Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

Οι NY Times βάζουν λόγια




Το γύρο του κόσμου κάνει το άρθρο των New York Times που υπογράφουν οι δημοσιογράφοι Louise Story, Landon Thomas και Nelson Schwartz το οποίο αναφέρεται στο ρόλο των αμερικανικών τραπεζών επενδύσεων στη μεταμφίεση ενός διογκούμενου δημόσιου ελλείμματος στην Ελλάδα.

Όπως παρατηρεί ένας αναλυτής, ο Edward Hugh, δεν πρόκειται ουσιαστικά για είδηση αφού τόσο οι Financial Times (φωτογραφία επάνω) όσο και το Γερμανικό Der Spiegel έχουν ήδη αναφερθεί επανειλημμένως σε αυτό το αδιαμφισβήτητο πλέον γεγονός.

Ο ίδιος άλλωστε ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου σε επιστολή που έστειλε στα μέσα Ιανουαρίου στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή ουσιαστικά παραδέχεται ότι με χρήση εξελιγμένων χρηματοοικονομικών εργαλείων έχουν χειραγωγηθεί τα μεγέθη που αφορούν το έλλειμμα αλλά και το δημόσιο χρέος με αποτέλεσμα αυτά να είναι παραπλανητικά ως προς την κατάσταση της Ελληνικής οικονομίας.

Επίσης, σε πρόσφατη τηλεοπτική εκπομπή στο κανάλι 10, ο πρώην υφυπουργός οικονομικών Πέτρος Δούκας, διδάκτωρ του πανεπιστημίου New York University αλλά και γενικός διευθυντής της Citibank στην Ελλάδα για κάποια χρόνια πριν πολιτευτεί, ανέλυσε ξεκάθαρα το πραγματικό Ελληνικό χρέος περίπου ως εξής:

300 δισεκατομμύρια το συνολικό έλλειμμα της κεντρικής διοίκησης, άλλα τόσα το συνολικό έλλειμμα των ασφαλιστικών ταμείων και άλλα τόσα περίπου αυτά που χρωστούν οι Έλληνες στις Ελληνικές τράπεζες. Πλησιάζουμε δηλαδή το 1 τρισεκατομμύριο ευρώ σε μια τεράστια απίστευτη μαύρη τρύπα.

Πρόκειται δηλαδή για ένα χρηματοοικονομικό ανάχωμα που ξεπερνώντας τις αντοχές του οικονομικού συστήματος είναι έτοιμο να σπάσει με κατάρρευση πρώτα των πιο αδύναμων κρίκων. Στη συνέχεια, με κλονισμό της σταθερότητας όλων των άλλων οικονομικών υποσυστημάτων κανείς δεν γνωρίζει πλέον ποια θα είναι η τελική κατάληξη της Ελληνικής οικονομίας. Αλλά όχι μόνο.

Αυτό δηλαδή που διαφέρει στην τοποθέτηση των New York Times είναι η δήλωση ότι:

"Τα εργαλεία που αναπτύχθηκαν από την Goldman Sachs, την JPMorgan Chase και μια ευρεία ομάδα άλλων τραπεζών έδωσαν τη δυνατότητα στους πολιτικούς να μεταμφιέζουν τον πρόσθετο δανεισμό στην Ελλάδα, στην Ιταλία και πιθανόν αλλού".

Το πρόβλημα άρα διευρύνεται και παίρνει διαστάσεις όχι μόνο Ελληνικής παθογένειας αλλά αδυναμίας λειτουργίας των εποπτικών αρχών και φορέων σε επίπεδο τουλάχιστον ευρωζώνης όπως πολύ σωστά τοποθετήθηκε κάπως ανάλογα και ο Έλληνας πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου.

Οι τακτικές απόκρυψης των στοιχείων και δανειακής επέκτασης που χρησιμοποιούσαν οι πολιτικοί είναι παρόμοιες σε όλες τις χώρες της Μεσογείου και είναι φανερό ότι οι λομπίστες τραπεζίτες της Αμερικής απευθύνθηκαν, αφού είχαν μελετήσει τις αδυναμίες του Ευρωσυστήματος, προτείνοντας οι ίδιοι τις μεθόδους νόμιμης παραπλάνησης, εκεί που λόγω διαφθοράς αλλά και ιστορικών συγκυριών το έδαφος ήταν πιο γόνιμο για να ευδοκιμήσουν τέτοιες συμφωνίες.

Στην ουσία δεν πρόκειται για κάτι ιδιαίτερα εφευρετικό. Τα εργαλεία αυτά είναι μάλιστα πολύ χρήσιμα όταν υπάρχει υπεύθυνη διαχείριση και πραγματική δυνατότητα ανάληψης κινδύνου βασισμένη στην πραγματική παραγωγική οικονομία και όχι σε φούσκες.

Δεν είναι κάτι άλλο από συμβόλαια Leasing ή Factoring που οι ίδιες οι αμερικανικές τράπεζες συνέτασσαν, στη συνέχεια τα τιτλοποιούσαν εξασφαλίζοντας χρηματοδότηση και στο τέλος τα ξεφορτώνονταν πουλώντας τα συνήθως στην Εθνική Τράπεζα με τεράστια κέρδη για αυτές αλλά χωρίς αμφιβολία και για όλους τους μεσάζοντες του πολιτικού και επιχειρηματικού κατεστημένου.

Άλλες φορές μεσολάβησαν με πιο σύνθετα προϊόντα που αφορούσαν τις ανταλλαγές δημόσιου χρέους σε ξένο νόμισμα (Interest Rate Swaps). Τα δυσανάλογα βάρη που επιβαρύνεται το Ελληνικό δημόσιο από μια κακή νομισματική εξέλιξη για τη χώρα μας δεν εμφανίζονται σήμερα αλλά θα γίνουν ορατά στο μέλλον όταν τα προϊόντα αυτά θα ωριμάζουν. Ούτε τα συμβόλαια αυτά φαίνονται στον προϋπολογισμό.

Για παράδειγμα, ένα παρόμοιο συμβόλαιο 30 ετών που αρχικά υπογράφηκε από την Goldman Sachs με το Ελληνικό δημόσιο αξίας 5,5 δισεκατομμυρίων ευρώ βρίσκεται στα χέρια της Εθνικής Τράπεζας χωρίς να εμφανίζεται ως δημόσιο χρέος.

Σε κάθε περίπτωση τα κόστη θα τα πληρώσουν οι Έλληνες πολίτες καθώς οι τράπεζες αυτές έχουν βρει τον τρόπο τους να ξεφορτώνονται τα συμβόλαια που υπογράφουν πουλώντας τα στο Ελληνικό τραπεζικό σύστημα.

Δύο άλλα θέματα που θα πρέπει να διευκρινιστούν είναι πώς επηρεάζουν την πραγματική κατάσταση της Ελληνικής οικονομίας οι μαγειρεμένες επίσης συμβάσεις που αφορούν τις στρατιωτικές προμήθειες.

Εκεί υπήρχε ένα μεγάλο κενό μέχρι τις 9 Μαρτίου 2006 όταν η Eurostat πήρε την απόφαση να θεωρούνται τα σύνθετα συμβόλαια στρατιωτικών προμηθειών ως συμβάσεις χρηματοοικονομικές και όχι απλώς παραχώρησης χρήσης εντάσσοντας στο δημόσιο έλλειμμα και χρέος τα αντίστοιχα ποσά.

Ωστόσο, υφίσταται ακόμη το πολύ μεγάλο παράθυρο τα ποσά αυτά να λογιστικοποιούνται κατά την παραλαβή του υλικού κάτι που κάνει τις πονηρές κυβερνήσεις της Μεσογείου να "δοκιμάζουν" έναντι αμοιβής αυτό το στρατιωτικό υλικό επ' αόριστο.

Αν υπάρχει λοιπόν η κακή θέληση υπάρχει και ο κακός τρόπος.

Ειδικά για την Ελλάδα, αναμένεται ακόμη τα επόμενα χρόνια να εκπέσουν ένα πλήθος από εγγυήσεις του δημοσίου προς διάφορους φορείς για παροχή πιστώσεων.

Πρόκειται για ένα άλλο μεγάλο κόλπο παραπλάνησης αφού ενθαρρυνόταν ο ευρύτερος δημόσιος τομέας να συνάπτει δάνεια απευθείας με τις τράπεζες με υψηλά μάλιστα επιτόκια χωρίς να εμφανίζεται η κεντρική διοίκηση ως δανειζόμενος παρά μόνο όταν θα ερχόταν αυτή η ημέρα της πληρωμής και αναγκαστικά πλέον το Ελληνικό δημόσιο θα έπρεπε να αναλάβει τα χρέη με πίστωση των αντίστοιχων ποσών στον κρατικό προϋπολογισμό.

Υπολογίζεται ότι αυτό το ποσό φτάνει περίπου στα 26,2 δισεκατομμύρια ευρώ με πρωταθλητή τον ΟΣΕ που επιβαρύνει με 40% το μέγεθος αυτό.

Και αυτά τα λεφτά δεν μπορεί να καταλάβει ο μέσος πολίτης που δαπανήθηκαν.

Όπως το θέτει ο Edward Hugh, αυτά τα εργαλεία εξασφάλισης που πολύ λίγο καταλάβαιναν οι πολιτικοί ενώ οι ίδιοι οι πολίτες αγνοούσαν την ύπαρξή τους μπορεί να μετατραπούν λίγο ως πολύ σε μια τεράστια πυραμίδα (Pongi Scheme).

Τα πολυδιαφημισμένα ΣΔΙΤ, Συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα (Public - Private Partnerships) αλλά και οι λιγότερο γνωστές στη χώρα μας Ιδιωτικές Χρηματοδοτικές Πρωτοβουλίες (Private Finance Initiatives - PFI) είναι τα νέα εργαλεία χρηματοδότησης που προωθούν με ισχυρό λόμπιν τα τραπεζικά συμφέροντα των αμερικανικών τραπεζών κατευθείαν στα κέντρα των αποφάσεων στις Βρυξέλλες.

Δεν πρόκειται για κάτι άλλο από την ίδια κλασική συνταγή που δεν είναι άλλη από εκείνη που χρησιμοποιήθηκε και στην λεγόμενη "Ιδιωτικοποίηση" που μας διαφήμιζαν τα προηγούμενα χρόνια ως σωτηρία.

Η πορεία είναι η γνωστή:

Συμβόλαια -> Τιτλοποίηση -> Χρηματοδότηση -> Ξεφόρτωμα

(με τη βοήθεια λαδιού για τους πολιτικούς και με τεράστια κέρδη για τις επενδυτικές τράπεζες).

θα είναι ευτύχημα όταν τα επόμενα χρόνια μιλάμε για κατάρρευση μόνο του ευρώ και όχι αμφισβήτηση της ίδιας της Ευρωπαϊκής ιδέας.

Οι πολιτικές παρεμβάσεις δεν φέρνουν αποτέλεσμα και οι ηγέτες του δυτικού κόσμου δεν έχουν ολοκληρώσει ακόμη το σχέδιο που θα καλεί την Κίνα να ανοίξει τις αγορές της πετώντας το μπαλάκι και τις ευθύνες για τη διεθνή οικονομική κρίση στη νέα υπερδύναμη.

Είδαμε τοίχο με τη βοήθεια της Γουώλ




Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο των New York Times αναρτήθηκε μεταφρασμένο στα Ελληνικά από το μπλόγκ του Γιάννη Παπαϊωάννου. (Πολύ πετυχημένη η επιλογή του Γιάννη).

Όλο το άρθρο όπως αναρτήθηκε μεταφρασμένο έχει ως εξής:

Οι τακτικές της Wall Street οι οποίες οδήγησαν στην κρίση των στεγαστικών δάνειων στην Αμερική επιδείνωσαν την κρίση στην Ελλάδα και υπέσκαψαν το ευρώ οδηγώντας τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να κρύβουν τα ιλιγγιώδη χρέη τους.

Καθώς οι φόβοι για την Ελλάδα διαχέονται στις αγορές, αρχεία και συνεντεύξεις δείχνουν ότι με την βοήθεια της Wall Street η χώρα εμπλέχτηκε σε μια δεκαετή προσπάθεια να ξεγελάσει τα ευρωπαϊκά όρια για το χρέος. Μια συμφωνία με την Goldman Sachs βοήθησε να κρυφτούν δισεκατομμύρια από τον ορατό στις Βρυξέλες προϋπολογισμό.

Ακόμη και όταν η κρίση ήταν κοντά στην κορύφωση της οι τραπεζίτες έψαχναν τρόπους να βοηθήσουν την Ελλάδα στέλνοντας στο μέλλον την ώρα της τελικής αποκάλυψης.

Συμφώνα με δυο άτομα που ενημερώθηκαν για την σύσκεψη, αρχές Νοεμβρίου-τρεις μήνες πριν η Αθήνα γίνει το επίκεντρο της παγκόσμιας οικονομικής νευρικότητας- μια ομάδα από την Goldman Sachs έφτασε στην αρχαία πόλη με μια πολύ μοντέρνα πρόταση για την κυβέρνηση που πιέζονταν για να πληρώσει τους Λογαριασμούς της.

Τραπεζίτες καθοδηγούμενοι από τον πρόεδρο της Goldman’s Gary D. Coh πρότειναν συμβόλαιο που θα έσπρωχνε μακριά στο μέλλον τα χρέη της Ελλάδας από το σύστημα υγείας, περίπου όπως οι υπερχρεωμένοι ιδιοκτήτες σπιτιών κάνουν με δεύτερη υποθήκη για να πληρώσουν τα χρέη τους από πιστωτικές κάρτες. [*]

Το σύστημα είχε δουλέψει και στο παρελθόν. Το 2001 αμέσως μετά την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ η Goldman βοήθησε την Κυβέρνηση σιωπηλά δανείζοντάς την δισεκατομμύρια όπως είπαν άνθρωποι που γνώριζαν για αυτές τις συμφωνίες.

Αυτή η συμφωνία -που παρέμεινε κρυφή από το κοινό και έμοιαζε περισσότερο με ταμειακή διευκόλυνση παρά με δάνειο-, βοήθησε την Αθήνα να πιάσει τους σκληρούς κανόνες της ευρωζώνης συνεχίζοντας να ξοδεύει πέρα από τα όρια της.

Η Αθήνα το Νοέμβριο δεν αποδέχτηκε την πρόταση της Goldman αλλά με την Ελλάδα να καταρρέει κάτω από το βάρος των χρεών της και τους πλούσιους πιστωτές της να αποφεύγουν να την βοηθήσουν, εγείρονται ερωτήματα για τις συμφωνίες της τελευταίας δεκαετίας και για τον ρόλο της Wall Street στο τελευταίο οικονομικό δράμα.

Όπως και στην κρίση των στεγαστικών δανείων και του AIG τα οικονομικά παράγωγα έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στην άνοδο των χρεών της Ελλάδας. Συμφωνίες επεξεργασμένες από την Goldman Sachs, την JPMorgan Chase και μια ευρεία γκάμα τραπεζών, έπαιξαν ένα κρίσιμο ρόλο στην άνοδο των ελληνικών χρεών οδηγώντας πολιτικούς να μασκαρέψουν τις δανειακές τους ανάγκες στην Ελλάδα, στην Ιταλία και πιθανώς αλλού.

Με δεκάδες περιπτώσεις αντίστοιχων συμφωνιών στην Ευρώπη οι τράπεζες παρείχαν προκαταβολικά ρευστό με αντάλλαγμα κυβερνητικά έσοδα από το μέλλον και έτσι αυτές οι υποχρεώσεις έμεναν έξω από τα επίσημα βιβλία.

Η Ελλάδα για παράδειγμα διαπραγματεύτηκε κρατικά έσοδα από τα δικαιώματα της στο αεροδρόμιο και στα έσοδά της από τυχερά παιχνίδια τα επόμενα χρόνια. [**]

Η υφιστάμενη κριτική λέει ότι τέτοιες συμφωνίες δεν καταγράφονται ως δάνεια, παραπλανούν τους επενδυτές (κερδοσκόπους) και παρακάμπτουν τους κανονισμούς για το χρέος μια χώρας.

Μερικές από αυτές τις Ελληνικές συμφωνίες στο παρελθόν πήραν ονόματα αρχαίων θεών για παράδειγμα Αίολος ο θεός των ανεμών.

Η κρίση στην Ελλάδα αποτελεί την πιο μεγάλη πρόκληση έως τώρα για το ενιαίο νόμισμα το ευρώ και την Ευρωπαϊκή οικονομική ενοποίηση. Η χώρα στο τραπεζικό σύστημα είναι πολύ μεγάλη για να χρεοκοπήσει. Η Ελλάδα χρώστα στο κόσμο 300 δισεκατομμύρια δολάρια και πολλές μεγάλες τράπεζες είναι αγκιστρωμένες σε αυτό το χρέος.

Μια χρεοκοπία θα είχε συνέπειες σε όλο τον κόσμο.

Μια ειδικός (spokeswoman) από το ελληνικό υπουργείο οικονομικών συναντήθηκε με πολλές τράπεζες του τελευταίους μήνες και δεν δεσμεύτηκε σε καμία πρόταση από τράπεζες.

«Όλα τα οικονομικά του χρέους είναι συνδεδεμένα με την προσπάθεια καταπολέμησης της διαφθοράς» έλεγε. Η Goldman and JPMorgan αρνήθηκαν να σχολιάσουν.

Αυτές οι χειραγωγήσεις της Wall Street στην Ευρώπη, δεν έτυχαν προσοχής και δημοσιότητας σε αυτή την πλευρά του ατλαντικού έχουν όμως δεχτεί σφοδρή κριτική στην Ελλάδα και σε περιοδικά όπως το Der Spiegel στην Γερμανία.

«Οι πολιτικοί θέλουν να σπρώξουν την μπάλα μπροστά και εάν ένας τραπεζίτης τους δείξει τον τρόπο για να σπρώξουν το πρόβλημα στο μέλλον θα το αποδεχτούν» είπε ο κος Γκίκας Α Χαρδούβελης, ένας πρώην κυβερνητικός αξιωματούχος ο οποίος βοήθησε στην συγγραφή πρόσφατης αναφοράς για τα οικονομικά της Ελλάδας.

Η Wall Street δεν δημιούργησε το ευρωπαϊκό χρέος. Οι τράπεζες όμως οδήγησαν την Ελλάδα στο να δανειστεί πέρα από τις δυνάμεις της με συμφωνίες απόλυτα νόμιμες. Υπάρχουν ελάχιστοι κανόνες για τον τρόπο δανεισμού των κρατών, έτσι τα κράτη μπορούν να δανειστούν για να καλύψουν έξοδα όπως αμυντικές δαπάνες και δαπάνες υγείας. Στην αγορά χρεών – οι κανόνες της Wall Street για κρατικά δάνεια και χρέη- δεν είναι τόσο βαθιά επικαιροποιημένοι.

“Αν μια κυβέρνηση θέλει να κλέψει την αγορά μπορεί να το κάνει” μας είπε ο Garry Schinasi ένας βετεράνος του ΔΝΤ της ειδικής υπηρεσίας που καταγράφει δείκτες αξιοπιστίας στις παγκόσμιες αγορές.

Οι τράπεζες εγκαίρως προχώρησαν σε αυτό που ήταν για αυτές μια υψηλής ποιότητας συμβίωση με τις σπατάλες κυβερνήσεις. Αν και η Ελλάδα δεν αποδέχτηκε τα πλεονεκτήματα της πρότασης της Goldman τον Νοέμβριο του 2009 ωστόσο πλήρωσε 300 εκατομμύρια χρέος για την συμφωνία του 2001.

Επισκεφθείτε το μπλόγκ του Γιάννη Παπαϊωάννου για να διαβάσετε τα σχόλια:

Το άρθρο της NY Τimes σε μετάφραση για την ιστορία


[* Σημείωση ΕΠ:

Πράγματι κάποια στιγμή υπήρξε και δημόσια πίεση ώστε να εξοφληθούν τα χρέη των νοσοκομείων στις αμερικάνικες φαρμακευτικές εταιρείες.

Μιλώντας σε συνέδριο του Ecomonist, ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Ελλάδα κος Σπέκχαρντ έκανε λόγο για ορατό κίνδυνο παύσης προμηθειών, αν ως το τέλος του έτους η κυβέρνηση δεν προχωρήσει στην αποπληρωμή των χρεών, συμπληρώνοντας ότι «με άλλους πρεσβευτές προσπαθούμε να ενθαρρύνουμε την ελληνική κυβέρνηση να βρει μια ταχεία λύση σε αυτό το πρόβλημα».

Αυτό έγινε όμως το Νοέμβριο του 2008 και όχι το 2009 όπως μάλλον λανθασμένα αποκαλύπτει το άρθρο των NYT.

Η ακριβής ημερομηνία στην οποία αναφέρεται το άρθρο έχει μεγάλη πολιτική και οικονομική σημασία καθώς το 2008 είχαμε κυβέρνηση Καραμανλή ενώ το 2009 κυβέρνηση Παπανδρέου ενώ η αλληλουχία των γεγονότων που ακολούθησαν έχει και αυτή την ενδεχόμενη μετάφρασή της.]


[** Σημείωση ΕΠ:

Όπως ήδη έχουμε αποκαλύψει, χωρίς να υπάρχει καμία διάψευση, η Ελλάδα από την εποχή Σημίτη είχε συστήσει εταιρείες Off Shore με τη βοήθεια των οποίων η πολιτική δικτατορία προεξοφλούσε μέχρι τελευταίου σέντ κάθε μελλοντικής οικονομικής αρωγής που περιμέναμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Έτσι κάλυπτε τα δημοσιονομικά ελλείμματα του χρόνου αδιαφορώντας πλήρως για το μέλλον της χώρας.

Έχουμε επίσης αποκαλύψει ότι κάτι παρόμοιο φαίνεται να έχει γίνει και στη συμφωνία ΟΛΠ-COSCO.

Η πολιτική συμμορία προεξόφλησε όλο το ποσό που θα είχαμε λαμβάνειν στο μέλλον και εισέπραξε περίπου 500 εκατομμύρια ευρώ. Για το λόγο αυτό δεν υπάρχει καμία ουσιαστική δυνατότητα ακύρωσης της συμφωνίας.

Πάνω από 200 εκατομμύρια ευρώ όμως έχει δανειστεί ήδη ο ΟΛΠ τάχα για να αναπτύξει τον προβλήτα Ι χωρίς ακόμη κανένα ορατό αποτέλεσμα.

Έχουν φάει δηλαδή ήδη στο λιμάνι, χωρίς κανένα δισταγμό, σχεδόν τα μισά λεφτά από αυτά που πήραν από τους κινέζους προεξοφλητικά για μια περίοδο 35 χρόνων.]

Και Ντόρα τι γίνεται;




Την εμφάνισή της έκανε επικοινωνιακά η πρώην ισχυρή της Νέας Δημοκρατίας Ντόρα Μπακογιάννη η οποία είχε φθάσει να διεκδικεί ακόμη και την προεδρία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Με συνέντευξη που παραχώρησε στο δημοσιογράφο του Βήματος Βασίλη Χιώτη και δημοσιεύτηκε στο φύλλο της Κυριακής 14 Φεβρουαρίου, η πρώην υπουργός Εξωτερικών δεν εμφανίζεται με πρόσωπο ανάλογο των ημερών αλλά ούτε και αντίστοιχο του προφίλ που είχε διαμορφώσει η κοινή γνώμη όταν είχε τα σκήπτρα των τυπικών και άτυπων αξιωμάτων που κατείχε μέχρι πρόσφατα.

Δεν είναι μόνο που ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου δεν έδειξε την αγάπη της για κανέναν μέσα στο κόμμα της ΝΔ. Το αντίθετο μάλιστα έπραξε. Πίκρα έβγαινε από τα χείλη της.

Είναι ότι ακόμη και σήμερα δεν έχει συνειδητοποιήσει τι πραγματικά την βρήκε σε αυτόν τον άχαρο κόσμο της πολιτικής.

Η Ντόρα θεωρεί λανθασμένα ως πρόσφατο σταθμό στην πολιτική της καριέρα την αρχηγική αναμέτρηση που την έφερε δεύτερη στην ανακοίνωση των αποτελεσμάτων.

Πιστεύει ότι ρόλο στο αποτέλεσμα των εσωτερικών εκλογών ανάδειξης αρχηγού στη ΝΔ έπαιξε η δικαιολογημένη αντίδραση του κόσμου στην οικογενειοκρατία και η ταύτισή της με την κυβέρνηση Καραμανλή την οποία στήριζε ηθελημένα ώστε να μην μπορεί να κατηγορηθεί ότι πριονίζει την καρέκλα του προέδρου για να αναλάβει τα ηνία.

Καταρχήν το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών δείχνει ότι κανένα πρόβλημα δεν έχει ο κόσμος με την οικογενειοκρατία. Μπορεί λοιπόν να έχει ειδικά με ό,τι αντιπροσωπεύει η πολιτική Μητσοτάκη.

Επίσης, ο Αντώνης Σαμαράς στήριξε και αυτός στον ίδιο βαθμό την διακυβέρνηση Καραμανλή όντας μάλιστα και υπουργός της κυβέρνησης.

Άρα ούτε και αυτό το επιχείρημα ευσταθεί.

Η Ντόρα Μπακογιάννη υποστηρίζει ακόμη στην συνέντευξή της ότι δέχθηκε επίθεση από μηχανισμούς και ενδεχομένως συμφέροντα αναφέροντας ως λάσπη όσα ειπώθηκαν για το πρόσωπό της δημόσια μέσω των ΜΜΕ αναφορικά με σκάνδαλα.

Μα αν κάποιος θα μπορούσε να διαθέτει επίσης μηχανισμό αυτός δεν είναι άλλος από την οικογένεια Μητσοτάκη αλλά και την ίδια την Ντόρα που διαχειριζόταν τα κρυφά κονδύλια του Υπουργείου των Εξωτερικών.

Επίσης, υποστηρίχθηκε και εκείνη από μεγάλους σεφ του κομματισμού και άλλους καντινιέρηδες της πολιτικής (ξέρετε, εκεί που πουλούν τα βρώμικα).

