Δεν υπάρχει ίσως πιο ουσιαστικά πραγματική διαφημιστική φράση που να συνδέει κάποιος ραδιοφωνικός σταθμός με την ταυτότητά του από αυτή του CITY 99,5.
"Άκου ό,τι ζεις" προτείνεται.
"Δε φτάνει που το ζω θα πρέπει να το ακούω κιόλας;" θα έλεγε κανείς.
Στην ουσία πρόκειται για ένα ανύπαρκτο δίλημμα. Γιατί θέλουμε, δε θέλουμε αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας αυτό που ζούμε.
Κατά συνέπεια ακούμε ό,τι ζούμε.
Το θέμα όμως έχει δύο διαστάσεις:
1. Ακούμε όντως ό,τι ζούμε;
Οι περιορισμένες αισθήσεις μας, όπως αυτές συμπληρώνονται από τη μνήμη, μας δίνουν τελικά πλήρη εικόνα του τι πραγματικά ζούμε;
Η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι αρνητική. Ο άνθρωπος διατηρεί τον αρχέγονο φόβο της άγνοιας, τη φοβία της ανασφάλειας και τον τρόμο της απομόνωσης.
Εκεί έρχονται οι απρόσκλητοι ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί σταθμοί, οι εφημερίδες, οι γνωστοί μας και άλλοι πολλοί να συμπληρώσουν, αλλά και να τροποποιήσουν την εικόνα αυτή που αισθητικά λαμβάνουμε ως βιολογικά πρωτίστως, χημικά και ηλεκτρικά δηλαδή, αλλά τελικά ως κοινωνικά και πολιτικά ερεθίσματα.
2. Ζούμε όντως ό,τι ακούμε;
Έχουμε δηλαδή τη δύναμη μέσα πλέον από τις σύνθετες διεργασίες της κρίσης και της φαντασίας να διαμορφώσουμε μια όσο το δυνατό επιστημονικά αντικειμενική εικόνα του τι πραγματικά ζούμε;
Ή πάλι οι απρόσκλητοι επισκέπτες μας βοηθούν με το αζημίωτο και σε αυτές τις δύσκολες ενέργειες;
Οι λόγοι για να διαμορφώσει κάποιος τη γνώμη μας και να κερδίσει τη συμφωνία ή έστω την αδιαφωνία μας είναι πάρα πολλοί και όχι τις περισσότερες φορές αγνοί και αμόλυντοι.
Να θυμάστε ότι μιλάμε για επαγγελματίες της επικοινωνίας που δεν μπορείς πάντα να τους ξεχωρίσεις.
Αυτές τις σκέψεις κάναμε ακούγοντας σήμερα μια ανάλυση πολιτικού περιεχομένου από το Γιώργο (ή Κυριάκο) Σεφερτζή στη συχνότητα του CITY 99,5.
Εμείς προσπαθούσαμε να αναλύσουμε την ανάλυση.
Για το Γιώργο (ή Κυριάκο) Σεφερτζή έχουμε γράψει πολλά σε αυτό το blog και απάντηση δεν έχουμε πάρει για οποιαδήποτε καταγγελία έχουμε κάνει παρόλο που ήταν πολλές και βαρύνουσες).
(βλ. Γιώργος Σεφερτζής)
Για το CITY όμως έχουμε γράψει πολύ λίγα. Ο σταθμός από μόνος του είναι ένα ερωτηματικό επιχειρηματικής διαχείρισης.
Είναι βέβαια επιρροής Γιάννας Αγγελοπούλου και συμφερόντων της εφημερίδας Ελεύθερου Τύπου αλλά έχει συγκεντρώσει φωνές από ευρύ φάσμα της πολιτικής ζωής που εκφέρουν απόψεις με όπως φαίνεται μόνο μέχρι σήμερα τον περιορισμό της εμπειρίας και της αυτολογοκρισίας.
Ωστόσο, όταν κάποιοι μοιράζονται κάτι τόσο περιορισμένο, όπως για παράδειγμα ο ραδιοφωνικός χρόνος τότε υπάρχουν επιλογές και κρίσεις.
Θα πρέπει ό σκεπτόμενος πολίτης και κριτικός ακροατής πάντα να έχει στο μυαλό του τις δύο τουλάχιστον διαστάσεις της αντίληψης.
Της αντίληψης που διαμορφώνεις και τελικά έχεις για τους ανθρώπους και τα πράγματα.
Δηλαδή εκείνης που σχετίζεται με τις αισθήσεις και τη μνήμη από τη μια μεριά αλλά και εκείνης που έχει να κάνει, πιο σύνθετα, με την κρίση και τη φαντασία.
Και αυτή η πρόκληση αφορά και όσα διάβασες μέχρι τώρα σε αυτό το άρθρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου