείς να ζητούν ή να επιβάλλουν με τους νόμους της αγοράς αύξηση των τιμών στα αγαθά, προϊόντα και υπηρεσίες και οι εργαζόμενοι να απαιτούν αυξήσεις στις αποδοχές τους.

Τις πραγματικές αποδοχές.

Διότι είχε γίνει γνωστό πλέον ότι άλλο πράγμα είναι η ονομαστική αξία και άλλο πράγμα η πραγματική ιδίως με ρυθμούς πληθωρισμού δεκάδων ποσοστιαίων μονάδων.

Το πόσο μεγάλη ήταν η κοροϊδία των παρακρατικών αρχών τόσα χρόνια φάνηκε λίγο πριν το 2002 όταν με την προοπτική της ένταξής μας στην Ευρωζώνη περιορίστηκε το "εκτυπωτικό" προνόμιο των πολιτικών και η δραχμή σχεδόν κόντευε να ξεπεράσει σε αξία το... δολάριο.

Παράλληλα όμως τα κρατικά ελλείμματα διογκώνονταν και το δημόσιο χρέος χτύπαγε κόκκινο καθώς το κράτος είχε μπει υποχρεωτικά στη λογική της ανάληψης και έκδοσης χρέους μέσω κρατικών ομολόγων για να πληρώσει τις υποχρεώσεις του.

Δεν είχε μπει όμως στη λογική του νοικοκυρέματος.

Το αντίθετο μάλιστα.

Ο άλλος, δημοσιονομικός αυτή τη φορά πόλος στήριξης της παρακρατικής μηχανής μέσω της βοήθειας από την Ευρωπαϊκή Ένωση συνεχιζόταν (είχε ξεκινήσει με τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα) και πακτωλός δισεκατομμυρίων ευρώ σε πακέτα (Ντελόρ, δεύτερο, τρίτο, κλπ) έφθανε από τις Βρυξέλλες και με μια ταπεινή συμμετοχή αρχικά 25 και μετά 20% της χώρας μας μοιράζονταν σύμφωνα με τις ορέξεις της εκάστοτε κομματικής εξουσίας υποτίθεται για έργα αλλά στην πραγματικότητα για να συντηρήσει το δημοκρατικό σύστημα της πολιτικής δικτατορίας στο οποίο πολύ έχουμε εθιστεί εμείς οι Έλληνες.

Παρουσιάστηκαν όμως και σε αυτό το πεδίο προβλήματα.

Η διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η ένταξη στο Ευρωπαϊκό Οικονομικό Σύστημα νέων φτωχότερων κρατών έριξε το μέσο όρο σε σχέση με το κατά κεφαλήν εισόδημα των κατοίκων της μέχρι τότε Ευρώπης και έφερε την Ελλάδα πιο ψηλά στη λίστα των οικονομικά ισχυρών έτσι ώστε να συγκαταλλέγεται στις πλούσιες χώρες και σαν αποτέλεσμα να πρέπει να συνδράμει και εκείνη στο κοινό Ευρωπαϊκό Ταμείο Συνοχής.

Από εκεί δηλαδή που η χώρα μας εισέπραττε τώρα πρέπει να πληρώνει.

Οι εισροές που θα μπορούσαν να υπάρξουν από τα στοχευμένα Περιφερειακά Προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μπορούν να απορροφηθούν καθώς ο Δημόσιος Τομέας δεν διαφέρει πολύ από το παραδοσιακό Ελληνικό Καφενείο.

Φανταστείτε ό,τι χειρότερο μπορείτε από άποψη ανοργανωσιάς, ανικανότητας, προχειρότητας και αναβλητικότητας και πάλι λάθος κάνετε.

Η πραγματικότητα είναι ακόμη χειρότερη. Πολύ χειρότερη.

Είναι χαρακτηριστικό ότι καθώς οι δικαιούχοι φορείς των Ευρωπαϊκών Ενισχύσεων δεν μπορούν ή δεν ενδιαφέρονται να υποβάλλουν αυτοβούλως σχεδόν ούτε μια πρόταση για συμμετοχή στα Ευρωπαϊκά Προγράμματα έχουν συσταθεί κεντρικοί διοικητικοί και οργανωτικοί σχηματισμοί που συντάσσουν τα έγγραφα μαζικά για τις νομαρχίες, τους δήμους και λοιπούς παρακρατικούς οργανισμούς τα στέλνουν στις αρμόδιες διευθύνσεις και εκείνες τα προσαρμόζουν βάζοντας τις περισσότερες φορές σχεδόν απλά το όνομά τους στην πρώτη σελίδα.

Τοπικά βέβαια οι κομματικοί "πουλάνε" το όλο εγχείρημα ως πολιτικό έργο της θητείας τους.

Ακόμη όμως και αυτό το πολύ απλό οι περισσότεροι δεν μπορούν να το κάνουν χωρίς καθυστέρηση καθώς, δεν είναι βέβαια καθυστερημένοι, αλλά πρέπει να κλείσει με τον καλύτερο τρόπο ο κύκλος των διευθετήσεων και ο χορός του χρήματος.

Όταν ορισμένα έργα κυριολεκτικά "εκτελούνται" πραγματική κωμωδία παίζεται καθημερινά σε ορισμένες διευθύνσεις του Δημοσίου όπου κάποιες υπάλληλοι έχουν διακοσμήσει τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές με σεμέν καθώς ήρθαν ουρανοκατέβατοι στο γραφείο τους χωρίς να γνωρίζουν να τους χρησιμοποιούν.

Με τα μάτια μας έχουμε δει να ανοίγει το συρταράκι του CD του υπολογιστή και να τοποθετείται στο άνοιγμα που υπάρχει χάρτινο ποτήρι καφέ καθώς ο υποτιθέμενος χρήστης θεωρούσε ότι αυτή είναι η σκοπιμότητα του εξαρτήματος.

Σε άλλες υπηρεσίες κάθε εργολάβος που αναλάμβανε έργο πληροφορικής περνούσε και τα δικά του καλώδια δικτύου γιατί αυτό προέβλεπε η σύμβαση. Πηγαίνετε στη Νομαρχία Πειραιά του Γιάννη Μίχα να τα δείτε.

Φανταστείτε για παράδειγμα στο σπίτι σας να έχετε τρεις διακόπτες φωτισμού και τρεις πρίζες η μια δίπλα στην άλλη για την ίδια ακριβώς δουλειά.

Υπήρχε ποτέ περίπτωση να γλιτώσετε το ψυχιατρείο;

Ειδικά για τους Ευρωπαίους που διαβάζουν και δεν έχουν πειστεί ακόμη για το Hellenic Chaos (όπως λέμε Greek Statistics) τους πληροφορούμε, έτσι για παράδειγμα, το εξής:

Στην Εθνική Οδό Αθηνών Κορίνθου δημιουργήθηκαν οι σήραγγες της Κακιάς Σκάλας χρονικά λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Ο ανάδοχος κατά τη διάρκεια του έργου κατασκευής μιας εξ' αυτών διαπίστωσε ότι κάτι τέτοιο, η σήραγγα δηλαδή, δεν ήταν απαραίτητη. Έτσι προχώρησε σε διάνοιξη του δρόμου αφαιρώντας όλο τον όγκο πέτρας που αποτελούσε το τελευταίο τμήμα μιας πλαγιάς του βουνού.

Καθώς όμως θα πληρωνόταν για σήραγγα καλούπωσε και τσιμέντωσε τη στοά - σκελετό της σήραγγας και στη συνέχεια επανέφερε την πλαγιά του βουνού στην αρχική της μορφή.

Η μια δηλαδή σήραγγα στην Κακιά Σκάλα κατασκευάστηκε τεχνητά μόνο και μόνο καθώς κάτι τέτοιο προέβλεπε η σχετική προκήρυξη και η αντίστοιχη σύμβαση.

Κάθε φορά λοιπόν που περνούν οι Ευρωπαίοι από το συγκεκριμένο σημείο ας μάθουν να κάνουν το σταυρό τους αλά Ελληνικά.

ΜΕΡΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Άρα για τη συντήρηση του κομματικού κράτους:

1. Έκδοση νέου χρήματος. Γιοκ.

2. Εισροές από Ευρωπαϊκή Ένωση. Γιοκ.

Πώς λοιπόν θα συντηρηθεί το σπάταλο και συνεχώς ελλειμματικότερο και παλαβό σύμφωνα με τα παραπάνω κομματικό κράτος καθώς στερεύουν όλο και περισσότερο οι πηγές χρηματοδότησής του;

Μην κάνετε το λάθος να πιστέψετε ότι αυτοί που δωροδοκούν, συντηρούν το διεφθαρμένο κράτος. Στην ουσία αυτοί οι ίδιοι συντηρούνται εξίσου από αυτό καθώς τα δώρα προς τους κομματικούς και διοικητικούς φορείς δεν είναι παρά μέρος των εισπράξεων από το προϊόν της διαφθοράς. Πρόκειται για μαύρη συναλλαγή στην πλάτη των πολλών που οι περισσότεροι έχουν μάθει να ανέχονται και να ελπίζουν ότι ίσως θα έρθει και η δική τους σειρά για να εξυπηρετηθούν κάποια στιγμή στο μέλλον.

Κάτω από αυτή τη λογική και ο ιδιωτικός τομέας είτε έπρεπε να οδηγηθεί στην ασφυξία είτε στην παρανομία. Τα πλαστά και εικονικά τιμολόγια για τις μεγάλες επιχειρήσεις και η κλοπή του ΦΠΑ για τις μικρές αποτελούν προϋπόθεση ύπαρξης και επιβίωσης. Αν επιπλέον επιθυμείς να προοδεύσεις η συναλλαγή με το Δημόσιο ή το λαθρεμπόριο αποτελούν τη μόνη ορθολογική επιλογή.

Αναγκαστικά λοιπόν, σύμφωνα με τη δική τους λογική και εμπειρία, λόγω των αυξανόμενων αναγκών συντήρησης και αναπαραγωγής του πολιτικού συστήματος αλλά και λόγω των υποχρεώσεων από το ευρώ οι κυβερνητικοί κατέφευγαν σε όλο και περισσότερο δανεισμό κυρίως με την έκδοση ομολόγων.

Επιπρόσθετα όμως προσέφυγαν σε ρευστοποίηση δημόσιων περιουσιακών στοιχείων, σε αύξηση των τιμολογίων των ΔΕΚΟ και σε όλο και βαρύτερα φοροεισπρακτικά μέτρα αλλά και σε περίεργες μορφές ρουσφετιού χωρίς άμεσο κόστος όπως τα STAGE, οι αναγκαστικές προσλήψεις ημετέρων σε μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες, παραδικαστικά κυκλώματα, νομοθετικές ρυθμίσεις, σκάνδαλα, κλπ.

Από την άλλη μεριά, οι διοικήσεις αναλάμβαναν χρέη για σκοπούς που δεν μπορούσαν να σταθούν παρά σε μυαλό επαρχιώτη πολιτευτή που επιθυμούσε να κάνει την Κοζάνη, Λωζάνη.

Εκτός δηλαδή από αποφάσεις που είχαν κινητήρια δύναμη τη μίζα και τη διαφθορά υπήρχαν και άλλες που πήγαζαν από έμμονες ιδέες και ανικανότητα που τελικά μόνο βάρη κληρονομούσαν στους επόμενους.

Οι παρακρατικοί, όλες αυτές τις γενιές, συντήρησαν στην πιο ακραία της μορφή τη διαδικασία απαραίτητης διαμεσολάβησής τους έτσι ώστε να μην μπορεί ο μέσος πολίτης να απολαμβάνει αυτό που τις περισσότερες φορές δικαιούται.

Άρχισαν όμως να κινούνται τις τελευταίες δεκαετίες όλο και περισσότερο ευρύτερα και συνθετότερα στα όρια του νόμου και της αυθαιρεσίας και για να μην υπάρξουν αντιδράσεις από κόμματα εξουσίας αλλά και τη Δικαιοσύνη δημιουργήθηκε ένα ιδιόμορφο σύστημα βολέματος, τακτοποιήσεων και νομιμοποιήσεων με τη βούλα ακόμη και της νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας αλλά και της αυτοδιοίκησης, αυτόνομων φορέων όπως τα Πανεπιστήμια, των (μη) Ανεξάρτητων Αρχών και άλλων οργανισμών και οργάνων πιθανώς αντίθετων χρωματικών αποχρώσεων έτσι ώστε όλοι οι κομματικοί δεξιοί, κεντρώοι και αριστεροί να ωφελούνται ή να προσδοκούν από τη διαφθορά και την αυθαιρεσία με βέβαιη ασφαλώς την ατιμωρησία.

Στην Ελλάδα παραδοσιακά εξάλλου η παρανομία εκλαμβάνει πανηγυρικό χαρακτήρα και αναγγέλλεται ακόμη και δημόσια.

Νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων, περαιώσεις εκκρεμών φορολογικών και ασφαλιστικών υποθέσεων, αγροτικές ενισχύσεις δήθεν για καταστροφές, κλπ, αλλά και κλείσιμο των δρόμων, των σχολείων και ... της Βουλής.

Η κατάσταση όμως του παρακρατισμού της πολιτικής δικτατορίας έχει ξεφύγει πλέον σήμερα εντελώς από κάθε όριο έτσι ώστε όποιος έχει και την παραμικρή εξουσία είτε κλητήρας είτε δήμαρχος την ασκεί και τη δοκιμάζει όπως επιθυμεί αφού ούτε εποπτεία ούτε τιμωρία μπορεί να υπάρξει καθώς οι περισσότεροι με δικαίωμα υπογραφής έχουν λερωμένη τη φωλιά τους και είναι γνωστό άλλωστε ότι κόρακας κοράκου μάτι (δε συμφέρει να) βγάζει.

Μόνο όσοι τολμούν να καταγγέλλουν και να αποκαλύπτουν το χάρτινο υπόβαθρο της Δημοκρατίας μας με μεθόδους νόμιμες ή ακόμη και παράνομες βαφτίζονται αντιεξουσιαστές, τρομοκράτες, ακροδεξιοί ή κομμουνιστές και διώκονται όπως όπως.

Ως ξένο σώμα δηλαδή του κορμού της κοινωνίας μας, απόκληροι και γραφικοί επαναστάτες.

Κάποιοι επαναστάτες ωστόσο παίρνουν τα όπλα και αντιμετωπίζονται κατά συνέπεια ως κοινοί εγκληματίες. Στη συνείδηση του απλού πολίτη όμως πιθανώς να αρχίσουν να νομιμοποιούνται.

Υπολογίζοντας το πραγματικό κόστος σε ευρώ των πράξεων των συμπολιτών μας καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι πολύ περισσότερο έβλαψαν όσοι για παράδειγμα τζόγαραν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων στα τοξικά ομόλογα και το Χρηματιστήριο παρά ίσως ακόμη και αυτός ο Σάββας Ξηρός.

Ποιός όμως φανταζόταν ότι θα έφταναν οι παρακρατικοί να μαγειρεύουν και τα στοιχεία που έστελναν στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή;

Εντάξει, τα λόγια και τα έγγραφα του Ελληνικού δημοσίου έχουν τόση αξία όση το πληθωριστικό δεκαχίλιαρο και οι πλαστοί τίτλοι σπουδών χιλιάδων υπαλλήλων και λειτουργών που υπηρετούν νόμιμα στη Ελληνική Δημόσια Διοίκηση.

Η απάτη και η πλαστογραφία είναι το αγαπημένο σπορ που μαθαίνεις με το που πρωτομπαίνεις στην κρατική μηχανή.

Οι κουτόφραγκοι αυτό το ήξεραν ή εν πάση περιπτώσει το υποψιάζονταν. Πολλή σημασία δεν έδιναν βέβαια καθώς λίγο επηρέαζε τις Βρυξέλλες το τι γίνεται στην Ελλάδα που για την Ευρώπη δεν είναι τίποτε άλλο από παραθεριστικός προορισμός, θαλάσσιος και εναέριος διάδρομος και προειδοποιητικό ανάχωμα ενδεχόμενων κινδύνων για την ασφάλεια και σταθερότητα.

Όταν όμως λόγω της χρηματοπιστωτικής αβεβαιότητας και της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης πήραν οι Ευρωπαίοι μέτρα ελέγχου της ρευστότητας του τραπεζικού συστήματος, μέτρα που αφορούσαν και την Ελλάδα ιδιαίτερα λόγω της συμμετοχής μας στην Ευρωζώνη, κλονίστηκε ένα σημαντικό φρούριο στήριξης της πολιτικής μας αδιαφάνειας και διαφθοράς και φανερώθηκε ο πραγματικός κίνδυνος να κλονιστεί η παγκόσμια εμπιστοσύνη στο Ευρωπαϊκό νόμισμα εξαιτίας μιας ιογενούς μορφής δυσπιστίας και ανασφάλειας.

Στην Ελλάδα επίσης ράγισε, χωρίς ακόμη να φαίνεται, ο σημαντικότερος ίσως κρίκος της αλυσίδας στήριξης του πολιτικού συστήματος που είναι η διαπλοκή κράτους και τραπεζών.


ΤΕΛΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Άρα η αναθεώρηση των στοιχείων που αφορούν το έλλειμμα και το χρέος δεν έγινε οικειοθελώς επειδή αποφάσισαν ξαφνικά οι πολιτικοί να μετανοήσουν και να μας πουν την αλήθεια αλλά διότι τα όλο και πιο αναλυτικά στοιχεία που ζητούνται από την Τράπεζα της Ελλάδος, που διασταυρώνονται με στοιχεία που ζητούνται κατευθείαν από τα υπουργεία, δεν μπορούν να δικαιολογήσουν περαιτέρω τα ψέματα ούτε του Ελληνικού Κράτους ούτε και των τραπεζών.

Τον επόμενο χρόνο λοιπόν θα έχουμε και την αποκάλυψη και αποδοχή της απάτης όσον αφορά την πραγματική παρούσα θέση και οικονομική κατάσταση των μεγαλύτερων παραδοσιακών Ελληνικών τραπεζών με αριθμούς που αν δημοσιοποιηθούν πλήρως θα πάρουν διαστάσεις τσουνάμι.

Σχετικά με τις κινήσεις του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου για τα λεγόμενα σκληρά μέτρα και τις συναντήσεις για την καταπολέμηση της διαφθοράς αυτά δεν έχουν κανένα άλλο σκοπό από το να κερδιθεί χρόνος και ανοχή ειδικά των ξένων ώστε έτσι να καλυφθούν οι μαύρες τρύπες με περισσότερο δανεισμό και με ελπίδα όπως στο μεταξύ αναστραφεί η παγκόσμια οικονομική κατάσταση προς το θετικότερο.


* Φωτογραφία Financial Times (11.12.2009)