Αλλά και μετά την καταγεγραμμένη ήττα της ο Αντώνης Σαμαράς προσέφερε σωσίβιο σωτηρίας που θα μπορούσε να εκμεταλλευθεί πολιτικά όπως άλλωστε έκανε και ο Βαγγέλης Βενιζέλος στους πράσινους. Ούτε εκείνο δέχθηκε καθώς θεώρησε όπως λέει ότι δεν ήταν η πρόταση μέσα από την καρδιά του Αντώνη.

Τι άλλο να πει ο Σαμαράς; Είπε "σφουγγάρι". Να έλεγε και σφουγγαρόπανο;

Συνεχίζει λέγοντας ότι νιώθει εν μέρει ανεπιθύμητη στη Νέα Δημοκρατία, αν και όπως δηλώνει, είναι η τελευταία που θα νιώσει ξένη στο κόμμα.

Και εδώ όμως κάνει λάθος.


Αυτά τα συνεχή και απανωτά λάθη είναι που οδήγησαν την Ντόρα Μπακογιάννη στο ψυγείο της Νέας Δημοκρατίας όχι όμως και στο περιθώριο.

Το πολιτικό σύστημα δεν σκοτώνει την παραγωγή του ιδιαίτερα δε όταν πρόκειται για ονόματα στα οποία έχει επενδύσει για δεκαετίες και περιμένει να αποδώσουν πολλαπλάσια.

Υπάρχουν λοιπόν ελπίδες αν η ίδια η Ντόρα Μπακογιάννη αντιληφθεί τι πραγματικά συμβαίνει γύρω της και πάρει το ρόλο του πρωταγωνιστή παρά του κομπάρσου.





Ένα πολύ απλό παράδειγμα:

Μια βδομάδα μετά την εσωκομματική αναμέτρηση στη Νέα Δημοκρατία κυκλοφόρησε η εφημερίδα το "Έθνος της Κυριακής" με αποκαλυπτικό δημοσίευμα όπου παρουσιαζόταν το περιεχόμενο της συνάντησης που είχαν τον Σεπτέμβριο του 2008 στο Παρίσι οι υπουργοί Εξωτερικών της Ελλάδας και της ΠΓΔΜ (FYROM), Ντόρα Μπακογιάννη και Αντόνιο Μιλοσόσκι.

Η εφημερίδα αναφέρει ότι, στη συνάντηση αυτή, το περιεχόμενο της οποίας καταγράφηκε σε «ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΕΙΔΙΚΟΥ ΧΕΙΡΙΣΜΟΥ» με ημερομηνία 20.9.2008 από τον τότε πρέσβη στο Παρίσι Δημήτρη Παρασκευόπουλο, η κα Μπακογιάννη εμφανίζεται πριν κλείσουν έξι μήνες από το Βουκουρέστι να «μαδά φύλλο φύλλο» την Ελληνική εθνική κόκκινη γραμμή, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την υποβολή της πρότασης Νίμιτς της 8ης Οκτωβρίου 2008, την οποία «φυσικά» έσπευσε να αποδεχθεί ως βάση προς διαπραγμάτευση.





Συγκεκριμένα ο πρέσβης κος Παρασκευόπουλος φαίνεται να αναφέρει στο Σημείωμα Ειδικού Χειρισμού (αποτελεί την υψηλότερη επίσημη διαβάθμιση απόρρητου εγγράφου στο ΥΠΕΞ):

«Η Κα Υπουργός προσδιόρισε την ουσία της υπόθεσης στην ονομασία και στο εύρος της χρήσης αυτής. Τονίζοντας ότι η ελληνική πλευρά δεν ασχολείται με το σκοπιανό σύνταγμα, δεν επιβάλλει ονομασία, όμως δεν συζητά μια ονομασία για το «χαρτί» αλλά για αποδεκτή ενσυνείδητη χρήση αυτής από τον λαό της ΠΓΔΜ».

Η εφημερίδα, η οποία δεν φημίζεται για το ανεξάρτητο ρεπορτάζ της (είναι η μια εκ των τριών που έφεραν με το ζόρι τον Ερντογάν στην Αθήνα κατά τη διάρκεια των εγκαινίων του Μουσείου της Ακρόπολης) είχε ως διαρροή το περιεχόμενο αυτού του εγγράφου προφανώς πριν από τις εσωκομματικές εκλογές μια βδομάδα πριν.

Δεν δημοσίευσε όμως την είδηση αφού όπως φαίνεται δεν χρειάστηκε να παιχτεί το εθνικό χαρτί στην ανάδειξη αρχηγού στη ΝΔ.

Το έκανε αργότερα αφού υπήρχε έτσι κι αλλιώς το υλικό ώστε και να ωφεληθεί εμπορικά αλλά και να επιβεβαιώσει την καταγεγραμμένη επιλογή όσων πήγαν να ψηφίσουν την Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009.

Η είδηση όμως αυτή είναι από μόνη της σκάνδαλο όχι όπως παρουσιάζεται από την εφημερίδα αλλά από μια άλλη οπτική γωνία.

Η αναφερόμενη συνάντηση των δύο ΥΠΕΞ, Μπακογιάννη και Μιλοσόσκι έγινε την Παρασκευή 19.9.2008 το απόγευμα.

Τι έκανε ο απίστευτος πρέσβης μας Δημήτρης Παρασκευόπουλος την επομένη 20.9.2008;

Το Σάββατο πρωί - πρωί συνέταξε το έγγραφο Ειδικού Χειρισμού και με αυτό έδινε αναφορά για τα τεκταινόμενα στη συνάντηση της προϊσταμένης του πολιτικής ηγεσίας.

Σε ποιόν όμως έδινε ραπόρτο ο πρέσβης;

Πολλοί διπλωματικοί εξυπηρετούν βέβαια αλλότρια συμφέροντα. Αρκετοί είναι απευθείας υπάλληλοι της "Κρατικής" (ΕΥΠ). Για το συγκεκριμένο όμως στέλεχος του ΥΠΕΞ (Πολιτικός Διευθυντής σήμερα) δεν μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε κάτι.

Η Ντόρα Μπακογιάννη λοιπόν ιδέα δεν είχε τι πραγματικά γίνεται στο υπουργείο της αφού οι υφιστάμενοί της έδιναν αναλυτική πληροφόρηση για κάθε της κίνηση χωρίς ούτε σήμερα να μπορούμε να πούμε με σιγουριά σε ποιόν.

Οι επιλογές της πάντως σε πρόσωπα ήταν αφελείς.

Σε κάποιο εσωτερικό ανασχηματισμό, ο πρώην διευθυντής του διπλωματικού γραφείου του Κώστα Σημίτη, πρέσβης Σωτηρόπουλος, τοποθετήθηκε από την Ντόρα πρέσβης στην ΕΕ στις Βρυξέλλες, ο Ι. Ζέππος, διευθυντής του διπλωματικού γραφείου του Γιώργου Παπανδρέου, ορίσθηκε εκπρόσωπος της Ελλάδας στη συζήτηση για το μέλλον του ΝΑΤΟ, ενώ ο άλλος διευθυντής του διπλωματικού γραφείου του κου Παπανδρέου, πρέσβης Δημήτρης Παρασκευόπουλος (αυτός που έγραφε τα σημειώματα ειδικού χειρισμού), ανέλαβε τη σημαντικότατη Διεύθυνση των Ελληνοτουρκικών Σχέσεων.

Ακόμη και ο νέος εκπρόσωπος Τύπου του υπουργείου Εξωτερικών Γρηγόρης Δελαβέκουρας είχε υπηρετήσει στο διπλωματικό γραφείο του Γιώργου Παπανδρέου ενώ σήμερα κατέχει τη θέση του... εκπροσώπου τύπου.

Όπως και να το κάνουμε, έχουμε διακομματικές κυβερνήσεις στην Ελλάδα και αυτό συνέβαινε πάντα εκτός από τις περιπτώσεις που κάτι χαλάει στη μοιρασιά και δημιουργούνται εντάσεις.

Άλλο αυτό βέβαια και άλλο να είσαι υπουργός των Εξωτερικών χωρίς να αντιλαμβάνεσαι αφελώς τι συμβαίνει γύρω σου.

Εξάλλου οι εκλογές, εσωκομματικές ή άλλες, γίνονται για να επιβεβαιώσουν τις ήδη ειλημμένες αποφάσεις. Αν παρ' ελπίδα οι προβλέψεις ή τα αποτελέσματα δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες υπάρχουν πάντα τρόποι να γίνουν διορθωτικές κινήσεις.

Αν λοιπόν έδειχναν οι μετρήσεις ότι θα έπαιρνε την προεδρία η Ντόρα Μπακογιάννη ακόμη συζητήσεις για το πως θα γίνονταν διαδικαστικά οι εσωκομματικές εκλογές στη Νέα Δημοκρατία θα είχαμε σήμερα.

Ας βάλει λοιπόν τους ιστορικούς της σταθμούς η Ντόρα όχι όταν πραγματοποιούνται τα γεγονότα αλλά όταν λαμβάνονται οι αποφάσεις.

Επικοινωνία: